ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Εφεσ. β' 19 - 22

Ευαγγέλιον: Λουκά ιβ' 16 – 21

19 Νοεμβρίου 2017

Έμφυτη η προσπάθεια του ανθρώπου να αποκτήσει υλικά αγαθά. Στην αντίληψη μας υπερισχύουν οι σωματικές μας ανάγκες ενώ αγνοείται ή περιορίζεται η σημασία και αξία του πνευματικού άϋλου συστατικού μας.

Προφανώς αυτός είναι ένας λόγος που μας ωθεί σε καθημερινές φροντίδες και συστηματικές ενέργειες που απορροφούν το σύνολο σχεδόν των ενδιαφερόντων μας. Παρουσιάζεται λογική αυτή η τάση μας και κατά μεγάλο μέρος είναι.

Επίλυση των προβλημάτων επιβίωσης και διατήρησης της ζωής με την απόκτηση και χρήση των απαραιτήτων, καλύπτουν και ικανοποιούν τον ένθετο και ενστικτώδη, εν πολλοίς, αγχώδη αγώνα αυτοσυντήρησης. Και ενώ αρχικά αυτός ο αγώνας στηρίζεται σε φυσικά και λογικά πλαίσια, σταδιακά ξεφεύγει από την απλή ικανοποίηση άμεσων αναγκών επιβίωσης. Μετατρέπεται η φυσική προσπάθεια διατήρησης της ζωής μας, σε αυτοσκοπό απόκτησης υλικών αγαθών χωρίς περιορισμούς. Ο πλούσιος της σημερινής παραβολής δεν είχε περιορισμούς στην απόκτηση των πλούσιων αγαθών. Εμπιστεύεται στον πλούτο που τον θεωρεί ως το υπέρτατο αγαθό. Τελικά βάζει σκοπό της ζωής του, την χωρίς κόπο και εργασία, καλοπέραση. Αγνοεί ότι τα υλικά αγαθά, και ό,τι αποκτήσει κανείς, είναι πρόσκαιρα, φθαρτά, αβέβαια. Και το σημαντικότερο αφήνει την ψυχή στεγνή από αγάπη, παραμένοντας ανέτοιμος, τη στιγμή που θα πρέπει να εγκαταλείψει όλα αυτά, πάνω στα οποία στήριξε και σχεδίασε τη ζωή του, αλλά και αυτή την ίδια τη ζωή του! Αυτό μας διασώζει, αγαπητοί μου αδελφοί, ο ευαγγελιστής Λουκάς, στο τέλος της απλής και λιτής αυτής παραβολής του άφρονος πλουσίου, τον λόγο του Κυρίου.

Καταντά ο άνθρωπος να μετατρέψει την απλή φυσική ανάγκη διατήρησης της ζωής του, σε αγχώδη ασταμάτητο αγώνα απόκτησης υλικού πλουτισμού.

Είναι ο «θησαυρίζων ἑαυτῷ καί μή εἰς Θεόν πλουτῶν».

Θησαυρίζει, χαρακτηρίζεται άφρων, ανόητος, ο πλούσιος της σημερινής

παραβολής, όπως και κάθε ανόητος που ικανοποιείται, θέτοντας ως μοναδικό

ή και κύριο σκοπό της ζωής του, την απόκτηση των πρόσκαιρων αγαθών.

Οδηγούμενος από την απύθμενη απληστία του, συγκεντρώνει ο άφρων

πλούσιος της παραβολής, υλικά αγαθά. Δημιουργεί νέους αποθηκευτικούς

χώρους για να φυλάξει τα άφθονα εισοδήματα που επέτρεψε ο Θεός να

αποκτήσει. Είναι τόσο πολλά που θα επαρκέσουν για «έτη πολλά». Λέγει ο

Κύριος: «θησαυρίζων ἑαυτῷ». Δε σκέφτεται κανέναν άλλο, εκτός τον εαυτό του.

Πολλοί θα ήταν γύρω του που θα είχαν προβλήματα επιβίωσης. Η πρόσφατη

συγκομιδή του, είναι τόσο μεγάλη που θα επαρκέσει για πολλά χρόνια.

Σκέπτεται ωστόσο μόνο για τον εαυτό του. «Ψυχή ἒχεις πολλά ἀγαθά κείμενα

εἰς ἒτη πολλά». Απολαμβάνει με εγωιστική ικανοποίηση την απόκτηση του

πλήθους αυτών των αγαθών. Ασφαλώς κοπίασε, έστω απλώς κατευθύνοντας

τους δούλους του, για να έχει την συγκομιδή. Βοήθησε όμως και ο κατάλληλος

καιρός για την επιτυχία των καλλιεργειών του. Τώρα αποφάσισε να παύσει να

εργάζεται. Δεν έχει ανάγκη!

