9η Κυριακή Λουκᾶ

(Λκ. 12, 16 – 21)

19 Νοεμβρίου 2017

«Καθελῶ μου τάς ἀποθήκας καί μείζονας οἰκοδομήσω».

Θά γκρεμίσω τίς ἀποθῆκες μου καί μεγαλύτερες θά κτίσω». Δέν εἶναι αὐτή μία φράση καθρέπτης τῆς

ἐποχῆς μας; «Καθελῶ μου τάς ἀποθήκας καί μείζονας οἰκοδομήσω». Δέν ἀντικατοπτρίζει αὐτή ἡ ἀπόφαση τοῦ ἄφρονος πλουσίου τῆς σημερινῆς παραβολῆς τούς πόθους, τούς στόχους καί τά ἰδανικά τῆς ὑπερκαταναλωτικῆς κοινωνίας μας;

Οἱ δικές μας οἱ ἀποθῆκες, βέβαια, δέ θά δεχθοῦν μέσα τους σιτάρι οὔτε ἄλλους καρπούς. Οἱ δικές μας οἱ ἀποθῆκες εἶναι πλέον σύγχρονες. Δέν θέλουν κτίσιμο. Εἶναι κατασκευασμένες ἀπό ἐμαγιέ κι ἀπό πλαστικό. Οἱ δικές μας ἀποθῆκες κλείνουν ἑρμητικά μέ διπλά τζάμια. Σφραγίζουν, ἀσφαλίζονται, γιά νά φυλάξουν μέσα τους τά ὄνειρά μας, τούς πόθους, τίς προσδοκίες, τόν ἀγώνα μας, τήν εὐτυχία μας! Γιατί, μήπως δέ νομίζουμε ὅτι ἡ εὐτυχία μας ἀρχίζει καί τελειώνει μέσα στό ψυγεῖο μας; Μήπως δέ νομίζουμε ὅτι ἡ εὐτυχία μας ἀρχίζει καί τελειώνει μέσα στή ντουλάπα μας ἤ μέσα στό ἄψογα ἐπιπλωμένο καί διακοσμημένο διαμέρισμά μας;

Ἐπλήθυναν τά τρόφιμα γύρω μας καί τό ψυγεῖο μας μίκρυνε. Δέν τά χωράει πλέον, τόσο πολλά πού εἶναι. Ρίχνουμε μερικά καί στόν καταψύκτη. «Εἶναι κι αὐτός μιά κάποια λύση», θά ἔλεγε παραφραζόμενος κι ὁ ποιητής. Φοβόμαστε μή μᾶς τελειώσουν τά φρέσκα καί φυλᾶμε μερικά κατεψυγμένα! Καί τόσα ροῦχα; Ἑκατοντάδες οἱ μάρκες, ἐπώνυμες καί μή, χιλιάδες τά σχέδια καί τά χρώματα, ἀμέτρητοι οἱ συνδυασμοί. Νά πάρουμε ἀπ’ ὅλα. Νά ἔχουμε. Μή μᾶς τελειώσουν. Ποῦ θά τά βάλουμε; Πῶς θά τ’ ἀποθηκεύσουμε;

Δέν χρειάζεται στενοχώρια. Οἱ σύγχρονοι σχεδιαστές καί

οἱ ἀρχιτέκτονες ξοδεύουν ἀρκετή ἀπό τή φαιά οὐσία τους,

προκειμένου νά ἐκμεταλλευθοῦν κάθε τετραγωνικό ἑκατο-

στό τοῦ σπιτιοῦ μας. Στόχος τους; Ν’ αὐξήσουν τούς ἀπο-

θηκευτικούς χώρους μας. Τά ἀγαθά εἶναι τόσο πολλά καί

οἱ ἀποθηκευτικοί μας χῶροι τόσο μικροί! Πρέπει, λοιπόν, νά

μεγαλώσουμε τίς ἀποθῆκες μας!

Μήπως σ’ αὐτά πού ἔχουμε δέν συνίσταται καί ἡ ἀσφά-

λειά μας; Μήπως σ’ αὐτά πού ἔχουμε δέν συνίσταται τελι-

κά κι αὐτή ἡ ἴδια ἡ ἀξία μας; Σέ κάτι τέτοιο, ἐξάλλου, μᾶς

ὑποβάλλουν καί οἱ ἀμέτρητες διαφημίσεις, πού κατακλύ-

ζουν τή σκέψη μας. Θέλεις ἀνώτερη ποιότητα ζωῆς; Ἀγόρα-

σε τό τάδε ἀπορρυπαντικό. Θέλεις ζεστές ἀνθρώπινες σχέ-

σεις; Ἀγόρασε ἕνα κόσμημα, γιατί «ὁ χρυσός μᾶς φέρνει πιό

κοντά». Ἔχεις ἀξίες στή ζωή σου; Ἀγόρασε τό τάδε ρολόι,

«διότι κάποια πράγματα εἶναι θέμα ἀξιῶν». Θέλεις δύναμη;

Πάρε τό τάδε τζίν. Κι ὅσο γιά τήν εὐτυχία σου; «Ἀκολούθη-

σε τήν καρδιά σου» μέσα ἀπό κάποιο συγκεκριμένο ποτό,

ἀφοῦ ἔτσι κάνει καί ἡ πρωταγωνίστρια στή διαφήμιση.

