Κυριακή 19η Ἰανουαρίου 2025

Κυριακή ΙΒ΄ Λουκᾶ.

(Λουκ. 17, 12 – 19).

«...ὑπέστρεψεν» (Λουκ. 17, 15).

Δέκα λεπροί, δέκα ἑτοιμοθάνατοι, δέκα περιθωριοποιημένοι ταλαίπωροι τρέχουν σήμερα νά βροῦν τόν Ἰησοῦ. Στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας βλέπουμε τήν ἀπελπισία, τήν ἐλπίδα, τήν ἀχαριστία καί τήν εὐγνωμοσύνη στά πρόσωπα τῶν δέκα λεπρῶν πού ζητοῦν τό ἔλεος καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστός σκορπίζει τήν ἀγάπη Του. Μοιράζει τό ἔλεός Του, παρότι γνωρίζει τήν ἐσωτερική σαπίλα καί λέπρα πού ταλαιπωροῦσε τούς ἐννέα ἀπ’ αὐτούς. Ὁ Κύριος, μετά τήν προσέλευση τῶν λεπρῶν γιά νά ἱκετέψουν καί τήν ἀποχώρηση γιά νά θεραπευτοῦν, περιμένει τήν ἐπιστροφή γιά νά εὐχαριστήσουν. Περιμένει μετά τήν ἀγωνία καί τή χαρά τήν εὐλογημένη εὐγένεια.

Ἀπό τούς δέκα θεραπευθέντες μόνον ἕνας «ὑπέστρεψεν». Μόνον ἕνας ἔχει σάπιο τό σῶμα του, ἐνῶ ἡ καρδιά του εἶναι ἀειθαλής καί λαμπερή. Πολλοί ἄνθρωποι προστρέχουν στόν Χριστό, γιά νά ζητήσουν καί νά πάρουν, ἀλλά δέν ἐπιστρέφουν στόν Χριστό, γιά νά ὑμνήσουν καί νά δοξολογήσουν. Ἔρχονται, ἀλλά δέ μένουν. Ζητοῦν, λαμβάνουν, ἀλλά δέ δίνουν. Ὁ Κύριος θέλει τούς ἀνθρώπους κοντά Του γιά πάντα. Δέν τούς δεσμεύει μέ τίς εὐεργεσίες Του. Δέν τούς ἐγκλωβίζει συναισθηματικά μέ τά θαύματά Του. Θέλει μία ἐλεύθερη σχέση μαζί τους. Θέλει μία σχέση ἡ ὁποία ἔχει σάν βάση τήν εὐχαριστία. Θέλει μία σχέση ἀγάπης, ὄχι μία σχέση ἀνάγκης. Ἡ ἐπιστροφή τοῦ εὐγνώμονα λεπροῦ σηματοδοτεῖ τόν τύπο τοῦ ἀληθινοῦ πιστοῦ. Ὁ θεραπευμένος λεπρός εἶναι τό ζωντανό παράδειγμα τοῦ ἀνθρώπου πού ἐμπιστεύεται τόν Θεό καί στίς δυσκολίες καί στίς εὐχάριστες στιγμές.

