ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

(Φιλιπ. β΄ 5-11)

«Διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψη ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων.»

Πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα τὴν Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, χαίρεται, ἀγάλλεται καὶ μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν κορυφαία εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὸ νὰ ἐνανθρωπίσει ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος Του μέσῳ τῆς Παναγίας Μητέρας Του, τῆς Θεοτόκου Μαρίας. Σὲ αὐτὸ τὸ ὕψιστο γεγονὸς τῆς ἱστορίας ἀναφέρεται τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολή,  στὸ ὁποῖο φανερώνεται ἡ ὑπακοὴ καὶ ἡ ταπείνωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως καὶ ἡ δόξα ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα μετὰ τὸ πάθος Του. Τονίζεται, ἐπίσης, ἡ μέγιστη ἀξία καὶ δύναμη τοῦ Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μὲ αὐτὸ τὸ Ὄνομα, «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα», θὰ ἀσχοληθοῦμε στὴ συνέχεια.

Ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔλαβε τὸ ὄνομα Ἰησοῦς, τὸ ὁποῖο σημαίνει Σωτήρας, σύμφωνα μὲ τὴν παραγγελία τοῦ ἀγγέλου στὸν Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος εἶχε κλονιστεῖ βλέποντας τὴν ἀνεξήγητη κατ’ ἄνθρωπον ἐγκυμοσύνη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου: «(Ἡ Μαριὰμ) τέξεται υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν, αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Ὑπάρχει καὶ ἕνα δεύτερο ὄνομα γιὰ τὸν Χριστό μας, σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία τοῦ Ἠσαΐα, τὸ ὄνομα Ἐμμανουήλ: «Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρι ἕξει καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστιν μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». Ὑπάρχει καὶ ἕνα τρίτο ὄνομα, τὸ ὁποῖο φανερώνει τὴν ἰδιότητά Του, τὸ ὄνομα Χριστός, τὸ ὁποῖο σημαίνει κεχρισμένος,  ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ, ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν Θεό, Μεσσίας, προερχόμενος ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Δαυὶδ τοῦ βασιλέως, σύμφωνα μὲ τὸν ψαλμὸ 131: «Ἐκεῖ ἐξανατελῶ κέρας τῷ Δαυίδ, ἡτοίμασα λύχνον τῷ Χριστῷ μου».

