Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017 (Ε’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ιστ΄ 19-31)

«Μεταξύ ἡμῶν καί ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται».

            Μέσα στό φοβερό καμίνι τῆς κολάσεως ὁ πλούσιος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ὑποφέρει καί θρηνεῖ. Μακριά του ἀντικρίζει τό φτωχό Λάζαρο μέσα στήν ἀσύλληπτη ὀμορφιά τοῦ Παραδείσου, στήν ἀγκαλιά τοῦ πατριάρχη Ἀβραάμ.

- Πάτερ Ἀβραάμ, φωνάζει ἀπεγνωσμένα, λυπήσου με καί στεῖλε τόν Λάζαρο νά βάψει τήν ἄκρη τοῦ δακτύλου του στό νερό, νά δροσίσει ἔστω καί λίγο τή γλῶσσα μου. Ὑποφέρω μέσα στή φλόγα τοῦ Ἅδη.

- Ὅταν ζοῦσες στή γῆ, τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Ἀβραάμ, ἀπόλαυσες τά ἀγαθά σου, ὅμως ὁ Λάζαρος πέρασε τή ζωή του μέσα στίς θλίψεις. Τώρα, εἶναι ἀδύνατο νά ἐπικοινωνήσεις μαζί του, διότι μεταξύ μας ὑπάρχει μεγάλο χάσμα, ἄβυσσος ἀδιαπέραστη.

            Ἄς δοῦμε λοιπόν γιατί τό χάσμα αὐτό εἶναι ἀγεφύρωτο καί πῶς μπορεῖ κανείς νά τό ἀποφύγει.

             Λένε πολλοί, γιατί τό χάσμα αὐτό νά εἶναι ἀγεφύρωτο; Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Θεός, πού εἶναι ἀγάπη, νά ἀφήνει τούς κολασμένους αἰωνίως μακριά Του στόν τόπο τῆς βασάνου; Δέν μπορεῖ ὁ Θεός τῆς ἀγάπης νά πάρει κοντά Του στόν Παράδεισο τούς κολασμένους;

            Οἱ ἱεροί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἐξηγοῦν τό μεγάλο αὐτό καί δύσκολο θέμα. Μᾶς λένε πώς τό χάσμα αὐτό τό ἀδιαπέραστο δέν τό δημιούργησε ὁ Θεός τῆς ἀγάπης, ἀλλά τό δημιουργεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος μόνος του. Διότι ἡ ἐμμονή κάθε ἀνθρώπου στήν ἁμαρτία δημιουργεῖ στήν ψυχή του ἐθισμό καί ὑποδούλωση, πού ἐξελίσσεται καί φτάνει μέχρι τήν πώρωση καί τήν πλήρη σκλήρυνση τῆς ψυχῆς. Αὐτή λοιπόν ἡ κατάσταση παγιώνεται μέ τό θάνατο καί δέν μπορεῖ πλέον ὁ ἄνθρωπος στήν ἄλλη ζωή νά ἀλλάξει διάθεση καί κατάσταση. Διότι, ὅπως μᾶς λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἡ διάθεση καί προθυμία γιά μετάνοια στόν Ἅδη μένει ἄπρακτη. Καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέει ὅτι ἡ μετάνοια στόν Ἅδη δέν εἶναι δυνατή, ἐφ’ ὅσον ἡ ψυχή τῶν ἀμετανόητων δέν μπορεῖ πλέον νά τραπεῖ, δηλαδή νά ἀλλάξει. Διότι ἡ κόλαση εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος, ὁ αἰώνιος, ὁ ὁριστικός, πού δέν ἐπανορθώνεται. Γι’ αὐτό, ὅταν πεθάνουν οἱ ἄνθρωποι ἀμετανόητοι μέσα στίς ἁμαρτίες τους, δέν μποροῦν πλέον νά διαβοῦν τό ἀγεφύρωτο χάσμα πού τούς χωρίζει ἀπό τόν ἅγιο Θεό. Ἡ κατάσταση τῶν ἀμετανόητων ἁμαρτωλῶν εἶναι πλέον παγιωμένη καί ἀμετάβλητη. Εἶναι πλέον ἀργά γιά ὁποιαδήποτε ἀλλαγή τῆς καταστάσεώς τους ἤ γιά ὁποιαδήποτε ἀνακούφισή τους. Ὅπως μᾶς λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη καί οἱ μεγαλύτεροι ἅγιοι τοῦ οὐρανοῦ δέν μποροῦν νά ἐπισκεφθοῦν τούς κατάδικους τῆς κολάσεως, γιά νά ἀνακουφίσουν τούς ἀνθρώπους μέ τούς ὁποίους εἶχαν κάποια φιλία ἤ ἀναστροφή στήν ἐπίγεια ζωή τους. Εἶναι πλέον ἀδύνατον.

