ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή 17 Αυγούστου 2014
Βρισκόμαστε στήν περίοδο μετά τήν ἑορτή τῆς κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, πού εἶναι ἡ μεγαλύτερη Θεομητορική ἑορτή καί τιμᾶται ἰδιαίτερα ὂχι μόνον ἀπό ἐμᾶς τούς Ἓλληνες, ἀλλά καί ἀπό ὃλους τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς. Ἡ Παναγία μας, μέ τό νά δανείσει τήν σάρκα της στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ προκειμένου νά ἐνανθρωπίσει, ἒγινε ἡ πρόξενος τῆς σωτηρίας μας καί βρίσκεται πλησιέστερα στόν θρόνο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπό ὃλους τούς Ἁγίους καί τήν τιμοῦμε ἀμέσως μετά τήν Ἁγία Τριάδα. Δέν νοεῖται ὀρθόδοξος Χριστιανός πού νά μήν τιμᾶ τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου καί καυχόμεθα διότι ὡς ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τήν τιμοῦμε ὃπως τῆς πρέπει, ἀποφεύγοντας τίς ὑπερβολές τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καί τήν ὑποτίμηση τῶν Προτεσταντῶν πρός τό ὑπερευλογημένο πρόσωπό Της. Ὃλος ὁ Αὒγουστος μᾶς δίνει εὐκαιρίες νά τιμήσουμε τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί τήν Μητέρα ὃλων μας.
Ὃλα τά ἀγαθά μᾶς τά προσέφερε ὁ Θεός μέσω τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀφοῦ Ἐκείνη ἒγινε ἡ οὐρανοστήρικτη σκάλα διά τῆς ὁποίας κατέβηκε ὁ Θεός στόν κόσμο καί ἐργάστηκε τό ἒργο τῆς σωτηρίας μας.
Ὁ διάβολος πλέον δέν ἒχει ἐξουσία πάνω μας, ἂν δέν τοῦ τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός καί δέν τοῦ δώσουμε ἐμεῖς δικαιώματα μέ τίς ἀστοχίες μας. Καί αὐτό δέν εἶναι καθόλου μικρό. Ἂν μελετήσουμε προσεκτικά τήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή θά τό διαπιστώσουμε πολύ εὒκολα. Πόσο δυστυχισμένο ἦταν ἐκεῖνο τό παιδί πού εἶχαν κατοικήσει μέσα του τά πονηρά δαιμόνια! Πόση δυστυχία προξενοῦσαν στούς γονεῖς του οἱ ταλαιπωρίες πού τοῦ προκαλοῦσαν καθημερινῶς! Ζοῦσε ἓνα διαρκές μαρτύριο καί μαζί του ὑπέφεραν ὃλοι οἱ γύρω του. Μόνο ἓνας χαιρόταν, μόνον ἓνας δέν τό λυπήθηκε ποτέ, ὁ ἂρχοντας τοῦ σκότους, πού μισεῖ τόν ἂνθρωπο θανάσιμα καί ἦταν ἐξ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνος.
Ὁ πονεμένος πατέρας ἒφερε τό παιδί του στούς Μαθητές τοῦ Κυρίου, ὃμως ἐκεῖνοι δέν μπόρεσαν νά τό ἀπελευθερώσουν ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου. Δέν διέθεταν τήν μεγάλη πίστη πού ἀπαιτοῦσε ἡ περίσταση. Δέν τούς κατηγοροῦμε γι’αὐτό ἐπειδή δέν εἶχαν ἀκόμη ζήσει τήν ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς, δέν εἶχαν ἀκόμη λάβει τό Ἃγιο Πνεῦμα. Οἱ ἂνθρωποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἦταν ἂπιστοι καί εἶχαν ἓνα σωρό διαστροφές πού δέν ἂφηναν τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ νά ἐνεργήσει. Φαίνεται ὃτι ἡ ἀρνητική αὐτή ἀτμόσφαιρα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἐπηρέαζε ἀρνητικά καί τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ καί δέν μποροῦσαν ἀκόμη νά ξεφύγουν ἐντελῶς ἀπό αὐτό πού πῆραν ἀπό τό περιβάλλον πού ζοῦσανκαί τό κουβαλοῦσαν μέσα τους ἂν καί ἦταν διαρκῶς κοντά στόν Χριστό.
