ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩΝ

Τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου, τῆς Ἀπόκρεω, ὅπως ὀνομάζεται καὶ ἡ Ἐκκλησία ξεδιπλώνει τὸ γεγονὸς τῆς μέλλουσας κρίσης. Γιὰ τὴν Δευτέρα καὶ ἔνδοξη παρουσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κάνει λόγο ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς ἡμέρας, ἕνα ἀνάγνωσμα ποὺ εἶναι γνωστὸ ὡς ἡ παραβολὴ τῆς Μελλούσης Κρίσεως.

Προσφέρει τὰ ἀπαραίτητα ἐρεθίσματα γιὰ νὰ συνειδητοποιήσει ὁ ἄνθρωπος ὅτι κανένας ἐφησυχασμὸς δὲν χωρεῖ στὴ ζωή του, ἀλλὰ ἀντίθετα ἐπιβάλλεται ἐγρήγορση καὶ ἀγῶνας. Ἀρχίζει νὰ μᾶς προσαρμόζει στὴ μεγάλη προσπάθεια ποὺ θὰ ἀπαιτήσει ἀπὸ ἐμᾶς ἑπτὰ μέρες ἀργότερα. Σταδιακά μᾶς βάζει στὸν μεγάλο ἀγῶνα, γιατί γνωρίζει τὴν εὐπάθειά μας καὶ προβλέπει τὴν πνευματική μας ἀδυναμία.

Ἀποκαλύπτει, ὅτι ἡ προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καθορίζει τήν ποιότητα τῆς ζωῆς καὶ ἡ κατάσταση ποὺ μπορεῖ νὰ βιώνει ὁ ἄνθρωπος, εἴτε ὡς παράδεισο, εἴτε ὡς κόλαση, ἀνάλογα μὲ τὴ στάση ποὺ διαμορφώνει καὶ ἀκολουθεῖ.

Στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἐμφανίζεται ὁ Χριστὸς ὡς δίκαιος κριτής: «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρίναι ζώντας καὶ νεκρούς….». Ὁ Χριστὸς θὰ ἔλθει καὶ πάλι στὸν κόσμο, ὄχι ὅμως ὅπως τὴν πρώτη φορά, ὅπου ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Πατρὸς σαρκώθηκε, ἔλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τὴ θέωσε. Στὴ 

Δευτέρα Το Παρουσία δὲν θὰ ἔρθει γιὰ νὰ διδάξει. Τὸ ἔργο Του ἔχε πληρωθεῖ, ἔχει ὁλοκληρωθεῖ, δὲν χρειάζεται τίποτε ἄλλο. Μὲ τὴν Πρώτη Του Παρουσία μᾶς ἔδωσε τὴν αἰώνιο ζωὴ ἀποκαλύπτοντάς μας τὸν Τριαδικὸ Θεό.

Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσμο ὡς ταπεινὸς ἄνθρωπος. Γεννήθηκε ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνηνθρώπησε γιὰ νὰ κηρύξει μετάνοια στὸ λαὸ καὶ νὰ προσφέρει τὸν Ἑαυτὸ Του θυσία ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας. Κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία Του θὰ ἔρθει ὄχι ταπεινά, ἀλλὰ ὡς Θεὸς Παντοδύναμος, ἔνδοξος καὶ συνοδευόμενος μὲ ὅλα τὰ ἀγγελικὰ τάγματα καὶ τὶς στρατιὲς τοῦ οὐρανοῦ γιὰ νὰ κρίνει τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων. Θὰ ἔρθει σὲ ἄγνωστο χρόνο, ὅπως εἶπε: «περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης καὶ ὥρας οὐδεὶς οἶδεν, οὐδὲ οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν, εἰ μὴ ὁ πατήρ μου μόνος» (Ματθ. 24, 36). «Γρηγορεῖτε οὖν ὅτι οὐκ οἴδατε ποία ὥρα ὁ Κύριος ὑμῶν ἔρχεται….Γίνεσθε ἕτοιμοι» ( Ματθ. 24, 42, 44).

Ὁ Κύριος μίλησε γιὰ τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου, γιὰ τὴ Δευτέρα παρουσία

Του καὶ τὴ φοβερὴ ἡμέρα τῆς κρίσεως. Ἐκεῖνο ποὺ μᾶς ἀπέκρυψε εἶναι τὸ πότε

θὰ γίνει, ὅπως καὶ τὸ πότε θὰ πεθάνουμε.

