Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Σεραφείμ, ἐπίσκοπος Φαναρίου καί Νεοχωρίου

«Ἰδού, ἐγώ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσω λύκων», εἶπε ὁ Κύριός μας στούς μαθητές Του.

Καί τά λόγια αὐτά ὁ μοναχός Σεραφείμ, ὁ ἅγιος τή μνήμη τοῦ ὁποίου ἑορτάζουμε στίς 4 Δεκεμβρίου, τά ἄκουσε δυνατά στά αὐτιά τῆς ψυχῆς του, ὅταν ἡ Ἐκκλησία τόν ἀξίωνε τοῦ δευτέρου βαθμοῦ τῆς ἱερωσύνης, τοῦ πρεσβυτέρου, καί ἀκόμα πιό πολύ ὅταν τόν προήγαγε στό βαθμό τοῦ Ἐπισκόπου, τοῦ ὑπεύθυνου ποιμένα τῶν χριστιανῶν τῆς Μητροπόλεως Φαναρίου καί Νεοχωρίου. Ἤξερε ἀκόμη καλά πώς στά χρόνια αὐτά τά δίσεχτα πού ζοῦσε, χρόνια σκλαβιᾶς σέ ἕνα δυνάστη βάρβαρο καί σκληρό, ἀργά ἤ γρήγορα θά ἐπιβεβαιώνονταν καί σέ αὐτόν τά ἄλλα Κυριακά λόγια: «ἐάν ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξωσιν». Καί πράγματι  ἐάν οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας ἦταν καί εἶναι πάντα ὑπεύθυνοι γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν τῶν χριστιανῶν πού ὁ Κύριος τούς ἔχει ἐμπιστευθεῖ, τότε τά πράγματα ἦταν ἀκόμη πιό κρίσιμα.

Ὁ βίαιος ἐξισλαμισμός ἦταν καθημερινή πραγματικότητα. Τόν ἐξισλαμισμό ἀκολουθοῦσε καί ὁ ἀφελληνισμός ἀφοῦ τότε χριστιανός σήμαινε ἕλληνας καί μουσουλμάνος σήμαινε Τοῦρκος. Ὅσοι ὅμως μποροῦσαν νά ἀντέξουν τίς πιέσεις τῶν Τούρκων  γιά ἀλλαγή τῆς πίστης τους ὑπέφεραν τά πάνδεινα. Σφαγές, ἐξανδραποδισμός τῶν ἴδιων καί τῆς οἰκογένειάς τους, φυλακίσεις ἀναίτιες, βασανιστήρια, ἐξευτελισμοί κάθε μορφῆς, ἁρπαγή τῆς περιουσίας τους, δυσβάσταχτοι φόροι. Οἱ ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, ἀλλά καί οἱ μοναχοί ἀγωνίζονταν νά στηρίξουν τούς κατατρεγμένους ραγιάδες στήν πίστη, νά τούς ἐμψυχώσουν, νά κρατήσουν μαζί μέ τήν πίστη καί τήν αὐτοσυνειδησία τους ὡς Ἑλλήνων. Σέ αὐτό τόν ἀγώνα πολλοί εὕρισκαν μαρτυρικό θάνατο σχηματίζοντας ἔτσι ἕνα νέο νέφος μαρτύρων στόν πολύφωτο οὐρανό τῆς Ἐκκλησίας, τούς νεομάρτυρες.