Δέν ἔχουμε ἀξία πλέον γι’ αὐτό πού εἴμαστε, ἀλλά γι’

αὐτό πού ἔχουμε! Ἔτσι λοιπόν ριχνόμαστε μέσα σ’ ἕναν

ἀδυσώπητο ἀγώνα, γιά ν’ ἀποκτήσουμε πολλά. Νά ἔχουμε

πολλά, γιά νά ξοδέψουμε πολύ. Νά ξοδέψουμε πολύ, γιά νά

ἀξίζουμε πολύ. Χωρίς τά ὑπάρχοντά μας εἴμαστε ἕνα τί-

ποτε. Δυστυχῶς καταντήσαμε τά ὑπάρχοντά μας νά δίνουν

ἀξία στά πρόσωπά μας.

Εἴμαστε τόσο μικρονοήμονες, πού δέν καταλαβαίνουμε ὅτι

ἡ περιουσία μας δέν μπορεῖ ν’ αὐξήσει, ἔστω καί στό ἐλάχι-

στο, τήν ἀξία τοῦ προσώπου μας. Δέν καταλαβαίνουμε ὅτι

ὁ ἀγώνας γιά νά τήν αὐξάνουμε συνεχῶς εἶναι ἕνας ἀγώνας

πού δέν πρόκειται νά μᾶς προσδώσει καθόλου ἀσφάλεια.

Ἀντίθετα, μάλιστα, εἶναι ἕνας ἀγώνας φονικός, ἕνας ἀγώνας

πού ποικιλοτρόπως μᾶς φθείρει καί μᾶς σκοτώνει.

Κατ’ ἀρχήν φθείρει τήν ὑγεία μας, τήν ψυχική καί τή σω-

ματική. Τό ἄγχος, αὐτός ὁ μεγάλος ἐχθρός μας, στόν ἀγώνα

καί στήν ἀγωνία μας γιά τά ὑλικά ἀγαθά δέν στηρίζεται;

Αὐτό εἶναι πού μᾶς γεμίζει μέ ἀμέτρητες ψυχασθένειες, πού

καταρρακώνει τό νευρικό μας σύστημα, πού ὑποσκάπτει

καί κατατρώγει ὕπουλα καί ἀθόρυβα κι αὐτό τό σῶμα μας.

Ἡ περιουσία μας, γιά τήν ὁποία εἴμαστε τόσο ὑπερήφανοι,

πολλές φορές μᾶς ἀρρωσταίνει.

Ἡ περιουσία μας, δεύτερον, εἶναι ἐκείνη πού τίς πιό πολ-

λές φορές μᾶς ἀπομονώνει καί ἀπό τούς συνανθρώπους

μας. Ἡ προσπάθειά μας νά τήν αὐξήσουμε ἐνσπείρει τό

συμφέρον ἀνάμεσα στίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους. Τό συμφέρον μπορεῖ νά διαλύσει ἀκόμη καί τούς φυσικούς δε-

σμούς τοῦ αἵματος μεταξύ τῶν συγγενῶν. Μπορεῖ νά διαλύ-

σει πολύχρονες φιλίες. Μπορεῖ νά διαλύσει ἀκόμη κι αὐτή

τή συζυγική ἀγάπη. Τό συμφέρον σά δηλητήριο σκοτώνει

τήν ἀγάπη στήν ὁριζόντια διάστασή της.

Ἡ περιουσία μας τέλος καί ὁ ἀγώνας μας γιά νά τήν αὐ-

ξήσουμε εἶναι ἐκεῖνα πού μᾶς χωρίζουν καί ἀπό τό Θεό.

Ὅταν ἔχουμε πολλά, νομίζουμε ὅτι εἴμαστε κάτι, ὅτι ἀξί-

ζουμε κάτι κι ὅτι δέν ἔχουμε πλέον ἀνάγκη τό Θεό. Γινόμα-

στε παντοδύναμοι μέσα στά ὑπάρχοντά μας. Ἐκεῖνον Τόν

τοποθετοῦμε μέσα σέ κάποιες ἀσημένιες εἰκόνες, διακοσμη-

τικό συμπλήρωμα στό σαλόνι μας. Μήπως ὅμως καί ἡ δι-

αρκής προσπάθειά μας ν’ αὐξήσουμε ὅσα ἔχουμε δέν μᾶς

κάνει πολλάκις νά παραβιάζουμε τό θέλημα καί τίς ἐντολές

Του; Ἡ ἐνασχόλησή μας μέ τή γῆ μᾶς κάνει νά ξεχνοῦμε τόν

οὐρανό.

Ὅ,τι ἔχουμε στή ζωή μας εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Σά δῶρο

τοῦ Θεοῦ, λοιπόν, ἄς τό ἔχουμε καί ὡς εὐλογία δική Του.

Ἄς μήν ἐπιτρέψουμε στόν ἑαυτό μας, ἐξαιτίας μίας ἀνοησί-

ας καί μικρονοημοσύνης, νά μετατραπεῖ αὐτή ἡ εὐλογία σέ

κατάρα. Ἄς ἀπολαμβάνουμε τά πάντα, ἀλλά μή θεωροῦμε

τίποτε δικό μας. Τότε ὅλα θά τά χαιρόμαστε καί ἡ χαρά θά

γίνει παντοτινή σύντροφός μας.

Ἀμήν.

ΠΗΓΗ