«Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε»

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Ι ́ Ματθαίου

(Α ́ Κορ. δ ́, 9-16)

Ἄς ἔχει δόξα ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, διότι μέσα ἀπό τά θεόπνευστα κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νά δοῦμε, μεταξύ ἄλλων, τόν ἱερό ἀγῶνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, καί συνάμα νά δοῦμε καί νά ρυθμίσουμε τήν δική μας συμπεριφορά στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τῆς κοινωνίας στήν ὁποία ζοῦμε, γενικώτερα.

Τό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού θά ἀναγνωστεῖ τήν δεκάτη Κυριακή, πραγματικά συγκλονίζει. Καί συγκλονίζει, διότι συνειδητοποιεῖ ὁ Χριστιανός, τί θά πεῖ νά μένει κανείς ἑδραῖος καί ἀμετακίνητος στό ὕψος τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Τί θά πεῖ Ἀποστολική διδαχή καί συνέπεια στή ζωή πού ἄφησαν ὡς παρακαταθήκη στήν Ἐκκλησία μας οἱ προσωπικότητες πού μᾶς καλοῦν νά τούς μιμηθοῦμε: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε» (Α ́ Κορ. δ ́, 16)....

Πράγματι, ἀπό τήν εὐλογημένη στιγμή πού οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀκολούθησαν τόν Χριστό, ὅλη τους ἡ ζωή ἦταν ἕνα ''θέατρο''. «...Θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις» (Α ́ Κορ. δ ́, 9). Ἦταν ζωή χλευασμῶν καί διωγμῶν. Ζωή γεμάτη ἀπερίγραπτες θλίψεις καί φοβερές δοκιμασίες. Τό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων εἶναι μάρτυρας τῆς συγκλονιστικῆς αὐτῆς ἀλήθειας. Καί γιά τό λόγο αὐτό, ὁπωσδήποτε θά πρέπει νά τό μελετήσουμε, ὥστε νά θαυμάσουμε, μά προπαντός νά ἐμπνευσθοῦμε.

Ἀλλά καί ἡ σημερινή μας περικοπή ἔχει νά μᾶς διδάξει πολλά γιά τό ψυχικό μεγαλεῖο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπως τό ἐκφράζει κατά μοναδικό τρόπο ὁ κήρυκας τῆς οἰκουμένης, ὁ Παῦλος. Ναί, θά πρέπει νά μάθουμε κι ἐμεῖς νά δείχνουμε ἀγάπη καί ἀνεξικακία στά πρόσωπα μέ τά ὁποῖα καθημερινῶς ἐρχόμαστε σέ συναναστροφή, καί ὡς ἐκ τούτου εἶναι δυνατόν, τουλάχιστον κάποιες φορές, νά ἔρθουμε σέ στιγμές πίκρας καί ἀδυναμίας.

Βεβαίως, τό νά δείχνει κανείς ἀνεξικακία, καί κυρίως ἀγάπη, τοῦτο εἶναι ἡ Χριστιανική ὁδός, πλήν ὅμως δέν εἶναι πάντοτε και τόσο εὔκολο, ἀκριβῶς λόγῳ τῆς πνευματικῆς ἀδυναμίας πού μᾶς διακρίνει. Ὅταν μάλιστα τό κεφάλαιο αὐτό τό δοῦμε καί τό συγκρίνουμε μέ τά ὕψη τῆς Εὐαγγελικῆς ἀγάπης, τότε ὁμολογουμένως ἡ συνείδησίς μας ἰλιγγιᾶ μπροστά στά δυσθεώρητα Εὐαγγελικά ὕψη! Καί ἐν προκειμένῳ ἔχει μεγάλη δόση ἀληθείας ὁ λόγος πού εἶπε κάποιος, ὅτι «εὐκολώτερα πεθαίνεις γιά τόν ἄλλον, παρά συμβιώνεις ἤ συνεργάζεσαι μαζί του...». Ὅμως, αὐτό θά πεῖ Χριστιανισμός, καί μάλιστα Ὀρθοδοξία καί Ὀρθοπραξία!

Καλούμαστε λοιπόν, σύμφωνα βέβαια μέ τήν κλήση πού μᾶς ἔκαμε ὁ Χριστός, νά λησμονοῦμε τόν πόνο πού μᾶς ἔδωσε ἡ ἄσχημη συμπεριφορά τοῦ ἀδελφοῦ μας (ἐνδεχομένως, τό ἴδιο καί ἐμεῖς, ἀσυνείδητα, νά τόν πληγώνουμε), καί σέ κάθε εὐκαιρία ὀφείλουμε νά προσπαθοῦμε ὥστε νά νικοῦμε τήν πίκρα καί τήν ἐσωτερική θλίψη πού προσπαθεῖ νά φωλιάσει καί νά δημιουργήσει ''γάγγραινα'' μέσα στήν καρδιά μας.