Σ” αὐτό τό μετερίζι τοῦ ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος ἀγῶνος, στή Μητρόπολή του, ὄρθιος καί μαχητής καί ὁ σημερινός ἅγιός μας, ὁ ἅγιος Σεραφείμ. Παρηγορεῖ, ἐνισχύει, δίνει ἐλπίδα, νουθετεῖ, στηρίζει τούς χριστιανούς του. Οἱ λύκοι ὅμως παραμόνευαν. Ἔτσι, μίαν ἡμέρα πού κατέβηκε στήν Καρδίτσα γιά νά πληρώσει φόρους στόν κατακτητή, ὅρμησαν ἐπάνω του διψασμένοι γιά αἷμα οἱ Τοῦρκοι καί μέ τήν κατηγορία ὅτι εἶχε σχέση μέ τό Διονύσιο Φιλόσοφο καί τήν ἐπανάσταση πού αὐτός εἶχε ὀργανώσει στά Γιάννινα, τόν ὁδήγησαν στό δικαστή. Τοῦ πρότειναν νά ἀλλαξοπιστήσει ἄν θέλει νά ζήσει. Ὅμως ὁ ἅγιός μας ἤξερε καλά καί κάτι ἄλλο πού ὁ Χριστός εἶπε «ἄν κάποιος μέ ἀρνηθεῖ ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, θά τόν ἀρνηθῶ καί ἐγώ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί Πατέρα μου», ἀλλά  καί τόν ἄλλο λόγο «Τί θά ὠφεληθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐάν χάσει τήν ψυχή του …»

Ἔτσι σιωπηλός ἐνώπιον τῶν δημίων του, ὅμοιος καί σέ αὐτό μέ τόν Κύριο καί Θεό του ὅταν τόν ὁδηγοῦσαν στόν Πιλάτο καί ἀπό ἐκεῖ στό Σταυρό, ὑπέμεινε κάθε βασανιστήριο μέ γενναιότητα καί σταθερότητα μοναδικά ψελλίζοντας τό λόγο τοῦ Παύλου » τί μπορεῖ νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; θλίψη, διωγμός ἤ στενοχωρία» ; Στό τέλος ὁδηγεῖται στό θάνατο, ἕναν θάνατο πού εἶναι ἰδιαίτερα σκληρός ἀκόμα καί στή σκέψη.

Μέ τό θάνατό του ὁ Ἅγιος Σεραφείμ ἐπικύρωσε τήν ἀλήθεια ὅσων δίδασκε. Ἐπιβεβαίωσε τόν τέλειο συνδυασμό στό πρόσωπό του ὀρθοδοξίας καί ὀρθοπραξίας. Μᾶς θύμισε γιά μιά ἀκόμη φορᾶ ὅτι τό μαρτύριο εἶναι γιά τούς χριστιανούς ἡ τελική πράξη ὁμολογίας, ἡ ἐπισφράγιση τῆς πίστης στό Χριστό.

