ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Κολ. γ΄ 4 – 11

Ευαγγέλιο: Λουκ. ιζ΄ 12 – 19

19 Ιανουαρίου 2025

Πραγματικά φοβερή η κατάσταση που ζούσαν οι δέκα άνθρωποι της σημερινής ευαγγελική περικοπής. Είχαν να αντιμετωπίσουν την ανίατη για τα δεδομένα της εποχής ασθένεια της λέπρα, όπως και την περιφρόνηση της κοινωνίας που προκαλείτο ως απότοκος της ασθένειας αυτής, μιας και θεωρείτο ότι ο λεπρός ήταν καταραμένος από τον Θεό.

Οι Εβραίοι αποκαλούσαν την λέπρα και βασιλική νόσο, γιατί για την θεραπεία της χρειαζόταν η χαρισματική δύναμη του προφήτη-Βασιλέως.

Κύριο χαρακτηριστικό της ασθένειας αυτής είναι η παραμόρφωση του σώματος, να κατατρώγεται η σάρκα, να σαπίζει και να πέφτουν στο χώμα. Ο θάνατος βραδύς και οδυνηρός. Λόγω της κατάστασης τους ζούσαν απομονωμένοι έξω από τους οικισμούς και συνήθως έφεραν στον λαιμό τους κουδούνια για να προειδοποιούν τους περαστικούς ή φώναζαν δυνατά για να μην έλθουν σε επαφή με αυτούς. Οι συγγενείς τους έπαιρναν φαγητό και το άφηναν μακριά τους.

Σε αυτήν κατάσταση τους βρήκε ο Κύριος καθώς πήγαινε σε κάποια πόλη. Βλέποντας Τον και αναγνωρίζοντας ότι είναι ο Χριστός που έχει θεραπεύσει αρκετούς ανθρώπους άρχισαν να ζητούν το έλεος Του, Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς. Ο Κύριος μας αμέσως τους στέλνει στους Ιερείς της πόλης για να πιστοποιήσουν την θεραπεία τους. Ήταν οι μόνοι αρμόδιοι για να πιστοποιήσουν την θεραπεία για να επανενταχθούν στην κοινότητα. Χωρίς να χάσουν καιρό και δείχνοντας πίστης στην προτροπή του Χριστού ξεκινούν και πράγματι μέχρι να φθάσουν στους ιερείς θεραπεύονται. Κάποιος θα περίμενες ότι θα επέστρεφαν όλοι πίσω για να ευχαριστήσουν τον Χριστό για το καλό που τους έκανε. Αντίθετα, όμως, μόνο ένας από τους δέκα επέστρεψε πίσω γονατίζοντας μπροστά στον Χριστό δείγμα τιμής και ευγνωμοσύνης του για το καλό που του έγινε.

Δικαιολογημένη λοιπόν η απορία του Κυρίου μας για τους εννέα που απουσίαζαν. Δεν έπρεπε να έλθουν και εκείνοι να προσφέρουν έστω και μια ευγνωμοσύνη. Απευθυνόμενος στον ένα που επέστρεψε τον σήκωσε όριο και τον έστειλε σπίτι του αναφέροντας του ότι η πίστις του τον έσωσε. Δέκα ήταν οι σωματικά άρρωστοι, εννέα Εβραίοι και ένας Σαμαρείτης. Δέκα θεραπεύθηκαν, όμως, μόνο ο Σαμαρείτης επέστρεψε για να ευχαριστήσει τον Κύριο.

Η πνευματική λέπρα, η αγνωμοσύνη των εννέα θεραπευμένων Εβραίων παρέμεινε όμως. Ο αγνώμονας δεν αναγνωρίζει την ευεργεσία που του προσφέρουν και δεν παραδέχεται ότι δεν μπορούσε από μόνος του να υπερβεί τις όποιες δυσκολίες αντιμετώπιζε και έπρεπε να πάρει βοήθεια.

Η αχαριστία θεωρείτο τόσο από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους όσο και από τους Πατέρες της Εκκλησίας ως ψυχασθένεια.

Οι μεν πρώτοι κατατάσσαν τα οικόσιτα ζώα σε ανώτερη θέση από τον αχάριστο άνθρωπο, ενώ ο Απόστολος Παύλος κατατάσσει την αχαριστία ως ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα του ανθρώπου λέγοντας ότι ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι (Β΄ Τιμ., γ΄2). Ο Άγιος Παϊσιος πάνω στο ίδιο θέμα έλεγε στους πιστούς «να ζείτε σε διαρκή δοξολογία και ευχαριστία προς τον Θεό, διότι η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αχαριστία και ο χειρότερος άνθρωπος είναι ο αχάριστος».

Οφείλουμε να τηρήσουμε την ίδια στάση με τον θεραπευμένο Σαμαρείτη της περικοπής που ακούσαμε σήμερα λέγοντας έστω και ένα ευχαριστώ στον συνάνθρωπο που μας βοήθησε, αλλά προσφέροντας καθημερινή δοξολογία προς τον Ύψιστο, του οποίοι είμαστε δέκτες των δωρεών του φανερών και αφανών. Σε Αυτόν και την απέραντη Του αγάπη χρωστάμε την ύπαρξη μας, μας έπλασε καθ’ εικόνα και καθ΄ομοίωση Του.

Καθήκον δικό μας λοιπόν είναι να λέμε με όλη την δύναμη της ψυχής και του σώματος μας ένα ολόθερμο ευχαριστώ προς τον Κύριο και όπως σημειώνει ο Μέγας Βασίλειος «ας γνωρίσουμε καλά τον ευεργέτη Θεό μας, ας προσκυνήσουμε τον δημιουργό μας, ας υπηρετήσουμε τον Κύριο μας, ας δοξάσουμε τον Πατέρα μας, τον τροφοδότη μας. Να ευχαριστήσουμε τον ευεργέτη μας και βασιλέα της παρούσας και μέλλουσας ζωής και ας μην παύσουμε να τον προσκυνούμε».

Πρωτοπρ. Μάριος Παπαχρυσάνθου

ΠΗΓΗ