Κήρυγμα γιά Κυριακή 6.12.2015

Κυριακή Ἁγίου Νικολάου

«Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων». Πράγματι ἕναν μεγάλο ἅγιο, ἕνα λαοφιλή ἐπίσκοπο, ἕναν γίγαντα τῆς πίστεως ἑορτάζουμε. Τόν Ἅγιο Νικόλαο ἐπίσκοπο Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ. Καί ὅπως μᾶς καλεῖ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, θυμόμαστε τόν ἅγιο τόν δίκαιο καί τόν ἐγκωμιάζουμε. Μέ ἐγκώμια θυμόμαστε τήν μνήμη του, τήν βιοτή του, τά κατορθώματά του, τό μεγαλεῖο του, τήν πίστη του καί τά ἐγκωμιάζουμε γιά νά διδαχθοῦμε κι ἄν μποροῦμε νά μιμηθοῦμε κάτι ἀπ’ αὐτά.

Στοιχοῦντες ἔτσι κι ἐμεῖς σήμερα πρός τήν ἐντολή καί τήν παράδοση αὐτήν, συνερχόμαστε στούς Ἱερούς ναούς γιά νά ἐγκωμιάσουμε ἐν ὕμνοις καί ὠδαίς πνευματικές, γιά νά καταστέψουμε μέ εὐωδιαστά ἄνθη ἀλλά καί λόγους καί ἔννοιες πνευματικές τόν μέγα τῆς Ἐκκλησίας θαυματουργόν Ἅγιον Νικόλαον Ἀρχιεπίσκοπον Μύρων τῆς Λυκίας.

Καί παρατηροῦμε νά συντρέχουν στούς Ἱερούς ναούς, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας γιά νά τιμήσουν τόν Ἀρχιποιμένα τοῦ Χριστοῦ τό κατά τύπον τοῦ καλοῦ ποιμένος καί Μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστόν βιώσαντα τόν ποιμένα τόν Μέγα τόν φανώτατον. Καί ἀκόμη συνῆλθον ἡ πληθύς τῶν Ἱερέων γιά νά τιμήσει τόν ἀκριβέστατον κανόνα τῆς θειοτάτης Ἱερωσύνης. Ἀλλά συνέδραμε καί μέγα πλῆθος λαοῦ καί παρίσταται καί συμμετέχει στήν μνήμη τοῦ Μεγάλου Ἱεράρχου καί προστάτου του. Ἑορτάζουμε λοιπόν ὅλοι ἡ Καθολική Ἐκκλησία στήν Ἀνατολήν καί τήν Δύση τόν χριστιανικό Βορρά καί τόν πάλαι καί νῦν Χριστιανικόν νότον καί τιμᾶ καί γεραίρει τόν Ἅγιο Νικόλαο. 

            Ποιός ὅμως ἦταν ὁ θειότατος αὐτός ἄνθρωπος τοῦ ὁποίου τό ὄνομα μεγαλύνθηκε σφόδρα τόσο ὅσο ἡ δόξα του ἐκάλυψε ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη; Γεννήθηκε στα Πάταρα τῆς Μ. Ἀσίας ἀπό γονεῖς φιλόμουσους καί εὐσεβεῖς. Αὐτοί τόν ἀνέθρεψαν ἐν παιδείᾳ καί νουθεσία Κυρίου καί τόν προετοίμασαν ὄχι γιά τήν Ἐκκλησία μόνο ἀλλά καί γιά τό θυσιαστήριο τοῦ παναγίου Θεοῦ. Γεννήθηκε σέ μία ἐποχή δύσκολη, ὅπου στόν κόσμο ἐπικρατοῦσε ἡ δαιμονιώδης εἰδωλολατρεία στούς χρόνους τοῦ Μαξιμιανοῦ καί Διοκλητιανοῦ. Ἤκμασε ὅμως στούς χρόνους τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καί Ἰσαποστόλου, ἔλαβε μέρος στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο καί ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τό 330 μ.Χ. 1785 περίπου ἔτη παρῆλθαν ἀπό τήν κοίμησή του κι ὅμως, ζεῖ, γιατί ἔζησε κατά Θεόν. Εἶναι ἕνα θαῦμα τό ὁποῖο συντελεῖται στούς ἁγίους, ὅτι ὅσο περνοῦν τά χρόνια τόσο ἐνισχύεται ἡ μνήμη τους στίς συνειδήσεις τῶν Χριστιανῶν. Καί αὐτό γιατί, οἱ ἅγιοι ζοῦν εἰς τόν αἰώνα καί ὅτι μετά τόν θάνατό τους ζοῦν. Τήν προσωπικότητα του συνθέτουν τά πολλά ἐγκώμια τά ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία δαψιλῶς τοῦ ἀπένειμεν. Τόν θεωρεῖ καί τόν ἀποκαλεῖ: Κανόνα πίστεως, ἐγκρατείας διδάσκαλο, εἰκόνα πραότητος, ἱεραρχῶν καλλονήν, πατέρων τό κλέος, θαυμάτων τήν βρύσιν, θλιβομένων χαρμονήν, ἀδικουμένων ρύστην, τροφέα ὀρφανῶν, παρθένων τό τεῖχος, δεσμίων ἐλευθερωτήν, πλεόντων προστάτην. Καί ἀλήθεια ποιός δέν θαύμασε τήν ἄμετρον του ταπείνωσιν, τήν ἄκραν ὑπομονή του, τήν πρός τούς φτωχούς ἰλαρότητα.

Ἕνας καί μόνος λόγος ἀποδίδει τό μεγαλεῖο τοῦ ἀνδρός. Αὐτός ἄκουσε τό λόγο τοῦ προφήτη Ἡσαΐου «ἡ γάρ δόξα μου ὁ Θεός μου» (Ἡσαΐου ξ΄ 19).

