``ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ``

Κυριακή 7 Μαΐου 2017

Δ΄ ἀπό τοῦ Πάσχα (Πραξ. θ΄ 32-42)

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, Χριστός ἀνέστη!

Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τόν εὐαγγελιστή Λουκᾶ, τόν συγγραφέα τοῦ βιβλίου τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων», νά μᾶς διηγεῖται δύο θαύματα, πού ἐπιτέλεσε ὁἀπόστολος Πέτρος στόν ὄνομα τοῦἀναστάντος Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δέν παραλείπει νά τονίσει, πώς τόσο ἡ θεραπεία τοῦἐπί ὀκταετίᾳ παράλυτου Αἰνέα, ὅσο καί ἡἐκ νεκρῶν ἀνάσταση τῆς ἐλεήμονος Ταβιθᾶ, παρακίνησε πολλούς νά πιστεύσουν στόν Χριστό.

Αὐτό ὅμως, πού ἵσως περνᾶἀπαρατήρητο, ἀν καί σημαντικό, εἶναι πώς δύο φορές μέσα σέ μόλις 10 στίχους, ὁἱερός συγγραφέας ὀνομάζει αὐτούς πού πιστεύουν στόν Χριστό, ἁγίους. «Ἐγένετο δὲ Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν...» καί «...φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους...». Στό ἴδιο κεφάλαιο μάλιστα στόν στίχο 13 στήν κλήση τοῦἈνανία, νά δεχθεῖ καί νά βαπτίσει τόν μέχρι τότε διώκτη καί μετέπειτα Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν Παῦλο, οἱ πιστοί Χριστιανοί ἀναφέρονται καί πάλι ἅγιοι. Ἁγίους τούς ὀνομάζει κι ὁἀπόστολος Παῦλος κατόπιν, ὅταν ἀπολογούμενος στόν βασιλιᾶἈγρίππα, ἐνθυμεῖται, ὅτι, πρίν τήν μεταστροφή του ὡς διώκτης ἀκόμη, πολλούς Ἁγίους φυλάκισε. (βλ. Πραξ. κστ 10). Παρομοίως δέ καί στίς Πρός Ἐφεσίους (α 10), Φιλιππησίους (α 1) καί Κολοσσαεῖς (α 1) ἐπιστολές Του, ἀναφέρεται στούς παραλῆπτες ὀνομάζοντάς τους ἁγίους.

Ἀντιλαμβανόμαστε λοιπόν, πώς ἡ λέξη ἅγιος ἀφορᾶ σέ κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὁἄνθρωπος μέ τό βάπτισμά του στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐντάσσεται στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γίνεται μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ἄρα μετέχει στήν Ἁγιότητά Του.

ὉἍγιος Τριαδικός Θεός εἶναι στήν ἀπόλυτη ἔννοια Ἅγιος. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικός ὁὕμνος τῶν Σεραφείμ, ὅπως περιγράφεται στό περιστατικό τῆς κλήσης τοῦ Προφήτη Ἠσαϊα, «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ...», (Ἠσ. στ 6) ὅπως τόν ἀκοῦμε στή θεία Λειτουργία, γιά νά καταλάβουμε τήν ἀπόλυτη Ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ. Ἐπαναλαμβάνεται τρεῖς φορές ἡ λέξη Ἅγιος, γιά νά φανερωθεῖἡ παρουσία τῶν τριῶν θείων Προσώπων, τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦἉγίου Πνεύματος, ἤδη  ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη καί ἡἄπειρη καί ἀπόλυτη ἁγιότητά Τους. Παράλληλα δέ τονίζεται ὅτι Ἅγιος εἶναι μόνον ὁ Θεός καί ἀπό Αὐτόν καί μόνον καί μέσα ἀπό τή σχέση μαζί Του πηγάζει κάθε Ἁγιότητα.

Ἡ λέξη ἅγιος λοιπόν ἀφορᾶ σέ ὅλους μας, γιατί ἀφορᾶ στή ζωή μας. Ἀποτελεῖἀφορμή πνευματικοῦἀγῶνος γιά τήν πνευματική μας ἀναβάθμιση, πού μπορεῖ μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά αὐξάνεται συνεχῶς. ἩἉγιότητα δέν ἔχει τέλος. Εἶναι ἄπειρη ὡς ἰδίωμα τοῦἄπειρου Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ἡ πνευματική μας ἀνέλιξη στήν ἁγιότητα ἐπιδέχεται συνεχιζομένης ἀναβάθμισης. Ὁἁββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος, θέλοντας νά δώσει ἔμφαση στόν πνευματικό ἀγῶνα τοῦἀνθρώπου στό δρόμο τῆς Ἁγιότητας, ὑπογραμίζει πώς ἅγιος στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁἐνσυνείδητος ἁμαρτωλός σέ κατάσταση συνεχοῦς μετανοίας.

Μήν ξεχνοῦμε ἐπίσης, ὅτι στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, τό ὁποῖο κοσμεῖ σχεδόν ὅλες τίς ἀκολουθίες τοῦ Νυχθημέρου καί ἐμφατικῶς ἀπαγγέλεται σέ κάθε Θεία Λειτουργία, καταλήγουμε λέγοντας: «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν...». Ἡ λέξη Ἁγία χρησιμοποιεῖται γιά νά δείξει, ὅτι ἡὈρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι Ἁγία, γιατί α) ἔχει κεφαλή τόν ἀπολύτως Ἅγιο, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό καί β) ἔχει σκοπό νά ἀναδείξει ἁγίους, τά μέλη αὐτοῦ τοῦ σώματος, τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, οἱὁποῖοι μέσα ἀπό τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας κοινωνοῦν μέ τόν Χριστό καί ἁγιάζονται ἀπό Ἐκεῖνον.

Αὐτό εἶναι καί τό βαθύτερο νόημα τῆς τελευταίας ἐκφώνησης τῆς θείας Λειτουργίας, λίγο πρίν τήν θεία Κοινωνία. «Πρόσχωμεν τά ἅγια τοῖς Ἁγίοις», σημαίνει πώς μέ προσοχή νά μεταδοθοῦν τά Ἅγια (τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ) στούς Ἁγίους, δηλ. στό πλήρωμα τῶν πιστῶν πού, δέν παρακολουθεῖ, ἀλλά συνεπιτελεῖ καί συμμετέχει στή θεία Λειτουργία

Συνεπῶς, ὅταν κάποιος μέ τή ζωή καί τό ἔργο του, ὁμολογεῖ τήν πίστη του στόν ἀληθινό Θεό καί ἐνίοτε τήν σφραγίζει καί μέ τό μαρτυρικό του αἷμα, ἐκεῖνος ὀνομάζεται Ἅγιος, γιά νά ἀναδειχθεῖ καί νά κηρυχθεῖ  ἡ κοινωνία του μέ τόν Θεό καί ὁἁγιασμός του. Παράλληλα δέ ὁ βίος καί ἡ πολιτεία του γίνονται τό παράδειγμα καί τό πρότυπο καί γιά τούς ὑπολοίπους πιστούς. Εἶναι τόσο σημαντική ἡ γνώση τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων μας, ὥστε ὁἅγιος Νικόδημος ὁἉγιορείτης στά δύσκολα χρόνια τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς συνέγραψε καί ἐξέδωσε τόν «Συναξαριστή τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦἐνιαυτοῦ» καί τό «Νέον Μαρτυρολόγιον» γιά τήν ὠφέλεια καί τήν πνευματική οἰκοδομή τῶν Χριστιανῶν.

Πρώτη στήν τάξη τῶν Ἁγίων μας εἶναι ἡ Παναγία μας. Τοῦτο δέν συμβαίνει μόνο γιά τίς ἀρετές της, τίς ὁποῖες εἶχε ὅλες στόν ὑπέρτατο γιά τόν ἄνθρωπο βαθμό, ἀλλά διότι ἐκείνη μόνη περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο ἄνθρωπο ἑνώθηκε προσωπικά μέ τόν Ἅγιο Θεό, καθώς ἀπό ἐκείνην προσέλαβε τό φύραμα τῆς ἀνθρώπινης φύσης ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, κατά τήν προσφιλῆἔκφραση τῶν εὐχῶν τῆς θείας μεταλήψεως.

ἩἉγιότητα εἶναι ὁ στόχος καί ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας.

Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ὅμως, δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τά ἀτομικά μας ἐπιτεύγματα, ἀλλά ἀπό τήν σχέση καί τήν κοινωνία μας μέ τόν Ἅγιο Θεό. Ὁἅγιος Μάξιμος ὁὁμολογητής τονίζει, πώς ἐμεῖς βάζουμε τήν προαίρεση, τήν θέληση δηλαδή καί ὁ Θεός μέ τή χάρη Του μᾶς ἁγιάζει.

Ὁ Θεός ἁγιάζει ἐκεῖνον, πού θέλει νά ἁγιασθεῖ. Ἀναδεικνύει ἅγιο ἐκεῖνον, πού μέ τήν θεία κοινωνία μαζί Του, ἀποτελεῖ τήν συνέχεια καί τήν παράτασή του στόν κόσμο καί στόν χρόνο.

Οἱἀρετές καί τά καλά μας ἔργα, ἡ εὐσέβεια, ἡ φιλανθρωπία μας, ἡ πειθαρχία μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας δέν προξενοῦν τήν Ἁγιότητά μας. Εἶναι συνέπεια τῆς ἐλεύθερης θελήσεώς μας νά μετέχουμε στόν Ἁγιασμό τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ἀποτέλεσμα τῆς χάρης, νά ὀνομαζόμαστε καί νά εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ, ὅπως χαρακτηριστικά σημειώνει ὁἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. (Ἰω. α 12). Ἀμήν.

ΠΗΓΗ