ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

19 Ἰανουαρίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΘ΄ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

*

«οὐ ψευδομαρτυρήσεις κατά τοῦ πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδῆ»(Ἔξοδ. 20,16)

Μία ἀπό τίς δέκα ἐντολές πού παρέδωσε ὁ Θεός στόν Προφήτη Μωϋσῆ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, λέγει: «Δέν θά καταθέσεις ποτέ μαρτυρία ψευδῆ κατά τοῦ πλησίον σου». Στό Λευϊτικό διαβάζουμε: «Καί ἐλάλησε Κύριος στόν Μωϋσῆ λέγοντας (19,1), δέν θά πεῖτε ψέμματα ὁ ἕνας στόν ἄλλο»(19,11). Ὁ σοφός Σολομών στίς Παροιμίες του θά πεῖ: «Δέν ἀρέσουν στόν Κύριο τά χείλη πού ψεύδονται»(12,22), «ὁ ψευδολόγος ἄνθρωπος ἀποστρέφεται τήν ἀλήθεια» (26,28). Ὁ σοφός Σειράχ στό βιβλίο του καταθέτει: «πρόσεχε νά μήν εἴπης κανένα ψεῦδος, διότι τῆς ψευδολογίας ἡ συνέχεια ποτέ δέν θά καταλήξει στό καλό»(7,13). «Μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς σου νά ἀγωνίζεσαι γιά τήν ἀλήθεια καί ὁ Κύριος θά εἶναι δίπλα σου»(4,28). Καί ὁ Προφητάναξ Δαβίδ θά πεῖ γιά τούς ψεῦτες ὅτι τούς ἀναμένει ἡ καταστροφή «ἀπολεῖς πάντας τούς λαλοῦντας τό ψεῦδος»(5,7).

Στή σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται στό ἁμάρτημα τοῦ ψεύδους «εἰς ἀλλήλους» (Κολ. 3,9). 

Ἀνάλογη σύσταση ἀπευθύνει καί στήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή του (4,25) θεμελιώνοντας τήν ἀποφυγή τοῦ ψεύδους καί τήν ἐπιδίωξη τῆς ἀλήθειας στό γεγονός ὅτι οἱ χριστιανοί εἴμαστε «ἀλλήλων μέλη». Τό ψεῦδος ἀναιρεῖ τήν ἀγάπη καί κλονίζει τήν ἐμπιστοσύνη πού ἀποτελοῦν τή συνεκτική δύναμη, ἡ ὁποία συνενώνει τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μεταξύ τους. Ἡ σύσταση αὐτή τοῦ Παύλου θεμελιώνεται στή ριζική ἀλλαγή τοῦ πιστοῦ πού συντελέστηκε μέ τό Βάπτισμά του.

Ὁ διάβολος, μέσῳ τοῦ ψεύδους, παρέσυρε τούς πρωτοπλάστους στό κακό μέ δραματικές τίς συνέπειες καί γιά αὐτή τή δημιουργία. Μέ τό προσωπεῖο τοῦ φιδιοῦ ὁ ἐχθρός, μέσα στόν Παράδεισο, ρίχνει τό πρῶτο ψέμα (Γεν. 3,5). Οἱ ἄνθρωποι πού μιμοῦνται τόν ἐχθρό γίνονται καί αὐτοί ψεῦτες καί «διάβολοι» διαστροφεῖς τῆς ἀλήθειας ἐπισημαίνει καί πάλι ὁ Θεῖος Ἀπόστολος στήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή του (1,25).

Τό πάθος τοῦ ψεύδους μᾶς ἔχει ὅλους ἀκουμπήσει. Ἄλλος ψεύδεται γιά τά συμφέροντά του, ἄλλος γιά τή φιληδονία του, ἄλλος γιά νά προξενήσει γέλιο καί εὐτράπελα, ἄλλος γιά νά ἐπιβουλευθεῖ τόν ἀδελφό του, ἄλλος ἀπό κακή συνήθεια.

Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος γράφει πῶς ὑπάρχουν τρεῖς γενικοί τρόποι γιά νά λέμε ψέμματα: α) Νά ψεύδεται κάποιος κατά διάνοια, μέ ἐπακόλουθο τήν ὑπόνοια καί τήν καχυποψία, β) Νά ψευδόμαστε μέ τό λόγο. Ἕνας πού εἶναι ψεύτης προσπαθεῖ νά δικαιολογήσει τίς ἁμαρτίες του, τά πάθη του ἤ προσπαθεῖ νά πετύχει τό σκοπό του μέ ψέμματα, γ)Αὐτός πού ψεύδεται μέ τό βίο του. Ἡ πραγματική ζωή πού κάνει εἶναι ἄλλη καί ἄλλη φαίνεται.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει! Νοσεῖ τό ψεῦδος, διότι ἀπό τόν ἑαυτό του εἶναι ἀσθενές καί πολλές φορές ἐξωραΐζεται μέ προσποιητικούς ὡραϊσμούς, ὅπως ἀκριβῶς κάνουν καί οἱ ἄσεμνες γυναῖκες.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος σημειώνει: Τό ψέμμα εἶναι γέννημα πλανεμένης ψυχῆς καί ἐσκοτισμένου νοῦ. Τό ψεῦδος δηλώνει ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό, πόλεμο πρός τήν ἀλήθεια καί ἔχθρα πρός τή δικαιοσύνη. Τό ψέμμα εἶναι σκοτάδι· ἐξέρχεται ἀπό τίς σκοτεινές σπηλιές τοῦ Ἃδη καί ζητάει νά καλύψει τή γῆ, γιά νά μή φωτίζουν οἱ ἀκτῖνες τῆς ἀλήθειας τούς κατοίκους της. Ὅπως ἡ ἀλήθεια εἶναι γνώση, σοφία καί σύνεση, ἔτσι καί τό ψέμμα εἶναι ἄγνοια, ἀνοησία καί ἀφροσύνη. Τό ψέμμα γεννάει θλίψη καί ταραχή στή καρδιά. Αὐτός πού λέει τήν ἀλήθεια, τιμάει πρῶτα τόν ἑαυτό του καί ὕστερα αὐτόν πού τόν ἀκούει. Αὐτός πού μιλάει τήν ἀλήθεια στόν πλησίον του, τοῦ ἀποδίδει τήν τιμή πού τοῦ ὀφείλει. Ἡ ἀλήθεια ἐξομειώνει αὐτόν πού τήν ὁμολογεῖ μέ τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια εἶναι τό χαρακτηριστικό τοῦ ἐνάρετου βίου.

Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος θά πεῖ: Ὁποιος ἀγαπάει τήν ἀλήθεια εἶναι φίλος τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνος ὅμως πού ἀγαπάει τό ψέμμα εἶναι φίλος τοῦ διαβόλου.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης παρατηρεῖ: Ὅταν καθαρισθοῦμε τελείως ἀπό τό πάθος τοῦ ψεύδους, τότε, ὅταν ἡ περίσταση τό καλεῖ, ἄς τό χρησιμοποιήσουμε, ἀλλά καί τότε μέ φόβο.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος μᾶς διδάσκει: Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τά ἐλαττώματά του, ἀλλά ἔχει καί τάς ἀρετάς του. Διά τοῦτο ἡμεῖς, διά τήν ὠφέλειαν τῆς ψυχῆς μας καί διά τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ, νά μήν βλέπωμεν τό κακό, ἀλλά νά προσπαθοῦμε νά φέρωμεν εἰς τόν ἑαυτόν μας τήν εὐωδίαν τοῦ καλοῦ. Νά ἀφήνωμεν μακράν ἐκεῖνα πού μισεῖ ὁ Θεός καί νά ἐγκολπονώμεθα ἐκεῖνα πού Τόν εὐχαριστοῦν.

Χριστιανοί μου, ἄς θυμηθοῦμε τόν λόγο τοῦ μεγάλου καί διακριτικοῦ ἀσκητῆ τοῦ Γεροντικοῦ: «Ἡμεῖς οὐκ ἐδιδάχθημεν σωματοκτόνοι, ἀλλά παθοκτόνοι». Δηλαδή αὐτό πού διδαχθήκαμε ἀπό τούς πνευματικούς μας πατέρες νά ἐπιδιώκουμε, δέν εἶναι νά σκοτώνουμε τό σῶμα ἀλλά τά πάθη μας. Δέν θά καταδικάσωμε τόν ψεύτη, ἀλλά τό πάθος του· θά τόν βοηθήσωμε μέ τήν προσευχή μας νά τό ἐλαττώσει. Νά τόν ὁδηγήσωμε στή μοναδική ἀλήθεια πού εἶναι ὁ Χριστός.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα μᾶς παρουσιάζει μιά πνευματική πορεία ἀνανέωσης ὅπου «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός». Ἐδῶ βρίσκεται ὁ ὕψιστος σκοπός τῆς ὕπαρξής μας.

Ἀδελφοί μου, τό Δεσποτικό Στόμα μᾶς φωνάζει «Νά εἶναι ὁ λόγος σας πάντοτε ἀληθινός, τό ναί νά εἶναι ναί καί τό ὄχι νά εἶναι ὄχι· τό ἐπί πλέον ἀπό αὐτά εἶναι ἀπό τόν πονηρόν»(Ματθ. 5,37). Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψη μαρτυρεῖ «ἔξω...πᾶς ὁ φιλῶν...ψεῦδος»(22,15). Ἔξω εἶναι ἀπό τή Βασιλεία του Θεοῦ ὅποιος ἀγαπᾶ τό ψεῦδος. Καί ὁ βάρδος τῆς χριστιανικῆς ποίησης διασαλπίζει:

Ἀλήθειες πού σᾶς ἔχω κρύψει στή μαγεμένη μου ψυχή-ὤρια λουλούδια μου ἀκριβά μου, ἄς δώση ὁ Κύριος νὰ γενῆ ν’ ἀνθοβολᾶτε στὴν καρδιά μου ὣς τὴ στιγμή μου τὴ στερνή. Κι˙ ὅθε περνῶ στοῦ βίου τὶς στράτες, – λίγη ζωή μου εἴτε πολλὴ – νὰ εὐφραίνω ὁλοῦθε τοὺς διαβάτες μὲ τὴ γλυκιὰ μοσκοβολή. ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