ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ (Ἁγίων Προπατόρων)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΤΑΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΩΡΩΝ

«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα...»

Θά ἐξετάσουμε τήν σημερινή εὐαγγελικη διήγηση σάν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ στό δεῖπνο τῆς ἐρχομένης Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός «πάντας θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», δέν εἶναι πρωσοπολήπτης, οὔτε ὑπόκειται ὁἴδιος σέ κάποια ἀναγκαιότητα. Ὅλη ἡ Δημιουργία ἔγινε ἐξ ἀγάπης καί ὄχι ἐξ ἀνάγκης, ἀπό τό περίσσευμα τῆς θείας ἀγάπης. Στόν ἄνθρωπο, πού σώζεται δωρεάν, ἀπομένει ἡ συνέργιά του, ἡἀποδοχή τῆς δωρεᾶς. Πολλές φορές οἱἄνθρωποι γιά λόγους πού θά ἐξηγήσουμε παρακάτω δροῦν ἐναντίον τοῦ συμφέροντος τῆς ψυχῆς των.

Συνήθως οἱ σημερινοί ἄνθρωποι βάζουν σέ δεύτερη μοίρα τήν σχέση τους μέ τόν Θεό. Στόν κατάλογο προτεραιοτήτων ὁ Θεός ἔχει χαμηλή θέση. Προηγοῦνται ἡ μέριμνα γιά τά ὑλικά ἀγαθα, ἡἐργασία, τά ἀνθρώπινα πρόσωπα. Ἑάν προσέξει κανείς τό δωμάτιο ἕνός συγχρόνου ἐφήβου θά δεῖὅτι κυριαρχοῦν τά πόστερς μέ τά σύγχρονα εἴδωλα καί σέ κάποια γωνία ἴσως  ὑπάρχει κάποιο μικρό εἰκόνισμα. Αὐτό εἶναι ἀντανάκλαση τοῦ δωματίου τῆς ψυχῆς. 

Ἡ μικρή θέση πού ἔχει ὁ Θεός στήν ψυχή ὡρισμένων ἀνθρώπων γίνεται ἀφορμή νά ἀρνηθοῦν τήν πρόσκλησή του νά μετάσχουν στήν βασιλέια του. Ἡ πρώτη κατηγορία ἀρνητῶν εἶναι οἱὑποταγμένοι στήν λατρεία τῶν κτισμάτων. Μέ τό προπατορικό ἁμάρτημα διεσπάσθη ἡ σχέση τοῦἀνθρώπου μέ τήν κτίση. Ἀντί ὁἄνθρωπος νά ἀνάγεται στήν φυσική θεωρία καί νά διακρίνει στά κτίσματα τόν κτίστη, ἐθελοτυφλεῖ καί γίνεται δοῦλος τους. Ὁἄνθρωπος σάν κορωνίδα τῆς κτίσης, ἔχει ἐντολή νά κατακυριεύει τήν γῆ προκειμένου νά τραφεῖἤ νά δημιουργήσει πολιτισμό, ἐφ’ὅσον ὁ Θεός θέλει τόν ἄνθρωπο συνδημιουργό. Ἀναγνωρίζει ὅλα τά ἀγαθά σάν προερχόμενα ἀπό τόν Θεό καί τοῦ τά ἀντιπροσφέρει στήν θεία Εὐχαριστία: «τά σά ἐκ τῶν σῶν σοί προσφέρομεν». Ὁὑλικός κόσμος δέν εἶναι περιφρονητέος ὅπως πολλοί αἱρετικοί  ἤἀκόμη μερικοί ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι ἐνόμιζαν. Ἐφόσον ὁὑλικός κόσμος καί τό σῶμα μας ἔγιναν ἀπό τόν Θεό κι ἔχουν τήν σημασία τους. Ἄλλωστε μέ ὑλικά μέσα, ἄρτο καί οἶνο, τελοῦμε τήν θεία Λειτουργία, μέ νερό γίνεται ὁ Μέγας Ἅγιασμός, με τό λάδι τό εὐχέλαιο. Ὅμως, δέν πρέπει ἡ μέριμνα τῶν ὑλικῶν(«ἀγρόν ἠγόρασα») νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τόν Θεό καί τήν λατρεία, οὔτε νά λατρεύουμε τά ἔργα τῶν χεριῶν μας ὅπως γίνεται σήμερα ἀπό τούς φανατικούς τῶν τεχνολογικῶν μέσων.

Δεύτερη κατηγορία ἀρνητῶν εἶναι οἰἄνθρωποι πού μέ τήν δικαιολογία τῆς ἐργασίας δέν προσέρχονται στήν λατρεία, θεωροῦν τόν Θεό δευτερεῦον καθῆκον: «ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε καί πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά». Εἶναι οἱὑποκείμενοι στήν δουλεία τῆς δουλιᾶς, αὐτοι πού δέν ἐργάζονται γιά νά ζοῦν ἀλλά ζοῦν γιά νά ἐργάζονται. Βρίσκουν στή ἐργασία δικαίωση. Ἑξορίζουν τόν Θεό ἀπό τήν ζωή τους, δέν ζοῦν εὐχαριστιακά. Δέν ἀναγνωρίζουν ὅτι «τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς», οὔτε ἀκούουν τούς λόγους τοῦ Δαβίδ: «ἐπίρριψον ἐπι τόν Κύριο τήν μέριμνά σου καί αὐτός σέ διαθρέψει». Δέν ἀναγνωρίζουν ὅτι ὁ Θεός μᾶς φέρνει τό ψωμί στό τραπέζι καί προσποιοῦνται τούς πολυάσχολους προκειμένου νά ἀποκτήσουν κάποια ἀξία. Καί αὐτοί ὅμως μένουν ἐκτός τῆς βασιλείας ἐπειδή πιστεύουν στήν δική τους ἱκανότητα. Φτιάχνουν ἕνα κόσμο χωρίς Θεό γιά νά προσδώσουν σημασία στήν ὕπαρξή τους. Δέν ἀκοῦν τόν εὐαγγελικό λόγο: «καί τί ἔχεις πού δέν τό πῆρες ἀπό ἐμένα», δέν θεωροῦν εὐλογία τά χαρίσματά τους ἀλλά προσπαθοῦν νά τά χρησιμοποιήσουν γιά ἴδιο ὤφελος. Δέν βγαίνουν άπό τόν μικρόκοσμό τους, δέν μποροῦν νά ἀγαπήσουν. Ὁ Θεός εἶναι κοινωνικός ὡς σχέση τριῶν προσώπων, εἶναι κινητικός, βγαίνει ἀπό τόν ἑαυτό του, ἀγαπᾶ, προσφέρεται. Ὁἄνθρωπος δημιουργεῖ μόνος του τήν κόλασή του μέ τήν μόνωση, πού εἶναι ἐγωκεντρισμός, τήν ἀναπηρία του νά μοιρασθεῖ καί νά ἀγαπήσει. Ἀρνεῖται τό «καθ’ὁμοίωσιν» θέλει δικαιολογίες γιά νά εἶναι αὐτάρκης. Τρίτη κατηγορία ἀρνητῶν τῆς βασιλείας εἶναι οἱ δοῦλοι τῶν αἰσθήσεων. «Γυναῖκα ἔγημαι καί διά τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν». Ὁ εὐλοιγημένος ἀπό τόν Θεό γάμος εἶναι τίμιος καί δέν ἀποτελεῖ λόγο ἀποχῆς ἀπό τήν λατρεία καί τά μυστήρια. Ὁ γάμος γιά νά εἶναι πηγή ζωῆς πρέπει νά μή θεωρεῖται βιολογική ἕνωση μόνο ἀλλά νά συνδέεται μέ τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία. Ὁ γάμος εἶναι τρόπος σωτηρίας καί δοξολογίας τοῦ Θεοῦ. Ἐάν ξεκοπεῖἀπό τόν προορισμό του γίνεται πηγή δυστυχίας. Ἐάν, ὅμως, ὁ γάμος εἶναι προσφορά καί διακονία στόν Θεό μᾶς ἑνώνει μέ τήν αἰωνιότητα, ἐφόσον εἶναι μορφή τῆς ἐν Χριστῶ ζωῆς. Τότε ὁ γάμος ἐλευθερώνει ἀπό τήν ὑποδούλωση καί τό ἐγκλωβισμό σέ ἕνα μικρόκοσμο πού μόνοι μας δημιουργοῦμε, ἀλλά ὅμως εἶναι παραίσθηση, ἕνα κόσμο πού δέν ὑπάρχει, τόν κόσμο χωρίς Θεό.

Ὅλα τά παραπάνω συμβαίνουν ἐπειδή προσπαθοῦμε νά αίσθανθοῦμε αὐτάρκεις καί αὐτόνομοι. Τά ὑλικά ἀγαθά, ἡἐργασία, ὁ γάμος, τά χαρίσματά μας δέν ἐκκλησιοποιοῦνται ἀλλά χωρίζονται ἀπό τόν Θεό. Ἡ μέριμνα εἶναι τό ἀντίθετο τῆς εὐχαριστίας. Ἐάν ζοῦμε εὐχαριστιακά κάθε τι στή ζωή μας ἔχει νόημα: τά ἀγαθά, ἐργασία, ἡ δημιουργικότητα, ἡ σχέση μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ὁ γάμος. Ἡ πρός τόν Θεό ἀγάπη εἶναι τό βάλσαμο σέ κάθε ὑπαρξιακή ἀγωνία τοῦἀνθρώπου καί ἡἀποδοχή τῆς πρόσκλησής μας γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

ΠΗΓΗ