ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΝΕΚΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

Ἡ ἐπικοινωνία τοῦ ἀποστόλου Παύλου μέ τούς Χριστιανούς τῶν Κολοσσῶν περιλαμβάνει σοφές παραινέσεις, ἀναφορικά μέ τή νέκρωση τῶν παθῶν καί τή ζημιά πού προκαλοῦν στήν πνευματική ζωή. Ὁ Παῦλος προτρέπει νά νεκρώσουν ὅ,τι τούς συνδέει μέ τή χοϊκή πραγματικότητα καί τό ἁμαρτωλό παρελθόν, πού ἐπιφέρει τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί τούς ἀπομακρύνει ἀπό τήν ὑγιή σχέση καί κοινωνία μαζί Του. Καταγράφει, μάλιστα, τά ἐμπόδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς πού καθιστοῦν τόν ἄνθρωπο ἕρμαιο τῶν παθῶν καί τῶν ἐνστίκτων του καί τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό. Εἶναι ἡ πορνεία, ἡ ὀργή, ὁ θυμός, ἡ βλασφημία, τό ψεῦδος καί ἄλλες πνευματικές ἀσθένειες. Ἄς τίς δοῦμε ἀναλυτικότερα, γιά νά κατανοήσουμε τό μέγεθος τῆς καταστροφικῆς τους ἐνέργειας.

Ἀποφυγή τῆς πορνείας

Τό πάθος τῆς πορνείας συνιστᾶ εἰδωλολατρία, καθώς θεοποιεῖ τό σῶμα καί τά ἔνστικτά του, ὁδηγώντας τούς ἀνθρώπους σέ μία ἰδιότυπη αἰχμαλωσία. Ὁ ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος ὑποδεικνύει τόν τρόπο ἀπαλλαγῆς ἀπό τόν δαίμονα τῆς πορνείας: «Ἄν μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ σαρκική ἐπιθυμία, ἄς σκύψουμε ἐπάνω στόν τάφο μας καί ἄς δοῦμε τά μυστήρια τῆς φύσεώς μας, τόν σκελετό, τά ἀπογυμνωμένα ἀπό τίς σάρκες κρανία καί τά ὑπόλοιπα ὀστά. Ἀφοῦ τά δοῦμε, ἄς θεωρήσουμε ὅτι βλέπουμε σέ ἐκεῖνα τούς ἑαυτούς μας καί τότε ἄς σκεφθοῦμε ποῦ πῆγε τό κάλλος τοῦ ἄνθους τῆς παρούσας ζωῆς, τό ὡραῖο χρῶμα στό πρόσωπο καί ἡ ὑπόλοιπη ὡραιότητα. Μέ αὐτή τή σκέψη θά σβήσει ἡ φλόγα τῆς σάρκας» (Εὐεργετινός).

Ἀπομάκρυνση ἀπό τόν θυμό καί τή βλασφημία

Γιά τό πάθος τοῦ θυμοῦ καί τῆς ὀργῆς ὁ ἀββᾶς Ἀγάθων ἔλεγε ὅτι «ἐκεῖνος πού ὀργίζεται εὔκολα, καί νεκρό ἀκόμα ἄν ἀναστήσει, δέν εἶναι δεκτός ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ». Ὑπάρχει, ὅμως, καί ὁ εὐλογημένος θυμός, ὁ ὁποῖος ἐνεργεῖ εὐεργετικά στήν ἀνθρώπινη καρδιά. Γι’ αὐτόν μιλάει ὁ ἅγιος Κασσιανός ὁ Ρωμαῖος, ὁ ὁποῖος ἀναφέρει ὅτι «καί ὁ θυμός ἔχει κατασπαρεῖ μέσα μας γιά τή σωτηρία μας. Πότε, ὅμως; Γιά νά θυμώνουμε ἐναντίον τῆς κακίας καί ὄχι νά γινόμαστε θηρία ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων» (Φιλοκαλία).

Ἡ βλασφημία εἶναι ἱκανή νά μετατρέψει τόν ἄνθρωπο ἀπό πλάσμα τοῦ Θεοῦ σέ ἕρμαιο τοῦ διαβόλου. Τόν κάνει σκληρόκαρδο, βδελυρό καί ἀκάθαρτο, ἐνῶ καί στούς οἰκείους του προκαλεῖ ἀπέχθεια καί ἀποτροπιασμό. Κι ἄν ἡ βλασφημία πρός τούς συνανθρώπους μας ἔχει αὐτές τίς τραγικές συνέπειες, ἡ βλασφημία πρός τόν Θεό συνιστᾶ βαρύτατη ἐκτροπή, πού ὁδηγεῖ σέ διακοπή τῆς κοινωνίας μαζί Του. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἀναλύει τή διαφορά: «Ἄν ὅποιος βρίζει τόν βασιλιά δέχεται σκληρή τιμωρία, λόγῳ τοῦ ἀξιώματος τοῦ προσώπου, ὅποιος βρίζει τόν Θεό γιά πόσα ἁμαρτήματα εἶναι ὑπεύθυνος; Τά ἴδια ἁμαρτήματα μπορεῖ νά κάνουμε στόν Θεό, σάν κι αὐτά πού κάνουμε στούς ἀνθρώπους. Ἡ βαρύτητα, ὅμως, δέν εἶναι ἡ ἴδια. Ὅση διαφορά ὑπάρχει μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων, τόση διαφορά ὑπάρχει καί στά ἁμαρτήματα πού γίνονται κατά τοῦ Θεοῦ καί κατά τῶν ἀνθρώπων».

Ἀποφυγή τοῦ ψεύδους

Ἡ ἑπόμενη πνευματική ἀσθένεια εἶναι τό ψεῦδος. Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος ταυτίζει τό ψεῦδος μέ τόν διάβολο καί ἐπισημαίνει: «Χρειάζεται μεγάλη προσοχή καί ἄγρυπνη φροντίδα, γιά νά μή μᾶς ξεγελάει τό ψέμα. Γιατί κανένας ἀπό αὐτούς πού λένε ψέματα δέν ἑνώθηκε μέ τόν Θεό. Τό ψέμα δέν ἔχει καμία σχέση μέ τόν Θεό. Γιατί εἶναι γραμμένο ὅτι “τό ψέμα πηγάζει ἀπό τόν πονηρό καί ὅτι ὁ διάβολος εἶναι πατέρας τοῦ ψεύδους”. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁ Θεός, γιατί αὐτός λέει “Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή”. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ἀπό Ποιόν χωριζόμαστε καί μέ ποιόν δενόμαστε μέ τό ψέμα; Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δενόμαστε μέ τόν διάβολο» (Ἔργα ἀσκητικά).

Εἶναι καλό, οἱ παραινέσεις τοῦ Ἀποστόλου νά γίνουν ἀφορμή αὐτοκριτικῆς, ὥστε, υἱοθετώντας τή χρηστότητα, τήν ταπεινοφροσύνη, τήν πραότητα καί τή μακροθυμία, νά καταστοῦμε «ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ, ἅγιοι καί ἠγαπημένοι». Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ

ΠΗΓΗ