ΚΥΡΙΑΚΗ Η ́ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν ... ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν)

Στή συγκεκριμένη εὐαγγελική περικοπή τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, βλέπουμε νά ξεδιπλώνεται ἕνα θαυμαστό γεγονός πού ἐπιτέλεσε ὁ Κύριος. Ὁ χορτασμός ἑνός μεγάλου πλήθους ἀνθρώπων, (ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων).

Μετά τό μαρτυρικό θάνατο τοῦ τιμίου Προδρόμου, εἶχε καταφύγει ὁ Κύριος στήν ἔρημο μαζί μέ τούς μαθητές γιά νά ἡσυχάσει καί νά ἀποφύγει τήν μανία τῆς Ἡρωδιάδος. Ἐκεῖ ὅμως τόν ἀκολούθησε πολύ μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων, πού, ὅπως ἀναφέρεται στήν περικοπή, ξεπερνοῦσε κατά πολύ τίς πέντε χιλιάδες. Ἦταν τόσο πολύ μεγάλος ὁ ἐνθουσιασμός τῶν ἀνθρώπων γιά νά δοῦν ἀπό κοντά τόν μεγάλο Διδάσκαλο τῆς ἀνθρωπότητος, τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὥστε νά μή λάβουν οὐδεμία μέριμνα γιά τίς ἀνάγκες καί τίς ἀπαιτήσεις τοῦ σώματος, μιᾶς καί δέν προμηθεύτηκαν τροφή ἀκολουθώντας τόν στήν ἔρημο. 

Ὁ Κύριος, ἀφοῦ πρῶτα ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν καί τούς ἔθρεψε πνευματικά μέ τή διδαχή του, θέλοντας νά ἀνταμείψει αὐτή τούς τήν προσήλωση σ’ Ἐκεῖνον, τούς κάνει μάρτυρες ἑνός σημαντικοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος, ἀποδεικνύοντάς τους πώς ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει ποτέ ἐκείνους πού θυσιάζουν τά πάντα στό ὄνομά Του.

Στήν ἀνθρώπινη ἀγωνία τῶν μαθητῶν του, νά ἀφήσει τόν ὄχλο νά πάει στίς πλησιέστερες πόλεις νά βροῦν τρόφιμα, ἀπαντᾶ ζητώντας τους νά τοῦ φέρουν ὅτι εἶχαν ἐκεῖνοι γιά τίς δικές τους ἀνθρώπινες ἀνάγκες, δηλαδή τούς πέντε ἄρτους καί τά δύο ψάρια.

Στήν συνέχεια θά δοῦμε πῶς φανερώνεται ἡ ἔνσαρκος οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ὅτι ὁ Χριστός ἦταν τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος καί αὐτό φαίνεται ἀπό τόν τρόπο πού τό κάνει. Ἀφοῦ κοίταξε τόν οὐρανό (ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν), καί αὐτό πρέπει νά κάνουν ὅσοι ἔχουν ἀνθρώπινη φύση, προσεύχεται στόν Δημιουργό Πατέρα καί ἐπιτελεῖ τό Θαῦμα ὡς Θεός. Προσεύχεται ὡς τέλειος ἄνθρωπος καί ἐνεργεῖ ὡς τέλειος Θεός.

Στή συνέχεια βλέπουμε πώς δίνει τούς ἄρτους καί τά ψάρια στούς μαθητές του νά τά διανείμουν στό πλῆθος, κι αὐτό εἶναι μιά κίνηση ἡ ὁποία μᾶς δείχνει τόν ρόλο τοῦ ἱερατείου στήν ζωή τῆς κοινότητας. Ἡ Θεία Κοινωνία τρέφει τήν ψυχή καί κατ’ ἐπέκταση ἡ χάρη εὐεργετεῖ τό σῶμα. Στήν ζωή τῆς κοινότητας ὁ ἱερέας εἶναι ὁ προεστῶς τῆς εὐχαριστιακῆς σύναξης. Στήν σημερινή εὐαγγελική διήγηση ἡ ἱεραρχία καί ἡ τάξη τῆς ἐκκλησίας ἀπεικονίζονται εὐκρινῶς. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ καθήμενος, οἱ Ἀπόστολοι συμβολίζοντες τούς τελοῦντες τό μυστήριο τῆς Θείας εὐχαριστίας ἱερεῖς, καί ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς. Ἡ εἰκόνα παραπέμπει στό μυστικό Δεῖπνο, ὅπου ἔγινε ἡ παράδοση τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας εὐχαριστίας. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ τρέφεται ἀπό τόν Χριστό πού τούς «ἐσπλαχνίσθη». Ὅλη ἡ θεολογία εἶναι ἡ Θεία εὐχαριστία (ὁ Θεός Λόγος οὐρανοῦ σῶμα οὐκ ἔλαβε, ἐκκλησίας σάρκα ἀνέλαβε).