Πρῶτον, ὁ ἀληθινός πιστός κυοφορεῖ στήν καρδιά του τή θεϊκή παρουσία. Πιστός δέν εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει σωστή ἄποψη γιά τόν Θεό. Δέν εἶναι ἐκεῖνος πού ἔμαθε τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας καί τά ὑπερασπίζεται σθεναρά καί δυναμικά. Ἀληθινός πιστός δέν εἶναι αὐτός πού ἔχει γνώσεις γιά τό εὐαγγέλιο καί ζεῖ μέσα σέ μία ἠθική καθαρότητα κατά τούς κανόνες καί τίς ὁδηγίες πού παρέλαβε. Ἀληθινός πιστός δέν εἶναι αὐτός πού κατανοεῖ τά ἱερά κείμενα μέ τό μυαλό του καί μπορεῖ μάλιστα νά τά διδάξει καί στούς ἄλλους. Ἀληθινός πιστός εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἔγινε ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἐκεῖνος πού ἄνοιξε τήν καρδιά του καί τήν ὕπαρξή του, γιά νά τόν ἐπισκέπτεται ἐλεύθερα ὁ Χριστός καί νά τόν ὁδηγεῖ ἀσάλευτα τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας. Ἀληθινός καί αὐθεντικός πιστός εἶναι αὐτός πού ἀγωνίζεται μέ τή μετάνοια καί τά πνευματικά κατορθώματα νά γίνεται θεοτόκος καί χριστοφόρος. Ὁ αὐθεντικός ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα δοχεῖο γεμάτο ἀπό τόν πόθο καί τό ἄρωμα τῆς θεϊκῆς ἀναζήτησης. Τό «ὑπέστρεψεν» τοῦ λεπροῦ εἶναι γιά τόν πιστό κατάσταση μόνιμη καί στάση ζωῆς διαρκής. Πάντοτε ἐπιστρέφει ὁ φίλος καί μαθητής τοῦ Χριστοῦ στήν ἀγκαλιά τοῦ Πατέρα Του. Ὁλόκληρη ἡ ζωή τοῦ πιστοῦ εἶναι μία ἐπιστροφή στήν ἀλληλοπεριχώρησή του μέ τόν Ἰησοῦ. Δέν ὑπάρχει ζωή χωρίς Χριστό. Δέν ὑπάρχει χαρά, πλήρωμα, ἐλπίδα, ἀνάσα, χωρίς τή μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁμαρτία καί ἡ πτώση δέν φοβίζουν τόν ἀληθινό πιστό.

Ἀκόμη καί ἄν πλήγωσε τή σχέση του μέ τόν Ἰησοῦ, δέν ξερίζωσε τόν Κύριο ἀπό τήν καρδιά του. Ἀκόμη καί μέσα στήν περιπέτεια τοῦ πειρασμοῦ ἡ ψυχή του διψάει γιά τόν Κύριο καί ὅλη του ἡ ὕπαρξη ζητάει τόν Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος πού δέν κουβαλάει μέσα του τόν Χριστό δέν ἔγινε ἀκόμη ἀληθινός πιστός. Ἀκόμη καί ἄν βρίσκεται σέ μία πορεία πίστης, μόνον ὅταν ἐπιστρέψει μόνιμα στήν κοινωνία μέ τόν Κύριο θά ὁλοκληρώσει τή διαδρομή του. 

Δεύτερον, ὁ ἀληθινός πιστός δέν διστάζει νά ταπεινωθεῖ. Τό «ὑπέστρεψεν» τοῦ θεραπευμένου λεπροῦ δείχνει ὅτι ἦταν ταπεινός ἄνθρωπος. Μόνον οἱ ταπεινοί εἶναι εὐγενεῖς. Ἡ ἀγένεια καί ἡ σκληροκαρδία εἶναι γνωρίσματα τῶν ἐγωιστῶν. Ὅπου ὑπάρχει ἐγωισμός ὁ Θεός χρησιμοποιεῖται ὡς ὑπηρέτης. Ὁ ἐγωιστής πλησιάζει τόν Θεό καιροσκοπικά. Δέν ἀγαπάει ἀληθινά τόν Θεό, διότι ἀγαπάει πιό πολύ τόν ἑαυτό του. Ὅταν ξεμπερδέψει μέ τήν ὑπόθεση πού τόν ἀπασχολεῖ καί ἀποσπάσει ἀπό τόν Θεό αὐτό πού θέλει, τότε ξαναγυρίζει στόν ἐγωισμό του καί ὄχι στήν ἀγάπη τοῦ Πατέρα του. Ὁ ταπεινός, ὅμως, ἔχει σχέση μέ τόν Κύριο πάντοτε. Ὅταν ἱκετεύει, τό κάνει εὐγενικά. Ὅταν λαμβάνει, εἰσπράττει ταπεινά. Ὅταν εἶναι καλά, εὐχαριστεῖ εἰλικρινά. Ὁ ταπεινός γνωρίζει νά ἀποδίδει στόν Κύριο ὅλα τά ἀγαθά πού χαίρεται σ’ αὐτή τή ζωή, διότι ὅλες οἱ καταστάσεις εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμη καί οἱ θλίψεις, οἱ πειρασμοί καί οἱ δυσκολίες εἶναι δῶρα πολύτιμα, πού οἰκοδομοῦν τήν ἀρετή, πού λειαίνουν τόν χαρακτήρα καί δοξάζουν τόν ἀληθινά πιστό καί ταπεινό ἄνθρωπο. Χωρίς ταπείνωση δέν μπορεῖ νά οἰκοδομηθεῖ σχέση μέ τόν Χριστό οὔτε μπορεῖ νά ὑπάρξει ἕνωση μέ τόν Κύριο. Ὁ Θεός χωράει μόνο σέ ταπεινές καρδιές, πού γίνονται διάπλατες προκειμένου νά χωρέσουν μέσα τους καί τόν Δημιουργό καί ὅλα τά δημιουργήματά Του. Ἡ ἐπιστροφή στόν Θεό μπορεῖ νά εἶναι ἐπιτυχής μόνον ὅταν πραγματοποιηθεῖ μέσ’ ἀπό τό μονοπάτι τῆς ταπείνωσης.

