«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

ΙΑ’ Λουκά (Λουκ ιδ’, 16-24)

                   Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή αγαπητοί μου αδελφοί, ακούσαμε τον Κύριο να μας διηγείται την πολύ διδακτική παραβολή του μεγάλου δείπνου όπως την αποκαλούν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Γνωρίζουμε πως ο Κύριος αρκετές φορές μέσα από παραβολές, δηλαδή μέσα από φανταστικές ιστορίες, μας αποκάλυψε σημαντικότατες και ουσιαστικές αλήθειες της πίστεώς μας που συνδέονται άρρηκτά με το γεγονός της σωτηρίας μας. Το ίδιο ακριβώς κάνει και αυτή τη φορά με την συγκεκριμένη παραβολή.

                   Μας μίλησε ο Κύριος για κάποιον άνθρωπο επιφανή, πλούσιο, πιθανώς να ήταν και Βασιλιάς ο οποίος αποφάσισε να παραθέσει ένα μεγάλο δείπνο. Όταν όλα ήταν έτοιμα έστειλε τον δούλο του να ειδοποιήσει τους προσκεκλημένους να παρευρεθούν αλλά τότε συνέβη το εξής: Οι προσκεκλημένοι άρχισαν αν αρνούνται την πρόσκληση με διάφορες προφάσεις. Κάποιος είπε πως αγόρασε χωράφι και ήθελε να πάει να το δει, άλλος πως πήρε καινούργιο ζευγάρι βόδια και ήθελε να ζευγαρίσει και να τα δοκιμάσει και άλλος πως ήταν νιόπαντρος και ήθελε να μείνει με την γυναίκα του και έτσι όλοι για κάποιο λόγο παραιτήθηκαν από την δείπνο. Στο άκουσμα αυτό ο κύριος του δείπνου οργίστηκε και έστειλε τον δούλο του να μαζέψει όποιον έβρισκε μπροστά του και να τον οδηγήσει στο δείπνο, αφού με τίποτε δεν έπρεπε να πάει η προετοιμασία ενός τόσο μεγάλου δείπνου χαμένη. Και όταν ο δούλος έκανε όπως του είπε ο κύριός του αλλά υπήρχαν ακόμα κενές θέσεις, εκ νέου τον αποστέλλει ξανά ο οικοδεσπότης να αναγκάσει αυτή την φορά όποιον έβρισκε να προσέλθει στο δείπνο, ώστε να μην μείνει ούτε μια θέση άδεια. Και έτσι και έγινε. Το τραπέζι γέμισε αλλά όχι από τους προσκεκλημένους, γι’ αυτό ο Κύριός μας κλείνοντας την παραβολή είπε ότι πολλοί ήταν προσκεκλημένοι να παραστούν στο δείπνο αλλά λίγοι αποδείχθηκαν οι εκλεκτοί που τελικά παρευρέθησαν και απόλαυσαν τα αγαθά που υπήρχαν στο τραπέζι.

