ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

(Μθ. 6, 14-21)

Εἰσερχόμαστε αὔριο στὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν, στὴν πνευματικὴ ἄσκηση καὶ τὴν προετοιμασία γιὰ τὸ πάθος καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ὁ τρόπος ποὺ θὰ πρέπει νὰ τὸ διαπεράσουμε εἶναι συγκεκριμένος. Πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε στὴν ταπείνωση καὶ στὴν ἀγάπη καὶ στὴν τήρηση τοῦ θείου θελήματος.

Ὁ Θεός, περισσότερο ἀπὸ ὅλα, ἀποστρέφεται καὶ μισεῖ τὴ μνησικακία καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ ἐπιδοκιμάζει τὴν ἀρετὴ τῆς συγχωρητικότητας. Τὸ νὰ συγχωροῦμε καὶ νὰ δίδουμε συγνώμη σὲ ὅσους μᾶς φταῖνε εἶναι πρᾶγμα μέγα καὶ ὁδηγεῖ στὴν ἄφεση καὶ τῶν δικῶν μας σφαλμάτων. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος λέει:

«Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν». Κανεὶς δὲν μᾶς ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπὸ τὸν Θεό˙ μᾶς δημιούργησε, μᾶς εὐεργετεῖ ποικιλοτρόπως καὶ πρόκειται νὰ μᾶς προσφέρει τὴ μακαριότητα τοῦ Παραδείσου. Ὡς ἀντάλλαγμα ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἀγαπήσουμε καὶ νὰ συγχωρήσουμε τὸν ἄλλο. Ὄχι ἐπειδὴ ἐμεῖς εἴμαστε καλύτεροι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ ἐπειδὴ καὶ ἐμεῖς φταῖμε καὶ σφάλλουμε. Ἄπειρα τὰ ἁμαρτήματά μας˙ δὲν περηφανευόμαστε, δὲν κενοδοξοῦμε, δὲν μνησικακοῦμε, δὲν περιφρονοῦμε τοὺς ἐμπερίστατους; Πῶς θὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τοῦτα; Μὲ τὸν εὔκολο καὶ σύντομο δρόμο ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, δηλαδὴ τὴ συγχώρηση αὐτοῦ ποὺ σφάλλει πρὸς τὸ πρόσωπό μας καὶ μᾶς ἀδικεῖ. Ἔτσι διαγράφονται καὶ τὰ δικά μας σφάλματα καὶ γινόμαστε ξανὰ ταπεινὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ.

Ἂν ὅμως δὲν θέλουμε νὰ συγχωρέσουμε, μένουμε στὴν ἁμαρτία μας καὶ διώχνουμε μακριὰ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Πῶς θὰ προσευχηθοῦμε τότε, πῶς θὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, πῶς θὰ κοινωνήσουμε, πῶς θὰ ἀναπαύσουμε τὴν ψυχή μας; Ἂς παύσουμε λοιπὸν τὴ νόσο τῆς ἔχθρας καὶ τῆς μνησικακίας, ἂς εὐεργετήσουμε τοὺς ἐχθρούς μας, ὥστε νὰ ἑλκύσουμε ἄφθονο τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου.

Μᾶς ζητάει ταυτόχρονα ὁ Κύριος νὰ ἀποβάλουμε τὴν ὑποκρισία καὶ τὴν ἀνθρωπαρέσκεια: «Ὅταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες». Ἂς μὴν μεταβάλουμε τὴν ἀρετὴ τῆς ἐγκράτειας σὲ μέσο δικῆς μας προβολῆς. Ἡ νηστεία σκοπὸ ἔχει νὰ μᾶς ταπεινώσει, νὰ ἁπαλύνει τὰ ψυχικὰ πάθη, νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἀποκολληθοῦμε ἀπὸ τὰ περιττὰ τῆς καθημερινότητας, νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ συντριβὴ καὶ κατάνυξη, σὲ προσευχὴ θερμὴ καὶ εἰλικρινῆ, νὰ κάνει ἐν τέλει εὐκολότερη τὴν πορεία μας πρὸς τὸν οὐρανό. Ἂς μὴν λησμονοῦμε ὅτι σήμερα «ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἀπὸ τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐξορίας τοῦ Πρωτοπλάστου Ἀδάμ». Διὰ τῆς βρώσεως τοῦ ἀπαγορευμένου καρποῦ ἐκδιωχθήκαμε τοῦ Παραδείσου. Τώρα ὀχυρομένοι μὲ τὴν ἄτυφη νηστεία, ἐπιδιώκουμε νὰ ἀποβάλουμε ἀπὸ τὴν καρδία μας κάθε κακία καὶ κάθε ἐγωισμὸ καὶ κάθε ἀνθρωπαρέσκεια, ὥστε νὰ γίνουμε ἐκ νέου οἰκήτορες τοῦ Παραδείσου. Δὲν πρέπει λοιπὸν νὰ χρησιμοποιοῦμε τὴ νηστεία γιὰ νὰ προβάλουμε ὑποκριτικὰ τὴ δῆθεν εὐσέβειά μας, ὥστε ἐκεῖνος ποὺ θὰ δεῖ τὸ ταλαιπωρημένο πρόσωπο καὶ σῶμα μας νὰ μᾶς παινέψει ὡς καλοὺς Χριστιανούς, ὡς μεγάλους ἀσκητές, ὡς τηρητὲς τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση τὸ μόνο ὄφελος αυτοῦ τοῦ εἴδους τῆς νηστείας ἀφορᾶ στὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων: «ἀμὴν λέγω ὑμῖν», μᾶς διαβεβαιώνει ὁ Κύριος «ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν». Οἱ ὑποκριτὲς αὐτοὶ δὲν λαμβάνουν θεία χάρη, ἀλλὰ χορταίνουν μὲ τὴν κενοδοξία τους. Γνήσιος ἐργάτης τῆς ἀρετῆς εἶναι αὐτὸς ποὺ τηρεῖ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ μόνο γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι γιὰ νὰ δοξαστεῖ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ ἀληθινὴ συνεπῶς νηστεία, ἡ ἀνυπόκριτη, εἶναι ἀγῶνας κατὰ τῶν παθῶν, γι᾽ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ περιορίζεται μόνο στὴν ἀποφυγὴ κάποιων τροφῶν. Ὁ περιορισμὸς καὶ ἡ ἐγκράτεια στὶς τροφὲς πρέπει νὰ συνοδεύονται καὶ ἀπὸ τὴν ἐγκράτεια καὶ τῶν ἄλλων αἰσθήσεων. Ἀληθινὴ νηστεία, μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν ἐπιτέλεση τοῦ κακοῦ, εἶναι ἡ ἀποφυγὴ τῆς καταλαλιᾶς καὶ τῆς συκοφαντίας, εἶναι ἡ ἀποβολὴ τοῦ θυμοῦ, τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ μίσους πρὸς τὸν συνάνθρωπο.

Ἐπιλέγοντας λοιπὸν τὴν ἀγὰπη καὶ τὴ συγχωρητικότητα ἔναντι τῶν ἄλλων, μὲ κατὰ Θεὸν ἀγῶνα καὶ μὲ γνήσια μετάνοια, ἂς εἰσέλθουμε στὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν.

ΠΗΓΗ