Τρίτον, ὁ ἀληθινός πιστός δέν ἔχει σύνορα στήν ἀρχοντιά. Ἡ ἐπιστροφή πρός τόν Θεό δείχνει εὐγνωμοσύνη καί ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι ἀρετή πού στηρίζεται στό ἀρχοντικό φρόνημα.

«Ὑπέστρεψεν» ὁ θεραπευμένος λεπρός στόν Ἰησοῦ, γιά νά εὐχαριστήσει καί νά δοξάσει τόν Θεό, διότι ἦταν ἀνώτερος ἄνθρωπος. Ἡ ἀρχοντιά καί ἡ ἀνωτερότητα δέν εἶναι ἔμφυτες πνευματικές καταστάσεις. Εἶναι ἐκλεκτοί καρποί πολύ συνειδητοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα. Τό ἀρχοντικό φρόνημα ἐγκαθίσταται μέσα στόν ἄνθρωπο, ὅταν ἀγαπήσει τή μελέτη, ὅταν ἀσκήσει τήν προσευχή, ὅταν μιμηθεῖ τά παλαίσματα τῶν ἁγίων, ὅταν κάνει ὑπακοή σέ διακριτικό πνευματικό. Ὁ ἄρχοντας τοῦ πνεύματος μπορεῖ νά εἶναι ἁπλοϊκός, φτωχός καί ἀγράμματος. Ξέρει, ὅμως, νά συγχωρεῖ, νά σκεπάζει, νά προσφέρει, νά παρηγορεῖ, νά μή γίνεται ἐνοχλητικός, νά προτρέπει χαρούμενα, νά ὑποχωρεῖ διακριτικά, νά διδάσκει βιωματικά, νά δείχνει, χωρίς νά φαίνεται, νά φωτίζει ἀθόρυβα καί μυστικά τά σκοτάδια καί τά ἀδιέξοδα τῶν ἄλλων. Μόνον ὁ ἀνώτερος ἄνθρωπος ἔχει τήν ἀρχοντιά νά λέει «εὐχαριστῶ». Ἡ ἀληθινή πηγή καί ἡ πραγματική βάση τῆς ἀρχοντιᾶς καί τῆς ἀνωτερότητας εἶναι ἡ συνεχής ἐπιστροφή τοῦ πιστοῦ στόν Κύριο καί Θεό του. 

Ὁ λεπρός πού ἔλαβε τή θεραπεία του ἀπό τόν Χριστό «ὑπέστρεψεν», γιά νά εὐχαριστήσει τόν Κύριο καί γιά νά διδάξει σέ ὅλους ἐμᾶς ὅτι ἡ ζωή μας ἔχει νόημα μόνον ὅταν εἶναι μία ἐπιστροφή μέ εὐγνωμοσύνη πρός τόν Ἰησοῦ.

Αὐτή ἡ ἐπιστροφή μᾶς καθιστᾶ ἀληθινούς πιστούς, πού Τόν φιλοξενοῦμε ἀδιάλειπτα στήν ὕπαρξή μας, πού ἐπιλέγουμε τήν ταπείνωση σάν μονοπάτι συνάντησης μαζί Του, πού ἀνεβαίνουμε στήν κλίμακα τῆς πνευματικῆς ἀρχοντιᾶς ἀπό τήν παρουσία Του μέσα μας. 

Ὅσο προσπαθοῦμε νά τό καταφέρουμε αὐτό, τόσο θά μποροῦμε νά ἐλπίζουμε πώς κι ἐμεῖς σάν τόν εὐγνώμονα λεπρό θά ἀκούσουμε ἀπ’ Ἐκεῖνον: «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε»! Ἀμήν.

ΠΗΓΗ