Ἡ ἀξία τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ἔρχεται ὡς συνέπεια τῆς δόξας ποὺ ἔλαβε μετὰ τὴν Σταυρικὴ Θυσία καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Ἀφοῦ ἤπιε τὸ πικρότατο ποτήριο τοῦ ἀδικοτάτου μαρτυρίου Του, «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ», ἀφοῦ κατέβηκε στὸν Ἅδη «κατάστικτος τοῖς μώλωψι καὶ πανσθενουργός», γιὰ νὰ σώσει τοὺς «ἀπ’ αἰῶνος ἐκεῖ καθεύδοντας», ἀναστήθηκε ἔνδοξος, χαρίζοντας ζωὴ σὲ ὅλους ὅσοι Τὸν πιστεύουν καὶ παρέχοντας ἕνα πανίσχυρο ὅπλο στοὺς πιστούς: τὸ ὑπεράγιο Ὄνομά Του! Γιατί τὸ ὄνομα Ἰησοῦς ἔγινε τὸ ὑπέρτατο ὄνομα στὸν οὐρανὸ καὶ στὴν γῆ, ἀπέκτησε τεράστια δύναμη καὶ ἀποτελεῖ ἕνα πολύτιμο ἐφόδιο στὸν ἀόρατο πόλεμο ποὺ διεξάγει ὁ Χριστιανὸς κατὰ τοῦ Διαβόλου καὶ τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων. Ἐνώπιον τοῦ Ὀνόματος αὐτοῦ γονατίζουν λατρευτικὰ καὶ εὐλαβικὰ ὅλοι οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι στὸν οὐρανὸ καὶ ὅλοι οἱ πιστοὶ ἐπάνω στὴ γῆ, γονατίζουν, ὅμως, καὶ οἱ δαίμονες, ὄχι μὲ λατρεία, ἀλλὰ μὲ φόβο καὶ τρόμο. Φρίττουν καὶ τρέμουν τὰ πονηρὰ πνεύματα τοῦ σκότους, ποὺ κατοικοῦν στὰ καταχθόνια τὸ Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δὲν τολμοῦν νὰ ἀκούουν τὴν ἐπίκληση τοῦ Θείου Ὀνόματος, γιατί γνωρίζουν ὅτι ὁ Χριστὸς ἔρχεται ὡς βοηθὸς καὶ προστάτης  σὲ ὅποιον Τὸν ἐπικαλεῖται μὲ ζέση καὶ πόθο ψυχῆς. «Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους», γράφει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, ὁ ὁποῖος γνωρίζει πολὺ καλὰ ἀπὸ ἄμεση ἐμπειρία τὴν δύναμη τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως τὸ γνωρίζουν αὐτὸ καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι Τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι στήριξαν ὅλον τὸν πνευματικὸ ἀγώνα τους στὴν μονολόγιστη καὶ νοερὰ προσευχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Ἡ προσευχὴ αὐτὴ κατέχει πρωτεύουσα θέση στὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, θεωρεῖται ὡς ἡ τελειότερη μορφὴ προσευχῆς, καθὼς ἀποτελεῖ σύνοψη ὁλοκλήρου τοῦ Εὐαγγελίου. Περιέχει τὴν ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁμολογία πίστεως, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Κύριος, δηλαδὴ Θεὸς παντοδύναμος ποὺ κυριαρχεῖ ἐπάνω σὲ ὅλη τὴν κτίση, ὑλικὴ καὶ νοερή, εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι Σωτήρας ὅλης της ἀνθρωπότητας. Ἡ κλητικὴ αὐτὴ προσφώνηση «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ» ἰσοδυναμεῖ μὲ τὶς γλυκύτερες προσφωνήσεις ποὺ μπορεῖ νὰ ἐκστομίσει ἄνθρωπος. Εἶναι σὰν νά λέει: «Θεέ μου!», «Σωτήρα μου!» «Πατέρα μου»!, «Φίλε μου»!, «Ἀγάπη μου»! Ἔχουμε, λοιπὸν, τὴν ὁμολογία τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἀκολουθεῖται ἀπὸ τὴν ἱκεσία: «Ἐλέησόν με»! Αὐτὴ εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ Τελώνη: «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῶ»!, ἡ προσευχὴ τῶν δέκα λεπρῶν: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς»!, τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἱεριχοῦς: «Ἰησοῦ, Υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με»!, τῶν δύο τυφλῶν: «Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, υἱὸς Δαυίδ»! Αὐτὸ τὸ «ἐλέησόν με» σημαίνει  «συγχώρησέ με, λυπήσου με, ἀνέξου με, εὐλόγησέ με, χάρισέ μου τούς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἀγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, ἐγκράτεια». Οὐσιαστικὰ μὲ τὸ «ἐλέησόν με» αἰτούμαστε ἀπὸ τὸν Χριστὸ τὰ σημαντικότερα ἀγαθά, τὰ πνευματικά, τὰ μόνα ποὺ ἀξίζει νὰ ζητήσει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν Θεό.

Μὲ τὴν συνεχῆ καὶ ἀδιάλειπτη ἐπίκληση τοῦ Θείου Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ πιστὸς βαδίζει σὲ ἕναν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεό, καθαρίζεται ἐσωτερικὰ καὶ ἐξαγιάζεται. Ἀποκολλᾶται ἀπὸ τὴν διαρκῆ ἐνασχόληση μὲ τὰ γήινα καὶ ὁ νοῦς του ἐγγίζει τὸ Πρόσωπο τοῦ Δημιουργοῦ, εὑρίσκει τὴν παλαιά, ἀπωλεσθεῖσα κατάσταση τοῦ Παραδείσου. Κατ’ οὐσίαν ἡ ἐπαναλαμβανόμενη εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» εἶναι τὸ κλειδὶ τῆς πνευματικῆς ζωῆς, εἶναι ἡ εὔκολη σωτηρία ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς ἐπενέργειες, ἐφόσον βέβαια συνοδεύεται ἀπὸ τὴν μελέτη τοῦ θείου λόγου καὶ τὴν μυστηριακὴ ζωή.

Μέσα στὸ πνευματικὸ σκοτάδι τῆς ἐποχῆς μας, ὅπου βασιλεύει ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, ὅπου κυριαρχοῦν οἱ δαιμονικὲς δυνάμεις, ἐξαιτίας τοῦ πλήθους τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὅπου ἐπικρατεῖ ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ ἡ πολὺ χειρότερη πανδημία τοῦ δαιμονισμοῦ, τὸ μόνο σωσίβιό μας εἶναι τὸ νὰ ἐγχαράξουμε στὶς καρδιές μας τὸ Ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε ἡμέρα καὶ νύχτα νὰ Τὸ ἐπαναλαμβάνουμε ἱκετευτικὰ μὲ θέρμη καὶ ἀγάπη. Ἀμήν, γένοιτο!

ΠΗΓΗ