Μᾶς εἶπε, ὅμως, μερικὰ ποὺ θὰ προηγηθοῦν τῆς Δευτέρας Παρουσίας

Του: -- Ἡ κήρυξη τοῦ Εὐαγγελίου Του σ’ ὅλη τὴ γῆ.—Ἡ ἀποστασία τοῦ

ἀνθρώπου.—Ἡ ἐμφάνιση τοῦ Ἀντιχρίστου, ποὺ θὰ ἐπιτεθεῖ μὲ μανία ἐναντίον

τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν πιστῶν. Ὅμως, στὸ τέλος, ὁ Χριστὸς θὰ τὸν συντρίψει.

Μετὰ τὰ σημεῖα αὐτὰ θὰ ἀκολουθήσει ἡ Δευτέρα τοῦ Κυρίου Παρουσία ὡς

ἀστραπή, «ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ» (Α΄ Κορ. 15, 52), σὲ κλάσμα δευτερολέπτου. Ἡ

ἔλευσή Του θὰ εἶναι ἀστραπιαία καὶ συνάμα ἔνδοξη καὶ μεγαλοπρεπής, καθὼς

θὰ ἔλθει «ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς»

(Ματθ. 24, 30). Θὰ προπορεύεται τὸ σημεῖο τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ θὰ

ἀκολουθήσει ὁ Κύριος ἐπὶ νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ περικυκλούμενος ἀπὸ

μυριάδες ἀγγέλους, γιὰ νὰ κρίνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Γράφει ὁ ἀπόστολος

Παῦλος: «Αὐτὸς ὁ Κύριος μὲ πρόσταγμα, μὲ φωνὴ ἀρχαγγέλου καὶ μὲ

σάλπιγκα Θεοῦ, θὰ ἔλθει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τότε ὅλοι οἱ νεκροὶ θὰ

ἀναστηθοῦν καὶ ὅσοι θὰ ζοῦν τὴ στιγμὴ ἐκείνη θὰ ἀλλάξουν τὰ σώματά τους

καὶ θὰ ἀναληφθοῦν πρὸς ἀπάντηση τοῦ Κυρίου» (Α΄ Θεσ. δ΄ 16). Θὰ χωρίσει

τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς μὲν δικαίους θὰ τοὺς στήσει στὰ δεξιά Του, τοὺς δὲ

ἁμαρτωλοὺς θὰ στήσει στὰ ἀριστερά Του, ὅπως ἀκριβῶς χωρίζει ὁ βοσκὸς τὰ

πρόβατα ἀπὸ τὰ κατσίκια.

Τότε θὰ ἐπακολουθήσει ἡ δικαία καὶ φοβερὰ κρίση, γιὰ νὰ ἀποδώσει

στὸν καθένα σύμφωνα μὲ τὰ ἔργα του.

Τὸ μέτρο τῆς κρίσεως μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ξεχωρίσει τοὺς δικαίους ἀπὸ τοὺς

ἁμαρτωλοὺς εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, ἡ ὁποία ἀναφέρεται

κατ’ εὐθείαν στὸ πρόσωπό Του, ὅπως ὁ Ἴδιος μᾶς βεβαίωσε: «Ἐφ’ ὅσον

ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε», μᾶς

εἶπε. Καθετὶ ποὺ κάνατε ἔστω καὶ σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς φτωχοὺς αὐτοὺς ἀδελφούς

μου, εἶναι σὰν νὰ τὸ κάνατε σὲ μένα.

Ὁ Χριστὸς βρίσκεται καὶ ζεῖ ἀνάμεσά μας. Ζεῖ στὸ πρόσωπο τοῦ

πεινασμένου, τοῦ διψασμένου, τοῦ ξένου, τοῦ γυμνοῦ, τοῦ ἀρρώστου, τοῦ

φυλακισμένου, τοῦ πτωχοῦ, τοῦ πεινασμένου κ.τ.λ. Ὁ Χριστὸς τοὺς πτωχούς

τοῦς θεωρεῖ ἀδελφούς Του, διότι «οὐκ ἐπαισχύνεται ἀδελφοὺς αὐτοὺς καλεῖν»

(Ἑβρ. 2, 11) καὶ θεωρεῖ τὴν εὐεργεσία πρὸς αὐτοὺς ὡς πρὸς τὸν ἴδιον

ἀναφερομένη. Γι’ αὐτὸ λέγει στοὺς δικαίους: «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων

τῶν ἀδελφών μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. 25, 40). Ὁ Κύριος

δὲν παραγνωρίζει τὶς ἄλλες ἀρετὲς καὶ τὰ κατορθώματα τῶν δικαίων, ἀλλὰ

ἀναφέρει τὴν ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία, διότι, ὅπου ὑπάρχει, ὅπου

καλλιεργεῖται καὶ μὲ καλὰ ἔργα ἐκδηλώνεται, ἐκεῖ ὑπάρχουν παράλληλα καὶ

οἱ ἄλλες ἀρετές. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὀνόμασε τὴν ἀγάπη «πλήρωμα νόμου»

(Ρωμ. 13, 10), διότι ὅπου ἐπικρατεῖ, φυγαδεύονται ὅλες οἱ κακίες, ἡ ἀδικία, τὸ

ψέμα, ἡ συκοφαντία, ἡ μνησικακία, ὁ ἐγωϊσμός. Ὅπου βασιλεύει ἡ ἀγάπη, ἐκεῖ

ὑπάρχουν ὅλες οἱ ἀρετές, ἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ πραότητα, ἡ μακροθυμία, ἡ

σεμνότητα καὶ ἡ αὐτοθυσία. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς

Ἰωάννης παρακινεῖ ὅλους καὶ λέγει: «Ἀγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν

ἡμᾶς καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν» (Ἰωάν. 4,11).

Τότε ὁ Δικαιοκρίτης Κύριος θὰ ξεχωρίσει τοὺς δικαίους ἀπὸ τοὺς

ἀμετανόητους ἁμαρτωλοὺς μὲ τόση εὐκολία, ὅση ἔχει ὁ βοσκὸς ὅταν ξεχωρίζει

τὰ ἀρνιὰ ἀπὸ τὰ ἐρίφια. Ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης θὰ δωρίσει στοὺς δικαίους τὰ

ἀσύλληπτα ἀγαθὰ τῆς αἰώνιας ζωῆς, τὰ ὁποῖα ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος

Παῦλος «ὀφθαλμὸς οὐκ οἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ τὴν καρδίαν

ἀνθρώπου οὐ ἀνέβη, ἃ ἠτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτὸν» (Α΄ Κορινθ. β΄,

9). Ἕνα πρὸς ἕνα θὰ ἀπαριθμήσει τὰ καλὰ ἔργα ὁ Χριστὸς ἐνώπιον τοῦ

οὐρανοῦ καὶ ἐπιγείου κόσμου. Θὰ τὰ παρουσιάσει σὰν νὰ ἔγιναν σὲ αὐτὸν τὸν

ἴδιο. Ἐλᾶτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, νὰ κληρονομήσετε τὴ Βασιλεία

ποὺ εἶναι ἑτοιμασμένη γιὰ ἐσᾶς ἀπὸ τότε ποὺ δημιουργήθηκε ὁ κόσμος.

Πείνασα θὰ πεῖ καὶ μοῦ δώσατε νὰ φάγω. Ἤμουν ξένος ποὺ δὲν εἶχα

τόπο νὰ μείνω καὶ μὲ πήρατε στὸ σπίτι σας. Ἀρρώστησα καὶ ἐσεῖς ἤρθατε νὰ μὲ

ἐπισκεφθεῖτε, νὰ μοῦ δώσετε παρηγοριὰ καὶ φάρμακα. Στὴ φυλακὴ ἤμουνα

καὶ ἤρθατε νὰ μὲ παρηγορήσετε. Δίψασα καὶ μοῦ δώσατε νερό. Γυμνὸς καὶ μὲ

ντύσατε. Ἡ ἀγάπη σας πρέπει νὰ ἀμειφθεῖ. Ἀπὸ τὴ ζωὴ ἐκείνη θὰ ἀπουσιάζει

κάθε ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός. Ἐκεῖ δὲν θὰ ὑπάρχουν ἀδικίες, ἀρρώστιες,

θάνατος. Ὅλα θὰ εἶναι φῶς. Ἡ μεγαλύτερη χαρὰ καὶ εὐτυχία μας θὰ εἶναι ὅτι

θὰ βλέπουμε διαρκῶς, πρόσωπο πρὸς πρόσωπο, τὸ ἀστραπόμορφο Θεϊκό

πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Ἀντίθετα, θὰ κλείσει τὶς πόρτες τοῦ Παραδείσου, θὰ στερήσει ἀπὸ τὴν

εὐλογημένη παρουσία τοῦ Θεοῦ, θὰ ἀποπέμψει στὴν αἰώνια κόλαση τοὺς

ἀμετανόητους ἁμαρτωλούς, τοὺς ἐγωπαθεῖς, τοὺς ἰδιοτελεῖς, τοὺς ἀσεβεῖς καὶ

σκληρόκαρδους, οἱ ὁποῖοι ἔδειξαν σκληρότητα καὶ ἀναλγησία πρὸς τοὺς

φτωχοὺς καὶ τοὺς πάσχοντες. Μποροῦσαν νὰ πράξουν τὸ καλὸ στοὺς

πάσχοντες συνανθρώπους τους, ὅπως οἱ δίκαιοι, ἀλλὰ δυστυχῶς ἀπουσίαζε

ἀπὸ τὴν καρδιά τους ἡ ἀγάπη.

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἀναφέρεται μὲ σκληροὺς λόγους σὲ ἐκείνους

ποὺ δὲν ἀγαποῦν τοὺς συνανθρώπους τους: «Ἐὰν τὶς εἴπη ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν,

καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῆ, ψεύτης ἐστίν· ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν ὅν

ἑώρακε, τὸν Θεὸν ὅν οὒχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν» (Α΄ Ἰωάν. 4, 20).

Ἐκεῖνο, λοιπὸν, τὸ ὁποῖο πρέπει κυρίως νὰ φοβόμαστε ὡς πρὸς τὴν κόλαση,

εἶναι ἡ αἰώνια στέρηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὴ ἡ διάκριση εἶναι πολὺ σημαντική, γιατί σήμερα ὅλο καὶ

περισσότεροι Χριστιανοὶ ἔχουν τὴν τάση νὰ ταυτίζουν τὴ χριστιανικὴ ἀγάπη

μὲ τὶς πολιτικές, οἰκονομικὲς καὶ κοινωνικὲς φροντίδες. Μὲ ἄλλα λόγια, ἔχουν

τὴν τάση νὰ μετατοπίζουν τὸ ἐνδιαφέρον ἀπὸ τὸ μοναδικὸ πρόσωπο καὶ τὸ

μοναδικὰ προσωπικὸ προορισμό του στὶς ἀνώνυμες ὀντότητες, ὅπως εἶναι οἱ «

ἐθνότητες» οἱ «φυλὲς» κ.τ.λ.

Ὄχι ὅτι αὐτὲς οἱ φροντίδες εἶναι λανθασμένες. Ὅλα αὐτά, σίγουρα,

προέρχονται ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ ἀγάπη. Ἀλλὰ ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη, αὐτὴ

καθαυτὴ, εἶναι κάτι διαφορετικὸ καὶ αὐτὴ ἡ διαφορὰ θὰ γίνει κατανοητὴ καὶ

θὰ διαφυλαχθεῖ, ἂν ἡ Ἐκκλησία διατηρήσει τὴ μοναδικὴ ἀποστολή της, ποὺ

εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία τοῦ κόσμου, καὶ δὲν θὰ γίνει μία συνηθισμένη

«κοινωνικὴ ὑπηρεσία», κάτι ποὺ ἀσφαλῶς δὲν εἶναι στὴ φύση της. Ἡ

χριστιανικὴ ἀγάπη κάνει δυνατὸ τὸ ἀδύνατο, νὰ βλέπω δηλαδὴ τὸν Χριστὸ

στὸ πρόσωπο κάθε ἀνθρώπου, ὁποιοσδήποτε κι ἂν εἶναι αὐτός.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὴν περικοπὴ αὐτὴ τῆς ἐσχατολογικῆς κρίσεως

ὅλων τῶν ἐθνῶν, μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι προσφορὰ

καὶ χάρη πρὸς ὅλους ἀνεξαιρέτως, χωρὶς διακρίσεις. Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται κατὰ

πόσο θὰ γίνουμε δεκτικοί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ καταστοῦμε μέτοχοι τῆς

αἰώνιας ζωῆς καὶ εὐλογημένα τέκνα τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Γιατί ἂν δὲν ὑπάρχει

μέσα μας ἀγάπη, ἀντὶ εὐλογημένοι θὰ καταταχθοῦμε μεταξὺ τῶν κατηραμένων.

Ἡ ἐπιλογὴ καὶ ἡ εὐθύνη εἶναι ἀπόλυτα δική μας. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι

συνέπεια τῆς δικῆς μας εὐθύνης καὶ τῆς δικῆς μας ἐπιλογής. ΑΜΗΝ.

π. Ἰωάννης

Κιτσοτόλης

ἐφημέριος Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἰωάννου

Ἀνατολῆς Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗΓ