Η Μεταμόρφωση είναι η γιορτή της αλήθειας, της αποκάλυψης της δόξας του Χριστού
π. Στυλιανός Μακρής
Όλες οι δεσποτικές εορτές είναι εορτές του φωτός. Η παρουσία του Χριστού στον κόσμο μας είναι φως αληθινό που φωτίζει και αγιάζει κάθε άνθρωπο και οδηγεί στην αλήθεια, στην αυτογνωσία και θεογνωσία. Μέσα στο φως, μέσα στην εν Χριστώ ζωή, ανοίγουν τα μάτια μας και αποκαλύπτονται τα όντα, αποκαλύπτονται τα πάντα. Μία αποκάλυψη είναι και η σημερινή εορτή για τους τρεις μαθητές, που εκστατικοί βλέπουν τον Διδάσκαλό τους λάμποντα σαν ήλιο, εξαστράπτοντα, και οι ακτίνες Του μεταμορφώνουν και τα δικά τους αισθητήρια.
Όταν μιλούμε για μεταμόρφωση, συνήθως εννοούμε την αλλαγή της μορφής ενός πράγματος. Ο Σωτήρας Χριστός στο όρος Θαβώρ δεν μεταμορφώνεται σε κάτι που δεν ήταν. Αφήνει να φανή ένα ελάχιστο σημείο της κρυμμένης για λόγους οικονομίας ενέργειας της θεότητός Του. Η Σελήνη δεν μεταμορφώνεται· απλώς η κάθε φάση της αφορά στην ανάκλαση του ηλιακού φωτός επάνω στο σημείο που φαίνεται σε ένα παρατηρητή στη γη, διαφορετικό κάθε μέρα εξαιτίας της περιστροφής της γύρω από αυτήν.
Είδαν οι μαθητές ένα ελάχιστο δείγμα του πως είναι πραγματικά ο Χριστός. Τον είδαν «ως εχώρουν», όσο δηλαδή τους επέτρεπε η δική τους εσωτερική κατάσταση. Εντυπωσιάστηκαν, συνεπάρθησαν, αλλοιώθησαν, μεταμορφώθηκαν και οι ίδιοι, ώστε ζήτησαν να μείνουν εκεί για πάντα. Γλυκιά η παρουσία του Χριστού μας κι όποιος γλυκαίνεται από αυτήν ξεχνά τις ανάγκες του, ακόμη και τον εαυτό του. Οι Σειρήνες με τη γλυκιά τους φωνή τρέλαναν τον Οδυσσέα, αλλά εδώ δεν πρόκειται περί παρομοίας περιπτώσεως. Οι Σειρήνες ήταν επικίνδυνες· το δέλεάρ τους ήταν πονηρό και δόλιο, γιατί ήταν ανθρωποκτόνες· ο Χριστός όμως είναι Σωτήρ ψυχών και σωμάτων. Θέλει τη ζωή μας στο φως, σαν ηλιόλουστη ημέρα. Εκείνος είναι πάντα φως και, επειδή μας αγαπά, θλίβεται, όταν αγαπούμε το σκοτάδι και τα έργα του σκότους και σκοτώνουμε την ελπίδα της σωτηρίας μας. «Φως ελήλυθεν εις τον κόσμον και ηγάπησαν οι άνθρωποι το σκότος μάλλον η το φως».
Η Μεταμόρφωση είναι η γιορτή της αλήθειας, της αποκάλυψης της δόξας του Χριστού, της εσωτερικής Του τελειότητος· είναι παράλληλα και η γιορτή της κλήσης μας για αλλαγή της ζωής μας προς το καλύτερο. Πρέπει να μεταμορφωθούμε, να ξεπεράσουμε τα σύνορα της φθοράς, να σπάσουμε τις αλυσίδες των αμαρτωλών παθών, να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε, χωρίς να πάψουμε να είμαστε άνθρωποι, να γίνουμε όντως άνθρωποι, σύμφωνα με τον σκοπό της δημιουργίας μας, να γίνουμε κατά φύσιν άνθρωποι, δηλαδή υπερβατικοί της φύσεώς μας· διότι το φυσικό στον άνθρωπο, αυτό που ορίζει η φύση του, είναι να πορεύεται προς το υπέρ φύσιν! Τέτοιες υπερβάσεις δεν γίνονται στο σκοτάδι, διότι αυτό σχετίζεται με τις πτώσεις.
Το φως της Μεταμορφώσεως είναι το αναστάσιμο φως· και ανάσταση σημαίνει έγερση προς τα πάνω, ζωντάνεμα, αναγέννηση, αιωνιότητα. Είχαν την εμπειρία του οι τρεις μαθητές, αλλά ο Κύριος τους έδωσε εντολή να την αποκαλύψουν σε άλλους μετά την Ανάστασή Του.
Καί σίγουρα κατενόησαν ακόμη περισσότερο τη σημασία αυτής της εμπειρίας στην εορτή του δικού τους φωτισμού, την άλλη μεγάλη εορτή του φωτός, της Πεντηκοστής. «Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως». Μέσα στο φως του Χριστού καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας. Είναι σαν ένα ρούχο η ψυχή μας. Στα σκούρα χρώματα δεν διακρίνονται οι σκούροι λεκέδες. Στα ανοιχτά χρώματα προκαλούν το μάτι. Στο λευκό φαίνεται και το παραμικρό ίχνος.
Ας ανεβούμε κι εμείς, αδελφοί, στο Θαβώρ της μυστηριακής ζωής, όπου ο μεταμορφωθείς Χριστός φωτίζει και αγιάζει την ύπαρξή μας. «Καλόν εστιν ημάς ώδε μείναι». Είναι όμορφο να μένης με τον Χριστό.
