Ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου

(Ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ δυνατός )

Ἡ μεγαλύτερη ἑορτή καί πανήγυρις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἑορτάζεται σήμερα. Διάσπαρτες εἶναι κάθ ΄ὅλον το ἔτος οἱ θεομητορικές ἑορτές τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας μας, ἀλλά ἡ σημερινή, ἡ Κοίμησή της, θεωρεῖται καί ὑμνολογεῖται ὡς ἡ ἱερά πανήγυρις τῆς Θεομήτορος.

«Ἀπόστολοι ἐκ περάτων συναθροισθέντες...Γεθσημανή τῷ χωρίω» ἐκήδευσαν τό σῶμα τῆς τό πανάγιον ἐνῶ ὁ Υἱός της καί Θεός μας παρέλαβε τό πνεῦμα της.

Στήν περίπτωση τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, δέν ἔχουμε νά κάνουμε ὡς ἄλλοτε σέ ὁποιαδήποτε κοίμηση ἀνθρώπου καί αὐτό γιατί ἡ ὑπεραγία μας Θεοτόκος τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς κοιμήσεώς της, μετέστη πρός τήν αἰώνια ζωή στήν ἀγκαλιά τοῦ Υἱοῦ της καί Θεοῦ μας. «Μετέστης πρός τήν ζωήν μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς», ὅπως ψάλουμε στό ἀπολυτίκιό της.

Εἶναι ἀπό ὅλους μας σαφές πώς ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μας εἶναι ἕνα μεγάλο μυστήριο θεολογίας, γιατί συνδέει τήν παρθενία μέ τήν μητρότητα.

Δηλαδή ἔγινε μητέρα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Υἱός καί λόγος τοῦ Θεοῦ ἔλαβε σάρκα ἀπό ἐκείνη πού παρέμεινε ὡς ἦταν παρθένος. 

Εἶναι ἡ τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφείμ.Ὑψηλοτέρα των οὐρανῶν καί καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν. Εἶναι τῶν προφητῶν τό κήρυγμα, πατριαρχῶν ἡ δόξα, τῶν ἁγίων ἁγιωτέρα. Εὐθύς μετά τόν τρισυπόστατον θεόν ἵσταται ἐκείνη ἡ ὁποία ἔδωκεν αἷμα καί σάρκα εἰς τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ἐγαλούχησεν ὡς βρέφος καί ἐβάστασεν ὡς βρέφος στήν ἀγκαλιά της, τόν βαστάζοντα πάντα.

Τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς τῆς κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, πού σήμερα ψάλλονται στήν ἐκκλησία, ἔχουν ὑψηλά θεολογικά νοήματα, καί συγχρόνως ἐκπέμπουν μιά πνευματική ζεστασιά, ξεκουράζουν τήν ψυχή μας πού εἶναι πληγωμένη ἀπό διάφορα γεγονότα καί δύσκολες καταστάσεις.

Ὅλοι μας, ὅταν εἴμαστε ἀπογοητευμένοι ἀπό ἀνθρώπους καί δυσκολίες τῆς καθημερινότητας, στόν Θεό, τήν Παναγία καί στούς Ἁγίους μας ἀναζητοῦμε πνευματική ἀνάπαυση. Στό ἀπολυτίκιο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς, ἐάν δοῦμε τήν μετάφραση τῶν ὅσων ἀναφέρει θά κατανοήσουμε τό τί πραγματικά εἶναι ἡ Παναγία γιά ὅλους τους ἀνθρώπους.

«Κατά τήν γέννησή σου Θεοτόκε ἐφύλαξες τήν παρθενία σου, καί κατά τήν κοίμησή σου δέν ἐγκατέλειπες τόν κόσμο. Μετατέθηκες πρός τήν ζωή, ἐσύ πού ὑπάρχεις μητέρα τῆς ζωῆς, καί μέ τίς δικές σου πρεσβεῖες ὁ Χριστός πού εἶναι ζωή, λυτρώνει τίς ψυχές μας ἀπό τόν θάνατο».

Ἡ μετάσταση τῆς Παναγίας πρός τόν Υἱό καί Θεό της εἶναι μετάσταση τῆς ὅλης ὑπάρξεώς της, δηλαδή μετάσταση σώματος καί ψυχῆς.

Στούς ἁγίους πατέρες γίνεται λόγος γιά τό ὅτι ὁ Χριστός τήν ἀνέστησε καί  σωματικά καί τώρα ὑπάρχει πλησίον του Χριστοῦ καί μέ τό σῶμα της. Ἔτσι ἡ μετάσταση τῆς Θεοτόκου προηγήθηκε τῆς ἀναστάσεως ὅλων των νεκρῶν κατά τήν δευτέρα παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως παρά τήν μετάστασή της ἐκείνη δέν ἐγκατέλειψε ποτέ τόν κόσμο καί πρεσβεύει στόν Υἱό της γιά ὅσους τήν τιμοῦν, τήν ἀγαποῦν καί τήν ἐπικαλοῦνται. Ἐπίσης στό ἀπολυτίκιο, ὅπως εἴδαμε, λέγεται σαφῶς ὅτι ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή, μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου λυτρώνει τίς ψυχές μας ἀπό τόν θάνατο.