Βλέπουμε, καθώς λέγει καί ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ ἀρεοπαγίτης, πώς ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄναρχη καί ἀτελεύτητη, ὡς Δημιουργός καί προνοητής τοῦ σύμπαντος, πού εἶναι ὁ Θεός. Μᾶς ζητᾶ νά μήν μεριμνοῦμε γιά τά βιοτικά ἐπαχθώς. Τό ἄγχος εἶναι μιά μορφή ἀπιστίας θά λέγαμε, καί ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ μέ ἄγχος δείχνει ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στό Θεό. Ὁ Θεός μᾶς παρέχει τά πάντα καί ἐναπόκειται σέ ἐμᾶς μιά μικρή συνέργεια, πού στήν οὐσία εἶναι ἡ ἀνταπόδοση τῆς ἀγάπης. Ἐδῶ εἶναι ἀκριβῶς πού μπορεῖ νά γεννηθεῖ μέσα μας ὁ προβληματισμός ὡς πρός τίς προτεραιότητες πού βάζουμε στήν ζωή μας. Αὐτό εἶναι ἕνα θέμα πολύ σοβαρό καί καθοριστικῆς σημασίας γιά ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους, γιατί ἀποβαίνει ἰσχυρός δείκτης στή ζωή μας γιά τό πώς ζοῦμε. Ἡ ζωή σίγουρα ἔχει λογικές ἀνάγκες καί κάθε λογής ἀπαιτήσεις. Οἱ ὑλικές ἀνάγκες συνδέονται μέ τίς ἐπιθυμίες μας, οἱ βιολογικές ἀνάγκες ἀφοροῦν τό σῶμα μᾶς, οἱ ψυχολογικές ἀνάγκες συνδέονται μέ τήν ἀναζήτηση τῆς ἀγάπης, τῆς πληρότητας καί τῆς ὁλοκλήρωσης ὡς πρόσωπα κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλασμένα. Ὑπάρχουν ἐπίσης καί οἱ πνευματικές ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου, οἱ ὁποῖες συνδέονται μέ τήν τάση νά ἀναζητεῖ ὁ ἄνθρωπος τόν Δημιουργό του καί νά βιώνει τήν κοινωνία ἀγάπης πού τοῦ προσφέρει ἡ φιλανθρωπία Του. Βλέποντάς το ὅλο αὐτό καί ἀπό μιά ἐπιστημονική προσέγγιση τῶν πραγμάτων, ἔρχεται σήμερα νά ἐπικυρώθει ἡ θέση ὅτι οἱ βασικές ἀνάγκες κάθε ἀνθρώπου δέν εἶναι μόνο οἱ ὑλικές, ἀλλά κυρίως ἡ δυνατότητα νά τόν ἀγαποῦν καί νά ἀγαπᾶ. Ὅταν δέν ἱκανοποιοῦνται αὐτές οἱ βασικές ψυχικές ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου, ὅσα πλούτη καί νά ἔχει, ὅση χλιδή κι ἄν ἀπολαμβάνει, θά αἰσθάνεται ὀδύνη, δυσφορία καί κυρίως στεναχώρια.

Σήμερα βιώνουμε μιά κρίση ἡ ὁποία ἐκ τῶν προτέρων φαίνεται νά εἶναι κυρίως οἰκονομική, ἀλλά τελικά εἶναι μιά κρίση ἐσωτερική πού βιώνει ὁ ἄνθρωπος, μιά κρίση πνευματική καί ὑπαρξιακή. Καταξιωμένοι ἐπιστήμονες τονίζουν πώς σήμερα ὁ ἄνθρωπος δέν πεθαίνει ἀπό τήν ἔλλειψη ὑλικῶν ἀγαθῶν καί τροφίμων, ἀλλά κυρίως ἀπό τήν ἀπόγνωση καί τήν ἀπελπισία ὡς καταστάσεις πού βιώνει λόγω τῶν πνευματικῶν καί ὑπαρξιακῶν του ἀδιεξόδων.

Ἡ ἐκκλησία εἶναι κοινωνία νοερῶν καί λογικῶν ὄντων πού πορεύεται μέσα στόν χρόνο. Μιά ζωντανή ἱστορική κοινότητα πού ἐπαληθεύει τό κήρυγμά της μέ τήν λειτουργική της πράξη. Μᾶς ἑνώνει ὁ Χριστός καί ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού δημιουργεῖ τήν κοινωνία. Στήν ἐκκλησία τά ἔσχατα εἶναι παρόντα, καθώς τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, δημιουργοῦ καί ἀναδημιουργοῦ, ἑνώνει τό παρελθόν (Παλαιά Διαθήκη) μέ τό παρόν (Καινή Διαθήκη), πού λειτουργεῖ σάν εἰκόνα γιά τά γεγονότα πού ἔρχονται. Ὁ ἄσαρκος καί ἔνσαρκος Λόγος τῶν δύο Διαθηκῶν εἶναι ὁ «πνευματικῶς ὁρώμενος» στήν ζωή τῆς ἐκκλησίας. 

Ἡ ζωή καί τά προβλήματα τῆς ζωῆς χρειάζονται ἕνα φῶς καί μία δύναμη ἔξω ἀπό τήν ζωή, οὐράνια γιά νά ἀντιμετωπιστοῦν, διότι, τό νόημα τοῦ κόσμου βρίσκεται ἔξω ἀπό τόν κόσμο, στόν Θεό.

Αἰδεσ. Πρεσβ. π. Ἰωάννης Λεοντάρης

Ἐφημέριος Ι. Ν. Ἁγίου Νικολάου

Ἐνορίας Μαρμάρων

ΠΗΓΗ