ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ' ΛΟΥΚΑ (19-01-2025)

 ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

«Ὡς ἀκάθαρτοι»

Καθώς ὁ Ἰησοῦς πορευόταν πρός τά Ἱεροσόλυμα, συναντᾶ δέκα λεπρούς, οἱ ὁποῖοι ἀπό ἀπόσταση ζητοῦν τό ἔλεός Του. Ἐκεῖνος τούς στέλνει στούς ἱερεῖς καί κατά τήν πορεία τους θεραπεύονται. Ὡστόσο, μόνο ἕνας ἐξ αὐτῶν, ἕνας Σαμαρείτης, ἐπιστρέφει γιά νά δοξάσει τόν Θεό καί νά ἐκφράσει τήν εὐγνωμοσύνη του.

Ἄν καί πολλά θά μποροῦσαν νά εἰπωθοῦν σχετικά μέ αὐτήν τήν ἁγιογραφική περικοπή, θά ἀρκεστοῦμε στό νά ἐμβαθύνουμε καί νά ἀναδείξουμε τήν ἀρχική στάση αὐτῶν τῶν λεπρῶν ἔναντι τοῦ Θεανθρώπου.

Σημειώνεται ἀπό τόν εὐαγγελιστή Λουκᾶ ὅτι οἱ λεπροί, ὅταν συνάντησαν τόν Ἰησοῦ Χριστό, στάθηκαν μακριά του, ἐπειδή κάθε λεπρός ἐθεωρεῖτο ἀκάθαρτος καί δέν τοῦ ἐπιτρεπόταν νά πλησιάσει κανέναν. Ὡς ἀκάθαρτοι ἀντιμετωπίζονταν καί ὡς ἀκάθαρτους θεωροῦσαν τούς ἑαυτούς τους. Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τόν ταπεινό τρόπο πού ἀπευθύνθηκαν στόν Χριστό: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς», ἀλλά καί ἀπό τή μετρική ἀπόσταση πού διατήρησαν. Οἱ λεπροί ἀναγνώριζαν τήν ἀκαθαρσία τους καί στεκόντουσαν μακριά ἀπό τόν Χριστό. Ἐγκλωβισμένοι στή σωματική τους ἀκαθαρσία, ἀλλά καί ἀποκλεισμένοι κοινωνικά λόγῳ τοῦ νόμου, δέν τόλμησαν νά τόν πλησιάσουν. Στάθηκαν σέ ἀπόσταση, ἀναγνωρίζοντας τήν ἁγιότητά του καί τή δική τους ἀναξιότητα. Μέ φωνές γεμάτες ἱκεσία καί ἐλπίδα, δέν ζήτησαν μέ θράσος, ἀλλά παρακάλεσαν μέ εὐλάβεια.

Ἡ στάση τους μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ ἀληθινή σχέση μέ τό Θεό δέν βασίζεται σέ ἀπαιτήσεις, ἀλλά στή συντριβή τῆς καρδιᾶς, στήν ταπεινή παραδοχή τῆς ἀνάγκης μας γιά τή θεϊκή παρέμβαση καί τή σωστική του χάρη. Ἐφόσον καί ἐμεῖς συναισθανόμαστε τήν πνευματική μας λέπρα, θά κυριευόμαστε ἀπό ταπεινές διαθέσεις προκειμένου νά πλησιάσουμε μέ τήν προσευχή τό Χριστό. Ποιοί εἴμαστε ἐμεῖς γιά νά πλησιάσουμε ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἀπολύτως καθαρός; Καί παρά ταῦτα ἐκεῖνος ἐπιθυμεῖ, ὄχι μόνο νά τόν πλησιάσουμε, ἀλλά καί νά ἑνωθοῦμε μαζί του, ἐνεργειακά, μυστηριακά, προσευχητικά.

Ἡ στάση τῶν λεπρῶν ἀπέναντι στό Χριστό ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα ὀρθῆς προσευχητικῆς στάσης, τήν ὁποία καλούμαστε νά μιμηθοῦμε κι ἐμεῖς. Ἀποτελεῖ ἐξαιρετικό παράδειγμα ταπείνωσης, πίστης καί ἐσωτερικῆς συναίσθησης τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας καί ἁμαρτωλότητας. Ἡ προσευχητική τους διάθεση ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, ἡ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ μέ συναίσθηση καταδίκου καί ἁμαρτωλοῦ, ἀπαλλαγμένη ἀπό ἔπαρση καί ἐγωισμό, ἀντικατοπτρίζει τήν εὐλάβεια πού πρέπει νά ἔχει κάθε πιστός.

Ἡ εὐλάβεια λοιπόν εἶναι αὐτή πού πρέπει νά χαρακτηρίζει τήν στάση μας στήν προσευχή. Ἡ εὐλαβής στάση εἶναι αὐτή πού δίνει τήν αἴσθηση τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Παμβῶ: «ὀφείλουμε νά προσφέρουμε στό Θεό τίς προσευχές μέ φόβο Θεοῦ καί τρόμο, μέ δάκρυα καί στεναγμούς, μέ εὐλαβική καί κατανυκτική καί μέτρια καί ταπεινή φωνή».

Εἴθε ὁ Κύριος νά γεμίσει τίς καρδιές μας μέ ταπείνωση καί εὐλάβεια, ὥστε νά προσερχόμαστε σ’ ἐκεῖνον μέ εἰλικρινή μετάνοια καί πίστη, ἀναγνωρίζοντας τήν ἀνάγκη μας γιά τή Θεία Του Χάρη. Ἄς μᾶς εὐλογεῖ καί καθοδηγεῖ πάντοτε στό δρόμο τῆς σωτηρίας καί τῆς πνευματικῆς ἀνάστασης. Ἀμήν.

Ἱεροδιάκονος π. Ἱερόθεος Κρητικός

ΠΗΓΗ