Κυριακή 11 Μαρτίου 2018 ( ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ ) (Μαρκ. η’ 34 – θ’ 1)

Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως σήμερα καί ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει στό κέντρο τῶν ἱερῶν Ναῶν μας τόν τίμιο Σταυρό˙ γιά νά μᾶς δώσει χάρη καί δύναμη στόν ἐντατικότερο πνευματικό ἀγώνα πού ὀφείλουμε νά διεξάγουμε κατά τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς∙ ἀλλά καί γιά νά μᾶς βοηθήσει νά μάθουμε καλά ὅτι ὁ δρόμος τῆς Ἀναστάσεως διέρχεται ἀπαραίτητα ἀπό τό Γολγοθᾶ, ἀπό τή ζωή τῶν θλίψεων καί τῆς θυσίας. Σχετικό εἶναι καί τό Εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα.

Ποιός μπορεῖ νά γίνει μαθητής τοῦ Χριστοῦ, νά μαθητεύσει στό σχολεῖο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς; Ὅποιος θέλει, ἀπαντᾶ ὁ Κύριος. Τό σχολεῖο αὐτό δέν εἶναι ὑποχρεωτικό. Ὅποιος θέλει μπορεῖ νά τό κάνει. Ἀρκεῖ νά τό θέλει ὁ ἴδιος, ἐλεύθερα καί ἀβίαστα. Νά ἔχει προθυμία καί ἀπόφαση σταθερή νά μαθητεύσει. Ὁ Χριστός προσκαλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» μᾶς λέει.

Τό πρῶτο μάθημα πού μᾶς δίνει ὁ Χριστός στό σχολεῖο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς εἶναι τό μάθημα τῆς αὐταπαρνήσεως. Χωρίς αὐτήν, μᾶς λέει, δέν μπορεῖτε νά προχωρήσετε στή μαθητεία αὐτή. Ἐάν θέλουμε νά γίνουμε  μαθητές τοῦ Κυρίου, θά πρέπει νά μάθουμε νά ἀπαρνούμαστε καθημερινά, ἀσταμάτητα, παντοτινά τόν ἑαυτό μας καί τίς ἐπιθυμίες του. Νά διακόψουμε κάθε φιλία καί σχέση μέ τόν διεφθαρμένο παλαιό ἄνθρωπο πού κρύβουμε μέσα μας. Νά περιφρονήσουμε κάθε τι πού αὐτός ἐπιθυμεῖ. Τά πλούτη, τίς τιμές, τίς ἀπολαύσεις αὐτῆς τῆς ζωῆς. Νά τά ξεγράψουμε ὅλα αὐτά γιά πάντα. Νά μήν ἔχουμε σ᾽αὐτά κανένα δικαίωμα.

Τό δεύτερο μάθημα εἶναι ἡ πρακτική ἐφαρμογή τοῦ πρώτου. Ἐάν πραγματικά ἔχουμε πάρει τήν ἀπόφαση τῆς αὐταπαρνήσεως, θά τό ἀποδείξουμε στήν πράξη. Πῶς;  Ἐάν μάθουμε νά σηκώνουμε τό σταυρό μας. Αὐτό μᾶς ζητᾶ ὁ Κύριός μας. Ὅ,τι ἔκανε ὁ Διδάσκαλός μας, ζητᾶ νά κάνουμε κι ἐμεῖς, γιά νά γίνουμε ἀληθινοί μαθητές του. Νά φτάσει ἡ αὐταπάρνησή μας μέχρι θανάτου. Ὅπως σήκωνε τό σταυρό του ὁ κάθε κατάδικος σέ θάνατο σταυρικό μέχρι τό σημεῖο τῆς ἐκτελέσεώς του, ἔτσι κι ἐμεῖς καθημερινά νά σηκώνουμε τό σταυρό μας. Μέ τήν ἀπόφαση νά εἴμαστε ἕτοιμοι κάθε στιγμή καί ὥρα νά πεθάνουμε. Νά φέρουμε καθημερινά μαζί μας ὁ καθένας τόν δικό του σταυρό. Νά ἀποδεχόμαστε τό σταυρό πού ὁ Διδάσκαλός μας καθόρισε γιά τόν καθένα. Αὐτός ξέρει ποιός μᾶς ταιριάζει κατά τίς ἀντοχές μας. Αὐτό σημαίνει πρακτικότερα νά ἔχουμε μέσα μας ἀκλόνητη τήν ἀπόφαση νά ὑποστοῦμε γιά τό Χριστό κάθε θλίψη καί δοκιμασία˙ κάθε δυσκολία καί στενοχώρια, κάθε πειρασμό πού θα ἐπιτρέψει ὁ Χριστός στή ζωή μας. Κι αὐτό ὄχι μόνο μία φορά, ἀλλά κάθε φορά, κάθε στιγμή καί ὥρα. Ὅ, τι κι ἄν μᾶς κοστίζει.

Ὅταν κλείσουμε τά μάτια μας στό τέλος αὐτῆς τῆς ζωῆς, θά μᾶς ρωτήσει ὁ Κύριος ἄν σπουδάσαμε τό μάθημα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς θυσίας καθημερινά, χωρίς ἀντιδράσεις, διαμαρτυρίες, παράπονα, γογγυσμούς. Ἄν ἀπαρνηθήκαμε τόν ἑαυτό μας.  Ἄν σηκώσαμε τόν σταυρό μας μέ χαρά και προθυμία. Ἀνάλογα μ’αὐτό καί θά κριθοῦμε. Ἀπ᾽ αὐτό θά ἐξαρτηθεῖ ἡ εἰσαγωγή μας στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Διότι «στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν» (Ματθ. ζ᾽ 14).

Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἀρίστευσαν στόν ἀγώνα τῆς αὐταπάρνησης, μᾶς δίνουν μέ τό παράδειγμά τους δύναμη καί χάρη πολλή. Ἐάν, ὅμως, ἐμεῖς μείνουμε ἀδιάφοροι, ἡ ἀπώλεια θά εἶναι ἀνεπανόρθωτη. Λέει σχετικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος: Μήπως ἔχεις κι ἄλλη ψυχή, γιά νά τή δώσεις ὡς ἀντάλλαγμα;  Ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἄν τό χάσεις, μπορεῖς νά τό ἀνταλλάξεις. Ὅμως τήν ψυχή σου ἐάν χάσεις, δέν θά μπορέσεις ποτέ νά βρεῖς ἄλλη. Εἶναι πλασμένη κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ, εἶναι ἀκριβοπληρωμένη ἀπό τόν Θεό μέ τό πολύτιμο αἷμα του, εἶναι πολυτιμότερη ἀπό κάθε τι ἄλλο.

Μή χάσουμε, λοιπόν, τή μονάκριβη ψυχή μας. Οἱ ἐξετάσεις τοῦ οὐρανοῦ πλησιάζουν.

ΠΗΓΗ