“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”

Κυριακή 21 Μαΐου 2017

ΣΤ΄ ἀπό τοῦ Πάσχα (Πραξ. κς΄ 1, 12-20)

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, Χριστός ἀνέστη!

Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἀπό τό 26ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ἀκούσαμε τόν ἀπόστολο Παῦλο, νά διηγεῖται στόν ΒασιλιᾶἈγρίππα τήν κλήση του ἀπό τόν Χριστό στήν ἀποστολική δράση.

Πῶς, καθ’ ὁδόν πρός τήν Δαμασκό, ὅπου ἐπρόκειτο νά ἐνεργήσει διωγμό ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, τό ἄκτιστο φῶς τοῦ Χριστοῦ, παρά τό ὅτι ἦταν μέρα-μεσημέρι, περιάστραψε τόν τότε Σαῦλο καί μετέπειτα Παῦλο καλώντας Τον στή μαθητεία Του: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί μέ καταδιώκεις; Εἶναι σκληρό (ἐπώδυνο καί χωρίς ἀποτέλεσμα) γιά σένα νά κλωτσᾶς πάνω σέ σιδερένια καρφιά».

Αὐτή ἦταν ἡ πρώτη συνάντηση τοῦ Παύλου μέ τόν Χριστό, ἡ προσωπική του Πεντηκοστή! Ἡ κάθε μία λέξη τῆς διηγήσεως ἐξαίρει τό ὑπερφυσικό στοιχεῖο τῆς κλήσης καί βεβαιώνει τήν ἀρχή μιᾶς νέας πορείας, μιᾶς νέας ἐμπειρίας, μιᾶς νέας ζωῆς γιά τόν Απόστολο τῶν Ἐθνῶν, ἡὁποῖα ὡστόσο στηρίζεται στὶς ἁγνές προθέσεις, καί τή μεγάλη Του ἀγάπη πρός τόν Θεό.

Καθώς διαβάζεται σήμερα ἡ συγκεκριμένη περικοπή, ἡμέρα μνήμης τῶν Ἁγίων ἐνδόξων θεοστέπτων Βασιλέων καί Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, μνημονεύοντας τό βίο καί τήν πολιτεία τοῦἉγίου Κωνσταντίνου ἀντιλαμβανόμαστε, ὅτι κι ἐκεῖνος πειθάρχησε σέ μία οὐράνια ὁπτασία καί ὅπως λέει καί τό ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς, δέχθηκε τήν κλήση ἀπό τόν Θεό καί ὄχι ἀπό ἀνθρώπους.

Ἀπό τίς ἱστορικές πηγές μαθαίνουμε, πώς πρίν τήν καθοριστική μάχη, πού διεξήγαγε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐναντίον τοῦ Μαξεντίου στήν Μουλβία γέφυρα τοῦ Τίβερη ποταμοῦ, λίγο πιό ἔξω ἀπό τήν Ῥώμη, ἐμφανίσθηκε στόν οὐρανό, ὁλοφώτεινο τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μέ τήν ἐπιγραφή ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ, δηλαδή μέ αὐτό νά νικᾶς ἤἀς νικᾶς. Ἀπό τίς σχετικές ἱστορικές πηγές μαθαίνουμε, ὅτι ὁἅγιος Ἀρτέμιος, πού ἦταν παρών καί οἱἄλλοι στρατιῶτες, βεβαίωσαν τήν ἀλήθεια τῆς οὐράνιας ὀπτασίας. Ἀμέσως κατ’ ἐντολήν του φτιάχθηκαν λάβαρα μέ τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τήν ἐπιγραφή ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ, ἐνῶ τό μονόγραμμα τοῦ Χριστοῦ κοσμοῦσε τίς ἀσπίδες τῶν στρατιωτῶν. Ὁ στρατός τοῦ Μ. Κωνσταντίνου θριάμβευσε, ἄν καί ὑστεροῦσε ἀριθμητικά ἔναντι τοῦ πολυαρίθμου ἐχθρικοῦ στρατεύματος τοῦ Μαξεντίου. Ὡς ἄλλος Δαυϊδ νίκησε τὸν ἀήττητο Γολιάθ!

Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος λαμβάνοντας τό οὐράνιο μήνυμα, ἀξιοποίησε τίς εὐκαιρίες πού τοῦ παρέσχε ὁ Χριστός καί ἀνταποκρίθηκε στήν κλήση Του. Ὁ Χριστός εἶχε προετοιμάσει τόν Κωνσταντῖνο γιά αὐτήν τήν ἐξέλιξη, ἤδη ἀπό τήν παιδική καί ἐφηβική του ἡλικία. Ὄχι μόνο ἐξαιτίας τῆς «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφεσ. στ 4) ἀνατροφῆς του ἀπό τήν Μητέρα του τήν ἁγία Ἑλένη, ἀλλά καί διότι σύμφωνα μέ τούς ἱστορικούς ἔζησε ἀπό κοντά τό μαρτύριο τοῦἉγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου καί ἐγνώρισε τό σθένος, τή γενναιότητα, τό θάρρος καί τό ἀξεπέραστο ἦθος, πού ἐκεῖνος ἐπέδειξε καί μαζί του ἀμέτρητοι ἄλλοι μάρτυρες.

