ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ – 4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2018

(Λκ. ιε΄ 11-32)

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,

Ἔχει λεχθῆ ὅτι ἡ παραβολὴ, ποὺ εἶπεν ὁ Χριστὸς γιὰ τὸν ἄσωτο υἱό, ἔχει τόση μεγάλη ἀξία, ὥστε νὰ θεωρῆται ἡ καρδιὰ τοῦ Εὐαγγελίου. Κι ἔχει πράγματι ἀνεκτίμητη ἀξία ἡ παραβολὴ αὐτὴ, ἐπειδὴ περιγράφει καὶ ἐξηγεῖ τὸ βαθύτατο δράμα τοῦ ἀνθρώπου ὅλων τῶν ἐποχῶν. Πρόκειται γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ ἐδῶ παρατηρεῖται τὸ παράδοξο φαινόμενο. Ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος ἐπιδιώκει μὲ παθος νὰ βρῆ τὴν ἀλήθεια, νὰ ζήση ἐλεύθερος καὶ εὐτυχισμένος, στὸ τέλος καταντᾶ νὰ ζῆ μέσα στὸ ψέμμα, στὴ σκλαβιὰ καὶ στὴ δυστυχία. Ὅλοι θέλουμε νὰ ζοῦμε σ’ ἕνα κόσμο μὲ εἰλικρίνεια· οἱ ἄλλοι νὰ μᾶς λένε τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ μὴ μᾶς ἐξαπατοῦν. Κι ὅμως, σὲ κάθε μας βῆμα συναντοῦμε τὸ ψέμμα καὶ τὴν ἀπάτη. Ὅλοι μας ἐπιθυμοῦμε νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἴμαστε ἁλυσοδεμένοι.

Εἴμαστε σκλάβοι στὶς ὑλικὲς ἀπολαύσεις, στὰ πάθη μας καὶ στὰ συμφέροντα τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς. Ὅλοι μας ἐπιζητοῦμε τὴν εὐτυχία. Κι ὅμως οἱ πόλεμοι, οἱ ἀρρώστειες, οἱ ἀδικίες, ἡ περιφρόνηση ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, μαζὶ μὲ ἄλλες συμφορὲς, κατακλύζουν τὸν καθημερινό μας βίο. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, σὰν ἄλλος ἄσωτος υἱός, ζῆ καθημερινὰ τὸ ἀπερίγραπτο δράμα τῆς ἐξορίας καὶ αὐτοκαταστροφῆς του. Προσπαθεῖ νὰ χορτάση τὴν πνευματική του πείνα μὲ τὰ ξυλοκέρατα τῶν πρόσκαιρων ἡδονῶν καὶ ἀπολαύσεων καὶ παραμένει ἀπερίγραπτα δυστυχισμένος.

Ποιὰ ὅμως εἶναι ἡ αἰτία τῆς κακοδαιμονίας αὐτῆς τοῦ ἀνθρώπου; Οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποι στὶς μέρες μας ἀπαντοῦν μὲ κάποια ἐπιπολαιότητα: Φταίει, λένε, ὁ Θεός, ποὺ ἔκανε ἔτσι τὸν κόσμο. Φταίει ἡ κακὴ τύχη. Φταίει τὸ ἄδικο σύστημα, ποὺ κυβενᾶ τὸν κόσμο. Φταῖνε πάντα οἱ ἄλλοι. Ἑπομένως, κατὰ τὴ γνώμη τοῦ κόσμου, ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεται εἶναι νὰ μὴν ὑπολογίζουμε τὸν Θεό, ἀλλὰ νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ ἀλλάξουμε τὸ σύστημα καὶ νὰ διορθώσουμε τοὺς ἄλλους. Κι ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ ἐπιτύχουμε μὲ τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης. Στὴν παγματικότητα ὅλες αὐτὲς οἱ λύσεις δὲν ἀγγίζουν τὴν οὐσία τοῦ προβλήματος. Εἶναι ὡσὰν νὰ προσπαθοῦμε νὰ σώσουμε ἕνα ἑτοιμόρροπο σπίτι βάφοντάς το ἐξωτερικὰ μὲ ὡραῖα χρώματα.

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει τὴ δική της ἐξήγηση, ἀλλὰ καὶ τὴ δική της λύση γιὰ τὸ ἀνθρώπινο δράμα. Κύρια αἰτία γιὰ τὴν τραγικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀποστασία του, δηλαδὴ ἡ ἀπομάκρυνσή του ἀπὸ τόν Θεό. Δὲν θέλει νὰ τὸν ὑπολογίζη. Δὲν θέλει νὰ τὸν ὑπακούη. Θεωρεῖ ἀσήκωτη σκλαβιὰ νὰ ζῆ κοντά του. Θέλει νὰ ζῆ μακρυὰ ἀπὸ αὐτόν. Συμβαίνει ὅ,τι ἀκριβῶς καὶ μὲ τὸν ἄσωτο υἱὸ τῆς παραβολῆς. Ὅπως ἐκεῖνος ἔφθασε στὸ τραγικὸ κατάντημα τοῦ πεινασμένου χοιροβοσκοῦ καὶ ἐγκαταλελειμένου ἀπὸ τοὺς φίλους, ἐπειδὴ ἀρνήθηκε τὴν πατρικὴ ἐξουσία καὶ ἐγκατέλειψε τὸ πατρικὸ του σπίτι, ἔτσι καὶ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ζῆ δυστυχισμένος, ἐπειδὴ ἀρνεῖται νὰ ἐκτελῆ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ πατρικὸ σπίτι, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Τότε ὅμως γίνεται πραγματικὸς σκλάβος, διότι αὐτοὶ τοὺς ὁποίους ἐμπιστεύεται εἶναι σκληροὶ καὶ ἀνελέητοι ἀφέντες. Τὸν ἀναγκάζουν νὰ ἐκτελῆ τὶς δικές τους παράλογες ἐντολὲς, αὐτὲς ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὰ δικά τους καὶ μόνον συμφέροντα. Δὲν ἔχουν σταλαγματιὰ ἀγάπης γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Καὶ, ὅταν δὲν τὸν χρειάζονται, τὸν ἐγκαταλείπουν ἕρμαιο στὴ θάλασσα τῆς ἀπελπισίας. Στὸν κόσμο αὐτὸν τῆς ἀποστασίας, ποὺ δὲν ἀφήνει νὰ λάμψη οὔτε ἀχτίδα ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐλέους τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἄνθρωπος ζῆ χειρότερα ἀπὸ χοιροβοσκός. Ὁ πρῶτος αἴτιος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, διότι αὐτὸς ὡς ἐλεύθερο πλάσμα ἀποφασίζει νὰ ἀρνηθῆ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐγκαταλείψη τὴν Ἐκκλησία.

Ἡ λύση πάλι, ποὺ προτείνει ἡ Ἐκκλησία, γιὰ τὸ ἀνθρώπινο δράμα εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴν ἐπιχειρεῖ ὁ κόσμος. Δὲν μποροῦμε ποτὲ νὰ φθάσουμε στὴ λύση, ἐπιρρίπτοντας τὴν εὐθύνη στὸ Θεό· οὔτε ξεκινώντας ἀπὸ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ συστήματος· οὔτε ἐπιχειρώντας νὰ διορθώσουμε τοὺς ἄλλους. Μποροῦμε νὰ βροῦμε διέξοδο στὸ ἀνθρώπινο δράμα μόνον ἐὰν στρέψουμε τὴν προσοχή μας στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας καὶ βιώσουμε βαθειὰ τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια. Χρειάζεται δηλαδὴ νὰ ἐνεργήσουμε ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ ἄσωτος υἱός, ὁ ὁποῖος προβληματίστηκε ἀπὸ τὴν περιπέτειά του, ξαναθυμήθηκε τὴν ἀληθινὴ ζωὴ μέσα στὸ πατρικό του σπίτι καὶ ἀποφάσισε σταθερὰ νὰ ἐπιστρέψη σ’ αὐτό. Αὐτὸ σημαίνει μετάνοια. Νὰ πονέσουμε γιὰ τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Θεό. Νὰ ἐξομολογηθοῦμε τὶς ἁμαρτίες μας. Νὰ πάρουμε τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς καὶ νὰ ξανασυνδεθοῦμε συνειδητὰ καὶ ὑπεύθυνα μὲ τὸν Θεό καὶ τὴν Ἐκκλησία του. Νὰ ἐκτελοῦμε μὲ χαρὰ τὶς ἐντολές του. Νὰ λαχταροῦμε τὴν προσευχή. Νὰ ἀγαποῦμε τὴν ἐλεημοσύνη. Νὰ συμμετέχουμε στὴ Θεία Λειτουργία. Νὰ χαιρόμαστε κάθε τι ποὺ εἶναι θεϊκὸ καὶ ἐκκλησιαστικό. Αὐτὴ ἡ μετάνοια μπορεῖ νὰ μᾶς ξανακαινουργιώση, ὅπως τὸ φανερώνει ἡ καινούρια στολὴ ποὺ φόρεσε ὁ ἄσωτος. Μπορεῖ νὰ μᾶς κάνη ἀληθινοὺς ἄρχοντες, ὅπως τὸ δείχνει τὸ δακτυλίδι ποὺ φόρεσε ὁ ἄσωτος. Μπορεῖ νὰ μᾶς χαρίση τὴν ἀπερίγραπτη χαρὰ καὶ εὐτυχία, ὅπως τὸ ἐκφράζει τὸ πλούσιο τραπέζι, ποὺ ἑτοίμασε ὁ πατέρας γιὰ τὴν ἐπιστροφή τοῦ γυιοῦ του, καὶ τὸ ὁποῖο σημαίνει τὴν αἰώνια Βασιλεία· αὐτὴν τὴν Βασιλεία, ποὺ ἑτοίμασε ὁ Θεός γιὰ ὅσους τὸν ἀγαποῦν καὶ τὸν ἐμπιστεύονται.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἀνοίγει σήμερα τὰ μάτια μας, γιὰ νὰ δοῦμε τὴν πραγματικὴ αἰτία τῆς κακοδαιμονίας τοῦ κόσμου καὶ τοῦ δράματος τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία. Συγχρόνως μᾶς δίνει καὶ τὴ σωτήρια λύση, ποὺ εἶναι ἡ μετάνοια. Ἄς μὴ χάσουμε τὴν πολύτιμη εὐκαιρία. Ἄς ἀκολουθήσουμε τὸν ἄσωτο υιὸ καὶ στὴν ἐπιστροφή του. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Α. Γ. Μ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