ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

(Μθ. 1, 1-25)

Με­τὰ τὴν πα­ρα­κο­ὴ τῶν πρω­το­πλά­στων, ὁ ἄν­θρω­πος ἔ­χα­σε τὸν Θε­ό, βγῆ­κε ἀ­πὸ τὸν Πα­ρά­δει­σο καὶ ὑπήχθη στὴ φθο­ρὰ καὶ τὴν ἁ­μαρ­τί­α. Ὁ εὔ­σπλα­χνος, ὅ­μως, Θε­ὸς πο­τὲ δὲν ἐγ­κα­τέ­λει­ψε τὸ πλά­σμα του, ἀλ­λὰ προ­σπά­θη­σε ποι­κι­λο­τρό­πως νὰ τὸ ἐ­πα­να­φέ­ρει κον­τά του: τοῦ ἔ­δω­σε τοὺς Προ­φῆ­τες, τὸν Νό­μο, τὸν παι­δα­γώ­γη­σε, τὸν εὐ­ερ­γέ­τη­σε, τὸν ἀ­πεί­λη­σε, τὸν τι­μώ­ρη­σε, καὶ ἐν τέ­λει, ὅ­ταν ἦλ­θε τὸ πλή­ρω­μα τοῦ χρό­νου, ἔ­στει­λε τὸν Υἱ­ό του γιὰ νὰ ἀ­να­ζη­τή­σει καὶ νὰ σώ­σει τό «ἀ­πο­λω­λός», δηλαδὴ τὸν ἀ­πο­στά­τη ἄν­θρω­πο. Ἔ­τσι ἔ­λα­βε χώ­ρα τὸ μέ­γα μυ­στή­ρι­ο τῆς Ἐ­ναν­θρώ­πη­σης τοῦ Υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ. Τα­πει­νώ­νον­τας τὸ ἀ­τα­πεί­νω­τό του, κα­τέρ­χε­ται ἀ­πὸ τοὺς οὐ­ρα­νούς, εἰ­σέρ­χε­ται στὴν εὐ­τέ­λει­α τοῦ κό­σμου, γεν­νᾶ­ται καὶ γί­νε­ται ἄν­θρω­πος. Γεν­νᾶ­ται ὁ αἰ­ώ­νι­ος, γρά­φει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ ὁ ἱ­ε­ρὸς Χρυ­σό­στο­μος, καὶ γί­νε­ται αὐ­τὸ ποὺ δὲν ἦ­ταν. Ἐ­νῶ ἦ­ταν Θε­ὸς γί­νε­ται ἄν­θρω­πος, χω­ρίς, ὅ­μως, νὰ παύ­σει νὰ εἶ­ναι Θε­ός. Δὲν ἔ­χα­σε δη­λα­δὴ τὶς θεῖ­ες τοῦ ἰ­δι­ό­τη­τες, γε­νό­με­νος ἄν­θρω­πος. Ὁ Λό­γος προ­σέ­λα­βε τὴν ἀν­θρω­πό­τη­τα χω­ρὶς ἡ θεί­α του φύ­ση νὰ ἀλ­λοι­ω­θεῖ. Οὔ­τε ὅ­μως ἡ ἀν­θρω­πό­τη­τα ἄλ­λα­ξε καὶ με­τα­βλή­θη­κε σὲ Θε­ό.

Τοῦ­το ἀ­πο­τε­λεῖ πα­ρά­δο­ξο γιὰ πολ­λοὺς ἀν­θρώ­πους: δι­α­χρο­νι­κὸ σκάν­δα­λο γιὰ τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους, δι­ό­τι δὲν δέ­χον­ται ὅτι ὁ Θε­ὸς δύ­να­ται νὰ πά­ρει τὴ μορ­φὴ δού­λου. Ἀ­νο­η­σί­α, γιὰ τοὺς πά­σης φύ­σε­ως εἰ­δω­λο­λά­τρες, πα­λαι­οὺς καὶ σύγ­χρο­νους, γιὰ τὴν τα­πεί­νω­ση ποὺ ἐ­πι­δει­κνύ­ει ὁ πλά­στης στὸ πλά­σμα. Γιὰ ἐ­μᾶς, ὅ­μως, ἡ Ἐ­ναν­θρώ­πη­ση ἀ­πο­τε­λεῖ μέ­γι­στο θαῦ­μα καὶ τὸ θε­μέ­λι­ό τῆς πί­στης μας. Ὁ Ἐ­ναν­θρω­πή­σας πλέ­ον, ὡς νέ­ος Ἀ­δάμ, προ­σφέ­ρει τὴν ἀ­να­γέν­νη­ση στὸ πλά­σμα του καὶ ἀ­ναι­ρεῖ τὰ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα τῆς ἀ­νυ­πα­κο­ῆς τοῦ πρώ­του Ἀ­δάμ, δη­λα­δὴ τὴ φθο­ρὰ καὶ τὸν θάνατο, καὶ προ­σφέ­ρει τὸ φύ­ρα­μα τῆς δι­κῆς μας ἀ­νά­πλα­σης καὶ θέ­ω­σης.