π. Στυλιανός Μακρής
Όλες οι δεσποτικές εορτές είναι εορτές του φωτός. Η παρουσία του Χριστού στον κόσμο μας είναι φως αληθινό που φωτίζει και αγιάζει κάθε άνθρωπο και οδηγεί στην αλήθεια, στην αυτογνωσία και θεογνωσία. Μέσα στο φως, μέσα στην εν Χριστώ ζωή, ανοίγουν τα μάτια μας και αποκαλύπτονται τα όντα, αποκαλύπτονται τα πάντα. Μία αποκάλυψη είναι και η σημερινή εορτή για τους τρεις μαθητές, που εκστατικοί βλέπουν τον Διδάσκαλό τους λάμποντα σαν ήλιο, εξαστράπτοντα, και οι ακτίνες Του μεταμορφώνουν και τα δικά τους αισθητήρια.
Όταν μιλούμε για μεταμόρφωση, συνήθως εννοούμε την αλλαγή της μορφής ενός πράγματος. Ο Σωτήρας Χριστός στο όρος Θαβώρ δεν μεταμορφώνεται σε κάτι που δεν ήταν. Αφήνει να φανή ένα ελάχιστο σημείο της κρυμμένης για λόγους οικονομίας ενέργειας της θεότητός Του. Η Σελήνη δεν μεταμορφώνεται· απλώς η κάθε φάση της αφορά στην ανάκλαση του ηλιακού φωτός επάνω στο σημείο που φαίνεται σε ένα παρατηρητή στη γη, διαφορετικό κάθε μέρα εξαιτίας της περιστροφής της γύρω από αυτήν.
Είδαν οι μαθητές ένα ελάχιστο δείγμα του πως είναι πραγματικά ο Χριστός. Τον είδαν «ως εχώρουν», όσο δηλαδή τους επέτρεπε η δική τους εσωτερική κατάσταση. Εντυπωσιάστηκαν, συνεπάρθησαν, αλλοιώθησαν, μεταμορφώθηκαν και οι ίδιοι, ώστε ζήτησαν να μείνουν εκεί για πάντα. Γλυκιά η παρουσία του Χριστού μας κι όποιος γλυκαίνεται από αυτήν ξεχνά τις ανάγκες του, ακόμη και τον εαυτό του. Οι Σειρήνες με τη γλυκιά τους φωνή τρέλαναν τον Οδυσσέα, αλλά εδώ δεν πρόκειται περί παρομοίας περιπτώσεως. Οι Σειρήνες ήταν επικίνδυνες· το δέλεάρ τους ήταν πονηρό και δόλιο, γιατί ήταν ανθρωποκτόνες· ο Χριστός όμως είναι Σωτήρ ψυχών και σωμάτων. Θέλει τη ζωή μας στο φως, σαν ηλιόλουστη ημέρα. Εκείνος είναι πάντα φως και, επειδή μας αγαπά, θλίβεται, όταν αγαπούμε το σκοτάδι και τα έργα του σκότους και σκοτώνουμε την ελπίδα της σωτηρίας μας. «Φως ελήλυθεν εις τον κόσμον και ηγάπησαν οι άνθρωποι το σκότος μάλλον η το φως».
Η Μεταμόρφωση είναι η γιορτή της αλήθειας, της αποκάλυψης της δόξας του Χριστού, της εσωτερικής Του τελειότητος· είναι παράλληλα και η γιορτή της κλήσης μας για αλλαγή της ζωής μας προς το καλύτερο. Πρέπει να μεταμορφωθούμε, να ξεπεράσουμε τα σύνορα της φθοράς, να σπάσουμε τις αλυσίδες των αμαρτωλών παθών, να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε, χωρίς να πάψουμε να είμαστε άνθρωποι, να γίνουμε όντως άνθρωποι, σύμφωνα με τον σκοπό της δημιουργίας μας, να γίνουμε κατά φύσιν άνθρωποι, δηλαδή υπερβατικοί της φύσεώς μας· διότι το φυσικό στον άνθρωπο, αυτό που ορίζει η φύση του, είναι να πορεύεται προς το υπέρ φύσιν! Τέτοιες υπερβάσεις δεν γίνονται στο σκοτάδι, διότι αυτό σχετίζεται με τις πτώσεις.
Το φως της Μεταμορφώσεως είναι το αναστάσιμο φως· και ανάσταση σημαίνει έγερση προς τα πάνω, ζωντάνεμα, αναγέννηση, αιωνιότητα. Είχαν την εμπειρία του οι τρεις μαθητές, αλλά ο Κύριος τους έδωσε εντολή να την αποκαλύψουν σε άλλους μετά την Ανάστασή Του.
Καί σίγουρα κατενόησαν ακόμη περισσότερο τη σημασία αυτής της εμπειρίας στην εορτή του δικού τους φωτισμού, την άλλη μεγάλη εορτή του φωτός, της Πεντηκοστής. «Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως». Μέσα στο φως του Χριστού καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας. Είναι σαν ένα ρούχο η ψυχή μας. Στα σκούρα χρώματα δεν διακρίνονται οι σκούροι λεκέδες. Στα ανοιχτά χρώματα προκαλούν το μάτι. Στο λευκό φαίνεται και το παραμικρό ίχνος.
Ας ανεβούμε κι εμείς, αδελφοί, στο Θαβώρ της μυστηριακής ζωής, όπου ο μεταμορφωθείς Χριστός φωτίζει και αγιάζει την ύπαρξή μας. «Καλόν εστιν ημάς ώδε μείναι». Είναι όμορφο να μένης με τον Χριστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου