ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

(Α΄Κορ. γ΄ 9-17)

«Εἰ δὲ τὶς ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται. Ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει, ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται. Καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει.»

Εἶναι συχνὴ ἡ παρομοίωση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μὲ ἕνα μεγάλο οἰκοδόμημα, τὸ ὁποῖο ἑδράζεται στὸν θεανθρώπινο θεμέλιο λίθο, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, καὶ τὸ ὁποῖο συνεχίζει νὰ οἰκοδομεῖται κατὰ τὴν διάρκεια τῶν αἰώνων μὲ ἐργάτες τοὺς Ἀποστόλους πρῶτα καὶ ὕστερα ἀπὸ τοὺς ἔχοντες τὴν ἀποστολικὴ διαδοχὴ ἐπισκόπους, τοὺς ἱερεῖς, τοὺς διακόνους καὶ ἀπὸ τοὺς λαϊκοὺς κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν εἰκόνα χρησιμοποιεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν Α’ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ καὶ ἐπικεντρώνεται στὴν ἀξιολόγηση τοῦ ἔργου τῶν κηρύκων τοῦ Εὐαγγελίου κατὰ τὴν φοβερὰ ἡμέρα τῆς Κρίσεως.

Μποροῦμε, βέβαια, νὰ γενικεύσουμε τὴν ἔννοια τοῦ ἔργου καὶ νὰ θεωρήσουμε ὡς ἔργο τὰ πεπραγμένα κάθε ἀνθρώπου, τὰ ὁποῖα θὰ κριθοῦν καὶ θὰ περάσουν ἀπὸ τὴν κάμινο τῆς θείας δικαιοσύνης. Γιατί ἡ Κρίση θὰ εἶναι παγκόσμια καὶ πανανθρώπινη, ἀδέκαστη καὶ ἀπροσωπόληπτη.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἰσάγει μία ἀξιολογικὴ διαφοροποίηση τῶν ἔργων τῶν ἀνθρώπων ἐνώπιόν τοῦ Κριτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κάποια ἔργα εἶναι χρυσᾶ, ἀργυρᾶ, ἀπὸ πολυτίμους λίθους, εἶναι δηλαδὴ ἔργα μεγάλης ἀξίας, ἱκανὰ νὰ ἀντέξουν στὸ πῦρ τῆς Κρίσεως. Εἶναι τὰ ἔργα τῶν ἀρετῶν, τὰ ἀποτελέσματα τῆς πολύχρονης καὶ πολύμοχθης πνευματικῆς ἐργασίας, ἡ ὁποία συντελεῖται στὴν καρδιὰ τοῦ ἀγωνιζομένου Χριστιανοῦ. Εἶναι ὁ πολλαπλασιασμὸς τῶν ταλάντων ποὺ δόθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν ἄνθρωπο, σύμφωνα μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὁ πνευματικὸς θησαυρὸς ποὺ ἔχει κατατεθεῖ στὸν Οὐρανὸ καὶ γιὰ τὸν ὁποῖο ἀξίζει κάποιος νὰ παλέψει νὰ τὸν ἀποκτήσει. Ἄλλα ἔργα, ὅμως, εἶναι ξύλινα, ἀχυρένια, καλαμένια, εἶναι δηλαδὴ ἔργα εὐτελοῦς ἀξίας, σαθρὰ καὶ τιποτένια. Αὐτὰ σίγουρα δὲν θὰ ἀντέξουν στὸ πῦρ τῆς Κρίσεως , θὰ κατακαοῦν καὶ θὰ ἐξαφανιστοῦν. Εἶναι τὰ ἔργα ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἀκηδία, ἀδιαφορία, ἐπιπολαιότητα, ὀλιγοπιστία, ὑπερηφάνεια καὶ ἐπίδειξη. Εἶναι τὰ ἔργα ποὺ καλύπτονται ἀπὸ ἕναν μανδύα ψευδοπνευματικότητας, εἶναι φανταχτερά, χειροκροτήσιμα, ἔργα γλυκανάλατα, ἀνεκτὰ ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας, ἀνώδυνα γιὰ τὸν Διάβολο καὶ τοὺς συνεργάτες του. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εὐαρεστεῖται ὁ Θεὸς μὲ τέτοια ἔργα, τὰ ὁποῖα πιὸ πολὺ ἐξυπηρετοῦν τὴν ὑπερηφάνεια τῶν ἀνθρώπων πού τὰ πράττουν, παρὰ συμβάλλουν στὴν οἰκοδομὴ τῆς Ἐκκλησίας;

Ἕνα εἶναι βέβαιο, ὅτι ὅλα τὰ πεπραγμένα τῶν ἀνθρώπων θὰ κριθοῦν μὲ τὸν δικαιότερο τρόπο ἀπὸ τὸν δικαιότατο Κριτή, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Δὲν θὰ ξεφύγει τίποτε, οὔτε ἡ παραμικρὴ ἁμαρτωλὴ σκέψη ἢ κίνηση τῆς καρδιᾶς. Ἀπολύτως τίποτε! Τότε θὰ φανερωθεῖ ἡ ἀλήθεια, γιατί θὰ παρουσιασθεῖ ἐπάνω στὸν φοβερὸ θρόνο τῆς Δικαιοσύνης ἡ ἴδια ἡ Ἀλήθεια, δηλαδὴ ὁ Χριστός! Τότε θὰ ἐξαφανισθεῖ τὸ ψεῦδος, ἡ ὑποκρισία, ἡ ἀπάτη, ἡ ὁμίχλη ποὺ ἐπικαλύπτει τὰ κίνητρα τῶν ἀνθρώπων. Τότε ὅλα θὰ ἐμφανισθοῦν «γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ (του Θεοῦ)», θὰ χαθοῦν οἱ ἀνθρώπινες συμβατικότητες καὶ θὰ ἀνατραπεῖ ἡ καθεστηκυία τάξη τῆς ἐπίγειας ζωῆς, θὰ λάβουν χώρα οἱ μέγιστες ἀποκαλύψεις καὶ ἐκπλήξεις, κατὰ τὶς ὁποῖες θὰ γίνουν «οἱ πρῶτοι ἔσχατοι καὶ οἱ ἔσχατοι πρῶτοι». Οἱ μεγαλόσχημοι τοῦ παρόντος αἰῶνος θὰ βυθισθοῦν στὴν ἄβυσσο τοῦ σκότους καὶ οἱ ἀφανέστατοι, οἱ περιφρονημένοι, οἱ κατὰ κόσμον ἐντελῶς ἄγνωστοι, γνωστοὶ ὅμως καὶ προσφιλέστατοι τοῦ Χριστοῦ, θὰ λάμψουν «ὡς φωστῆρες» μέσα στὸ ὑπέρλαμπρο Φῶς τῆς Θεότητος!

Ἀξίζει νὰ παρατηρήσουμε ὅτι ἡ Κρίση τοῦ Θεοῦ ἀποδίδεται μὲ τὴν λέξη «πῦρ». Ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ φωτιά; Εἶναι ἡ Θεία Ἐνέργεια, γιατί σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο «ὁ Θεὸς ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον».  Αὐτὴ ἡ φωτιὰ διαχέεται παντοῦ καὶ στὴν ἔσχατη ἡμέρα θὰ δοκιμάσει τοὺς πάντες. Οἱ μὲν δίκαιοι θὰ τὴν αἰσθανθοῦν ὡς χαρά, ἀγαλλίαση, εὐφροσύνη, οἱ δὲ ἁμαρτωλοὶ θὰ τὴν νιώσουν ὡς βάσανο, θλίψη, πόνο, τύψεις. Γιὰ τοὺς δικαίους τὸ πῦρ τῆς Θεότητος θὰ εἶναι ὁ Παράδεισος τῆς αἰώνιας τρυφῆς, γιὰ τοὺς ἀδίκους θὰ εἶναι ἡ Κόλαση τοῦ αἰωνίου βασανισμοῦ. Ἑπομένως, ἐδῶ μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε μία πολὺ σημαντικὴ πραγματικότητα: στὴν οὐσία δὲν εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ ἀνταμείβει ἢ καταδικάζει ὡς αὐθαίρετος δικαστής, ἀλλὰ τὸν ἄνθρωπο  οἱ ἴδιες οἱ πράξεις του τὸν κρίνουν θετικὰ ἢ ἀρνητικά, τὸν σώζουν ἢ τὸν κολάζουν.  Ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖον ἐστὶ τὸ πῦρ δοκιμάσει». Ἂν τὰ ἔργα ἀντέξουν στὴ φωτιά, σημαίνει ὅτι ἔχουν πραγματικὴ ἀξία, ἂν ὄχι, σημαίνει ὅτι εἶναι μηδαμινὰ καὶ ἀπορρίπτονται.

Ὅλα τὰ παραπάνω ἀποτελοῦν βασικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄλλωστε καὶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ὁμολογοῦμε τὸν Χριστὸ «πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρίναι ζώντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος». Κανεὶς δὲν θὰ ξεφύγει ἀπὸ τὴν τελικὴ κρίση! Ἑπομένως ἂς ἑτοιμαζόμαστε! Τώρα εἶναι ὁ καιρὸς τῶν ἔργων, τοῦ ἀγώνα, τῆς προετοιμασίας, τῆς μετανοίας. Σήμερα ζοῦμε, αὔριο δὲν γνωρίζουμε ἂν θὰ ζοῦμε. Ἔχουμε τὸ «τώρα», τὸ αὔριο ἀνήκει στὸν Θεό. Μπορεῖ νὰ μᾶς τὸ χαρίσει, μπορεῖ καὶ ὄχι! Καὶ βέβαια ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου μας, γιατί αὐτὴ οὐσιαστικὰ σηματοδοτεῖ τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς καὶ τὴν ἀρχὴ τῆς ἄλλης, τῆς αἰώνιας. Ἂς προσευχόμαστε, λοιπὸν, νὰ μᾶς ἐλεήσει ὁ Κύριός μας, νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἐργασθοῦμε φιλόπονα καὶ φιλότιμα, ἔτσι ὥστε νὰ ἐμφανισθοῦμε ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ βήματός Του κρατώντας «χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους», ἕνα πλῆθος καλῶν ἔργων, γιὰ νὰ ἔχουμε καλὴ ἀπολογία καὶ νὰ εἰσέλθουμε στὸν Παράδεισο. Ἀμήν, γένοιτο!

ΠΗΓΗ