Ὁ Χρι­στὸς γεν­νᾶ­ται ἀ­πορ­ρή­τως καὶ ὑ­πὲρ τοὺς νό­μους τῆς φύ­σε­ως στὸ εὐ­τε­λὲς σπή­λαι­ο τῆς Βη­θλε­ὲμ ἀ­πὸ τὴν παρ­θέ­νο Μα­ρί­α. Ἀ­νυ­μνεῖ­ται ἀ­πὸ τὶς στρα­τιὲς τῶν ἐ­που­ρα­νί­ων δυ­νά­με­ων, θαυ­μά­ζε­ται ἀ­πὸ τοὺς ἁ­πλο­ϊ­κοὺς ποι­μέ­νες καὶ προ­σκυ­νεῖ­ται ἀ­πὸ τοὺς μά­γους.

Κατ’ ἀ­να­λο­γί­α καὶ ἐ­μεῖς οἱ ἄν­θρω­ποι, βρι­σκό­με­νοι μπρο­στὰ ἀ­πὸ τὸ ὑ­περ­φυ­ὲς μυ­στή­ρι­ο, κα­λού­μα­στε νὰ τὸ προ­σεγ­γί­σου­με ὀρ­θά. Ἡ γέν­νη­ση τοῦ Σω­τῆρα Χρι­στοῦ, γράφει ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, δὲν ἑ­ορ­τά­ζε­ται κο­σμι­κά, μὲ φω­τά­κια, στο­λί­δια καὶ φα­γο­πό­τια, ἀλ­λὰ πνευ­μα­τι­κὰ καὶ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κά. Ἡ πνευματικὴ ἐγρήγορση ποὺ προηγεῖται, δηλαδὴ ἡ μετάνοια, ὁ ἐκκλησιασμὸς καὶ ἡ σύμμετρη νη­στεί­α, εἶ­ναι ἄ­θλη­μα πνευ­μα­τι­κό, τὸ ὁποῖο μᾶς προ­ε­τοι­μά­ζει γιὰ τὴν ὑ­πο­δο­χὴ τοῦ Θεί­ου Βρέ­φους.

Οἱ τό­τε ἀλ­λο­ε­θνεῖς καὶ ἀλ­λό­φυ­λοι μά­γοι, ἀ­κο­λου­θών­τας ἐξ Ἀ­να­το­λῶν τὸ πα­ρά­ξε­νο ἀ­στέ­ρι, ἔ­φτα­σαν στὸν νε­ο­γέν­νη­το Βα­σι­λέ­α καὶ προ­σκυ­νών­τας τον, τοῦ προ­σέ­φε­ραν τὰ δῶ­ρα τους, χρυ­σό, λι­βά­νι καὶ σμύρ­να. Χρυ­σό, ὡς Βα­σι­λέ­α, λι­βά­νι, ὡς Θε­ὸ καὶ σμύρ­να, ὡς θνη­τὸ ἄν­θρω­πο.

Ἐ­μεῖς, ἀ­κο­λου­θών­τας τὸ φῶς τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου καὶ τὶς ἐν­το­λὲς τοῦ Θε­οῦ καὶ ρυθ­μί­ζον­τας τὴ ζω­ή μας σύμ­φω­να μὲ αὐ­τές, θὰ φτά­σου­με στὸν Χρι­στό, στὸν ὁ­ποῖ­ο πρέ­πει νὰ προ­σφέ­ρου­με τὰ δι­κά μας δῶ­ρα: Τὸ χρυ­σά­φι, δη­λα­δὴ τὴν κα­θα­ρὴ ἀ­πὸ κά­θε πο­νη­ρὸ καὶ ἄ­το­πο λο­γι­σμό, καρ­διά μας, τὸ λι­βά­νι, δη­λα­δὴ τὴν ἀ­γά­πη μας πρὸς τὸν Θε­ὸ καὶ τὸν πλη­σί­ον, ὡς προ­σευ­χή, τα­πεί­νω­ση, ἐ­λε­η­μο­σύ­νη καὶ φι­λαν­θρω­πί­α, καὶ τὴ σμύρ­να, δη­λα­δὴ τὴν κα­τά­νυ­ξη καὶ τὴ μετάνοια.

Οἱ μά­γοι, ἀ­φοῦ προ­σκύ­νη­σαν τὸ θεῖ­ο βρέ­φος δὲν ἐ­πέ­στρε­ψαν στὴν πα­τρί­δα τους ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο δρό­μο, ἀλ­λὰ δι­ὰ μέ­σου κά­ποιου ἄλ­λου. Τὸ ἴ­διο ἀ­κρι­βῶς ὀ­φεί­λου­με νὰ κά­νου­με καὶ ἐ­μεῖς. Με­τὰ τὴν πνευ­μα­τι­κὴ προ­ε­τοι­μα­σί­α γιὰ τὴ γέν­νη­ση τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τὴ συ­νε­πα­κό­λου­θη με­το­χή μας στὴν πνευ­μα­τι­κὴ χα­ρὰ τῆς γιο­ρτῆς, δὲν πρέ­πει νὰ ἐ­πι­στρέ­ψου­με στὰ ἴ­δια. Δη­λα­δὴ πρέ­πει νὰ ἀλ­λά­ξου­με τρό­πο ζω­ῆς καὶ νὰ μὴν ἐμ­μεί­νου­με στὰ παλαιά μας λάθη. Ἐγ­κα­τα­λεί­πον­τας τὸν δρό­μο τῶν κα­κῶν συ­νη­θει­ῶν, ἂς ἀ­γω­νι­στοῦ­με ὥ­στε ἡ Γέν­νη­ση τοῦ Χρι­στοῦ νὰ ἀ­πο­τε­λέ­σει καὶ τὴ δι­κή μας ἀ­να­γέν­νη­ση στὸν δρό­μο τοῦ Θε­οῦ.



ΠΗΓΗ