ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

19 Νοεμβρίου 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΔ΄ (Ἐφεσ. β΄14-22)

Κανείς δέν ἀμφιβάλλει, ἀδελφοί μου, ὅτι ἡ ἐποχή στήν ὁποίαν ζοῦμε εἶναι δύσκολη καί ταραγμένη. Τά πάθη, οἱ ἀδυναμίες, τό μῖσος, δυστυχῶς, βασιλεύουν σέ πολλές ἀνθρώπινες καρδιές, ἀκόμα καί μεταξύ τῶν μελῶν μιᾶς οἰκογενείας. Ἀνάμεσα σέ ἀδέλφια, σέ γονεῖς καί παιδιά, σέ συζύγους. Ἡ βία, ἡ τρομοκρατία – τό βλέπομε, τό ζοῦμε - παίρνουν καθημερινῶς ἀπειλητικές διαστάσεις. Ὅσα μέτρα καί ἄν λαμβάνονται γιά τήν ἀσφάλειαν τῶν πολιτῶν, ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος κρίνονται ἀνεπαρκῆ. Οἱ πολεμικοί ἐξοπλισμοί, παρά τίς συνεχεῖς συνδιασκέψεις καί τίς ὅποιες συμφωνίες, συνεχιζονται ἀδιάκοπα, καί ξοδεύονται γι’αὐτόν τόν σκοπόν τεράστια ποσά. Ἡ ἀπειλή γιά τήν χρησιμοποίησιν πυρηνικῶν ὅπλων μᾶς τρομάζει καί μόνον στό ἄκουσμα, ὅπως λ.χ. εἰπώθηκε προσφάτως ἀπό τήν Κορέα καί τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς.

Ὁ φόβος γιά ἕναν παγκόσμιον πόλεμον ὑπάρχει στήν ψυχήν τοῦ καθενός μας. Καί, δεδομένων ὅλων αὐτῶν, προβάλλει ἀβίαστα τό ἐρώτημα: Πῶς μποροῦμε νά ζήσωμεν εἰρηνικά;

Στό ἐρώτημα αὐτό δίνει τήν ἀπάντησιν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τήν ἀκούσαμε στό σημερινόν ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα. Σ’ ἐμᾶς σήμερα ἐπαναλαμβάνει ὅ,τι ἔγραψε πρός τούς χριστιανούς τῆς Ἐφέσου: «Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν». Ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Παύλου, ἄν καί γράφθηκε πρίν ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια, ἐξακολουθεῖ νά ἰσχύῃ καί σήμερα. Ἄν καί ἀπευθύνεται πρός τούς  χριστιανούς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου, ἀφορᾶ καί ἐμᾶς τούς σημερινούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶναι σαφέστατος. Ὁ Χριστός, λέγει, εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Μάταια θά ἀναζητοῦμε τήν εἰρήνην ἐκεῖ ὅπου δέν ὑπάρχει. Τό ἀγαθό τῆς εἰρήνης ὑπάρχει μόνον κοντά στόν Χριστόν. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ εἰρηνοδότης, ὁ χορηγός τῆς εἰρήνης. Ἤ μᾶλλον, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη.

Ὁ προφήτης Ἡσαΐας ὀνομάζει τόν Θεόν «ἄρχοντα τῆς εἰρήνης». «Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης…» ( Ἡσ. θ΄6 ). Ὁ Μέγας Βασίλειος σημειώνει ὅτι ἡ εἰρήνη εἶναι «ἡ τελειοτέρα τῶν εὐλογιῶν» πού ἔδωσε ὁ Χριστός μέ τήν ἐνανθρώπησίν Του. Ἄς θυμηθοῦμε τόν ὕμνον, τόν ὁποῖον ἔψαλαν οἱ Ἄγγελοι κατά τήν γέννησιν τοῦ Χριστοῦ: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, λίγο πρίν ἀπό τήν σταυρικήν του θυσίαν, ἄφησε τήν εἰρήνην ὡς κληρονομιά: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν » (Ἰω. ιδ΄27).  Ἀλλά καί μετά τήν Ἀνάστασίν του, τήν εἰρήνην προσέφερε ὡς δῶρον πολύτιμο στούς μαθητάς Του. «Ἔστη ἐν μέσῳ  αὐτῶν καί λέγει αὐτοῖς εἰρήνη ὑμῖν · καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγώ πέμπω ὑμᾶς ».

Καί ἄν ρίξωμε μιά ματιά στήν λειτουργικήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, θά δοῦμε ὅτι σχεδόν σ’ ὅλες τις ἱερές ἀκολουθίες γίνεται ἀναφορά στό ὕψιστο αὐτό ἀγαθό πού λέγεται εἰρήνη. Ἡ Ἐκκλησία δέεται «ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου», «ὑπέρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης».  Παρακαλοῦμε τόν Θεόν νά μᾶς δίδῃ «ἄγγελον εἰρήνης». Ἀκόμα, ὁ Ἱερεύς εὐλογεῖ τόν Ἱεροψάλτην λέγοντάς του «εἰρήνη σοι». Εὐλογεῖ δέ ὅλον τό ἐκκλησίασμα, καί παρακαλεῖ τόν Θεόν νά χαρίζῃ εἰρήνην σέ ὅλους. «Εἰρήνη πᾶσι». Στήν θείαν λειτουργίαν τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου καί σ’αὐτήν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ὁ Ἱερεύς λέγει «ἐν εἰρήνῃ προέλθωμεν». Καί στήν θείαν λειτουργίαν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου, ἀντί τοῦ «Δι’ εὐχῶν…» ἡ Ἐκκλησία διά τοῦ Διακόνου μᾶς προτρέπει νά ἀπολυθοῦμε μέ τήν εἰρήνην τοῦ Θεοῦ. «Ἀπολύεσθε ἐν εἰρήνῃ», μᾶς λέγει.

Πηγή, λοιπόν, τῆς εἰρήνης εἶναι ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος μπορεῖ νά μᾶς προσφέρῃ τό τόσον ποθητόν ἀγαθόν. Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό ἀγαθόν πού εἰρηνεύει τίς καρδιές μας, τίς οἰκογένειές μας, τά ἔθνη, τούς λαούς, τήν ἀνθρωπότητα.

Ὅμως, νά προσέξωμεν κάτι: Ἡ εἰρήνη δέν ἔρχεται μέ τρόπον μαγικόν. Εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός  Γαλάτας ἐπιστολήν του: «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη…» (Γαλ. ε΄ 22). Γιά νά τήν ἀποκτήσωμεν, ὀφείλομεν νά γίνωμε κατοικητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Εἰρηνεύει  ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ζῆ σέ κοινωνίαν μέ τόν Χριστόν. Ἔχει μέσα του τήν εἰρήνην ἐκεῖνος ὁ χριστιανός πού ἀκολουθεῖ πιστά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. «Εἰρήνη πολλή τοῖς ἀγαπῶσι τόν νόμον σου Κύριε», σημειώνει ὁ προφητάναξ Δαυΐδ ( Ψαλμ. 118). Καί ἄν κάποιαν στιγμήν, παραβοῦμε ὡς ἄνθρωποι τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, μποροῦμε νά βροῦμε τήν ἐσωτερικήν εἰρήνην καί γαλήνην, μέσῳ τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τῆς Μετανοίας ἤ Ἐξομολογήσεως.

Ἀδελφοί μου! Στίς ἡμέρες μας πολύς λόγος γίνεται γιά εἰρήνην, καί πολλές εὐχές δίνονται. «Νά ’χουμε εἰρήνη», λέμε. Καί πολλές προσπάθειες γίνονται ἀπό εἰρηνικά κινήματα σέ ὅλον τόν κόσμον. Ὅμως, θά πρέπῃ νά καταλάβωμε πώς ἡ εἰρήνη δέν θά μᾶς ἔλθῃ ἀπό τίς διασκέψεις καί ἀπό τά κινήματα. Τήν εἰρήνην θά τήν βροῦμε κοντά στόν Θεόν. Μόνον ὁ Χριστός καί τό Εὐαγγέλιον Του μποροῦν νά μᾶς εἰρηνεύσουν.

Ἄς ζητήσωμε, λοιπόν, ἀπό τόν Θεόν νά μᾶς ὁδηγῇ στόν δρόμον Του, καί τότε θά ἔλθῃ ὁ Ἴδιος νά ἐνθρονισθῇ μέσα στήν καρδιά μας. Τότε ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ θά βασιλεύσῃ παντοῦ. Μέσα μας καί γύρω μας. ΑΜΗΝ.

ΠΗΓΗ