ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ

(Ματθ. στ΄ 14-21)

18 Φεβρουαρίου 2018

"Ἐάν γάρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ ἐπουράνιος" (Ματθ. στ' 14)

Τὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν, ἀγαπητοί μου, ἐγκαινιάζει σήμερα τό βράδυ, ἡ ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Οἱ ἀθλητὲς τῶν πνευματικῶν ἀγώνων καλοῦνται στὰ πνευματικὰ ἀγωνίσματα. Ὁ δρόμος τῆς ἀρετῆς εἶναι μακρύς. Ἡ ἄνοδος τῆς κλίμακας τῆς ἁγιότητας εἶναι τέχνη τεχνῶν καὶ ἐπιστήμη ψυχῆς. Ἡ Ἐκκλησία μας καθοδηγεῖ τοὺς ἀθλητὲς μὲ τὰ συνθήματά της. Καὶ εἶναι πολλὰ τὰ γυμνάσματα, στὰ ὁποῖα μᾶς προτρέπει. Ἐμεῖς, σήμερα, ἂς σταθοῦμε στὸ θέμα τῆς συγχωρητικότητας καὶ τῆς μνησικακίας.

Ὁ Κύριος τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς μᾶς ἀναμένει μὲ ἀνοικτὴ καὶ στοργικὴ ἀγκαλιὰ, γιὰ νὰ μᾶς δεχθεῖ κοντά του, γιὰ νὰ ξεκουράσει τὴν ψυχή μας ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς, μὲ μία ὅμως βασικὴ προϋπόθεση, ποὺ σήμερα, Κυριακή της Τυροφάγου, μὲ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ποὺ ἀκούσαμε, μᾶς θέτει. Ποιὰ εἶναι αὐτή; Νὰ συγχωρήσουμε κι ἐμεῖς ὅσους μᾶς ἔχουν κάνει κάποιο κακό. Τότε καὶ Ἐκεῖνος θὰ συγχωρήσει καὶ σὲ μᾶς ὁποιοδήποτε ἁμάρτημα ἔχουμε διαπράξει ἐναντίον του. Τὸ βεβαιώνει ὁ Ἴδιος κατηγορηματικά. «Ἐὰν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ἠμῶν ὁ οὐράνιος».

Ὁ Κύριος, θεωρεῖ τὴν προϋπόθεση αὐτὴ τόσο ἀπαραίτητη, ὥστε δήλωσε τὸ ἴδιο κατηγορηματικὰ, ὅτι χωρὶς αὐτὴ δὲν μποροῦμε νὰ πετύχουμε τὴ δική μας συγχώρηση. «Ἐὰν μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ Πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν».

Θὰ θεωρούσαμε ἀνόητο τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνο, ποὺ δὲν ἀγοράζει κάτι, ποὺ θὰ τοῦ προσφερόταν νόμιμα καὶ σὲ πολὺ χαμηλὴ τιμή, σχεδὸν δωρεάν. Οἱ περισσότεροι ὅμως ἀπὸ μᾶς διαπράττουν ἕνα σφάλμα ἀκόμη μεγαλύτερο. Ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ἀνταλλάσσει τὰ λίγα χρήματά του μὲ κάτι πολύτιμο, ποὺ τοῦ προσφέρεται, στὸ τέλος κρατάει τὰ λίγα χρήματά του. Ἐνῶ, ἐμεῖς χάνουμε ἕνα ὁλόκληρο θησαυρό, τὴν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας, γιὰ νὰ κρατήσουμε στὴν ψυχή μας τὴν μνησικακία, ποὺ εἶναι ἕνα πάθος, τόσο βλαβερό. Ἕνα πάθος, ποὺ τόσο πολύ μας ταλαιπωρεῖ.

Νοιώθω τόσο ἄσχημα καὶ ὅμως δὲν θέλω νὰ τὸν συγχωρήσω, λένε μερικοί. Μοῦ ἔκανε τόσο καὶ τόσα, μὲ ἔβλαψε, μὲ κατέστρεψε. Ζῶ σὲ δυστυχία ἐξ αἰτίας του. Μοῦ διέλυσε τὸ σπίτι, τὴν οἰκογένεια. Ἔβλαψε τὰ παιδιά μου. Γι’ αὐτὸ τὸν μισῶ. Καὶ τὸ πάθος τῆς μνησικακίας τὸν κάνει νὰ βλέπει βουνὰ καὶ τὶς πιὸ μικρὲς ἀδικίες.

Στὸν καθένα μας φαίνεται ὑπεράνθρωπο νὰ συγχωρήσει τὸν ἄλλο. Κι ὅσο καλοὶ κι ἂν παρουσιαζόμαστε σὲ ἄλλες περιπτώσεις, δύσκολα διώχνουμε τὴν ἀντιπάθεια, τὴν ἐχθρότητα, ποὺ μᾶς ἀναστατώνει. Τὸ μίσος καὶ ἡ ἀντιπάθεια δὲν φωλιάζουν στὶς ψυχὲς, γιὰ πρόσωπα μακρινά μας, μὰ κάποιες φορὲς καὶ γιὰ τὰ πιὸ ἀγαπημένα. Γονεῖς καὶ παιδιά, ἀδέλφια, μισοῦνται μεταξύ τους, γιατί κάτι ἔκανε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, τὸν ἔβλαψε, τὸν ἀδίκησε.

Μὲ ἀποτέλεσμα, νὰ δημιουργοῦνται τόσες καὶ τόσες ἀναστατώσεις καθημερινά. Σπίτια συγκλονίζονται, ἐπιχειρήσεις διαλύονται, κοινωνικὰ δράματα παρατηροῦνται. Αἰτία ὅλων αὐτῶν ἡ ἀντιπάθεια, τὸ μίσος, ποὺ ἔχει φωλιάσει στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.

Ἀναμφίβολα, ἐκεῖνος ποὺ ἀδικεῖ τὸν ἄλλο, ποὺ τοῦ κάνει κακό, ποὺ τὸν βλάπτει, εἶναι ἔνοχος καὶ θὰ δώσει λόγο τῶν πράξεων του αὐτῶν, στὸν Οὐράνιο Πατέρα. Κανεὶς δὲν ἀμνηστεύει τὸν ἀδελφό, ποὺ καταπατεῖ τὸ δίκαιο τοῦ ἀδελφοῦ.

Μὲ ἀφορμὴ, ὅμως, τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, θὰ πρέπει ὅλοι μας νὰ δοῦμε, πῶς ἀντιμετωπίζουμε τὸ κακὸ, ποὺ μᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι ἢ, σωστότερα, πὼς πρέπει νὰ τὸ ἀντιμετωπίζουμε, ἂν θέλουμε νὰ πάρουμε καὶ ἐμεῖς τὴ συγγνώμη ἀπὸ τὸν Οὐράνιο Πατέρα μας.

Θὰ μιλήσουμε σὲ ἐκεῖνο, ποὺ μᾶς βλάπτει καὶ μᾶς ἀδικεῖ, θὰ τοῦ ὑποδείξουμε μὲ εὐγένεια τό σφάλμα του. Θὰ ζητήσουμε νὰ τοῦ μιλήσουν και ἄλλοι. Νὰ τοῦ ποῦν, ὅτι ἡ συμπεριφορά του δὲν εἶναι ἡ πρέπουσα. Ἂν, παρ’ ὅλα αὐτά, ἐκεῖνος συνεχίζει νὰ μᾶς ἀδικεῖ, νὰ μᾶς βλάπτει, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ κυριαρχήσει μέσα μας τὸ μίσος, ἡ ἀντιπάθεια, τὴν ὥρα, ποὺ ἐμεῖς ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς συγχωρήσει ἀπὸ τόσα καὶ τόσα παραστρατήματα. Πῶς, τότε, τολμᾶμε κάθε μέρα νὰ ἐπαναλαμβάνουμε στὴ Κυριακὴ Προσευχή: «Καὶ ἄφες ἠμῖν τὰ ὀφειλήματα ἠμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν»;

Ζητᾶμε κάτι, ποὺ δὲν δίνουμε. Εἶναι ἀνάρμοστη, ἐντελῶς, μία τέτοια συμπεριφορά. Παρουσιάζει μία φοβερὴ ἀντινομία, τὴν ὁποία, ὅταν και ἐμεῖς τὴν δοῦμε στὸν ἄλλο, δὲν τὴ συγχωροῦμε.

Ἐδῶ, ἀκριβῶς, βρίσκεται ἡ βάση τοῦ θέματός μας. «Ἐὰν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος». Μὲ τὴ σκέψη μας, τὰ λόγιά μας, τὴν συμπεριφορὰ μας, καθημερινὰ, παραβαίνουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ συχνὰ ζητᾶμε τὴν συγχώρηση. Δὲν τὴν παίρνουμε, ὅμως, ὅταν ἀρνούμαστε νὰ συγχωρήσουμε τὸν συνάνθρωπό μας. Τὴν λαμβάνουμε, ὅταν κι ἐμεῖς, συχνὰ μὲ σκληρὸ ἀγώνα, μὲ πολὺ προσπάθεια καὶ θερμὴ προσευχή, ξεχνᾶμε τί μᾶς ἔκανε ὁ ἄλλος, τὸν συγχωροῦμε, καὶ τρέχουμε πρῶτοι νὰ συμφιλιωθοῦμε μαζί του.

Θὰ ἀφήσουμε, μὲ τὴ συμπεριφορὰ μᾶς αὐτὴ, γιὰ πολὺ ἀκόμα, κλειστὴ τὴ θύρα τοῦ θείου ἐλέους, κλείνοντας τὴν πόρτα τῆς εὐσπλαχνίας στὸν συνάνθρωπό μας;

Ἀγαπητοί μου,

Ἡ δύναμη τῆς συγχωρήσεως εἶναι καρπὸς τῆς ἐν Χριστῷ ἀναγεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου, γιατί, προϋποθέτει ταπείνωση καὶ αὐτογνωσία. Σημαίνει, συναίσθηση τῆς συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ, ἀπέναντι σὲ ὅλους μας. Γιατί, ὁ Θεὸς εἶναι πάντα πρόθυμος νὰ μᾶς συγχωρήσει. Περιμένει συνεχῶς τὴν μετάνοιά μας, γιὰ νὰ μᾶς δώσει ἁπλόχερα τὴν ἀγάπη Του. Τότε, καί μόνο τότε, ἀποκτᾶμε τὴν δύναμη νὰ συγχωροῦμε καὶ νὰ ἀνεχόμαστε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὅταν ἀκριβῶς βρισκόμαστε σὲ ὀρθὴ σχέση μὲ τὸν Θεὸ - Πατέρα καὶ ἔχουμε συνειδητοποιήσει τὸ μέγεθος τῆς ἀγάπης Του. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