Ὃμως,ὁ Υἱός τῆς Παρθένου ἒχει μέσα Του ὃλο τό πλήρωμα τῆς θεότητος, ἂν καί εἶναι ντυμένος μέ τήν ἀνθρώπινη φύση ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ὁ ἓνας τῆς Τριάδος καί δέν μποροῦν νά Τοῦ ἀντισταθοῦν καί ὃλα τά στρατεύματα τοῦ σατανᾶ. Μόλις δίνει ἐντολή νά φύγουν ἀπό τό δυστυχισμένο παιδί τά πονηρά πνεύματα τό ἐγκαταλείπουν ἀμέσως.
Διαπιστώνοντας κι ἐμεῖς τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί δοκιμάζοντας τούς καρπούς τῆς σωτηρίας δέν ἒχουμε κανένα λόγο νά φοβόμαστε τά πονηρά πνεύματα. Δέν θά δίνουμε ὃμως καί τήν εὐκαρία στόν ἐχθρό τῆς σωτηρίας μας νά ἀποκτᾶ δικαιώματα πάνω μας καί νά κατευθύνει τήν ζωή μας ὃπως ἐκεῖνος θέλει.
Ὁ Θεός ἒγινε ἂνθρωπος γιά νά καταλύσει τά ἒργα τοῦ διαβόλου, θυσιάστηκε γιά τήν σωτηρία μας κι ἐμεῖς θά δίνουμε δικαιώματα στόν ἐχθρό μας νά ἐξουσιάζει τήν ζωή μας καί νά ἀφήνει ἀνενέργητη πάνω μας τήν σωτηρία πού μᾶς προσέφερε ὁ Θεός; Ἡ ἀμέλεια στά θέματα αὐτά εἶναι σκέτη καταστροφή. Θά εἲμαστε ἀναπολόγητοι ἂν δέν ἐκτιμήσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί δέν παραδοθοῦμε συνειδητά στόν πονηρό καί ἀντί νά δουλεύουμε γιά τόν Θεό νά δουλεύουμε γιά τόν σατανᾶ.
Βέβαια, ὁ ἀντίδικος διάβολος δέν θά παύσει ποτέ νά ἀντιστρατεύεται στό ἒργο τοῦ Θεοῦ καί νά μᾶς βάζει ἐμπόδια ὃταν βαδίζουμε στήν στράτα τοῦ Θεοῦ πού ὁδηγεῖ στήν σωτηρία μας. Ὃμως ὁ Θεός,ὃπως εἲδαμε σήμερα,δέν μᾶς ἂφησε στό ἒλεός του. Δέν μᾶς ἂφησε χωρίς τά κατάλληλα πνευματικά ὃπλα γιά νά τόν πολεμήσουμε. Δέν πρέπει,λοιπόν, νά δειλιάζουμε. Ὁ Θεός εἶναι πάντα δίπλα στούς ἀγωνιστές. Δέν μᾶς ἀφήνει ποτέ ἀπροστάτευτους. Ἒχουμε τήν βοήθεια τῆς Παναγίας μας καί ὃλων τῶν Ἁγίων μας, πού ἀντιστάθηκαν στίς προκλήσεις του,τόν πολέμησαν μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί νίκησαν.
Μπορεῖ στήν ἐποχή μας οἱ πειρασμοί νά εἶναι πολλοί, ὁ Θεός ὃμως βλέπει,τό γνωρίζει πολύ καλά, καί στέλνει πλούσια τήν Χάρη Του γιά νά νικήσουμε κι ἐμεῖς καί ἒτσι νά χαροῦν οἱ Ἃγγελοι καί νά ντροπιαστοῦν τά πονηρά πνεύματα.
Κάποιοι κοσμικοί καί ἀδιάφοροι μπορεῖ νά τά παρεξηγήσουν αὐτά καί νά ποῦν: στήν ἐποχή μας μᾶς μιλᾶς ἀκόμη γιά τόν διάβολο; Ὃσοι ὃμως ἀγωνίζονται καί δέχονται καθημερινῶς τίς λυσαλέες ἐπιθέσεις του μέ καταλαβαίνουν πολύ καλά καί μέ δικαιολογοῦν ἀπολύτως.