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι αἰσθανόμαστε εὐγνώμονες πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο διότι τό πιό σημαντικό ἐπίτευγμα στήν ζωή τῆς Παρθένου εἶναι ἡ ἐλεύθερη συνεργασία της στήν σάρκωση τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ, ἡ ὁποία συμφιλίωσε ἐκ νέου τόν ἄνθρωπο μέ τόν δημιουργό του. Αὐτή τήν ἀνεκτίμητη καί ἀνυπέρβλητη προσφορά τῆς Θεοτόκου πρός τό ἀνθρώπινο γένος ἀναδεικνύει προβάλλει καί τιμᾶ ἡ ὀρθόδοξη λατρεία μας. Ἡ κυρά Θεοτόκος εἶναι ἐκείνη πού μᾶς συνδέει μέ τόν λυτρωτή μας Χριστό καί μᾶς ὑπενθυμίζει τή σωτηρία πού συντελέστηκε στό πρόσωπό του. Χάρη στήν Παναγία κατέστη ἐφικτή ἡ φανέρωση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο μέσω τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ κυρίου μας. Χάρη σέ ἐκείνη ἡ θνητή μας φύση ντύθηκε τή θεότητα καί τήν ἀφθαρσία. Χάρη σέ ἐκείνη καταργήθηκε ὁ ἔσχατος ἐχθρός του ἀνθρώπου, δηλαδή ὁ θάνατος, διά τοῦ θανάτου καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ της καί σωτήρα μας.

Ὅλα αὐτά κάνουν τήν σκέψη καί τήν καρδιά τῶν Χριστιανῶν νά πλημμυρίζουν μέ εὐγνωμοσύνη πρός τό πρόσωπό της. 

Αὐτή ἡ ἀθάνατη κοίμησή της γίνεται ἡ ἀφορμή ἁγιασμοῦ ὅλης της κτίσης, «τῇ γάρ ἀθανάτῳ κοιμήσει σου ἅπαντα τόν κόσμον ἠγίασας». Ἄν καί ὁ Χριστός μᾶς ἔσωσε ὅλους μέ τό Σταυρό καί τήν Ἀνάστασή του ἀπό τήν τυραννία τοῦ διαβόλου καί καταδίκη του θανάτου, ἡ Θεοτόκος γίνεται ἡ πρώτη πού βιώνει αὐτή τήν νίκη. Ἔτσι ἡ Παναγία πιστοποιεῖ ὄχι μόνο τή σάρκωση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ πού συντελέστηκε στά παρθενικά της σπλάχνα, ἀλλά καί μέ τήν κοίμησή της ἔρχεται νά μᾶς βεβαιώσει καί γιά τούς καρπούς τῆς σωτηρίας μας ἀπό τόν νικητή τοῦ θανάτου Κύριό μας. Γί αὐτό καί ἡ ἑορτή της δέν εἶναι πένθιμη ἀλλά ἕνα πανηγύρι, ἕνα Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ.

Ἡ λέξη Πάσχα, ὅπως ὅλοι μας γνωρίζουμε, γιά ἐμᾶς τούς χριστιανούς σημαίνει τό πέρασμα τοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν θάνατο στή ζωή. Ἀλλά καί στόν Ἰουδαϊσμό ἀκόμη καθιερώθηκε ὡς ἀνάμνηση τῆς Ἐξόδου πού ἐλευθέρωσε τούς Ἑβραίους ἀπό τήν αἰγυπτιακή δουλεία.

Ἔτσι καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί πού θέλουμε νά ἔχουμε Χριστό μέσα μας, πρέπει νά ζοῦμε ἐν Χριστῷ, ἐλεύθεροι ἀπό κάθε τί πού μπορεῖ νά μᾶς στερήσει αὐτή τήν χάρη, μέ ἀγάπη καί εὐλάβεια γιά τήν μητέρα Παναγία μας καί ὅλους τους Ἁγίους, πού μέ τίς δικές τους πρεσβεῖες στόν Κύριο, μεσιτεύουν γιά ἐμᾶς.

Μέ τίς πρεσβεῖες τῆς κυρᾶς Θεοτόκου πρός τόν Υἱόν της καί Θεό μας, χρόνια καλά καί εὐλογημένα, ἔχοντας πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί ἀγάπη στήν καρδιά μας, γιά τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς ὅλου του κόσμου.

Π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ

ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΝ

ΠΗΓΗ