Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου – Η αλληλοσυγχώρηση Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Απ. Βαρνάβα
Η Α Λ Λ Η Λ Ο Σ Υ Γ Χ Ω Ρ Η Σ Η
«Οὕτω καί ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐάν μή ἀφῆτε ἕκαστος τῷἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπό τῶν καρδιῶν ὑμῶν τά παραπτώματα αὐτῶν.» (Ματθ. ιη΄ 35)
Ὁ Ἅγιος Θεός, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀπέναντι σ’ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τούς πεπερασμένους καί ἁμαρτωλούς ὑπῆρξε πάντοτε Μακρόθυμος, Πολυεύσπλαχνος καί Πολυέλεος. Δυστυχῶς ὅμως ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι πολλές φορές ἀφήνουμε τά πάθη ὅπως ἡ κακία, ὁ φθόνος, τό μῖσος, ἡ μνησικακία, ἡ ἐκδίκηση καί ἡ ἀχαριστία νά μᾶς κυριεύουν, νά φωλιάζουν μέσα στήν ψυχή μας, νά μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τό Θεό καί νά μᾶς στεροῦν τήν εὐαρέσκειά του.
Ὁ πρῶτος δοῦλος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου ὑπῆρξε ὀφειλέτης μεγάλου χρέους. Ἦταν δέ πονηρός, ὑποκριτής καί ἀχάριστος. Ἡ παράκληση καί τό αἴτημά του βρῆκαν εὔκολα πρόσβαση στό αὐτί τοῦ Θεοῦ καί ἐγένοντο δεχτά. Ἐκεῖνος ὅμως παρά τό γεγονός ὅτι ἔτυχε μιᾶς τέτοιας χάριτος καί ἀπόλαυσε ἀνέλπιστης ἐλευθερίας δέν ἦταν ἕτοιμος νά μιμηθεῖ τό Θεό Πατέρα, ὁ ὁποῖος χωρίς κρατούμενα ἔχυσε τό πλούσιο ἔλεός του ἐπάνω του καί ἔσβησε τίς ἁμαρτίες, τά λάθη καί τά σφάλματά του.
Ἀντίθετα ὅταν ὕστερα ἀπό λίγο συναντᾶ τό σύνδουλό του, πέφτει πάνω του μέ κακία καί μοχθηρία γιά τό μικρό χρέος τό ὁποῖο τοῦ ὄφειλε. Στά μάτια τοῦ πρώτου δούλου τά μικροσφάλματα καί ἐπιπόλαια λάθη τοῦ συναδέλφου του ἐφαίνοντο ὀγκώδη καί τεράστια. Ζητοῦσε ἐπίμονα ἐκδίκηση καί ἀνταπόδοση. Τά ὑπόλοιπα μέλη ὅμως τῆς κοινωνίας τά ὁποῖα ὑπῆρξαν μάρτυρες τῆς σκληρῆς διαγωγῆς του ἀπέναντι στόν ἀδελφό του, μέσα τους τόν καταδίκασαν καί ἐπιθυμοῦσαν δικαιοσύνη.
Αὐτό ἀντικατοπτρίζει τά κριτήρια τοῦ Θεοῦ, ὅπως τά διδασκόμεθα ἀπό τήν Κυριακή προσευχή, «Τό Πάτερ ἡμῶν….». Ὅταν κάθε μέρα ἀπαγγέλλουμε αὐτήν τήν προσευχή προβαίνουμε στήν ὑπόσχεση «καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καίἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν.» (Ματθ΄ στ΄12). Ἀπό ὅτι κατανοοῦμε εὔκολα ὁ καθένας, βασική προϋπόθεση γιά νά μᾶς συγχωρήσει ὁ Θεός τά ὅσα ἐμεῖς σφάλλουμε πρός τόν Ἴδιο, πρός τούς συνανθρώπους μας καί πρός τόν ἑαυτό μας, εἶναι νά παράσχουμε ἐμεῖς πρῶτοι ἄφεση σέ ὄσους σφάλλουν ἀπέναντί μας.
Οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἐνῷ ὑφίσταντο διωγμούς, μαρτύρια καί βασανιστήρια προσηύχοντο μέ ἀνεξικακία καί ἀγάπη γιά τούς διῶχτες, τούς σταυρωτές καί βασανιστές τους. Αὐτή ἡ συμπεριφορά λύγισε πολλές φορές τή στάση τῶν δημίων τους καί τούς ὁδήγησε σταθερά καί ἀταλάντευτα στό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Πολλοί δέ ἀπό αὐτούς στή συνέχεια ἀκολούθησαν τό δρόμο τοῦ μαρτυρίου.
Νά μνημονεύσουμε ὅτι ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο ληστές τούς συσταυρωθέντες δεξιά καί ἀριστερά τοῦ Χριστοῦ πάνω στό Γολγοθᾶ, ἔδειξε μετάνοια καί ἔτσι ἐκέρδισε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ λίγες ὧρες προτοῦ ἀφήσει τήν τελευταία του πνοή καί ἐγκαταλείψει τόν κόσμο τοῦτο. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο εἶναι ἄπειρη καί παρέχεται μέ πολλές εὐκαιρίες. Ἐναπόκειται στόν ἄνθρωπο νά ἐπιδείξει ἐνδιαφέρον, νά ἀδράξει τήν εὐκαιρία, νά συνεργασθεῖ μέ τή Θεία Χάρη καί νά βρεῖ τή σωτηρία του. Ὁ Θεός δέν εἶναι φειδωλός στίς ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης του πρός ἐμᾶς τά πλάσματά του.
Τό ἄλλο σημεῖο τό ὁποῖο ἐπιβάλλεται νά προσέξουμε εἶναι ὅτι ὁ Θεός ἀπαιτεῖ ἀπό ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους νά συγχωροῦμε τούς συνανθρώπους μας μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας καί ὄχι μέ ἐπιπολαιότητα καί μέ τά χείλη μας. Νά μήν ξεχνοῦμε ὅτι κέντρο ὅλων τῶν ἐκδηλώσεών μας ἀποτελεῖ ἡ καρδιά μας. Ἐκεῖ φωλιάζουν τά πάντα. Ἴσως αὐτό γίνεται πιό ἔκδηλο μέ τή βιβλική ἔκφραση: «ἐκ γάρ τοῦπερισσεύματος τῆς καρδίας τό στόμα λαλεῖ.» (Ματθ. ιβ΄ 34).
Ὁ Ἐσταυρωμένος Λυτρωτής μας καί Ἀρχιμάρτυρας Ἰησοῦς Χριστός αἱμόφυρτος πάνω στό σταυρό δέν τά βάζει μέ τούς σταυρωτές του. Προσεύχεται καί παρακαλεῖ τό Θεό Πατέρα νά μήν τούς καταλογίσει αὐτή τους τήν ἁμαρτία γιατί δέν ἐγνώριζαν τί ἔκαναν. Μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι!
Η Α Λ Λ Η Λ Ο Σ Υ Γ Χ Ω Ρ Η Σ Η
«Οὕτω καί ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐάν μή ἀφῆτε ἕκαστος τῷἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπό τῶν καρδιῶν ὑμῶν τά παραπτώματα αὐτῶν.» (Ματθ. ιη΄ 35)
Ὁ Ἅγιος Θεός, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀπέναντι σ’ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τούς πεπερασμένους καί ἁμαρτωλούς ὑπῆρξε πάντοτε Μακρόθυμος, Πολυεύσπλαχνος καί Πολυέλεος. Δυστυχῶς ὅμως ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι πολλές φορές ἀφήνουμε τά πάθη ὅπως ἡ κακία, ὁ φθόνος, τό μῖσος, ἡ μνησικακία, ἡ ἐκδίκηση καί ἡ ἀχαριστία νά μᾶς κυριεύουν, νά φωλιάζουν μέσα στήν ψυχή μας, νά μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τό Θεό καί νά μᾶς στεροῦν τήν εὐαρέσκειά του.
Ὁ πρῶτος δοῦλος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου ὑπῆρξε ὀφειλέτης μεγάλου χρέους. Ἦταν δέ πονηρός, ὑποκριτής καί ἀχάριστος. Ἡ παράκληση καί τό αἴτημά του βρῆκαν εὔκολα πρόσβαση στό αὐτί τοῦ Θεοῦ καί ἐγένοντο δεχτά. Ἐκεῖνος ὅμως παρά τό γεγονός ὅτι ἔτυχε μιᾶς τέτοιας χάριτος καί ἀπόλαυσε ἀνέλπιστης ἐλευθερίας δέν ἦταν ἕτοιμος νά μιμηθεῖ τό Θεό Πατέρα, ὁ ὁποῖος χωρίς κρατούμενα ἔχυσε τό πλούσιο ἔλεός του ἐπάνω του καί ἔσβησε τίς ἁμαρτίες, τά λάθη καί τά σφάλματά του.