Κυριακή 17 Αυγούστου 2014
Βρισκόμαστε στήν περίοδο μετά τήν ἑορτή τῆς κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, πού εἶναι ἡ μεγαλύτερη Θεομητορική ἑορτή καί τιμᾶται ἰδιαίτερα ὂχι μόνον ἀπό ἐμᾶς τούς Ἓλληνες, ἀλλά καί ἀπό ὃλους τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς. Ἡ Παναγία μας, μέ τό νά δανείσει τήν σάρκα της στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ προκειμένου νά ἐνανθρωπίσει, ἒγινε ἡ πρόξενος τῆς σωτηρίας μας καί βρίσκεται πλησιέστερα στόν θρόνο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπό ὃλους τούς Ἁγίους καί τήν τιμοῦμε ἀμέσως μετά τήν Ἁγία Τριάδα. Δέν νοεῖται ὀρθόδοξος Χριστιανός πού νά μήν τιμᾶ τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου καί καυχόμεθα διότι ὡς ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τήν τιμοῦμε ὃπως τῆς πρέπει, ἀποφεύγοντας τίς ὑπερβολές τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καί τήν ὑποτίμηση τῶν Προτεσταντῶν πρός τό ὑπερευλογημένο πρόσωπό Της. Ὃλος ὁ Αὒγουστος μᾶς δίνει εὐκαιρίες νά τιμήσουμε τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί τήν Μητέρα ὃλων μας.
Ὃλα τά ἀγαθά μᾶς τά προσέφερε ὁ Θεός μέσω τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀφοῦ Ἐκείνη ἒγινε ἡ οὐρανοστήρικτη σκάλα διά τῆς ὁποίας κατέβηκε ὁ Θεός στόν κόσμο καί ἐργάστηκε τό ἒργο τῆς σωτηρίας μας.
Ὁ διάβολος πλέον δέν ἒχει ἐξουσία πάνω μας, ἂν δέν τοῦ τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός καί δέν τοῦ δώσουμε ἐμεῖς δικαιώματα μέ τίς ἀστοχίες μας. Καί αὐτό δέν εἶναι καθόλου μικρό. Ἂν μελετήσουμε προσεκτικά τήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή θά τό διαπιστώσουμε πολύ εὒκολα. Πόσο δυστυχισμένο ἦταν ἐκεῖνο τό παιδί πού εἶχαν κατοικήσει μέσα του τά πονηρά δαιμόνια! Πόση δυστυχία προξενοῦσαν στούς γονεῖς του οἱ ταλαιπωρίες πού τοῦ προκαλοῦσαν καθημερινῶς! Ζοῦσε ἓνα διαρκές μαρτύριο καί μαζί του ὑπέφεραν ὃλοι οἱ γύρω του. Μόνο ἓνας χαιρόταν, μόνον ἓνας δέν τό λυπήθηκε ποτέ, ὁ ἂρχοντας τοῦ σκότους, πού μισεῖ τόν ἂνθρωπο θανάσιμα καί ἦταν ἐξ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνος.
Ὁ πονεμένος πατέρας ἒφερε τό παιδί του στούς Μαθητές τοῦ Κυρίου, ὃμως ἐκεῖνοι δέν μπόρεσαν νά τό ἀπελευθερώσουν ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου. Δέν διέθεταν τήν μεγάλη πίστη πού ἀπαιτοῦσε ἡ περίσταση. Δέν τούς κατηγοροῦμε γι’αὐτό ἐπειδή δέν εἶχαν ἀκόμη ζήσει τήν ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς, δέν εἶχαν ἀκόμη λάβει τό Ἃγιο Πνεῦμα. Οἱ ἂνθρωποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἦταν ἂπιστοι καί εἶχαν ἓνα σωρό διαστροφές πού δέν ἂφηναν τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ νά ἐνεργήσει. Φαίνεται ὃτι ἡ ἀρνητική αὐτή ἀτμόσφαιρα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἐπηρέαζε ἀρνητικά καί τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ καί δέν μποροῦσαν ἀκόμη νά ξεφύγουν ἐντελῶς ἀπό αὐτό πού πῆραν ἀπό τό περιβάλλον πού ζοῦσανκαί τό κουβαλοῦσαν μέσα τους ἂν καί ἦταν διαρκῶς κοντά στόν Χριστό.
