Μήνας Φεβρουάριος

4 Φεβρουαρίου 2018.

Εἰς τήν Κυριακήν τοῦ Ἀσώτου.

Λουκᾶ 15, 11 – 32.

« ...ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς» (Λουκᾶ 15, 11).

Μεγάλη ἀμηχανία αἰσθάνεται κάποιος, ὅταν πρέπει νά ἀγγίξει τή σημερινή παραβολή τοῦ Ἀσώτου καί νά κάνει μία προσπάθεια νά τήν ἀναπτύξει, ἔστω καί ἀκροθιγῶς. Εἶναι ἀπό τά σημαντικώτερα κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, γι’ αὐτό καί ἡ πενία μας μπροστά σ’ ἕναν τέτοιο θησαυρό γίνεται ἀκόμη πιό φανερή.

Τρία εἶναι τά μεγάλα μηνύματα καί νοήματα αὐτῆς τῆς τόσο ὄμορφης ἱστορίας, πού εἶπε σήμερα ὁ Χριστός. Τό πρῶτο εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα, τό δεύτερο εἶναι ἡ μετάνοια τοῦ Ἀσώτου καί τό τρίτο εἶναι ἡ σκληρότητα τοῦ μεγάλου ἀδελφοῦ.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα ἐκφράζεται τόσο ζωντανά σ’ αὐτή τήν παραβολή, πού θά μποροῦσε, ἀντί γιά παραβολή τοῦ Ἀσώτου, νά ὀνομαστεῖ παραβολή τῆς  πατρικῆς ἀγάπης. Ὁ πατέρας ἀγαπάει τόσο πολύ τό παιδί του, ὥστε χαρίζει ἀβίαστα τό κομμάτι τῆς περιουσίας πού νομίζει ὁ μικρός υἱός ὅτι τοῦ ἀνήκει. Ὁ πατέρας ἀγαπάει τόσο πολύ τό παιδί του, ὥστε σέβεται ἀπόλυτα τήν ἐλευθερία του. Σέβεται ἀκόμη καί τό λάθος τοῦ παιδιοῦ του. Ὁ πατέρας ἀγαπάει τόσο πολύ, ὥστε δέν κουράζεται νά περιμένει. Περιμένει καί ἐλπίζει στήν ἐπιστροφή καί στή μετάνοια.

Ὁ πατέρας ἀγαπάει τόσο πολύ, ὥστε, ὅταν γίνεται αὐτή ἡ ἐπιστροφή, δέ διστάζει πρῶτος νά τρέξει κοντά στό μετανιωμένο παιδί του. Ἀγαπάει τόσο πολύ, ὥστε δέ διστάζει οὔτε γιά μία στιγμή νά συγχωρέσει τό παιδί του. Αὐτός ὁ πατέρας εἶναι ὁ Πατέρας ὅλων μας. Εἶναι ὁ Θεός Πατέρας. Ὁ Θεός Πατέρας βγαίνει κάθε φορά στό μπαλκόνι τοῦ σπιτιοῦ Του, πού εἶναι ἡ Ὡραία Πύλη, καί μᾶς περιμένει νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Μᾶς καλεῖ «μετά φόβου, πίστεως καί ἀγάπης» ὄχι μόνο νά ἐπιστρέψουμε, ὄχι μόνο νά μᾶς ἀγκαλιάσει, ἀλλά μᾶς καλεῖ καί μᾶς περιμένει νά ἑνωθοῦμε μαζί Του. Μᾶς περιμένει νά ἑνωθοῦμε μαζί Του καί νά μείνουμε ἔτσι ἑνωμένοι γιά πάντα στό μεγάλο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας Του, στό μεγάλο πανηγύρι τοῦ Παραδείσου, σ’ αὐτή τήν ἀτελείωτη χαρά τῆς ἀγάπης Του, πού ἔχει ἀρχή καί δέν ἔχει τέλος. Σ’ αὐτό τό γλέντι, πού τό ἔχει ἑτοιμάσει γιά μᾶς μέ φροντίδα, προκειμένου νά νιώσουμε καί πάλι παιδιά Του, «...ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4, 5).

Δεύτερον, ἡ μετάνοια τοῦ Ἀσώτου. Ἡ μετάνοια τοῦ φοβεροῦ αὐτοῦ παιδιοῦ ἔχει ὅλα τά στοιχεῖα τῆς

ἀληθινῆς μετανοίας. Σ’ αὐτή τήν ποιότητα τῆς μετανοίας καλούμαστε ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄσωτοι κάθε ἐποχῆς νά φτάσουμε. Τά γνωρίσματα τῆς πραγματικῆς μετανοίας, σύμφωνα μέ τό παράδειγμα τοῦ Ἀσώτου, εἶναι τά ἑξῆς: κατ’ ἀρχήν ἡ μετάνοια εἶναι ἀποτέλεσμα βαθύτατου πόνου καί πείνας. Ὅταν πόνεσε καί πείνασε ὁ Ἄσωτος, τότε μετάνιωσε καί ἐπέστρεψε. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἐξωτερικά οὔτε πονάει οὔτε πεινάει. Ἐσωτερικά ὅμως ὑποφέρει, πονάει ἀπό τά λάθη του, πεινάει γιά ἀγάπη, γιά χαρά, γιά εἰλικρίνεια. Νιώθει ὡς ναυαγός τοῦ Παραδείσου καί νοσταλγεῖ τή χαμένη πατρίδα, πού ποτέ δέ γνώρισε, γιατί εἶναι σά μετανάστης πολλῶν γενεῶν σέ ξένο τόπο. Ἔπειτα ἡ μετάνοια εἶναι ἀποτέλεσμα  αὐτογνωσίας καί ἐνδοσκοπήσεως. «Εἰς ἑαυτόν δέ ἐλθών», μᾶς λέγει ὁ Χριστός. Γιά νά γυρίσει κάποιος στό Θεό, πρέπει νά γυρίσει στόν ἑαυτό του πρῶτα.

Δέν μποροῦμε νά ἔχουμε πραγματική μετάνοια, ἄν

δέν ξέρουμε ποιοί εἴμαστε, ποιά εἶναι τά προτερή-

ματά μας καί ποιά τά ἐλαττώματά μας, ποιά εἶναι

τά χαρίσματά μας καί ποῦ ὑστεροῦμε. Δέν εἶναι δυ-

νατόν νά γυρίσουμε στόν Πατέρα, ἄν δέν ἔχουμε

ἐπίγνωση πόση περιουσία τοῦ φάγαμε καί πόσο

ἄσκοπα τήν ξοδέψαμε. Στή συνέχεια ἡ μετάνοια ἔχει

ταπείνωση. Ἄν νομίζουμε ὅτι μποροῦμε νά

ἐπιστρέψουμε φορτωμένοι μέ τόν ἐγωισμό μας, τότε

ποτέ δέν θά βροῦμε τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς.

Χρειάζεται ταπείνωση νά ὁμολογήσουμε τά λάθη

μας μπροστά στόν Πατέρα μας καί νά ζητήσουμε

ἀπό Ἐκεῖνον νά τά ξεχάσει. Ἔπειτα ἡ μετάνοια

χρειάζεται δύναμη. Εἶναι μακρύς καί δύσκολος ὁ

δρόμος τῆς ἐπιστροφῆς. Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη

νά ξαναπερπατήσεις ἕνα δρόμο ἀντίστροφα. Θέλει

δύναμη νά πολεμήσεις τίς ἀναμνήσεις πού σοῦ φέρ-

νει αὐτός ὁ δρόμος. Θέλει δύναμη νά ξεπερνᾶς τίς

θλιβερές ἐμπειρίες πού, ὅταν τίς πρωτοβίωσες, νόμι-

ζες ὅτι θά σοῦ φέρουν τή χαρά καί τήν εὐτυχία,

ἀλλά σοῦ ἔφεραν τόν πόνο καί τήν πείνα. Αὐτή τή

δύναμη ἡ μετάνοια θά τή βρεῖ μόνον ἄν στηρίζεται

στήν πίστη. Ἡ πίστη ὅτι ὁ Θεός σέ περιμένει καί

εἶναι ἕτοιμος νά σοῦ διαγράψει κάθε λάθος θά σοῦ

δώσει τή δύναμη τῆς ἐπιστροφῆς. Τέλος πρέπει νά

ποῦμε ὅτι τό πιό σημαντικό στοιχεῖο τῆς μετανοίας

εἶναι ἡ ἐμμονή. Δέν εἶναι ἀρκετό νά ἐπιστρέψουμε

στόν Πατέρα. Ἀξία ἔχει νά ἐπιστρέψουμε καί νά

μείνουμε κοντά Του. Διότι, ἄν εἶναι νά ἐπιστρέψουμε

καί νά ξαναφύγουμε, τότε καλύτερα νά μήν

ἐπιστρέφαμε ποτέ. Σ’ αὐτό τό σημεῖο συνίσταται ἡ

πραγματική μετάνοια. Ἡ ἐπιστροφή μας νά μήν

εἶναι κάτι εὐκαιριακό καί ἀνώριμο. Ἀξία ἔχει ἡ

ἐπιστροφή μας νά ἔχει τό στοιχεῖο τῆς μονιμότητας,

γιά νά εἶναι πραγματική ἐπιστροφή.

Τό τρίτο στοιχεῖο τῆς παραβολῆς εἶναι ἡ σκλη-

ροκαρδία τοῦ μεγάλου ἀδελφοῦ. Αὐτό τό πρόσωπο

στάθηκε πάντοτε τό καλό παιδί γιά τόν πατέρα του,

ἀλλά δέν ἔγινε ποτέ καλός ἄνθρωπος. Ὁ μεγάλος

ἀδελφός εἶναι ὅλοι αὐτοί οἱ ἐνάρετοι καί ἐγκρατεῖς,

οἱ εὐσεβεῖς καί προσεκτικοί, ὅλοι αὐτοί πού ἔχουν 

ἀναλάβει νά σώσουν τήν Ὀρθοδοξία καί τήν

Ἐκκλησία ἀπό τούς αἱρετικούς καί ἀπό τούς

ἀνήθικους, ἀλλά ξέχασαν νά ἀγαποῦν. Ὁ μεγάλος

ἀδελφός εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι πού διαφυλάσσουν μέ

προσοχή ὅλες τίς τυπικές ὁδηγίες τῆς πίστεως, ἐκτός

ἀπό τήν πιό σπουδαία, πού εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὁ μεγά-

λος ἀδελφός εἶναι ὅλοι αὐτοί πού θεωροῦν τήν

Ἐκκλησία κτῆμα τους καί κλείνουν τίς πόρτες της σέ

καθέναν πού τόν θεωροῦν ἀνήθικο, αἱρετικό καί ξέ-

νο. Ὁ μεγάλος ἀδελφός εἶναι ὅλοι αὐτοί πού προ-

σεύχονται νυχθημερόν γιά τή σωτηρία τους, ἀλλά

ἀρνοῦνται νά βοηθήσουν στή σωτηρία τῶν ἀδελφῶν

τους. Ὁ μεγάλος ἀδελφός εἶναι ὅλοι αὐτοί πού πά-

ντοτε νομίζουν ὅτι ὑπακούουν στόν πατέρα τους τυ-

φλά, ἀλλά ποτέ δέν ἀγάπησαν τόν πατέρα τους

πραγματικά καί ποτέ δέν ἔκαναν τόν κόπο νά μά-

θουν τό ἀληθινό Του πρόσωπο καί τό ἀληθινό Του

θέλημα.

Αὐτή τήν περισπούδαστη Κυριακή ἄς

στοχαστοῦμε πάνω στά τρία πρόσωπα πού

πρωταγωνιστοῦν στή διήγηση τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ Πατέρας

μᾶς δίνει ἐλπίδα καί κίνητρο ἐπιστροφῆς. Ὁ μικρός 

υἱός, ὁ ἄσωτος, μᾶς δίνει τόν τρόπο τῆς ἀληθινῆς με-

τανοίας. Ὁ μεγάλος καί πρωτότοκος υἱός μᾶς βοη-

θάει νά κατανοήσουμε τόν κίνδυνο πού διατρέχουμε

ὅλοι μας, ἄν δέν οἰκοδομήσουμε μία ἀληθινή καί

οὐσιαστική σχέση μέ τό Θεό. Νά δεχθοῦμε τό Θεό

ὅπως εἶναι καί ὄχι ὅπως Τόν θέλουμε. Νά

ἀγαπήσουμε ἀληθινά ὅλους αὐτούς πού ἀγαπάει ὁ

Θεός, ὅσο δύσκολο καί ἄν φαίνεται. Νά θυμόμαστε

πώς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τούς καιροσκόπους, τούς

ὑποκριτές καί τούς ψεῦτες εἶναι ἀπεχθής καί

προκαλεῖ πόνο. Γιά τούς ἀσώτους, ὅμως, εἶναι

ἐπιθυμητή καί προκαλεῖ πληρότητα καί χαρά. Ὡς

ἄσωτοι, λοιπόν, νά ἀφηνόμαστε στήν ἀγκαλιά Του,

γιά νά Τόν ἀπολαμβάνουμε καί τώρα καί πάντοτε.

Ἀμήν. 

ΠΗΓΗ