                   Αδελφοί μου, η σημερινή παραβολή δεν αφορά φυσικά απλώς σε κάποιο κοσμικό και υλικό δείπνο, αλλά στο μεγάλο δείπνο που ετοιμάζει κάθε φορά ο ίδιος ο Χριστός μας όταν τελείται επί γης το σημαντικότερο και συγκλονιστικότερο για τον άνθρωπο γεγονός που είναι η Θεία Λειτουργία. Σε αυτό το δείπνο το προσφερόμενο αγαθό δεν είναι φυσικά μια υλική τροφή η οποία προσφέρει μια πρόσκαιρη απόλαυση, αλλά το ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, ο οποίος σε κάθε Θεία Λειτουργία θυσιάζεται ξανά και ξανά για την δική μας σωτηρία ώστε να μας θεραπεύει και να μας ξεπλύνει από τις βαρύτατες αμαρτίες μας. Και κάθε φορά μας προσκαλεί να προσέλθουμε σε αυτό το μεγάλο δείπνο της Θείας Λειτουργίας. Αλλά δυστυχώς και εμείς σαν αυτούς τους προσκεκλημένους της παραβολής αρνούμαστε. Προσκολλημένοι στην ηδονή της σαρκός και στα υλικά αγαθά αρνούμαστε την πρόσκληση και αφήνουμε κενή της θέση μας στο τραπέζι του δείπνου. Και είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε πως αυτοί που αρνούνται την πρόσκληση δεν είναι αυτοί που απλώς δεν προσέρχονται στη Θεία Λειτουργία, αλλά όλοι εμείς που ενώ φτάνουμε μέχρι τον Ναό και μπορεί τακτικότατα να εκκλησιαζόμαστε, τελικά από ραθυμία και αμέλεια δεν προετοιμαζόμαστε και δεν κοινωνούμε. Έτσι αρνούμαστε την πρόσκληση που ο ίδιος ο Κύριος μας απευθύνει και την ακούμε σε κάθε Θεία Λειτουργία με τους δικούς Του λόγους: «Λάβετε φάγετε…πίετε εξ αυτού πάντες…».

                   Με την σημερινή παραβολή αγαπητοί μου, ο Κύριος μας επισημαίνει την σπουδαιότητα της συμμετοχής μας στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας αλλά και την σοβαρότητα της αποχής μας από αυτό. Κάθε φορά που αρνούμαστε την πρόσκληση και χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος μένουμε αμέτοχοι της Θείας Κοινωνίας, στερούμε από τον εαυτό μας την μεγάλη ευκαιρία να ενωθούμε με τον Θεό. Και τότε ο Κύριος, που με την θυσία Του ετοιμάζει κάθε φορά το μεγάλο αυτό δείπνο, δεν θλίβεται απλώς αλλά οργίζεται αφού μας βλέπει να αρνούμαστε την σωτήρια προσφορά Του. Με την προσέλευσή μας στην Εκκλησία αποδεικνύουμε ότι είμαστε προσκεκλημένοι να απολαύσουμε το δείπνο. Όταν όμως δεν κοινωνούμε αποδεικνύουμε ότι ενώ ήμαστε κλητοί δυστυχώς δεν είμαστε εκλεκτοί.

                   Πολλές φορές, η υπερβάλλουσα ευσέβεια είναι το πρόσχημα της αποχής μας από την Θεία Κοινωνία. «Είμαι αμαρτωλός, είμαι ανάξιος, δεν έχω νηστέψει, δεν έχω εξομολογηθεί». Έτσι λέμε συχνά σαν δικαιολογία διότι, ας είμαστε ειλικρινείς, προφάσεις είναι όλα αυτά. Και βέβαια είμαστε αμαρτωλοί και ανάξιοι. Αλλά ποιος μας εμποδίζει να εξομολογηθούμε και να προετοιμαστούμε; Και ποιος μας είπε ότι μόνο οι αναμάρτητοι κοινωνούν αφού δεν υπάρχουν τέτοιοι; Εξ άλλου ο Χριστός που μας προσκαλεί δεν ξέρει ότι είμαστε αμαρτωλοί και ανάξιοι; Η Θεία κοινωνία όμως δεν δίδεται ως επιβράβευση για τα πνευματικά μας κατορθώματα, αλλά ως θεραπεία από τα πάθη και τις αμαρτίες μας. Γι’ αυτό σήμερα ο Χριστός μας προσκαλεί και πάλι πρωτίστως να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να μετέχουμε στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και κατόπιν να μας εμπνεύσει την ανάγκη να ανταποκρινόμαστε στην πρόσκληση που ο ίδιος μας απευθύνει και να κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα Του, ώστε εκτός από κλητοί ναι γίνουμε και εκλεκτοί στην επουράνια Βασιλεία Του.

ΠΗΓΗ