Μέ πόσο, πράγματι, ὄμορφο καί συγκινητικό τρόπο ἐκφράζει τήν ἀλήθεια αὐτή, πού ἀποδεικνύει ἄν βρισκόμαστε στήν ὁδό τῆς ἀληθείας, ἤ στήν ἀτραπό τῆς πλάνης, ἕνας ἐκ τῶν νεωτέρων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης (+1938): «Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἀγάπη, καί δίνει στήν ψυχή τή δύναμη νά ἀγαπᾶ τούς ἐχθρούς - κι ὅποιος δέν ἀγαπᾶ τούς ἐχθρούς, δέν ξέρει ἀκόμα τόν Θεό»!

Λόγια ὄντως συγκλονιστικά, πού οἱ Ἅγιοί μας τά βιώνουν σέ ἀφάνταστο βαθμό. Γι ̓ αὐτό καί στό κεφάλαιο «Γιά τούς μοναχούς», ὁ ἴδιος ὁ Ὅσιος Σιλουανός τονίζει ξεκάθαρα, ἀλλά καί μέ πόνο: «Ὁ Κύριος δίνει στό μοναχό τήν ἀγάπη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κι ἡ ἀγάπη αὐτή γεμίζει μέ λύπη τήν καρδιά τοῦ μοναχοῦ γιά τό λαό, ἐπειδή δέν σώζονται ὅλοι. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἦταν τόσο περίλυπος γιά τό λαό, ὥστε παρέδωσε τόν Ἑαυτό του στό σταυρικό θάνατο. Καί ἡ Παναγία εἶχε τήν ἴδια λύπη στήν καρδιά της γιά τούς ἀνθρώπους, καί, ὅπως ὁ ἀγαπημένος Υἱός της, ποθοῦσε «εἰς τέλος» τή σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου. Ὁ Κύριος ἔδωσε τό ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα στούς Ἀποστόλους καί στούς Ἁγίους Πατέρες μας καί στούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας».

Ἄνευ ἀντιλογίας, τά τόσα καί τόσα περιστατικά πού καλούμαστε νά ἀντιμετωπίσουμε στήν καθημερινότητα, μᾶς βοηθοῦν ὥστε, ἄν μή τι ἄλλο, ν ̓ἀποδείξουμε στόν ἑαυτό μας σέ ποιό πνευματικό σημεῖο βρισκόμαστε. Καί σίγουρα, στό βάθος τῆς καρδιᾶς μας, οἱ ''πικρίες'' θά πρέπει νά μᾶς χαροποιοῦν, ἀκριβῶς διότι ἀποτελοῦν τά ''πνευματικά τέστ'' γιά περισσότερη πρόοδο.

Καί, ἐπιτέλους, αὐτός εἶναι, θά πρέπει νά εἶναι, ὁ σκοπός μας. Ἡ πνευματική δηλαδή προκοπή καί ὁ προσωπικός ἐξαγιασμός μέσα ἀπό τά ποικίλα περιστατικά πού μᾶς ἔρχονται. Πού ἔρχονται, καί φυσικά δέν θά παύσουν νά ὑφίστανται, γιά νά μήν ποῦμε ὅτι ὅσο θά διέρχεται ὁ καιρός τῆς παρουσίας μας στήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή, τόσο καί περισσότερο οἱ πειρασμοί θά μᾶς πολιορκοῦν... (Ἆρα, θά ἔχουμε καί περισσότερες εὐκαιρίες γιά Χριστιανική πρόοδο).

Δέν ἀρκεῖ, λοιπόν, ὅπως κατανοοῦμε, μόνο νά θαυμάζουμε τό μεγαλεῖο τῆς ἀνεξικακίας τῶν ἀναμορφωτῶν τῆς οἰκουμένης (τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων), ἀλλά καθίσταται ἐπιτακτική ἀνάγκη νά μάθουμε νά τό ἑρμηνεύουμε σέ πράξη, στήν δική μας προσωπική ζωή.

Τό λοιπόν, ἀδελφοί, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἄς συνεχίσουμε τόν πλέον ὄμορφο καί περισσότερο εὐλογημένο ἀγῶνα πού θά μποροῦσε νά ἀναλάβει ὁ

ἄνθρωπος, ἡ ἔμψυχη αὐτή εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος,

Ἱεροκήρυξ Ἱ. Μητροπόλεως Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