Ἀντίθετα ὅταν ὕστερα ἀπό λίγο συναντᾶ τό σύνδουλό του, πέφτει πάνω του μέ κακία καί μοχθηρία γιά τό μικρό χρέος τό ὁποῖο τοῦ ὄφειλε. Στά μάτια τοῦ πρώτου δούλου τά μικροσφάλματα καί ἐπιπόλαια λάθη τοῦ συναδέλφου του ἐφαίνοντο ὀγκώδη καί τεράστια. Ζητοῦσε ἐπίμονα ἐκδίκηση καί ἀνταπόδοση. Τά ὑπόλοιπα μέλη ὅμως τῆς κοινωνίας τά ὁποῖα ὑπῆρξαν μάρτυρες τῆς σκληρῆς διαγωγῆς του ἀπέναντι στόν ἀδελφό του, μέσα τους τόν καταδίκασαν καί ἐπιθυμοῦσαν δικαιοσύνη.
Αὐτό ἀντικατοπτρίζει τά κριτήρια τοῦ Θεοῦ, ὅπως τά διδασκόμεθα ἀπό τήν Κυριακή προσευχή, «Τό Πάτερ ἡμῶν….». Ὅταν κάθε μέρα ἀπαγγέλλουμε αὐτήν τήν προσευχή προβαίνουμε στήν ὑπόσχεση «καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καίἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν.» (Ματθ΄ στ΄12). Ἀπό ὅτι κατανοοῦμε εὔκολα ὁ καθένας, βασική προϋπόθεση γιά νά μᾶς συγχωρήσει ὁ Θεός τά ὅσα ἐμεῖς σφάλλουμε πρός τόν Ἴδιο, πρός τούς συνανθρώπους μας καί πρός τόν ἑαυτό μας, εἶναι νά παράσχουμε ἐμεῖς πρῶτοι ἄφεση σέ ὄσους σφάλλουν ἀπέναντί μας.
Οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἐνῷ ὑφίσταντο διωγμούς, μαρτύρια καί βασανιστήρια προσηύχοντο μέ ἀνεξικακία καί ἀγάπη γιά τούς διῶχτες, τούς σταυρωτές καί βασανιστές τους. Αὐτή ἡ συμπεριφορά λύγισε πολλές φορές τή στάση τῶν δημίων τους καί τούς ὁδήγησε σταθερά καί ἀταλάντευτα στό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Πολλοί δέ ἀπό αὐτούς στή συνέχεια ἀκολούθησαν τό δρόμο τοῦ μαρτυρίου.
Νά μνημονεύσουμε ὅτι ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο ληστές τούς συσταυρωθέντες δεξιά καί ἀριστερά τοῦ Χριστοῦ πάνω στό Γολγοθᾶ, ἔδειξε μετάνοια καί ἔτσι ἐκέρδισε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ λίγες ὧρες προτοῦ ἀφήσει τήν τελευταία του πνοή καί ἐγκαταλείψει τόν κόσμο τοῦτο. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο εἶναι ἄπειρη καί παρέχεται μέ πολλές εὐκαιρίες. Ἐναπόκειται στόν ἄνθρωπο νά ἐπιδείξει ἐνδιαφέρον, νά ἀδράξει τήν εὐκαιρία, νά συνεργασθεῖ μέ τή Θεία Χάρη καί νά βρεῖ τή σωτηρία του. Ὁ Θεός δέν εἶναι φειδωλός στίς ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης του πρός ἐμᾶς τά πλάσματά του.
Τό ἄλλο σημεῖο τό ὁποῖο ἐπιβάλλεται νά προσέξουμε εἶναι ὅτι ὁ Θεός ἀπαιτεῖ ἀπό ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους νά συγχωροῦμε τούς συνανθρώπους μας μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας καί ὄχι μέ ἐπιπολαιότητα καί μέ τά χείλη μας. Νά μήν ξεχνοῦμε ὅτι κέντρο ὅλων τῶν ἐκδηλώσεών μας ἀποτελεῖ ἡ καρδιά μας. Ἐκεῖ φωλιάζουν τά πάντα. Ἴσως αὐτό γίνεται πιό ἔκδηλο μέ τή βιβλική ἔκφραση: «ἐκ γάρ τοῦπερισσεύματος τῆς καρδίας τό στόμα λαλεῖ.» (Ματθ. ιβ΄ 34).
Ὁ Ἐσταυρωμένος Λυτρωτής μας καί Ἀρχιμάρτυρας Ἰησοῦς Χριστός αἱμόφυρτος πάνω στό σταυρό δέν τά βάζει μέ τούς σταυρωτές του. Προσεύχεται καί παρακαλεῖ τό Θεό Πατέρα νά μήν τούς καταλογίσει αὐτή τους τήν ἁμαρτία γιατί δέν ἐγνώριζαν τί ἔκαναν. Μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου