Κυριακή ΙΖ΄ Λουκά, του Ασώτου

Απόστολος: Α΄ Κορ. στ' 12 -20

Ευαγγέλιον: Λουκά ιε' 11 – 32

4 Φεβρουαρίου 2018

Δυο γιους τους είχε. Ατίθασος και επιπόλαιος ο μικρότερος, το κύριο πρόσωπο της παραβολής. Πιστός υπάκουος και εργατικός, ο άλλος. Απαίτησε ο μικρότερος, το μέρος της περιουσίας, που του αναλογούσε και το πήρε.

Συγκέντρωσε λοιπόν γρήγορα ότι είχε, έφυγε σε μακρινή χώρα. Σκόρπισε την περιουσία του ζώντας άσωτη ζωή. Δαπάνησε ό,τι είχε! Κι όταν έπεσε πείνα μεγάλη στη χώρα αυτή, άρχισε να στερείται. Πέφτει πολύ χαμηλά, εξευτελίζεται! Στην απελπισία του, αναγκάζεται να βόσκει χοίρους, και φυτοζωώντας, προσπαθεί να καλύψει την πείνα του με τα χαρούπια, που προορίζονταν για τους χοίρους.

Κάποια στιγμή συνέρχεται. Λιμοκτονεί εκείνος, σκέφτηκε, ενώ οι εργάτες του πατέρα του, ζουν πολύ καλύτερα! Αναγνωρίζοντας λοιπόν το λάθος του, αποφασίζει να γυρίσει στον πατέρα του. Να ζητήσει συγχώρηση, και ας τον δεχτεί σαν ένα απλό εργάτη του, αφού δεν είναι άξιος να είναι γιος του. Ρακένδυτος και ξυπόλυτος επιστρέφει. Και όταν ακόμη είναι μακριά, σπλαχνικός ο πατέρας, τρέχει τον αγκαλιάζει, τον φιλά. «Αμάρτησα», ομολογεί ο γιος, «ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Δεν αξίζω να είμαι γιος σου». Αλλά ο πατέρας δίνει στους δούλους του εντολή να τον αποκαταστήσουν στην θέση που είχε πριν, τον ντύνουν,του φορούν παπούτσια και δακτυλίδι. Να σφάξουν το καλοθρεμμένο μοσχάρι. «Να χαρούμε, γιατί ο γιος μου αυτός ήταν νεκρός και ξανάζησε και χαμένος και βρέθηκε».

Ωστόσο γυρίζοντας από τα χωράφια, ο μεγαλύτερος συνετός και υπάκουος γιος, πληροφορείται για τα συμβάντα, την υποδοχή και τον «μόσχον τόν σιτευτόν».

Θεωρεί ότι αδικείται. Δυσανασχετεί και οργίζεται, γιατί δεν του προσέφερε κάτι ο πατέρας, αν και ήταν πάντα πιστός. Προσπαθεί να τον πείσει ο πατέρας, λέγοντας του ότι έπρεπε «να χαρείς γιατί ο αδελφός σου ήταν νεκρός και ξανάζησε και χαμένος και βρέθηκε»!

«ἐξενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην καί ἐνδύσατε αὐτόν καί δότε δακτύλιον εἰς τήν χεῖρα αὐτοῦ καί ὑποδήματα εἰς τούς πόδας αὐτοῦ»

Κυριακή του ασώτου, σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί. Η απλή, αλλά περιεκτική παραβολή, που ακούσαμε και που περιληπτικά παρουσιάστηκε πριν λίγο, φανερώνει και αποδεικνύει την απέραντη αγάπη του Θεού για το δημιούργημά Του, τον άνθρωπο. Ενισχύει την βεβαιότητα ότι ο Θεός μας αγαπά!

Αναπτερώνει την ελπίδα μας για τη σωτηρία.

Δημιούργησε ο Θεός με αγάπη τον άνθρωπο. Τον προίκισε με χαρίσματα προσωπικά. Τον τοποθέτησε σε ένα πλούσιο περιβάλλον, με άπειρες δυνατότητες ανάπτυξης. Και ο άνθρωπος πώς συμπεριφέρεται; Απομακρύνθηκε, αρνήθηκε τον δημιουργό του. Ωστόσο από τους δυο γιους της παραβολής, μας ενδιαφέρει κυρίως ο ένας, ο μικρότερος γιος, γιατί κατά κάποιον τρόπο είναι ο τύπος που μας αντιπροσωπεύει! Με τα σφάλματά του και την αμαρτωλή ζωή του. Γιατί και εμείς, ακόμη κι αν μόνο μια μέρα να ήταν η ζωή μας, θα ήταν αδύνατο να αποφύγουμε την αμαρτία. Απομακρύνεται λοιπόν, ο μικρότερος γιος από τον πατέρα του, κατασπαταλά απερίσκεπτα δωρεές και χαρίσματα «ζῶν ἀσώτως», με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό. Κάποια στιγμή όμως συνέρχεται, αναγνωρίζει το λάθος του. Έζησε  ανάμεσα στους χοίρους! Χαρακτηριστικό και αυτό του τρόπου της ζωής ενός αμαρτωλού. Επιστρέφει όμως μετανοιωμένος. Σπεύδει χαρούμενος να τον υποδεχτεί ο πατέρας! Γιορτάζει το γεγονός. «Νεκρός ἦν καί ὰνέζησε, ὰπολωλώς ἦν καί εὺρέθη῾. Τον συγχωρεί και τον αποκαθιστά. Διαγράφει τα λάθη, τις αμαρτίες του. Είναι σαν να μην έγιναν ποτέ. Τι δηλώνουν αυτά, αγαπητοί μου αδελφοί;