Σάν ἔτοιμος λοιπόν ἀπό καιρό, ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ἀναλαμβάνει πλέον τά ἡνία ὅλης τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ἔχοντας μαζί μέ τόν Λικίνιο συνυπογράψει τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων τό 313μ.Χ., κήρυξε τήν ἀνεξιθρησκεία σέ ὅλη τήν Ῥωμαϊκή ἐπικράτεια καί ἀνέτρεψε τήν πορεία τῆς ἱστορίας μέ τίς θρησκευτικές καί ἀστικές ἀλλαγές, πού σύν τῷ χρόνῳἐπέφερε, ἐπηρεασμένος ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ διωγμοί ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν σταμάτησαν.

Ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας ἐξῆλθε ἀπό τίς μαρτυρικές κατακόμβες. Στεγάσθηκε πλέον σέ μεγαλοπρεπεῖς Ναούς, τούς ὁποίους ἀνήγειρε μέ τήν συνδρομή του ἡ Μητέρα του, ἡἉγία Ἑλένη καί οἱὁποῖοι μέχρι σήμερα ἀποτελοῦν μέγιστα σημεῖα ἀναφορᾶς χριστιανικοῦ καί ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως οἱ Βασιλικές τῆς Γεννήσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ στούς Ἁγίους Τόπους, ἡ Παναγία ἡἙκατονταπυλιανή τῆς Πάρου κ.ἄ.

Ἡ εὕρεση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἡ φανέρωση τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ, ἡἀποκάλυψη τῆς πλάκας τῆς Ἀποκαθηλώσεως, ἡἀνόρθωση τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἡ μέχρι σήμερα ὕπαρξη τῶν παναγίων προσκυνημάτων στά Ἱεροσόλυμα ὀφείλονται στόν Μέγα Κωνσταντῖνο, πού μέ σθένος καί πυγμή στήριξε τόν ἱερό πόθο τῆς Ἁγίας Μητρός του Ἑλένης.

Ἡἀργία τῆς Κυριακῆς, πού βάλλεται στίς μέρες μας, θεσμοθετήθηκε ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο τό 326 μ.Χ. ὥστε νά μποροῦν οἱ Χριστιανοί, ἀπρόσκοπτοι καί ἀνενόχλητοι ἀπό τήν βιωτική μέριμνα, νά λατρεύουν τόν Ἀναστάντα Κύριο.

Ὁ θεσμός τῆς δουλείας καταργήθηκε καί οἱ δοῦλοι ἔγιναν ἀπελεύθεροι.

Ἡἕδρα τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας μεταφέρθηκε στήν νεοϊδρυθεῖσα Κωνσταντινούπολη, ἡὁποία μέχρι σήμερα διατηρεῖ διεθνῶς τήν ὀνομασία Πόλη, ὡς ἡ κατ’ ἐξοχήν Πόλις. Σ’ αὐτήν συνεκάλεσε τό 325 μ.Χ. καί τήν Α΄Οἰκουμενική Σύνοδο, πού καταδίκασε τόν χριστομάχο Ἄρειο καί τούς ὁπαδούς του, ἔφερε τήν ἑνότητα στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπεφάσισε τό Πάσχα νά ἑορτάζεται τήν Κυριακή μετά τήν πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας.

Τό πιό σημαντικό ὅμως, ἀπό ὅσα ἐν συντομίᾳ μόνο ἀναφέρουμε, εἶναι τό γεγονός, ὅτι δέν καταδέχθηκε νά ὀνομάζεται ἐπί γῆς θεός, ὅπως οἱ μέχρι τότε προκάτοχοί του Αὐτοκράτορες. Ἀναγνώρισε, πώς ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός «τὸ Α καὶ τὸ Ω,... ὁὢν καὶὁἦν καὶὁἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ.»(Βλ. Ἀποκ. α 8)

Γι’ αὐτό καί πάνω στό στέμμα καί τό σκῆπτρο του καί στούς ἰστούς τῶν σημαιῶν καί τῶν λαβάρων του τοποθέτησε τό σημεῖο τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ.

Ὀλίγο πρό τῆς τελευτῆς του ἔλαβε τό ἅγιο Βάπτισμα καί μέ τά ἐμφώτια ἐνδύματα ἀκόμη, καθαρός ἀπό κάθε ἁμαρτία μετέστη ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, ὡς μιά ἀκόμη ἐπισφράγιση τῆς ἀποφασιστικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού βρίσκει τούς κατάλληλους δρόμους καὶ τρόπους για τὴ σωτηρία κάθε ἀνθρώπου, ἀκόμη κι ὅταν πρόκειται γιά βασιλεῖς.

Ἀς εὐχηθοῦμε μέ τή χάρη καί τίς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων ἐνδόξων ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ν’ ἀναγνωρίζουμε τά σημάδια τῆς κλήσης τοῦ Θεοῦ στή δική μας ζωή. Κυρίως δέ νά μᾶς ἀναδεικνύει ὁ Χριστός ἐπί γῆς ἄξιους κληρονόμους καί συνεχιστές τῆς ἱεραποστολικῆς τους δραστηριότητος καί ἐν οὐρανῷ τῆς Βασιλείας Του. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