Αὐτό τό τελευταῖο, ὅτι δηλαδή χριστιανισμός καί μαρτύριο εἶναι τό ἴδιο πράγμα, σήμερα δυστυχῶς τό ἔχουμε σχεδόν λησμονήσει. Τήν ὁμολογία τῆς πίστεως ὥστε καί ἄλλοι νά προσελκυσθοῦν στό Χριστό, ἄν καί εἶναι ὑποχρέωση ἐκ τοῦ Εὐαγγελίου, τήν ἔχουμε ξεχάσει. Ἡ ἀνυπαρξία αἱματηρῶν διωγμῶν στήν πατρίδα μας εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά ἐφησυχάσουμε, νά μαλακώσουμε, νά γίνουμε χλιαροί στήν πίστη. Ὅμως γύρω μας ὁ πόλεμος κατά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς πίστης μαίνεται. Ἡ ἁμαρτία ἔχει εἰσχωρήσει σάν παραλυτικό δηλητήριο σέ ὅλο τόν κοινωνικό ἱστό. Ὁ κόσμος γύρω μας σταθερά ἀποχριστιανοποιεῖται καί μάλιστα περνᾶ καί στήν ἐπίθεση κατά τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα ὄχι μόνο ἁμαρτάνουμε, ἀλλά καί καυχόμαστε γι” αὐτό, γιά τήν ἁμαρτία μας. Ἀλλά ἄν αὐτά χαρακτηρίζουν τόν ὑπόλοιπο κόσμο ἐμεῖς ποῦ θέλουμε νά λεγόμαστε χριστιανοί τί κάνουμε; Δίνουμε τήν καλή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ; Γινόμαστε ἀπόστολοι τῆς ἀλήθειας στόν κόσμο; Μήπως ἔχουμε συμβιβασθεῖ μέ τόν κόσμο καί τίς ἀντίθεες λογικές του; Ἤ ἀκόμα χειρότερα μήπως καί τίς ἔχουμε μέσα μας νομιμοποιήσει καί διστακτικά, ἀλλά πραγματικά τίς ἔχουμε υἱοθετήσει; Θυμώνουμε καί διαμαρτυρόμαστε ὅταν ἡ κυβέρνηση θέλει νά καταργήσει τά θρησκευτικά. Καί καλά κάνουμε. Ὅμως δέν ἐνοχλούμαστε καθόλου πού τά θρησκευτικά, τό λόγο τοῦ Θεοῦ, τά ἔχουμε πρῶτοι ἐμεῖς βγάλει ἀπό τό σπίτι μας, ἀπό τή ζωή μας. Γιατί πόσοι ἀπό ἐμᾶς ἔχουν στό σπίτι τους τήν Καινή Διαθήκη; Καί πόσοι ἀπό ὅσους τήν ἔχουν, τήν ἔχουν διαβάσει ἔστω μιά φορά; Πόσοι ἀπό ἐμᾶς ἔχουμε μιλήσει στά παιδιά μας γιά τό Χριστό καί τήν ἐν Χριστῷ ζωή; Πόσοι ἀπό ἐμᾶς ὁδηγήσαμε τά παιδιά μας στό Κατηχητικό τῆς ἐνορίας ἤ στόν ἐξομολόγο; Πόσοι ἀπό ἐμᾶς πήραμε τά παιδιά μας γιά νά πᾶμε μαζί στή Λειτουργία; Διαμαρτυρόμαστε ἀκόμη γιά τό σύμφωνο συμβίωσης καί τόν πολιτικό γάμο. Καί πολύ καλά κάνουμε. Ὅμως πόσοι ἀπό ἐμᾶς ἀνεχόμαστε ἤ καί προτρέπουμε τά παιδιά μας νά ἔχουν μίαν ἐλεύθερη σχέση; Ἔπαψε ἡ πορνεία, γιατί αὐτό εἶναι μιά ἐλεύθερη σχέση, νά εἶναι ἁμαρτία; Πόσοι ἀπό ἐμᾶς δέν εἴπαμε στό παιδί μας, ἀγόρι ἤ κορίτσι, ἅς γεννηθεῖ τό μωρό καί μετά κάνουμε βάφτιση καί γάμο μαζί; Ἔπαψε ἄραγε νά ἰσχύει ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ ὅτι πρῶτα το ζευγάρι ἔρχεται σέ γάμο καί μετά μέσα στά πλαίσια τοῦ γάμου, ὡς καρπός ἀγάπης, ἔρχεται τό παιδί; Καί πολλά ἄλλα τέτοια παραδείγματα θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ἀλλά δέν τό ἐπιτρέπει ὁ χρόνος.

Ἀδελφοί μου. ὁ χριστιανός σέ κάθε ἐποχή πρέπει νά δίνει τή μαρτυρία του, νά κηρύττει παντοῦ Χριστό, κυρίως μέ τά ἔργα του ὅπως ὁ σημερινός μας ἅγιος. Ὅπως ἔλεγε μοναχή τῶν χρόνων μας, ἡ Γερόντισσα Γαβριηλία, ὅπου πάω δέν μιλάω γιά τό Χριστό. Ἀφήνω τούς ἄλλους νά μέ ρωτήσουν γιά αὐτόν. Καί μέ ρωτᾶνε βλέποντας τόν τρόπο πού ζῶ, τήν συμπεριφορά μου.

Μαρτύριο λοιπόν, μαρτυρία ὑπέρ Χριστοῦ. Κάποτε αἱματηρό, ὅπως τήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου μας, τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρα Σεραφείμ, σήμερα ὅμως μαρτύριο συνειδήσεως. Ἅς μή διστάσουμε, ἅς μή τό φοβηθοῦμε.

π. Δημήτριος Καπρινιώτης

Ἐφημέριος Ι.Ν. Κοίμησης τῆς Θεοτόκου

Ἀρχιμανδρείου

ΠΗΓΗ