ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «Η ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ»

H σύγκρουση στην οποία αναφέρεται η σημερινὴ ευαγγελικὴ περικοπὴ έχει ένα χαρακτήρα τραγικό. Πρωταγωνιστές της είναι απὸ τη μια μεριὰ ο αρχισυνάγωγος, εκπρόσωπος του παρηκμασμένου θρησκευτικού κατεστημένου, κι απὸ την άλλη ο Ιησούς, ο ελευθερωτὴς και καινοποιός. Αφορμὴ το πρόβλημα μιας απλής γυναίκας του λαού. Δεκαοκτὼ ολόκληρα χρόνια «ηταν κυρτωμένη και δεν μπορούσε διόλου να ανορθωθεί».

Είχε πάει στη Συναγωγὴ να ακούσει τη διδασκαλία του Χριστού και εκεί, «όταν την είδε ο Ιησούς, την κάλεσε και της είπε: γυναίκα λυτρώνεσαι απὸ την αρρώστεια σου, έβαλε τα χέρια του επάνω της, και αυτὴ αμέσως ορθώθηκε και δόξαζε τον Θεό.»

Στο γενικὸ αίσθημα χαράς και δοξολογίας του Θεού κάποιος διαφωνεί. Και όχι απλώς δυσαρεστείται, αλλὰ αγανακτεί για καταπάτηση του νόμου! Ο  αρχισυνάγωγος υψώνει φωνή, επειδὴ ο Ιησούς θεράπευσε την ημέρα του Σαββάτου.

Δεν είχε το θάρρος να τα βάλει απ΄ευθείας με τον Ιησού και απευθύνεται  αόριστα στον λαό.  Τροποποιεί σκόπιμα την αλήθεια και χαρακτηρίζει ως εργασία έναν απλό λόγο, μια απλή κίνηση του Χριστού.  Επιχειρεί μια κριτική η οποία στηρίζεται σε ανειλικρινείς προθέσεις.

Το δυστύχημα είναι ότι ο τύπος αυτὸς του αρχισυναγώγου δεν υπήρξε μοναδικὸ δείγμα στο ανθρώπινο γένος. Έχει πολλοὺς μιμητὲς σε κάθε εποχή. Οι άνθρωποι αυτού του είδους ερεθίζονται περίεργα απὸ το καλὸ που κάνουν οι άλλοι και σπεύδουν να το στηλιτεύσουν.

Φθόνοι, πικρίες, ιδιοτέλειες καλύπτονται συχνά κάτω απὸ το μανδύα υπερασπίσεως ιερών και οσίων. Το φαινόμενο έχει πολύμορφες προεκτάσεις σε πολλοὺς τομείς και γενικότερα στις διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις. Ο  αρχισυνάγωγος δείχνει επί πλέον περισσή σκληρότητα στην πονεμένη γυναίκα του λαού εν ονόματι της τηρήσεως του θρησκευτικού νόμου. Παρουσιάζεται πιστός σε ένα σύστημα εθιμικό, θρησκευτικών απαγορεύσεων που με τον ιδιοτελή τρόπο με τον οποίο το ερμηνεύει γίνεται πιο δύσκαμπτο και σκληρό.

Ριζικὰ αντίθετη απὸ τη στάση του αρχισυναγώγου ορθώνεται η τακτικὴ του Χριστού. Ο Νομοθέτης έχει μια εντελώς διαφορετική αντίληψη περὶ σχέσεων Νόμου και ανθρώπων. Η στοργὴ για τον άνθρωπο, το ενεργὸ ενδιαφέρον για τον πόνο του συγκεκριμένου ανθρώπου προέχει. «Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο».

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΠΗΓΗ