8η Κυριακή Λουκᾶ

(Λκ. 10, 25 – 37)

12 Νοεμβρίου 2017

«τίς ἐστί μου πλησίον»;

Τό πείραγμα πού προσπάθησε νά κάνει ὁ νομικός στόν Κύριο σήμερα γίνεται ἀφορμή νά ἀκούσουμε μία ἀπό τίς πιό γνωστές καί ἀγαπημένες παραβολές τοῦ Κυρίου, τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου. Ζητάει ὁ νομικός ὁδηγίες γιά τή σωτηρία του, μέ σκοπό νά ἀποδείξει στούς ἀνθρώπους πώς ὁ Χριστός δέ γνωρίζει τό νόμο. Ὁ Κύριος τοῦ ἀπαντάει, λοιπόν, μέ βάση τό νόμο, γιά νά τοῦ δείξει πώς αὐτός, πού νομίζει ὅτι ξέρει τό νόμο, τελικά δέν τόν ἔχει καταλάβει.

Ὁ Χριστός μέ τή σημερινή παραβολή ἀπαντάει στό μεγάλο ἐρώτημα ποιός εἶναι ὁ διπλανός μας. Ποιός εἶναι ἐκεῖνος πού τόν θεωροῦμε πώς βρίσκεται κοντά μας, ποιός εἶναι, δηλαδή, ὁ δικός μας ἄνθρωπος. Μᾶς ἀρέσει νά λέμε γιά κάποια πρόσωπα: «αὐτός εἶναι δικός μου ἄνθρωπος». Ἐννοοῦμε πώς μέ τό συγκεκριμένο πρόσωπο ἔχουμε κάποιον ἰδιαίτερο καί ἰσχυρώτατο δεσμό ἀγάπης. Γιά νά θεωρήσουμε, ὅμως, ἕναν ἄνθρωπο δικό μας, δυστυχῶς πρέπει κατ’ ἀρχήν νά εἶναι ὁμοεθνής μ’ ἐμᾶς, δεύτερον, νά εἶναι φίλος μας καί νά μή μᾶς ἐχθρεύεται καί τρίτον, νά μή ζητάει ποτέ νά κάνουμε κάποια θυσία γιά ̓κεῖνον. Ὅποιος εἶναι ἀλλοεθνής καί ἀλλογενής, ὅποιος εἶναι ἐχθρός μας καί ὅποιος ζητάει ἀπό μᾶς κάποια θυσία παύει νά εἶναι κοντινός μας, δικός μας ἄνθρωπος, γίνεται ἕνας ξένος, κάποιος πού εἰσπράττει μόνο τήν ἀδιαφορία μας.

Ὁ Χριστός, λοιπόν, σήμερα μέ τήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου μᾶς διδάσκει πώς αὐτή ἡ νοοτροπία πρέπει νά διορθωθεῖ. Εἶναι ἐντελῶς λανθασμένη. Δέν μποροῦμε νά ἀγαπᾶμε μόνον τούς ὁμοεθνεῖς μας, δέν μποροῦμε νά ἀγαπᾶμε μόνον τούς φίλους μας, δέν μποροῦμε νά ἀγαπᾶμε μόνον ἐκείνους πού δέν μᾶς ζητοῦν ποτέ τίποτε. Ἄν τό κάνουμε αὐτό, μπορεῖ νά εἴμαστε καλοί Ἕλληνες, μπορεῖ νά εἴμαστε καλοί φίλοι, μπορεῖ νά εἴμαστε καλοί ἄνθρωποι, ἀλλά δέν εἴμαστε καλοί χριστιανοί.

Ὁ Σαμαρείτης ξεπέρασε τή φυλετική διαφορά μέ τόν Ἰου-

δαῖο, ξεπέρασε τή φυσική ἔχθρα καί τήν ἀποστροφή πρός

τόν Ἰουδαῖο, ξεπέρασε τό γεγονός πώς ἔπρεπε γι’ αὐτόν

τόν πληγωμένο ἄνθρωπο, πού τοῦ ἦταν ἄγνωστος ἐντελῶς,

νά κάνει ἕνα σωρό θυσίες. Ὁ Σαμαρείτης γιά τόν Ἰουδαῖο

γίνεται Ἰουδαῖος, γιά τόν κατά παράδοσιν ἐχθρό του γίνε-

ται φίλος, γιά τόν ἄγνωστο συνάνθρωπό του θυσιάζει κόπο,

χρήματα καί χρόνο. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο δείχνει σέ ὅλους

μας πῶς νά κάνουμε τούς ἀνθρώπους δικούς μας.

Οἱ διπλανοί μας πολλές φορές πόρρω ἀπέχουν ἀπό μᾶς. 

Ἄνθρωποι πού σκοντάφτουμε πάνω τους, πού στριμωχνό-

μαστε μαζί στόν ἴδιο ἀνελκυστήρα, πού ζητωκραυγάζουμε

μαζί τους στό στάδιο, πού πίνουμε μαζί μέ ̓κείνους τόν

ἴδιο καφέ στήν ἴδια καφετέρια, πού χρησιμοποιοῦμε τά ἴδια

μέσα μεταφορᾶς, μᾶς εἶναι παντελῶς μά παντελῶς ἄγνω-

στοι. Μᾶς εἶναι ἄγνωστοι, διότι δέν μάθαμε νά βλέπουμε

τούς ἀνθρώπους ὅπως εἶδε ὁ καλός Σαμαρείτης τόν ἄτυ-

χο Ἰουδαῖο. Κρίνουμε τούς ἀνθρώπους ἀπό τή φυλή στήν

ὁποία ἀνήκουν, ἀπό τό ἄν εἶναι φίλοι μας ἤ ἐχθροί μας, ἀπό

τό ἄν πρέπει νά θυσιάσουμε κάτι γι’ αὐτούς ἤ ὄχι.

Συμπαθοῦμε κάποιους ἀνθρώπους, ἐπικοινωνοῦμε μαζί

τους. Ὅταν, ὅμως, μᾶς ἔχουν ἀνάγκη, τή στιγμή πού ἔχουν

κάποιο πρόβλημα, τότε ἀδιαφοροῦμε. Νά μάθουμε νά ἀγα-

ποῦμε τούς ἀνθρώπους χωρίς φυλές, χωρίς φιλίες καί χωρίς

συμφέροντα. Ὁ χριστιανός πού ἀγαπάει μόνον τούς χρι-

στιανούς δέν εἶναι χριστιανός. Ὁ χριστιανός πού ἀγαπά-

ει μόνον τούς συμπατριῶτες καί ὁμοεθνεῖς του δέν εἶναι

χριστιανός. Ὁ χριστιανός πού ἀγαπάει μόνον τούς φίλους

του δέν εἶναι χριστιανός. Ὁ χριστιανός πού ἀγαπάει μόνον

ὅσους δέν τοῦ ζητοῦν τίποτα δέν εἶναι χριστιανός. Χριστια-

νός εἶναι ἐκεῖνος πού ἀγαπάει τούς πάντες καί θυσιάζεται

γιά τούς πάντες. Χριστιανός εἶναι ἐκεῖνος πού χαμογελάει

στόν ξένο, πού συγχωρεῖ τόν ἐχθρό, πού τρέχει καί κουρά-

ζεται γιά τόν ἄγνωστο. Χριστιανός εἶναι ἐκεῖνος πού μίσησε

τήν ἀδιαφορία, πού ἐνδιαφέρεται ὄχι μόνον ἀπό περιέργεια,

ἀλλά καί ἀπό διάθεση νά βοηθήσει. 

«Τίς ἐστί μου πλησίον;» ρωτάει σήμερα ὁ νομικός καί

αὐτό εἶναι ἕνα ἐρώτημα πού ἴσως ὑπάρχει καί στή δική μας

καρδιά. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι καταλυτική. «Πλη-

σίον», διπλανός μας, δικός μας ἄνθρωπος εἶναι ὁ κάθε ἄν-

θρωπος, ἀνεξάρτητα σέ ποιά φυλή ἀνήκει ἤ σέ ποιό κοινω-

νικό στρῶμα ἤ τί γραμματικοῦ ἐπιπέδου εἶναι. «Πλησίον»

εἶναι καί ὁ φίλος μας ἀλλά καί ὁ ἐχθρός μας, καί ὁ συκοφά-

ντης μας καί ̓κεῖνος πού μᾶς πλήγωσε καί ̓κεῖνος πού μᾶς

πρόδωσε καί ̓κεῖνος πού ἀδιαφορεῖ γιά μᾶς. «Πλησίον» εἶ-

ναι καί ἐκεῖνος πού μᾶς χαρίζει δῶρα καί μᾶς κάνει ἐξυπη-

ρετήσεις, ἀλλά καί ̓κεῖνος πού ζητάει νά ξοδέψουμε γιά τό

χατίρι του κόπο, χρήματα καί χρόνο. Ἄς ἀντιληφθοῦμε ὡς

δικούς μας ἀνθρώπους ὅλους τούς ἀνθρώπους καί τότε θά

ἔχουμε πλησιάσει τό πρότυπο τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, ὅπως

τό σκιαγράφησε ὁ Κύριος σήμερα. Τότε θά εἴμαστε γνήσιοι

μαθητές Του. Τότε μποροῦμε νά ἐλπίζουμε πώς δημιουρ-

γήσαμε μέσα μας τό κατάλληλο κλίμα, γιά νά δεχθοῦμε τό

μεγάλο δῶρο τῆς σωτηρίας μας.

Ἀμήν.

ΠΗΓΗ