Είναι αναμφισβήτητη αλήθεια, ότι όλοι μας κάνουμε λάθη, αμαρτάνουμε,

απομακρυνόμαστε με τις πράξεις μας, σκέψεις, τα λόγια μας. Τί κάνουμε όμως;

Το αναγνωρίζουμε; Μπορούμε με ειλικρίνεια να το ομολογήσουμε, χωρίς να

προβάλουμε δικαιολογίες; «Ποίησόν με ὡς ἓνα τῶν μισθίων σου», δέξου με,

δηλαδή, σαν ένα από τους εργάτες σου, ζητά από τον πατέρα του, με

ταπεινοφροσύνη ο άσωτος γιος. Τον αποκαθιστά ο πατέρας του, στην προηγούμενη

θέση του. Δεν λαμβάνει υπόψη του το αμαρτωλό του παρελθόν! Το έχει διαγράψει

τελείως, χωρίς να μένει πλέον ούτε η παραμικρή ενοχή! Πρόσεξε την ταπεινή

ειλικρινή ομολογία του. Αποδέχτηκε ικανοποιημένος τη φανερή συντριβή του,

γιατί «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»! Η

επιθυμία του Θεού-Πατέρα είναι η σωτηρία όλων των ανθρώπων. «Ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ

πατρός μου πολλαί μοναί εἰσίν», δηλαδή στον παράδεισο. Μας θέλει όλους, χωρίς

εξαίρεση! Θα λέγαμε ότι προσπαθεί να βρει για τον καθένα μας ένα ελαφρυντικό,

ένα θετικό στοιχειο, για να μας αθωώσει, να μας σώσει! Εξαντλεί όλη την επιείκειά

του! Κι έπειτα μεγάλη χαρά γίνεται στον ουρανό, «ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι»,

σημειώνει η Γραφή. Είδε ο πατέρας της παραβολής τον γιο του από μακριά. Τον

περίμενε! Γιαυτό έσπευσε! Απλώς λοιπόν ο Θεός, περιμένει μια μόνο κίνηση,

μετάνοιας, ειλικρίνειας από μέρους μας. Μετάνοια σημαίνει αλλαγή τρόπου

σκέψης και συνεπώς και πράξης. Η δήλωση μετάνοιας βέβαια αποσκοπεί στη

διαγραφή των αμαρτιών, και με την εξομολόγηση, στην αποκατάσταση της

καθαρότητας της ψυχής μας, χώρος κατάλληλος για να κατοικεί ο Χριστός.

Αγωνίζεται καθημερινά ο καλός χριστιανός, για την τήρηση των εντολών του Θεού

και όχι μόνο. Δεν είναι η ζωή μας μόνο αποφυγή πράξεων, λόγων και σκέψεων

αντίθετων προς το θέλημα του Θεού. Πέραν αυτού θα πρέπει να δούμε την θετική

πλευρά των εντολών. Να γεμίσουμε τη ζωή μας με πράξεις αγαθές, ενδιαφέρον για

τον πλησίον μας και τις ανάγκες του. Ζωή λατρευτική με τον Κύριο και προσευχή.

Στάση αγαπητική με τον Θεό. Η συνεπής ολοκληρωμένη προσωπικότητά μας,

πρέπει να είναι αρεστή στον Κύριο, για να επιτύχουμε την τελική αποκατάσταση.

Συστατικά λοιπόν απαραίτητα, αγαπητοί μου, είναι η συναίσθηση της

αμαρτωλότητας μας, η ειλικρινής, συνεπής μετάνοια, η γενική χωρίς διακρίσεις

πράξη του αγαθού, αλλά και πρωταρχικά η λατρευτική αναφορά, η πίστη και η

αγαπητική προς τον Κύριον διάσταση του πιστού χριστιανού. Μας δίνεται ο

χρόνος, ας μη τον αφήνουμε να χάνεται! Έχουμε τις καθημερινές ευκαιρίες να

ανοικοδομήσουμε τον τρόπο της ζωής μας! Ας τις εκμεταλλευτούμε! Να

τελειοποιήσουμε τη σχέση προς τον Θεό. Να αποδείξουμε το πραγματικό

ενδιαφέρον για τους άλλους. Να αγωνιζόμαστε για την εμβάθυνση στην πίστη και

την καθαρότητα του εσώτερου εαυτού μας. Στόχος η πλήρης αποκατάσταση: Η

στολή η πρώτη, τα υποδήματα και ο δακτύλιος, του άσωτου που ειλικρινά

μετάνιωσε, μας περιμένουν! Τελικός προορισμός μας η βασιλεία των ουρανών! Να

νιώσουμε τη χαρά και της δικής μας υποδοχής από τον Θεό-Πατέρα!

Δ.Γ.Σ.

ΠΗΓΗ