ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος : Γαλ. στ΄ 11-18

Ευαγγέλιο: Λουκ. ιστ΄19-31

5 Νοεμβρίου 2017

«Όπως οι θέλοντες διαβήναι ένθεν προς υμάς μη δύνωνται, μηδέ οι εκείθεν προς ημάς διαπερώσιν» (Λουκ. ιστ΄26)

Αν με τον όρο «ζω» εννοώ, σαν άνθρωπος ότι υπάρχω, ότι έχω την αίσθηση της ύπαρξής μου και την ίδια στιγμή αναγνωρίζω πρόσωπα και καταστάσεις που είτε βρίσκονται στη ζωή, είτε έχουν πεθάνει, τότε σημαίνει με βάση και το σημερινό ευαγγέλιο, ότι η ζωή χωρίζεται στην παρούσα, την τωρινή και τη μέλλουσα. Μια ζωή που όχι μόνο χωρίζεται σε δυο φάσεις αλλά αυτές οι φάσεις είναι αλληλοεξαρτώμενες. Κατ’επέκταση, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η ύπαρξη είτε της παρούσας είτε της μέλλουσας, δηλαδή της ζωής μετά το θάνατο. Όταν μάλιστα ο άνθρωπος εξακολουθεί να βλέπει στο βάθος της ύπαρξής του το νόμο του Θεού, ένα νόμο που η εφαρμογή του καθορίζει την ποιότητα παρούσας και μέλλουσας ζωής, τότε καταλήγει με βεβαιότητα στο συμπέρασμα ότι, δεν μπορεί να γίνει αποσύνδεση της ζωής από το νόμο του Θεού.

Η ζωή, λοιπόν, δεν είναι απλά ύπαρξη. Είναι συνύπαρξη. Είναι συνύπαρξη με το Θεό και το συνάνθρωπο. Συνύπαρξη με το Θεό σημαίνει κατ’αρχάς εφαρμογή των εντολών του, με ύψιστη την εντολή της αγάπης. 

Σημαίνει ακόμα ταύτιση της ζωής μας με τη ζωή του Χριστού ο οποίος είπε ότι «Ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους» (Ματθ. κ΄28).

Η αγάπη, λοιπόν, όπως την προβάλλει ο Χριστός, τόσο σαν εντολή, όσο και σαν πράξη, περνά μέσα από το συνάνθρωπο. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να υπάρξει συμμετοχή στη ζωή του Χριστού χωρίς ο άνθρωπος να μετέχει της ζωής των συνανθρώπων του.

Ο άνθρωπος και ιδιαίτερα ο Χριστιανός δεν μπορεί να ευτυχεί μόνος

του, όταν οι άλλοι άνθρωποι τριγύρω του δυστυχούν. Για τούτο και πρίν

από το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων

προέτρεψε τους μαθητές του «δότε αυτοίς υμείς φαγείν» (Ματθ. ιδ΄16).

«Δώστε τους εσείς να φάνε» Πάλι, κατά τον Χριστό, κριτήριο κατά την τελική

κρίση θα είναι η έμπρακτη εκδήλωση αγάπης προς το συνάνθρωπό. Γιατί;

«Γιατί, όπως θα πει, πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου

δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε,

άρρωστος και μ’επισκεφτήκατε, φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε»

(Ματθ. ΚΕ΄35-36).

Συμμετοχή, λοιπόν στη ζωή του συνανθρώπου, κατά τον Απόστολο

Παύλο σημαίνει προσφορά βοήθειας την ώρα που την χρειάζεται, καθώς

και συμμετοχή στη χαρά και τη λύπη του. Επίσης προτρέπει «Αν κάποιος 

σας κάνει κακό, μην του το ανταποδίδετε. Φροντίζετε να κάνετε το καλό

σ’όλους τους ανθρώπους» (Ρωμ.ιβ΄13-17).

Με βάση τα πιο πάνω μπορούμε να κατανοήσουμε τη σημερινή

παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου και ιδιαίτερα να

διαπιστώσουμε με βεβαιότητα ότι το περιεχόμενο της δεν είναι ούτε

υποθετικό, ούτε φαντασιακό, αλλά απόλυτα πραγματικό. Ότι οι σκηνές που

περιγράφει τόσο για την παρούσα ζωή, όσο και για τη μέλλουσα ζωή είναι

πραγματικές, όπως πραγματική είναι η ύπαρξη παρούσας και μέλλουσας

ζωής. Με βάση τον τρόπο ζωής μας στην παρούσα καθημερινή ζωή

διαμορφώνουμε τη μέλλουσα την οποία και θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε.

Για τούτο η σημερινή παραβολή χτυπά σαν καμπανάκι, προειδοποιώντας

μας ότι μόνο στην παρούσα ζωή έχουμε τη δυνατότητα της μετάνοιας και

της διόρθωσης. Επίσης μας υπενθυμίζει ότι ζωή δε σημαίνει μόνο

απόλαυση υλικών αγαθών και μάλιστα στερώντας τα από τους άλλους. Η

ζωή δικαιώνεται μέσα από το «δίνω» μέσα από το προσφέρω. Η ζωή

δικαιώνεται μέσα από την πίστη, την υπομονή, την εγκαρτέρηση. Η ζωή

δικαιώνεται όταν γι’αυτήν πυξίδα και καθοδηγητικός φάρος είναι ο νόμος

του Θεού. Ακούσαμε σήμερα τον Αβραάμ να υποδεικνύει στον πλούσιο:

«Έχουν τα λόγια του Μωυσή και των Προφητών ας υπακούσουν σ’αυτά… Αν

δεν υπακούνε στα λόγια του Μωυσή και των Προφητών, δε θα πειστούν

ούτε κι αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς».

Η παραβολή, λοιπόν, θἐλει να στρέψει την προσοχή μας στο νόμο

του Θεού, στην τωρινή, αλλά και στην καθημερινή στιγμή της ζωής μας και

ιδιαίτερα στο πώς θα τον εφαρμόσουμε μέσα από την μετάνοια , την

αλλαγή και τη διόρθωση. Κι αυτό πρέπει να γίνει τώρα, όχι αύριο, γιατί

μπορεί να μην υπάρξει αύριο και το χειρότερο αυτό το αύριο να μην

μπορούμε να το αλλάξουμε, όπως συνέβη σήμερα στον πλούσιο της

Παραβολής. Ο Απόστολος Παύλος μας υπενθυμίζει ότι: « Ιδού νυν καιρός

ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορ. στ΄2). Να τώρα είναι ο

καιρός της χάρης, τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας.

Αδελφοί μου, όπως ακούσαμε σήμερα, ζωή δεν είναι μόνον η

παρούσα, αλλά και η μέλλουσα. Προσωρινή και αιώνια ζωή είναι

πραγματικές και αλληλοεξαρτώμενες. Θεμέλιο τους η ηθική τάξη που

προβάλλει σαν διδασκαλία, σαν βίωμα και ιδιαίτερα σαν ήθος σαν πράξη,

σαν τρόπος καθημερινής ζωής. Μόνο η αγάπη του σήμερα μπορεί να

οικοδομήσει ένα ελπιδοφόρο αύριο, αλλά και να διασφαλίσει το αιώνιο. Το

σήμερα μπορούμε να το αλλάξουμε. Το αύριο μπορούμε μόνο να το

διαμορφώσουμε αρχίζοντας από τώρα. Ας ζήσουμε σωστά την παρούσα ζωή

αν θέλουμε, οι βλέψεις μας για την αιώνια ζωή, να καταστούν

πραγματικότητα.

Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