ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ο ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΩΣ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Ποιμαντικές συμβουλές, γιά τήν ὀργάνωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔργου, ἀπευθύνει στόν Τιμόθεο ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Τόν καλεῖ νά γίνει ὑπόδειγμα τῶν Χριστιανῶν, μέ τόν λόγο, τή συμπεριφορά, τήν ἀγάπη, τήν πνευματική ζωή, τήν πίστη καί τήν ἁγιότητα τοῦ βίου. Τοῦ ἐπισημαίνει τήν τεράστια εὐθύνη πού ἔχει ἔναντι τοῦ ποιμνίου νά τό ὁδηγήσει στήν «εἰς Χριστόν σωτηρία του». Οἱ ἀποστολικές αὐτές συμβουλές ἀφοροῦν, ἀσφαλῶς, τούς Κληρικούς ὅλων τῶν βαθμίδων καί τῶν ἐποχῶν, γι’ αὐτό, καλό εἶναι νά σταθοῦμε λίγο παραπάνω στό περιεχόμενό τους, ἀποσκοπώντας στήν ἐξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων γιά ὅλους.

Ὁ τρόπος πού μιλάει καί συμπεριφέρεται ὁ Κληρικός εἶναι ἕνα πεδίο διαρκοῦς ἀγῶνος. Ὁ λαός μας ἀναζητεῖ στό πρόσωπό του τόν γλυκομίλητο πατέρα, πού τόσο ἡ ἰδιωτική ὅσο καί ἡ δημόσια συμπεριφορά του θά διαλαλοῦν τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Σέ ἀντίθετη περίπτωση, εἶναι πολύ μεγάλος ὁ κίνδυνος τοῦ σκανδαλισμοῦ καί τῆς ἀπαξίωσης τοῦ ἱερατικοῦ ἀξιώματος, γεγονός πού, δυστυχῶς, συμβαίνει συχνά, λόγῳ ἀπρόσεκτων καί ἐπιπόλαιων ἱερατικῶν συμπεριφορῶν.

Προσφορά ἀγάπης σέ ὅλους

Ὁ Παῦλος θέλει τόν Κληρικό ὑπόδειγμα ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἀγάπη πρέπει νά ξεπερνᾶ τά ὅρια τῆς θεωρητικῆς διδασκαλίας καί νά γίνεται τρόπος ζωῆς καί μίμησης τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ποιμένας ὀφείλει νά βλέπει στά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων τόν ἴδιο τόν Χριστό, ἀρνούμενος τόν πειρασμό τῶν διακρίσεων. Κάθε ἄνθρωπος, ἀνεξαρτήτως τοῦ βαθμοῦ τῆς εὐσεβείας του, τῆς καταγωγῆς, τῆς θρησκευτικῆς του πίστης, τῆς παιδείας του, εἶναι ἡ ζωντανή εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, πρός τόν ὁποῖο ὁ Κληρικός ὑποχρεοῦται νά ἐργάζεται μέ πληθωρική ἀγάπη, προσπαθώντας νά θεραπεύσει κάθε του ἀνάγκη, ψυχική πρωτίστως ἀλλά καί ὑλική, στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ. Ἡ ἀδιαφορία καί ἡ ἐπιλεκτική προσφορά τῆς ἀγάπης καθιστοῦν τόν ποιμένα ἀνεπαρκή.

Καλλιέργεια τῆς αὐτοκριτικῆς

Ἰδιαίτερη βαρύτητα ὁ Ἀπόστολος δίνει στήν καλλιέργεια τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ Κληρικοῦ. Αὐτή δέν εἶναι ξέχωρη ἀπό τήν πνευματική ζωή κάθε πιστοῦ μέσα στήν Ἐκκλησία. Στό πρόσωπο τοῦ Κληρικοῦ, ὅμως, λαμβάνει ἕναν πιό ἀπαιτητικό χαρακτήρα, καθώς καθίσταται ὁδηγός, πρότυπο καί ὑπόδειγμα ζωῆς γιά ὅλους. Ἡ πνευματική ζωή δέν ἔχει σχέση μέ τήν ἐπιφανειακή ἤ συγκυριακή θρησκευτικότητα· δέν ἀσχολεῖται μέ τό τί κάνουν οἱ ἄλλοι· δέν στέκεται ἀπέναντί τους ἐπικριτικά ἤ ἐλεγκτικά, ἀλλά εἶναι ἐνδοστρεφής, προσωπική, καί διακρίνεται ἀπό αὐτοκριτική καί αὐτοελεγκτική διάθεση.

Ἁγιότητα τοῦ βίου

Τέλος, ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν ἐπισημαίνει, ὡς βασικό ἰδίωμα τοῦ καλοῦ ποιμένος, τήν ἁγιότητα τοῦ βίου του. Ἡ ἁγιότητα ὀφείλει νά εἶναι σκοπός ζωῆς. Δέν ἐπιτυγχάνεται ἅπαξ, ἀλλά εἶναι καρπός συνεχοῦς ἀγῶνα στό πεδίο τῆς προσευχῆς, τῆς τήρησης τῶν θείων ἐντολῶν, τῆς λειτουργικῆς συνέπειας, τῆς συνεχοῦς μετανοίας, τῆς θυσιαστικῆς προσφορᾶς. Ὁ Κληρικός πού δέν ἀγωνιᾶ καί δέν ἐργάζεται γιά τόν προσωπικό του ἁγιασμό δέν μπορεῖ νά λειτουργήσει ὡς πρότυπο γιά τό ποίμνιό του, γιά τό ὁποῖο θά δώσει λόγο στόν Θεό.

Ἀδελφοί μου, ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τά παραπάνω, μήν ἐπιχειρήσουμε νά τά ἐντοπίσουμε στούς ποιμένες τῆς ἐνορίας ἤ τῆς Ἐπισκοπῆς μας, γιατί ἡ ἐπιχείρηση αὐτή θά ἔχει δύο καταστροφικά ἀποτελέσματα, γιά ὅσους, κυρίως, εἶναι χαλαροί καί ἐπιπόλαιοι στήν πίστη: Tό πρῶτο εἶναι ὁ κίνδυνος ἀμνήστευσης τῆς δικῆς τους πνευματικῆς ἀνεπάρκειας. Τό δεύτερο, εἶναι ὁ κίνδυνος τῆς ἱεροκατηγορίας καί τῆς συκοφαντίας, καθότι συχνά τά φαινόμενα ἀπατοῦν. Ἄς μή λησμονηθεῖ ποτέ, ὅτι οἱ προτροπές τοῦ Παύλου μᾶς ἀφοροῦν ὅλους –καί ὄχι μόνο τούς ποιμένες. Ὅλοι μας ὀφείλουμε νά καλλιεργοῦμε τήν πνευματική μας ζωή, νά γινόμαστε διαρκῶς τύπος Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά τούς ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας συνανθρώπους μας, νά ἐργαζόμαστε γιά τόν προσωπικό μας ἁγιασμό. Ἄς ἐνεργοῦμε, λοιπόν, κατ’ αὐτόν τόν τρόπο γιά τόν ἑαυτό μας καί νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θά συμβάλλουμε καθοριστικά στή βελτίωση καί τῶν Ποιμένων μας. Μέσα στήν Ἐκκλησία δέν ζοῦμε αὐτόνομα. Ζοῦμε ὅλοι μαζί καί ἐπηρεάζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, εἴτε θετικά εἴτε ἀρνητικά. Αὐτά νά ἔχουμε κατά νοῦ, ὥστε ἡ πρόοδός μας νά εἶναι φανερή σέ ὅλα. Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