Ὃμως,ὁ Υἱός τῆς Παρθένου ἒχει μέσα Του ὃλο τό πλήρωμα τῆς θεότητος, ἂν καί εἶναι ντυμένος μέ τήν ἀνθρώπινη φύση ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ὁ ἓνας τῆς Τριάδος καί δέν μποροῦν νά Τοῦ ἀντισταθοῦν καί ὃλα τά στρατεύματα τοῦ σατανᾶ. Μόλις δίνει ἐντολή νά φύγουν ἀπό τό δυστυχισμένο παιδί τά πονηρά πνεύματα τό ἐγκαταλείπουν ἀμέσως.
Διαπιστώνοντας κι ἐμεῖς τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί δοκιμάζοντας τούς καρπούς τῆς σωτηρίας δέν ἒχουμε κανένα λόγο νά φοβόμαστε τά πονηρά πνεύματα. Δέν θά δίνουμε ὃμως καί τήν εὐκαρία στόν ἐχθρό τῆς σωτηρίας μας νά ἀποκτᾶ δικαιώματα πάνω μας καί νά κατευθύνει τήν ζωή μας ὃπως ἐκεῖνος θέλει.
Ὁ Θεός ἒγινε ἂνθρωπος γιά νά καταλύσει τά ἒργα τοῦ διαβόλου, θυσιάστηκε γιά τήν σωτηρία μας κι ἐμεῖς θά δίνουμε δικαιώματα στόν ἐχθρό μας νά ἐξουσιάζει τήν ζωή μας καί νά ἀφήνει ἀνενέργητη πάνω μας τήν σωτηρία πού μᾶς προσέφερε ὁ Θεός; Ἡ ἀμέλεια στά θέματα αὐτά εἶναι σκέτη καταστροφή. Θά εἲμαστε ἀναπολόγητοι ἂν δέν ἐκτιμήσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί δέν παραδοθοῦμε συνειδητά στόν πονηρό καί ἀντί νά δουλεύουμε γιά τόν Θεό νά δουλεύουμε γιά τόν σατανᾶ.
Βέβαια, ὁ ἀντίδικος διάβολος δέν θά παύσει ποτέ νά ἀντιστρατεύεται στό ἒργο τοῦ Θεοῦ καί νά μᾶς βάζει ἐμπόδια ὃταν βαδίζουμε στήν στράτα τοῦ Θεοῦ πού ὁδηγεῖ στήν σωτηρία μας. Ὃμως ὁ Θεός,ὃπως εἲδαμε σήμερα,δέν μᾶς ἂφησε στό ἒλεός του. Δέν μᾶς ἂφησε χωρίς τά κατάλληλα πνευματικά ὃπλα γιά νά τόν πολεμήσουμε. Δέν πρέπει,λοιπόν, νά δειλιάζουμε. Ὁ Θεός εἶναι πάντα δίπλα στούς ἀγωνιστές. Δέν μᾶς ἀφήνει ποτέ ἀπροστάτευτους. Ἒχουμε τήν βοήθεια τῆς Παναγίας μας καί ὃλων τῶν Ἁγίων μας, πού ἀντιστάθηκαν στίς προκλήσεις του,τόν πολέμησαν μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί νίκησαν.
Μπορεῖ στήν ἐποχή μας οἱ πειρασμοί νά εἶναι πολλοί, ὁ Θεός ὃμως βλέπει,τό γνωρίζει πολύ καλά, καί στέλνει πλούσια τήν Χάρη Του γιά νά νικήσουμε κι ἐμεῖς καί ἒτσι νά χαροῦν οἱ Ἃγγελοι καί νά ντροπιαστοῦν τά πονηρά πνεύματα.
Κάποιοι κοσμικοί καί ἀδιάφοροι μπορεῖ νά τά παρεξηγήσουν αὐτά καί νά ποῦν: στήν ἐποχή μας μᾶς μιλᾶς ἀκόμη γιά τόν διάβολο; Ὃσοι ὃμως ἀγωνίζονται καί δέχονται καθημερινῶς τίς λυσαλέες ἐπιθέσεις του μέ καταλαβαίνουν πολύ καλά καί μέ δικαιολογοῦν ἀπολύτως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου