ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ 2017

Κυριακή  14 Μαΐου 2017

ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

( Πράξ.ια΄19-30 )

Μία ἀπό τίς ἐντολές τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ πρός τούς μαθητάς του, ἀδελφοί μου, εἶναι καί αὐτή πού ἔχει σχέσι μέ τήν διάδοσιν τοῦ Εὐαγγελίου: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη…». Στίς ἡμέρες μας ἡ ἐντολή αὐτή τοῦ Χριστοῦ γίνεται πρᾶξις, κατά μᾶλλον ἤ ἦττον, ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀπό τούς κληρικούς, τούς ἱεροκήρυκας καί τούς λαϊκούς κήρυκας τοῦ θείου λόγου, ὅπως εἶναι λ.χ. οἱ καθηγηταί θεολόγοι στά γυμνάσια καί τά λύκεια. Εἴτε στούς κληρικούς κήρυκας ἀναφερόμεθα, εἴτε στούς λαϊκούς, τούς καθηγητάς, ἰσχύει αὐτό πού προείπαμε, ὅτι δηλαδή ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ μας γίνεται πρᾶξις κατά τό μᾶλλον ἤ ἦττον. Τοῦτο ἐξαρτᾶται κυρίως, ὄχι τόσον ἀπό τό πόσον εὐσυνείδητα ἐργάζεται κανείς, ὅσον ἀπό τό πόσον βιώνει κανείς τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὥστε μέ τό ζωντανό παράδειγμά του νά διδάξῃ τόν ἄλλον, νά τόν ἐλκύσῃ στήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Ἡ πίστις, ἡ θεολογία, ὁ Χριστός εἶναι βίωμα.

Ὡστόσο, ἄν μείνωμε σ’ αὐτήν τήν διάδοσιν τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος, μέ τήν ἔννοιαν τοῦ κηρύγματος καί ἀνατρέξομε στό παρελθόν, θά θαυμάσωμεν τού χριστιανούς τῆς πρώτης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ὡς λαϊκοί, ἔχοντας πιστεύσει στόν Χριστόν, θεωροῦσαν ἱερόν καθῆκον τους νά μεταδώσουν καί σέ ἄλλους ἀνθρώπους τήν εὐαγγελικήν ἀλήθειαν. Κατ’αὐτόν τόν τρόπον ἐγίνοντο μικροί ἀπόστολοι. Ἤ, μέ ἄλλα λόγια, ἀφοῦ ἐγνώριζαν τήν πηγήν «τοῦ ζῶντος ὕδατος», τόν Χριστόν, ὁδηγοῦσαν σ’Αὐτόν καί ἄλλους, προκειμένου νά ξεδιψάσουν πνευματικά καί νά δροσίσουν τήν ψυχήν τους.

Ἐκεῖνο, τό ὁποῖον μᾶς κάνει νά θαυμάζωμε περισσότερον τούς χριστιανούς τῆς πρώτης Ἐκκλησίας εἶναι  ὅτι ἐκήρυτταν τόν Χριστόν κάτω ἀπό διωγμόν. Ἀναρίθμητοι χριστιανοί ὁδηγήθηκαν στό μαρτύριο καί τόν θάνατον, ἐπειδή ὡμολόγησαν τήν πίστιν τους στόν Χριστόν. Ἄς θυμηθοῦμε τούς Ἁγίους Σαράντα μάρτυρες. Καθένας ἀπό αὐτούς, ὅταν κλήθηκαν ἀπό τόν αὐτοκράτορα Λικίνιον καί τόν ἔπαρχον τῆς Καππαδοκίας Ἀγρικόλα νά ἀρνηθοῦν τόν Χριστόν, καθένας μέ παρρησία ἔλεγε «Χριστιανός εἰμί». Καί ὁδηγήθηκαν στήν παγωμένη λίμνη τῆς Σεβαστείας. Παρά δέ τίς πλεῖστες  ὅσες διώξεις τῶν χριστιανῶν, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ζῆ ἐδῶ καί εἴκοσι αἰῶνες καί θά ἐξακολουθεῖ νά ζῆ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, διότι εἶναι θεοΐδρυτος καί τήν ζωογονεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Τοῦτο φαίνεται καί ἀπό τό γεγονός πού ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ὅτι δηλαδή, ὅταν ἐκήρυξαν ὁ Παῦλος καί ὁ Βαρνάβας στήν Ἀντιόχεια, ἐπίστευσε στόν Χριστόν «ὄχλος ἱκανός», πλῆθος ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ὠνομάσθηκαν γιά πρώτη φορά χριστιανοί, καί αὐτό τό ὄνομα ἐπεκράτησε ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων τά ὁποῖα ἐχρησιμοποιοῦντο γιά νά διακρίνωνται οἱ ὀπαδοί τοῦ Χριστοῦ. Λίγα λόγια, λοιπόν, γι’αὐτό τό ὄνομα.  Τί σημαίνει Χριστιανός;

Χριστιανός ὀνομάζεται ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στόν Χριστόν. Ἀλλά τί σημαίνει Χριστός; Σημαίνει κεχρισμένος. Χριστοί ὠνομάζοντο στήν Παλαιά Διαθήκη οἱ βασιλεῖς, διότι ἐχρίοντο μέ μῦρο, καί, ὅταν ἐχρίοντο, ἀνελάμβαναν ἐπίσημα τά καθήκοντα τῆς βασιλείας. Ὅλοι αὐτοί οἱ βασιλεῖς ἦσαν τύπος καί προδήλωσις τοῦ μεγάλου βασιλέως, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἐχρίσθη ἀπό τόν Θεόν Πατέρα ὡς ὁ βασιλεύς τοῦ κόσμου, ὁ βασιλεύς ὅλης τῆς κτίσεως καί ὠνομάσθη Χριστός.

Κατά συνέπειαν, ὁ κάθε χριστιανός εἶναι ἕνας μικρός βασιλεύς, μέ τήν ἔννοιαν ὅτι ἔχει χρισθῆ μέ τό Ἅγιον Μῦρον κατά τήν βάπτισίν του, ἔχει λάβει τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί προσπάθειά του θά πρέπη νά εἶναι νά βασιλεύσῃ, νά κυριαρχήσῃ ἐπί τῶν παθῶν του, νά νικήσῃ τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη του.

Ἀδελφοί μου!

Ἡ ὀνομασία πού ἔχομε ὅλοι μας, ὡς βεβαπτισμένοι «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ἡ ὀνομασία ὀρθόδοξος Χριστιανός πρέπει νά θεωροῦμε ὅτι εἶναι μεγάλη μας τιμή. Ὅπως καύχημά μας εἶναι νά φέρωμε τό ἐπώνυμον τοῦ πατέρα μας, ἔτσι καύχημά μας πρέπει νά εἶναι ἡ ὀνομασία χριστιανός. Στίς ἡμέρες μας βλέπομε ὅτι τό θρήσκευμά μας δέν ἀναγράφεται στήν ἀστυνομική μας ταυτότητα. Θά μοῦ πῆτε ἔχει σημασία ϗ Ναί, ἀλλά ἀσυγκρίτως μεγαλυτέρα σημασία ἔχει τό νά φανερώνεται μέσα ἀπό τήν ὅλη μας συμπεριφορά, ὅτι εἴμεθα ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἄς κλείσωμε μέ τήν εὐχήν: Τόσον διά τοῦ λόγου, ὅσον καί κυρίως διά τῶν ἔργων μας νά ἀποδεικνύωμε ὅτι εἴμεθα ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί νά ἐλκύωμε καί ἄλλους στόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του. ΑΜΗΝ.

ΠΗΓΗ