Ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Σωτῆρος 

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 2 Φεβρουαρίου 2025, Ὑπαπαντὴ τοῦ Σωτῆρος (Λουκ. β΄ 22-40)

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Ὑποταγὴ στὸν Νόμο

Πολὺ σπουδαία καὶ γεμάτη πνευματικὰ νοήματα εἶναι ἡ δεσποτικὴ ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία φέτος ἑορτάζεται ἡμέρα Κυριακή. Ὁ Νόμος τῶν Ἰουδαίων ὅριζε νὰ προσφέρεται κάθε πρωτότοκο παιδὶ στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ, στὰ Ἱεροσόλυμα, σαράντα ἡμέρες μετὰ τὴ γέννησή του, καὶ νὰ ἀφιερώνεται στὸν Θεό, σὰν νὰ ἀνῆκε πλέον σ᾿ Ἐκεῖνον καὶ ὄχι στοὺς γονεῖς του. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ παραμένει στὸ ἑξῆς στὸν Ναό, οἱ γονεῖς πρόσφεραν ἀντ᾿ αὐτοῦ κάποια μεγάλη ἢ μικρὴ θυσία, ἀνάλογα μὲ τὴν οἰκονομικὴ δυνατότητά τους, γιὰ νὰ τὸ πάρουν πίσω στὸ σπίτι τους καὶ νὰ τὸ ἀναθρέψουν.

Σ᾿ αὐτὴ τὴ νομικὴ διάταξη, ποὺ ἴσχυε γιὰ κάθε πρωτότοκο παιδὶ Ἰουδαίου, ὑπετάγη καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Μὲ εὐλάβεια Τὸν ὁδήγησαν στὸν Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων ὁ δίκαιος Ἰωσὴφ καὶ ἡ Θεοτόκος Μαρία, δίνοντας τὴν προσφορὰ τῶν φτωχῶν, δηλαδὴ ἕνα ζεῦγος τρυγόνια ἢ δύο μικρὰ περιστέρια.

Κάνει ἀσφαλῶς ἐντύπωση ἡ μεγάλη συγκατάβαση τοῦ Κυρίου! Αὐτός, ὁ Ὁποῖος ὡς Θεὸς ἦταν ὁ Νομοθέτης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὑποτάσσεται στὶς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου. Εἰσέρχεται ὁ Κύριος τῶν πάντων στὸν δικό του Ναό. Δὲν συνοδεύεται ἀπὸ στρατιὲς ἀγγέλων, ἀλλὰ ἀπὸ δύο φτωχοὺς καὶ ταπεινοὺς ἀνθρώπους. Ἡ Θεοτόκος κρατεῖ στὴν ἀγκαλιά της ὡς Υἱό της Ἐκεῖνον, ποὺ εἶναι ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ἡ θεία δόξα του κρύβεται κάτω ἀπὸ τὰ φτωχικὰ σπάργανά του. Ταπεινώνεται ὁ Κύριος, παίρνει μορφὴ δούλου καὶ γίνεται ὑπήκοος τοῦ Νόμου, «ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. δ΄ 5), ὅπως τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Δηλαδή, γιὰ νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴ δουλεία στὶς λεπτομερεῖς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου καὶ νὰ μᾶς καταστήσει παιδιὰ τοῦ Θεοῦ.

2. «Νῦν ἀπολύεις»

Ἐκεῖ στὰ Ἱεροσόλυμα ὑπῆρχε ἕνας δίκαιος καὶ εὐλαβὴς πρεσβύτης, ὁ Συμεών, στὸν ὁποῖο εἶχε ἀποκαλύψει ὁ Θεὸς ὅτι θὰ ἀντικρίσει τὸν Λυτρωτὴ τοῦ Ἰσραήλ, πρὶν πεθάνει. Ἐκεῖνος, μὲ θεῖο φωτισμό, πῆγε στὸν Ναὸ καί, ὑποδεχόμενος τὸ τεσσαρακονθήμερο θεῖο Βρέφος, ἀναγνώρισε στὸ Πρόσωπό του τὸν Μεσσία. Μὲ βαθύτατη συγκίνηση τότε Τὸν κράτησε στὴν ἀγκαλιά του καὶ δόξασε τὸν Θεό, λέγοντας: «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα». Δηλαδή, τώρα, ἀφοῦ πλέον εἶδα τὸν Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου, ἐλευθέρωσέ με τὸν δοῦλο σου, Δέσποτα, ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἐπίγειας ζωῆς. Δὲν ὑπῆρχε κάτι ἄλλο νὰ προσμένει πλέον ὁ Συμεών. Ἄλλωστε γι᾿ αὐτὸ ζοῦσε, γιὰ νὰ συναντήσει τὸν Μεσσία. Δὲν τὸν κρατοῦσε τώρα κάτι ἄλλο στὴ γῆ.