Ἔζησε γιά τόν Θεόν, ἔζησε γιά νά δοξασθεῖ ὁ Θεός, πρόσφερε ἐλευθέρως τήν ζωή του στόν Θεό, τά ὑπάρχοντά του, τόν χρόνο του, τήν καρδιά του, τό σῶμα του, τά πάντα στόν Θεό, θυσία λογική καί εὐάρεστον. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός τόν ὑπερύψωσε στόν οὐρανό καί τοῦ χάρισε τήν ὄντως ζωήν καί τήν Βασιλεία του. Νά ἡ ἀπάντηση σέ ὅλους ἐμᾶς πού ζοῦμε σέ δύσκολες ἡμέρες ἀλλά δέν θυσιάζουμε τίποτε γιά τόν Θεό. Κρατᾶμε μέ νύχια καί μέ δόντια τά πάντα φοβούμενοι μήν χάσουμε τίποτα καί ζημιωθοῦμε. Ἀλλά νά ἡ ἀπάντηση. Ἔδωκε, ἐσκόρπισε καί ὁ Κύριος τόν στεφάνωσε μέ τό ἀμαράντινο στεφάνι τῆς δόξης καί τῆς δικαιοσύνης του.

Καί εἴδαμε νομίζω μέχρι τώρα τά τῆς δόξης τοῦ μεγάλου καί Ἁγίου ἀνδρός. Θά ἦταν λοιπόν φρόνιμο τώρα νά μάθουμε δι’ ὀλίγων καί ἐπιγραμματικῶς τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ἀπόκτησε αὐτήν τήν περίζηλο δόξα.

Λέγει ἡ Ἐκκλησία πρός τόν Ἅγιον:

Ἐκτήσω τῇ ταπεινώσῃ τά ὑψηλά τῇ πτωχείᾳ τά πλούσια. Ὁ Ἅγιος πατέρας μας ἐννόησε τήν λογικήν τοῦ Θεοῦ στήν ὁποίαν συμβαίνουν τά ἑξῆς : Ἡ δόξα δέν ἀποκτᾶται μέ τίς ἐγκόσμιες τιμές καί τά ἀξιώματα ἀλλά μέ τήν ταπείνωση. Ὅσο πιό ταπεινός εἶσαι τόση μεγαλύτερη δόξα θά ἀπολαύσει ἀπό τόν πραγματικά ταπεινό Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος ἐταπείνωσε ἑαυτόν μορφήν δούλου λαβών. Μεγαλειότητα δέν ἔχει ἐκεῖνος πού θεωρεῖ τόν ἑαυτό του μέγα καί σπουδαῖο ἀλλά ἐκεῖνος πού διακονεῖ καί ὑπηρετεῖ τούς ἄλλους. Πλούσιος δέν εἶναι ἐκεῖνος πού θησαυρίζει θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς ἀλλά ἐκεῖνος πού σκορπίζει τόν ὑλικό πλοῦτο καί ἔχει τήν κατά Θεόν πτωχείαν. Σοφός δέν εἶναι ἐκεῖνος πού ἔχει ἀποκτήσει πολλές γνώσεις, ἀλλά ἐκεῖνος πού γνωρίζει τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ «τό τέλειον καί ἀγαθόν καί εὐάρεστον» (Ρωμαίους ιβ΄ 2). Δυνατός δεν εἶναι ἐκεῖνος πού ἔχει ἀποκτήσει κοσμική ἰσχύν καί τυραννίαν ἀλλά ἐκεῖνος πού ἔχει κυριαρχήσει στά πάθη τῆς ἁμαρτίας καί ἔχει ἀναπτύξει τά ἔνθεα πάθη. Δίκαιος εἶναι ἐκεῖνος πού ἐφαρμόζει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ στήν ζωή του. Ὁ Ἅγιο Νικόλαος «οὐχί ἑαυτόν ἤρεσεν» (Ρωμ. ιε΄ 3) ἀλλά ἔπραττε πάντα ἔχων «νοῦν Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. β΄ 16). Ἄλλος ὁ νοῦς τοῦ Χριστοῦ καί ἄλλος ὁ νοῦς τῶν ἐμπαθῶν ἀνθρώπων. Ἄλλη ἡ καρδιά τοῦ Χριστοῦ καί ἄλλη ἡ καρδιά τῶν ἀτελῶν ἀνθρώπων. Ἐμεῖς ὅμως πού γνωρίζουμε τόν νοῦν καί τήν καρδίαν τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλουμε νά ἐγκολπωθοῦμε καί νά ἀποβάλλουμε τά τῶν ἐμπαθῶν ἀνθρώπων.

Ἰδού λοιπόν τό προκείμενον ἔργο γιά μᾶς. Νά ἀποκτήσουμε νοῦν Χριστοῦ, καρδία Χριστοῦ. Νά γίνουμε ἄνθρωποι Θεοῦ, ὅπως ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Νά γίνουμε ἅγιοι, ὅπως ὁ Ἅγιος Νικόλαος πού ἀποκαλεῖται Πανάγιος ἀπό τόν Ἱερόν ὑμνογράφο. Ὅσοι γίνουν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ θά κληρονομήσουν τήν αἰώνια δόξα ἀλλά θά ἔχουν ἀνακαινίσει ἕνα κομμάτι, ἕαν μέρος τῆς ταλαιπωρημένης κοινωνίας μας. Αὐτό διαπιστώνουμε στήν ζωή τῶν Ἁγίων μας. Νά ζήσουμε κατά Θεόν. Ἀμήν.