ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ – 7 ΜΑΪΟΥ 2017

(Ἰω. 5, 1 – 15)

Ἡ σημερινὴ Κυριακή, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, εἶναι ἡ τετάρτη κατὰ σειρὰν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα καὶ εἶναι γνωστὴ ὡς Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου. Πῆρε τὸ ὄνομά της ἀπὸ τὴ θεραπεία ἑνὸς παραλύτου, τὴν ὁποία ἔκανε θαυματουργικὰ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ σημεῖο, ποὺ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τὸ προβάλλει σήμερα γιὰ νὰ στερεώση τὴν πίστη μας στὴν ἀνάσταση καὶ στὴ θεότητα τοῦ Κυρίου, τὸ περιγράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μὲ ἀρκετὲς λεπτομέρειες.

Αὐτὲς οἱ λεπτομέρειες, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, μᾶς βοηθοῦν νὰ ψυχογραφήσουμε τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀναφέρονται στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Δηλαδὴ νὰ μελετήσουμε καλὰ τὶς ἀρετές τους ἤ τὶς ἁμαρτωλὲς ἀδυναμίες τους, ὅπως αὐτὲς φαίνονται ἀπὸ τοὺς λόγους, τὶς διαθέσεις καὶ τὶς ἐνέργειές τους. Ἡ προσεκτικὴ αὐτὴ μελέτη εἶναι πολὺ χρήσιμη γιὰ ὅλους μας, διότι μποροῦμε νὰ γνωρίσουμε ποιούς πρέπει νὰ μιμηθοῦμε καὶ ποιούς νὰ ἀποστραφοῦμε.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Κύριο, τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα, ποὺ διαδραματίζουν κύριο ρόλο στὴν ἱστορία τῆς θαυμαστῆς θεραπείας, εἶναι ὁ παράλυτος, ποὺ θεραπεύτηκε καὶ οἱ ἰουδαῖοι ἄρχοντες, ποὺ σχολίασαν τὸ γεγονός.

Ὁ παράλυτος εἶναι ἕνας κοινὸς ἄνθρωπος μέσα ἀπὸ τὸ ἀνώνυμο πλῆθος τῶν ἰουδαίων. Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς σοβαρὰ ἀσθενεῖς τῆς Παλαιστίνης, ἕνας παράλυτος. Ἐὰν δὲν εἶχε συμβῆ ἡ θαυμαστὴ θεραπεία του ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, οὔτε θὰ τὸν ἤξερε οὔτε θὰ τὸν μνημόνευε κανείς. Ὁ παντογνώστης ὅμως Κύριος, ὄχι μόνο τὸν θεράπευσε, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀνέδειξε καὶ ἔκανε αἰώνιο τὸ μνημόσυνό του.

Οἱ λεπτομέρειες τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου δείχνουν ὅτι ὁ παράλυτος ποὺ θεραπεύτηκε ὑπῆρξε στὴν πραγματικότητα διδάσκαλος τῆς ὑπομονῆς, τῆς ἐπιμονῆς καὶ τῆς ταπεινοφροσύνης. Τριανταοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια βρίσκεται καθηλωμένος σ’ ἕνα ἀναπηρικὸ κρεββάτι καὶ περιμένει καρτερικὰ νὰ προθυμοποιηθῆ κάποιος ἄνθρωπος νὰ τὸν βάλη μέσα στὴν κολυμβήθρα ὕστερα ἀπὸ τὴν ταραχὴ τοῦ ὕδατος, γιὰ νὰ γίνη καλά. Καμμία φορὰ μέχρι τώρα δὲν μπόρεσε νὰ πετύχη τὸ ποθούμενο, διότι ἄλλος πρὶν ἀπὸ αὐτὸν πρόφθαινε καὶ ἔμπαινε πρῶτος στὸ νερό. Κι ὅμως δὲν ἀπελπίζεται. Συνεχίζει νὰ ὑπομένη καὶ νὰ ἐπιμένη. Κι ὄλα τὰ κάνει μὲ ἀληθινὴ ταπείνωση. Ὁ παράλυτος τῆς Βηθεσδᾶ εἶναι ταπεινωμένος ἀπὸ τὴ βαρειά του παράλυση, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἐγκατάλειψη τῶν συνανθρώπων του. Ἐκείνη ὅμως ποὺ ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία εἶναι ἡ ἐσωτερική του ταπείνωση. Παρόλον ὅτι βρίσκεται σὲ τόσο δύσκολη κατάσταση δὲν γογγύζει ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Οὔτε κατηγορεῖ τοὺς ἀνθρώπους. Μόνον μὲ πολλὴ εὐγένεια ἐκφράζει ἕνα ἁπλὸ καὶ ἀνθρωπίνως δικαιολογημένο παράπονο· «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ὅ,τι λέγει καὶ ὅ, τι κάνει τὸ κάνει καὶ τὸ λέγει μὲ μέτρο, μὲ ἁπλότητα καὶ μὲ σεμνότητα, ποὺ εἶναι γνωρίσματα τῆς ἀληθινῆς ταπεινοφροσύνης. Καὶ γι αὐτὸ ἐπιβραβεύεται ἀπὸ τὸν Κύριο.

Ἡ ταπεινὴ στάση τοῦ παραλύτου τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ἀποτελεῖ παράδειγμα γιὰ τὸ πῶς ἕνας σωστὸς ἄνθρωπος, ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἀντιμετωπίζει τὶς δυσκολίες τοῦ βίου, τὶς ἀρρώστειες, τοὺς πόνους, τοὺς πειρασμούς, τὶς ὁποιεσδήποτε θλίψεις. Ὅλα αὐτὰ δὲν τὰ ἀντιμετωπίζει μὲ ἄγχος καὶ ἀπόγνωση, οὔτε μὲ ἐπιθέσεις ἐναντίον ὅλων καὶ μὲ γογγυσμὸ πρὸς τὸν Θεό, ἀλλὰ μὲ καρτερία, μὲ προσευχὴ καὶ μὲ ἐλπίδα στὸν Θεό.

Ἀπέναντι ἀπὸ τὸν ταπεινὸ παράλυτο, σὲ πλήρη ἀντίθεση μ’ αὐτὸν, στέκονται οἱ ἰουδαῖοι ἄρχοντες. Εἶναι ἀσυγκίνητοι ἀπὸ τὸ φιλάνθρωπο σημεῖο τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀδίστακτοι ἐπικριταὶ τῶν πάντων. Παραμένουν μέχρι τέλους κακόψυχοι καὶ γεμάτοι ἀπὸ ἐγωϊσμὸ, ποὺ τρέφει τὸ σαράκι τοῦ φθόνου τους. Καὶ ὁ φθόνος μὲ τὴ σειρά του τοὺς κάνει νὰ συμπεριφέρονται μὲ ὑποκρισία καὶ δολιότητα. Εἶναι αὐτὸς ποὺ κάνει παράλυτη τὴν ψυχή τους.

Ἡ πρώτη τους ἀντίδραση εἶναι νὰ παραβλέψουν τὴν εὐεργετικὴ θεραπεία σ’ ἕνα πονεμένο συνάνθρωπό τους καὶ νὰ ἐπιτεθοῦν ἐναντίον του, διότι δῆθεν παρέβηκε τὸν νόμο γιὰ τὸ Σάββατο. «Εἶναι Σάββατο, τοῦ εἶπαν. Δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ σηκώνης τὸ κρεββάτι». Ὅμως ὁ θεραπευμένος πρώην παράλυτος τοὺς ἀπαντᾶ μὲ ἁπλότητα καὶ εἰλικρίνεια: «ἐκεῖνος ποὺ μὲ ἔκανε ὑγιῆ ἐκεῖνος μοῦ εἶπε, Σήκωσε τὸ κρεββάτι σου καὶ περπάτησε». Τότε ἡ κακία καὶ τὸ πάθος τῶν ἰουδαίων φθάνει στὸ ἀποκορύφωμα καὶ ἐρωτοῦν: «Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ σοῦ εἶπε, Σήκωσε τὸ κρεββάτι σου καὶ περπάτησε;». Ἐκεῖνο ποὺ θὰ περίμενε κανεὶς φυσιολογικὰ νὰ ἐρωτήσουν αὐτὴ τὴν ὥρα εἶναι, Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ σὲ ἔκανε καλά; Ὅμως ἡ κακοψυχία καὶ ὁ φθόνος δὲν τοὺς ἀφήνουν νὰ ρωτήσουν καλοπροαίρετα.

Αὐτὸ παθαίνουν ὅσοι καὶ σήμερα καὶ πάντοτε βασανίζονται ἀπὸ τὸ φοβερὸ πάθος τοῦ φθόνου. Πνίγονται μέσα στὴν κακία τους καὶ ζοῦν ἀπὸ τώρα στὴν κόλαση. Δὲν μποροῦν νὰ χαροῦν μὲ τὴ χαρὰ τῶν ἄλλων καὶ νὰ λυπηθοῦν μὲ τὴ λύπη τους. Ἀντίθετα, χαίρουν μὲ τὴ λύπη τῶν ἄλλων καὶ λυποῦνται μὲ τὴ χαρά τους. Αὐτὴ ὅμως εἶναι πράγματι δαιμονικὴ συμπεριφορά, ποὺ δὲν ἔχει καμμία θέση στὴ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ.

Οἱ ἄνθρωποι τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μᾶς δείχνουν δύο δρόμους, ποὺ συναντοῦμε στὴ ζωή. Τὸν δρόμο τῆς ἁπλότητος, τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς ταπεινοφροσύνης, τὸ ὁποῖο καλούμαστε ὅλοι νὰ ἀκολουθήσουμε, καὶ  τὸν δρόμο τοῦ φθόνου, τῆς κακοψυχίας καὶ τῆς δολιότητος, τὸν ὁποῖο ὀφείλουμε ὅλοι μας νὰ ἀποφύγουμε. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Α.Γ.Μ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