Απλή η επιπόλαια σκέψη του, αγαπητοί μου. «Ἀναπαύου, φάγε, πίε,

εὐφραίνου». Θα αναπαύεται, θα τρώει. θα πίνει. Θα ευφραίνεται, θα γλεντά

τεμπελιάζοντας και παραβαίνοντας την εντολή του Θεού που ορίζει να

εργαζόμαστε. Ικανοποιημένος από τα αποτελέσματα όταν «εὐφόρησεν ἡ χώρα»,

δεν σκέφτηκε, όπως είπαμε, ούτε προς στιγμήν, τους γύρω του. Αλλά δεν

σκέφτηκε ούτε τον Θεό, στον οποίο χρωστά τα πάντα. Του έδωσε την ευκαιρία

να αποκτήσει αγαθά, τόσα που δεν του ήταν απλώς τα απαραίτητα μόνο για

την επιβίωσή του. Δεν έσκυψε να ευχαριστήσει τον δωρεοδότη Θεό. Άλλοι, την

ίδια εποχή, δεν είχαν ικανοποιητική συγκομιδή. Κι άλλοι ίσως καθόλου. Του

εμπιστεύτηκε ο Θεός τη διαχείριση του τεράστιου αυτού πλούτου, και αντί να

εξυπηρετήσει την δυστυχία που τον περιβάλλει, χαλά τις παλιές αποθήκες για

να κάνει μεγαλύτερες, για να συγκεντρώσει και να φυλάξει τους θησαυρούς

του. Δεν αγνόησε και δεν παράβλεψε μόνο την δυστυχία των συνανθρώπων

του, αλλά ξέχασε και την ψυχή του. Έμεινε άδεια και στεγνή η ψυχή του από

αγάπη. Η επιπόλαια αφροσύνη του, τον έκανε να λησμονήσει πόσο πρόσκαιρα

είναι τα υλικά αγαθά που συσσώρευσε. Λησμόνησε ακόμη πόσο αμφίβολο

είναι το πολυετές πρόγραμμά του: «κείμενα εἰς ἒτη πολλά», τα αγαθά. Πόσο

ανόητος γίνεται ο άνθρωπος, αγαπητοί μου αδελφοί, όταν προγραμματίζει τα

πολύχρονα και χρονοβόρα σχέδια του, χωρίς να υπολογίζει, την αβεβαιότητα

της ζωής. Κάνουμε σχέδια, δεν λογαριάζουμε ούτε τους πάντα πιθανούς

αστάθμητους και απρόβλεπτους παράγοντες που ρυθμίζουν τη ζωή μας, την

ύπαρξή μας. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι θα αφεθούμε άβουλοι, αδρανείς και

απρογραμμάτιστοι, αφήνοντας να πραγματοποιηθούν όλα μόνα τους, ή

περιμένοντας το τέλος της ζωής αμέριμνοι. Σχεδιάζοντας, μεριμνώντας όμως,

δεν πρέπει να διαφεύγει από το νου μας, ότι τα υλικά αγαθά και κάθε επιτυχία

στη ζωή μας, έχουν ημερομηνία λήξεως, είναι πρόσκαιρα. Όλα αυτά, και όλες

οι προσπάθειες και ενέργειες μας αποβλέπουν στη διατήρηση της ζωής. Και γι’

αυτό έχουμε υποχρέωση. Ωστόσο αποβλέπουμε να εξυπηρετείται πάντοτε ο

απώτερος ο τελικός σκοπός και στόχος: Στολίζουμε τον εαυτόν μας με τους

θησαυρούς που ο Θεός ορίζει; Γεμίζουμε τη ζωή μας και αποθηκεύουμε στην

ψυχή μας, όχι τόσο τα πρόσκαιρα υλικά αγαθά, αλλά τα αιώνια έργα αγαθά;

Και καταλήγει ο Κύριος την απλή και περιεκτική αυτή διήγηση με την

προειδοποίηση: «Ἂφρων, ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσι ἀπό σοῦ. ἃ δέ

ἡτοίμασας τίνι ἒσται». Άνόητε άνθρωπε, αυτή τη νύκτα θα παραδώσεις τη ζωή

σου! Αυτά που ετοίμασες, ποιος θα τα έχει; Το ερώτημα αυτό, αγαπητοί μου,

ισχύει για όλους μας. Σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, δημιουργούμε,

αποκτούμε υλικά αγαθά, στοχεύουμε την επιτυχία σε κάθε επίπεδο,

εργαζόμενοι. Άλλοι πολύ και άλλοι λιγότερο. Πόσες φορές σκεφτήκαμε το

βέβαιο τέλος όλων αυτών; Όχι βέβαια να γίνουμε μοιρολάτρες! Ωστόσο πόση

ισορροπία υπάρχει ανάμεσα στις υλικές και πνευματικές μας επιτυχίες; Πόσο

εξυπηρετεί η όλη μας προσπάθεια την απόκτηση αρετών και την ψυχική μας

ειρήνη; Θα είμαι άραγε ο «εἰς Θεόν πλουτῶν», όταν θα ακούσω «ταύτῃ τῇ νυκτί

τἠν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσι...». Ας συγκεντρώσουμε λοιπόν τους θησαυρούς μας

στην ψυχή μας, αδελφοί μου!

Δ.Γ.Σ

ΠΗΓΗ