Ἀντίστοιχα καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀξιώνεται νὰ γνωρίσει καὶ νὰ ζήσει τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἑνώνεται μαζί Του μὲ τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, ὁ πιστὸς ποὺ δέχεται στὴν καρδιά του τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, δὲν ἔχει πλέον κάτι ἄλλο νὰ προσδοκᾶ καὶ νὰ περιμένει. Δὲν τὸν κρατεῖ κάτι ἄλλο στὴ γῆ. Τὸ μόνο ποὺ ἐπιθυμεῖ εἶναι νὰ ἀπολαύσει τὴν τελειότερη ἕνωση μὲ τὸν Χριστὸ στὴν οὐράνια Βασιλεία του. Ἐκεῖ ὅπου δὲν θὰ Τὸν ἀτενίζει «δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι», δηλαδὴ θολά, αἰνιγματωδῶς, ἀλλὰ «πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 12).

3. Σημεῖο ἀντιλεγόμενο

Ὁ Συμεὼν ἔστρεψε κατόπιν τὸ βλέμμα του πρὸς τὴ Θεοτόκο καὶ τῆς εἶπε μιὰ σπουδαία καὶ παράδοξη προφητεία: «Ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Τὸ Παιδὶ αὐτὸ θὰ γίνει αἰτία διαμάχης. Ὅσοι πιστέψουν ὅτι εἶναι ὁ Λυτρωτὴς καὶ ὑποταχθοῦν στὸ θέλημά του, θὰ σωθοῦν. Ὅσοι ὅμως Τὸν ἀρνηθοῦν, θὰ χαθοῦν στὴν αἰώνια ἀπώλεια.

Ἡ προφητεία τοῦ Συμεὼν ἐπαληθεύεται διαρκῶς. Ἀπὸ τὴ Γέννησή του ἀκόμη πολλοὶ Τὸν λάτρευσαν καὶ σώθηκαν, ἐνῶ ἄλλοι Τὸν ἀρνήθηκαν καὶ ὁδηγήθηκαν στὴν ἀπώλεια. Κανένα ὄνομα δὲν βλασφημήθηκε καὶ δὲν πολεμήθηκε μὲ τόσο μίσος, ἀλλὰ καὶ κανένα ὄνομα δὲν ἀγαπήθηκε μὲ τόση ἀφοσίωση, ὅσο τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Γιὰ τὸν Χριστὸ γράφτηκαν οἱ ὡραιότεροι ὕμνοι· ἐναντίον Ἐκείνου καὶ τὰ ἀσεβέστερα βιβλία. Ἡ μορφή του εἶναι ἡ ὡραιότερη, ἀλλὰ καὶ ἡ περισσότερο πολεμούμενη μορφὴ τῆς Ἱστορίας.

Ὅσοι αἰῶνες κι ἂν περάσουν, ὅσες ἀλλαγὲς κι ἂν γίνουν ἐπάνω στὴ γῆ, δὲν θὰ πάψουν ποτὲ νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ θὰ φλέγονται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ περιμένει ὁ Κύριος καὶ ἀπὸ ἐμᾶς, ποὺ ζοῦμε σὲ δύσκολη ἐποχή, στὴν ὁποία κάθε λόγος γιὰ ἰδανικὰ γελοιοποιεῖται ἢ θεωρεῖται φασισμός. Περιμένει νὰ φανοῦμε ἄξιοι τῆς ἀγάπης του. Περιμένει νὰ γίνει γιὰ ἐμᾶς ὄχι «σημεῖον ἀντιλεγόμενον», ἀλλὰ ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας (Ἰω. κ΄ 28)!

ΠΗΓΗ