Ποιμένας και άσωτος υιός

Του Aρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ὁ πατέρας τῆς παραβολῆς τοῦ ἀσώτου υἱοῦ (15:11-32), μόλις εἶδε ἀπό μακρυά τόν υἱό του νά γυρίζει σπίτι, ράγισε ἡ καρδιά του.

Ἔτρεξε, ἔπεσε πάνω του καί τόν «κατεφίλησεν» (Λκ. 15:20).

Σ' αὐτή τήν παραβολή βλέπουμε στό πρόσωπο τοῦ στοργικοῦ πατέρα, τόν τύπο τοῦ καλοῦ Ποιμένος.

Αὐτός, λοιπόν, ὁ πατέρας δέν ἀναζήτησε τόν υἱό του στά διάφορα στέκια τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά τόν περίμενε στό σπίτι.

Θέλοντας μέ αὐτό νά μᾶς εἰπεῖ ὁ Κύριος, πώς δέν εἶναι πρέπον γιά τόν Ποιμένα νά ἀφήνει τήν «ἕδρα» του, τόν Ναό, καί νά γυρίζει στίς καφετέριες, στά μπάρ καί σέ ἄλλα στέκια, ὅπου συχνάζουν οἱ λογιῶν-λογιῶν «ἄσωτοι υἱοί», προκειμένου νά τούς φέρει (ἄν τούς φέρει...) στή μετάνοια.

Τό κλῖμα εἶναι ἀκατάλληλο γιά ἱεραποστολή...! «Ἄν σᾶς δῶ νά χασμουριέστε καί νά μήν προσέχετε αὐτά πού σᾶς λέω, θά σταματήσω τήν ὁμιλία, ἐφαρμόζοντας τά λόγια τοῦ Κυρίου «μή δῶτε τό ἅγια τοῖς κυσί» (Μτ. 7:6) εἶπε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στό ποίμνιό του (P.G. 57: 22).

Σκεφθεῖτε πῶς θά ἀντιδροῦσε, ἄν οἱ ἀκροατές τό ἔριχναν στό τσιγάρο, στό ποτό κ.λ.π. Καθώς ὁ Μωυσῆς κατέβαινε ἀπό τό Σινᾶ, βρῆκε τόν λαό νά διασκεδάζει. 

Θύμωσε, καί ἔσπασε τίς ἅγιες πλάκες (Ἔξ. 32:6).

Τό ἔκανε αὐτό, γιατί ἔκρινε ἀκατάλληλο ἕναν τέτοιο λαό, νά δέχεται ἀπό τόν Θεό ἅγια πράγματα (Μ. Βασίλειος. P.G. 31: 169).

(Πόσο προσεκτικοί θά πρέπει νά εἴμαστε, ὅταν ὡς Ποιμένες καλούμαστε στά Ραδιόφωνα καί στίς Τηλεοράσεις νά ἐκφέρουμε «ἄποψη» γιά τά ἅγια πράγματα τῆς Ἐκκλησίας μας )!

Ἄς ἀφήσουμε λοιπόν, τήν ἱεραποστολή στά κοσμικά «κέντρα» ( γιά νά μήν βλασφημεῖται τό ὄνομα τοῦ Κυρίου), καί ἄς δείχνουμε τήν ἀγάπη μας καί τό ἐνδιαφέρον μας γιά τή σωτηρία πρός τόν «ἐρχόμενον πρός ἡμᾶς».

Καί ὁ καλός Ποιμένας «κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξει» (Μτ. 12: 20). Τό «τσακισμένο καλάμι» πού θά καταφθάσει μπροστά του, δέν θά τό κατατσακίσει, ἀλλά θά τό ἀνορθώσει. «Καί λινόν τυφόμενον οὐ σβέσει» (Μτ. 12: 20).

Καί τό μισοσβημένο λυχνάρι δέν θά τό ἀποσβήσει, ἀλλά θά τό ἐνδυναμώσει. «Θά τούς βοηθεῖ μέχρι πού νά ξεπεράσουν τήν κρίσιμη κατάσταση, καί νά τήν νικήσουν» (Μτ. 12:20). Καί ἔτσι θά βρεῖ μέγα ἔλεος ἀπό τόν πολυέλεο Θεό.

Ὁ Κύριος σ' ἄλλη του παραβολή (Μτ. 24: 45-51), σκιαγραφεῖ τόν τύπο τοῦ καλοῦ Ποιμένος (Μτ. 24:45-47), καί τόν τύπον τοῦ κακοῦ (Μτ. 24: 48-51).

