«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

5 Νοεμβρίου 2017

Την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου, αγαπητοί μου αδελφοί, μας και η Αγία μας Εκκλησία να διαβάσουμε παραβολή του Πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου. Η Ιερή διήγηση της παραβολής είναι γνωστή σε όλους μας: ο Ιησούς μας λέει ότι υπήρχε κάποιος πλούσιος ο οποίος είχε μάθει να περνά ανώφελα τη ζωή του καταναλώνοντας όσα περισσότερα μπορούσε από τα πλούτη του χωρίς όμως να νοιάζεται για τον φτωχό Λάζαρο ο οποίος πονεμένος και δυστυχής ζει σε απόλυτη ένδεια, απαρηγόρητα, στο περιθώριο ή ακόμη καλύτερα στη σκιά του πλουσίου. Όμως και για τους δυο αυτούς ανθρώπους έρχεται η ώρα του θανάτου.

Ενώ για τον μεν φτωχό αυτό σημαίνει ανάπαυση στην αγκαλιά του Αβραάμ, για τον πλούσιο σημαίνει ταλαιπωρία στην κόλαση. Μάλιστα αυτό το βάσανο της κόλασης παρουσιάζεται από τον ίδιο το Χριστό μας σα μία αιώνια δίψα που όμως δεν μπορεί να ανακουφιστεί ούτε από τον Λάζαρο, αφού ανάμεσα στις δύο καταστάσεις του παραδείσου και της κολάσεως βρίσκεται το απόλυτο χάσμα. Όμως ούτε το δεύτερο αίτημα του πλουσίου δεν μπορεί να ικανοποιηθεί, να ενημερωθούν οι οικείοι του ώστε να μην βρεθούν στην ίδια θέση μ’ εκείνον. Ο ίδιος ο προπάτορας Αβραάμ του τονίζει ότι από τη στιγμή που δεν ακούν όσα λένε οι προφήτες και ο νόμος δεν θα μπορέσουν να γλυτώσουν από την κόλαση.

Η σημερινή λοιπόν ευαγγελική περικοπή μας δίνει τη δυνατότητα να αναλογιστούμε πάνω σε κάποιες βασικές σταθερές τις πίστεως μας και του τρόπου που ο καθένας από εμάς βιώνει καθημερινά τη ζωή του μέσα στην Εκκλησία. Είναι πολύ εύκολο ιδικά στις μέρες μας να εντοπίσουμε ανθρώπου που κύριο χαρακτηριστικό τις καθημερινότητάς τους είναι η κατανάλωση των φυσικών πόρων αυτού εδώ του κόσμου. Χωρίς κανένα προβληματισμό για τις συνέπειες μίας τέτοιας στάσης ζωής μπορούμε όλοι μας να ξοδέψουμε αλόγιστα την περιουσία αυτού του κόσμου αρνούμενοι να δούμε ότι υπάρχουν κοντά μας άνθρωποι που έχουν ανάγκη και εκείνοι να γευτούν τους καρπούς που ανθρώπινος πολιτισμός παράγει και τελικά βρίσκονται στη γη για να ικανοποιήσουν όλους τους ανθρώπους. Αυτός που ζει νομίζοντας ότι όλα του ανήκουν, φτάνει στο σημείο να χάνει ακόμη και την ιδιότητα του προσώπου, αφού όπως βλέπουμε στη διήγησή μας ο πλούσιος δεν έχει όνομα, δεν ορίζεται ως ξεχωριστή προσωπικότητά, αλλά το είναι του εξαντλείται σε ό,τι απολαμβάνει. Ο τρόπος ζωής που υιοθετεί ακυρώνει την προοπτική της προσωπικής του ολοκλήρωσης και τον καθιστά έρμαιο των παθών και των αναγκών του. Από την άλλη ο πτωχός Λάζαρος που δεν χαίρεται τίποτα σ’ αυτή τη ζωή, για τον οποίο υπάρχει μόνο το κενό της ένδειας και ίσως της προσωπικής αποτυχίας, αυτός οδηγείται στην αγκαλιά του Αβραάμ για να απολαύσει ως δυνατότητα την δική του πνευματική ολοκλήρωση. Ο ίδιος μένει ξεχωριστή προσωπικότητα και σ’ αυτή τη ζωή αλλά και στον Παράδεισο, αφού διατηρεί το όνομά του την ωραία ανθρώπινη φύση του και δεν την αφήνει να ξεθωριάσει κάτω από το βάρος του καταναλωτισμού και της εξάρτησης από τα αντικείμενα αυτού του κόσμου.

Ο πλούσιος όταν αντιλαμβάνεται ότι έζησε μια ζωή που διαρκώς τον ήθελε καταναλωτή πραγμάτων, που όμως τώρα δεν υπάρχουν, ζει την κόλασή του. Βρίσκεται ήδη μακριά από τον πραγματικό στόχο του κάθε ανθρώπου, που είναι ο Παράδεισος. Βιώνει τη μοναξιά και την πνευματική ένδεια στην οποία εκείνος με τις άστοχες επιλογές του καταδίκασε τον εαυτό του. Καταλαβαίνει ότι δεν πραγμάτωσε κανένα από τους λόγους της ύπαρξης του, δεν μπόρεσε να γίνει υπόδειγμα για τους ανθρώπους γύρω του ακόμη και για αυτούς που ήταν στο στενό οικογενειακό του περιβάλλον. Ζητά κάποιος να αναστηθεί για να ειδοποιήσει τους αδελφούς του. Όμως εδώ τα λόγια του Αβραάμ είναι χαρακτηριστικά: αν κάποιος δεν ακούει τα λόγια των προφητών, αν κάποιος δεν συντονίζει τη ζωή του στον τρόπο που μας ορίζει ο Θεός τότε δεν μπορεί να ακούσει κανέναν ούτε και αυτόν που θα αναστηθεί από τους νεκρούς. Αν ο καθένας μας δεν αντιληφθεί ότι σ’ αυτή τη ζωή έχουμε απόλυτη ανάγκη να ζήσουμε κατά τον τρόπο που ο Χριστός και η Εκκλησία μας ορίζει, τότε κινδυνεύουμε να βρεθούμε στην κόλαση της ανυποληψίας όπως ακριβώς βρίσκεται και ο πλούσιος της σημερινής περικοπής.

Αδελφοί μου, ζώντας σε χρόνια κατά τα οποία μοιάζει ο άνθρωπος να μπορεί να ικανοποιήσει οποιαδήποτε επιθυμία του για απόλαυση χωρίς όρια και πολλές χωρίς φραγμούς, κινδυνεύει να αποκλειστεί στη κόλαση των παθών του χωρίς να μπορεί να βρει διέξοδο. Αν όμως αρχίσουμε να αναζητούμε την αιτία της υπάρξεώς μας που είναι η γνώση και η εμπειρία του Θεού, τότε θα δούμε τις πραγματικές ελλείψεις μας, που θα μας κάνουν πιο ταπεινούς και πιο καλούς αναζητητές της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, το οποίο πράγματι μπορεί να μας οδηγήσει στην Ευλογημένη αγκαλιά του Προπάτορα Αβραάμ.

ΠΗΓΗ