            Πῶς λοιπόν ἐμεῖς μποροῦμε νά γλιτώσουμε ἀπό τό φοβερό αὐτό χάσμα, πού μᾶς χωρίζει αἰώνια καί ἀμετάκλητα ἀπό τόν μακάριο Θεό;

            Ἀντί νά κλαῖμε αὔριο γιά μιά κατάσταση ἀφόρητη καί ζοφερή, ἄς κάνουμε αὐτό πού μποροῦμε σήμερα, μᾶς συμβουλεύει ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγοντας: «Κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς γλιτώσει τήν ἡμέρα ἐκείνη ἀπό τό χάσμα αὐτό, ἐάν ἀπό αὐτήν τή ζωή δέν προσέξουμε, ἐάν δέν ἐκμεταλλευτοῦμε τά πνευματικά ἐφόδια αὐτῆς τῆς ζωῆς». Καί συνεχίζει: «Πρόλαβε μέ τή μετάνοια καί τήν ἐπιστροφή τήν ἔξοδο τῆς ψυχῆς σου, μήπως ἔλθει ξαφνικά ὁ θάνατος καί δέν θά ἔχει πλέον ἰσχύ ἡ θεραπεία τῆς μετανοίας». Στόν Ἅδη μετάνοια δέν ὑπάρχει.

            Μόνο σ’ αὐτή τή ζωή μποροῦμε νά ἐργαστοῦμε τό ἀγαθό, γιά νά ἀποφύγουμε τό φοβερό καμίνι τῆς κολάσεως. Ἔχουμε πολλούς βοηθούς γιά νά πετύχουμε αὐτόν τό σκοπό. Ὄχι μόνο τό Μωυσῆ καί τούς προφῆτες, ἀλλά ἔχουμε τόν ἴδιο τόν Κύριο βοηθό καί συμπαραστάτη μας. Ἔχουμε τόν ἀλάνθαστο λόγο Του νά μᾶς καθοδηγεῖ καθημερινά καί νά μᾶς ὁδηγεῖ σέ σταθερή μετάνοια καί σέ ἔργα μετανοίας, ἀγάπης, φιλανθρωπίας, ἀρετῆς.

            Ἔχουμε τά ἱερά Μυστήρια, τό Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, τό ὁποῖο λευκαίνει τό χιτώνα τῆς ψυχῆς μας καί μᾶς προετοιμάζει γιά τήν αἰώνια εὐτυχία μας. Ἔχουμε τόν πνευματικό μας Πατέρα νά μᾶς καθοδηγεῖ σέ ζωή ἀρετῆς καί χάριτος. Ἔχουμε τό ὑπερφυές Μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας, τό ὁποῖο μᾶς δίδεται εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον. Ἔχουμε τά πάντα. Αὐτό ὅμως πού χρειάζεται εἶναι ἡ δική μας διάθεση καί προθυμία γιά νέα ζωή, ζωή μετανοημένη, ἀναγεννημένη, ζωή ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

            Ἀδελφοί, τό μόνο βέβαιο στή ζωή μας εἶναι ὁ θάνατός μας. Ὅλοι κάποτε θά πεθάνουμε. Δέν ξέρουμε τό πότε καί τό πῶς. Αὐτό ὅμως πού ξέρουμε σίγουρα εἶναι ὅτι θά πρέπει νά προετοιμαζόμαστε γιά τήν ὥρα αὐτή τῆς ἀναχωρήσεώς μας πρός τόν οὐρανό. Γι’ αὐτό, ὅσο ἔχουμε καιρό, ἄς προετοιμαστοῦμε, ἄς ἀγωνιστοῦμε, γιά νά ἀξιωθοῦμε νά βρεθοῦμε στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἀβραάμ, στήν οὐράνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γένοιτο.

ΠΗΓΗ