Τόν καλό Ποιμένα τόν χαρακτηρίζει «πιστό καί φρόνιμο δοῦλο» (Μτ. 24:45), πού δίδει στό ποίμνιο «τήν τροφήν ἐν καιρῷ» (Μτ. 24:45), ὅταν δηλ. ἔχει ἀνάγκη τό ποίμνιο, καί ὄχι ὅταν ὁ ἴδιος, ὁ Ποιμένας ἔχει κέφι, γιατί ἔχει ὑπόψη του τόν Κύριο ἀπό τόν Ὁποῖον ἔγινε Ποιμένας (Μτ. 24:45), καί στόν Ὁποῖον θά ἀπολογηθεῖ.

Ἀντίθετα, ὁ κακός Ποιμένας μέ τήν σκέψη-παγίδα πώς δέν ἔχει κανέναν πάνω ἀπό τό κεφάλι του, γιατί «ἀργεῖ νά ἔρθει ὁ κύριός μου» (Μτ. 24:48), τό ρίχνει στήν ἀσυδοσία.

«Ἄρξηται τύπτειν τούς συνδούλους αὐτοῦ» (Μτ. 24:49). Κακομεταχειρίζεται αὐτούς πού θά πρέπει νά ἀγκαλιάζει, τούς συνεργάτες του στό ἔργο τοῦ Χριστοῦ!

Καί μπορεῖ νά κάνουν καλά τό ἔργο τους, ὅμως αὐτός τούς ἀνταμείβει μέ τό «ξύλο»! «Μήτι συλλέγουσιν ἀπό ἀκανθῶν σταφυλήν ἤ ἀπό τριβόλων σῦκα» (Μτ. 7:16), λέει μέ νόημα ὁ Χριστός.

Ὁ Ἰησοῦς εἶπε καί τό ἄλλο γιά τόν κακό Ποιμένα. Πώς ἔχει τόσο πολύ ὑποδουλωθεῖ στά πάθη του, ὥστε δέν συναναστρέφεται μέ τόν ὁποιονδήποτε, πού μπορεῖ νά τοῦ χαλάσει τή διάθεση, ἀλλά μέ αὐτούς πού ξέρουν νά τρῶνε, νά πίνουν καί νά μεθᾶνε. Ἔχει τήν παρέα του! «Ἐσθίῃ δέ καί πίνῃ μετά τῶν μεθυόντων» (Μτ. 24:49).

Καί τό μεθύσι φέρνει τήν ἀσωτία. «Μή μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ὧ ἐστίν ἀσωτία» (Ἐφες. 5:18). Ὑπάρχει λοπόν καί ἄσωτος πατέρας (Θά μετανοήσει);

Ὅλα ἔχουν ἕνα τέλος, καί γιά τόν κακό Ποιμένα ὑπάρχει τέλος. Καί τότε (ὥρα τοῦ θανάτου) ὁ Κύριος «διχοτομήσει αὐτόν» (Μτ. 24: 51).

Θά τοῦ ἀφαιρέσει τήν Ἱερωσύνη, ἡ ὁποία θά ἐπιστραφεῖ στόν «Ἰδιοκτήτη» της Ἰησοῦ Χριστό (γιατί ὡς ἁγία δέν γίνεται νά πάει στήν Κόλαση).

Ὁ ἴδιος, ὡς καθηρημένος θά πεταχθεῖ στό αἰώνιο πῦρ. «Καί τό μέρος αὐτοῦ μετά τῶν ὑποκριτῶν θήσει· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων» (Μτ. 24:50).

Ἐμεῖς οἱ Ἱερεῖς πολλές φορές κάνουμε ἕνα τερατῶδες σφάλμα: Ξεχνᾶμε ὅτι εἴμαστε Ἱερεῖς· «ἀντιπρόσωποι» τοῦ Χριστοῦ! Πώς ὁ κόσμος περιμένει ἀπό μᾶς τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ (ὄχι τά ἀπωθημένα μας...), πρός ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους, καί πρός τόν ἄσωτο υἱό, πού ζεῖ ἐν μετανοία, καί σ'αὐτόν πού ζεῖ ἐν ἁμαρτίᾳ.

«Εἶναι ἀνόητο καί ἀπάνθρωπο (λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης) νά τρέφουμε κακία ἐναντίον τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου.

Εἶναι σάν νά ρίχνουμε στή φωτιά ἕνα σῶμα γεμᾶτο ἐγκαύματα. Σ' ἕναν τέτοιο πληγωμένο ἄνθρωπο, ὀφείλουμε διπλῆ ἀγάπη, ἀλλά καί θερμή προσευχή». Τό κάνουμε ὡς Ποιμένες;