``ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ``

Κυριακή 14 Μαΐου 2017

E΄ ἀπό τοῦ Πάσχα (Πραξ. ια΄ 19-30)

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, Χριστός ἀνέστη!

Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, διηγούμενος τήν θαυμαστή ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐπισημαίνει πώς οἱ πιστοί ὀνομάστηκαν γιά πρώτη φορά Χριστιανοί στήν Ἀντιόχεια.

Μετά τήν μαρτυρική τελείωση τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου τά μέλη τῆς πρώτης Ἐκκλησίας διασκορπίσθηκαν πέρα ἀπό τά ὅρια τῶν Ἱεροσολύμων. Ἦταν μάλιστα τόσο ἐντυπωσιακό τό «ἄνοιγμα» αὐτό τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στούς γύρω λαούς, ὥστε, ὅταν ὁἈπόστολος Βαρνάβας ἐπισκέφθηκε τήν Ἀντιόχεια ἀναζητώντας τόν Ἀπόστολο Παῦλο, βίωσε ἀπό κοντά τήν μεγαλειώδη ἐμπειρία τῆς αὐξήσεως τοῦἀριθμοῦ τῶν Χριστιανῶν.

Ἀπό τήν μεγάλη πόλη τῆς Ἀντιοχείας λοιπόν ξεκινᾶἡἱστορία τοῦὀνόματος Χριστιανός, τό ὁποῖο ἔγινε συνώνυμο τοῦἤθους καί τοῦ πολιτισμοῦ.

Μέχρι τότε τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦὀνομάζονταν μαθητές ἤὀπαδοί ἤἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως τό ὄνομα Χριστιανός, τό ὁποῖο σύμφωνα μέ τίς ἱστορικές πηγές δόθηκε ἀπό Ἕλληνες, ἀποδίδει στό ἔπακρο τήν ζῶσα καί πραγματική παρουσία τοῦἈναστάντος Χριστοῦ μέσα στούς πιστούς, ὅπως προσφέρεται στή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Σημαίνει αὐτόν, πού πιστεύει τόν Χριστό ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτή του καί γι’ αὐτό φροντίζει νά ζεῖ μέσα του ὁ Χριστός.

Γι’ αὐτό καί διαδόθηκε ταχύτατα, ὅπως φαίνεται στό 26ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ὅπου ὁ Βασιλιᾶς Ἀγρίππας ἐνθουσιασμένος ἀπό τήν ὁμιλία-ἀπολογία τοῦἈποστόλου Παύλου, τοῦ εἶπε : «λίγο ἀκόμη καί μέ πείθεις νά γίνω Χριστιανός» (βλ. Πράξ. κστ 28).

Κι ὁἀπόστολος Πέτρος ὅμως στήν πρώτη Καθολική, (δηλαδή πρός ὅλους), Ἐπιστολή του συμβουλεύει τούς παραλῆπτες της (ἀνάμεσά τους κι ἐμᾶς), «ἄν κάποιος διώκεται ἤ ταλαιπωρεῖται ἐπειδή εἶναι Χριστιανός, νά μήν ντρέπεται, ἀλλά ἀντιθέτως νά δοξάζει τον Θεό γιά τίς περιστάσεις, πού τοῦἐπέτρεψε νά βιώσει» (Α΄Πέτρ. δ, 16)

Αὐτό τό φρόνημα διακατεῖχε ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῶν πρώτων αἰώνων. Θεωροῦσαν ὕψιστη τιμή νά ὀνομάζονται καί νά εἶναι Χριστιανοί. Τά Συναξάρια, πού καταγράφουν τόν βίο καί τήν πολιτεία τῶν Ἁγίων μας κάθε ἐποχῆς, βρίθουν ἀπό ἀναφορές, σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες, ὅταν οἱ διῶκτες ἐρωτοῦσαν τούς Μάρτυρες, ποιό ἦταν τό ὄνομά τους, ἤ  ποιά ἡ πατρίδα τους, ἐκεῖνοι ἀπαντοῦσαν: Εἶμαι Χριστιανός. Κι αὐτό ἀρκοῦσε, τά ἔλεγε ὅλα!

Ὁ Μ. Βασίλειος μάλιστα στή μνημειώδη ὁμιλία του γιά τούς 40 Μάρτυρες, πού μαρτύρησαν στήν παγωμένη λίμνη τῆς Σεβαστείας, ἀναφέρει, ὅτι «Ὁ καθένας λοιπὸν, ἀφοῦ περιεφρόνησαν τὰὀνόματα μὲ τὰὁποῖα τοὺς εἶχαν ὀνομάσει ἀπὸ τὴν γέννησή τους, ὠνόμαζε τὸν ἑαυτόν του ἀπὸ τὸ κοινὸν ὄνομα τοῦ Σωτῆρος καί ἔλεγαν «εἶμαι Χριστιανός»

Τό ἴδιο ἦθος περιγράφει καί ὁἄγνωστος συγγραφέας τῆς «Πρός Διόγνητον ἐπιστολῆς», ἑνός ἀπολογητικοῦ κειμένου τῆς χριστιανικῆς γραμματείας τῶν πρώτων αἰώνων. «Οἱ χριστιανοὶ...οὔτε πόλεις ἰδιαίτερες ἔχουν, οὔτε διάλεκτο ξεχωριστὴ, οὔτε ζωὴ κάνουν φανταχτερή...Πατρίδα τους ἔχουν κι αὐτοὶἕνα ὁρισμένο τόπο, ἀλλὰὡς πάροικοι. Μετέχουν σὲὅλα ὡς πολίται καὶὅλα τὰὑπομένουν ὡς ξένοι...Ἐν σαρκί βρίσκονται, ἄλλα δέν ζοῦν κατὰ σάρκα. Στὴ γῆ περνοῦν τὶς μέρες τους, ἄλλα στὸν οὐρανὸ πολιτεύονται. Ὑπακούουν στοὺς νόμους τοῦ κράτους, ἄλλα μὲ τὴ ζωὴ τους ὑπερβαίνουν τοὺς νόμους. Ἀγαποῦν ὅλους καὶὅλοι τοὺς καταδιώκουν».

Βέβαια αὐτός ὁ τρόπος τῆς Χριστιανικῆς διαβίωσης δέν ἔρχεται τυχαία. Εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς ἐνσυνείδητης σχέσης καί κοινωνίας μέ τόν Χριστό, ὅπως τήν διαφυλάσσει καί τήν προάγει ἡὈρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Στό διάβα τόσων αἰώνων ἀπό τότε, ἔχουμε διαφοροποιηθεῖἀπό τήν αὐθεντική ἐν Χριστῷ ζωή καί ὀφείλουμε, μέσα ἀπό τόν πνευματικό μας κυρίως ἀγῶνα, νά ἐπανεύρουμε τήν οὐσία τῆς χριστιανικῆς βιοτῆς καί νά τήν ἐγκεντρίσουμε στή ζωή μας.

Κατά πρῶτον ἡἐν Χριστῷ ζωή εἶναι προϊόν τῆς μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Πρέπει νά διαβάζουμε τά εὐαγγελικά κείμενα γιά νά γνωρίζουμε τί διδάσκει ὁ Χριστός καί ἔτσι νά εὐθυγραμμιζόμαστε μέ τό θέλημά του. Ἐπίσης μέσα ἀπό τίς Ἐπιστολές τοῦἈποστόλου Παύλου καί τά ἄλλα Ἀποστολικά ἤ Προφητικά κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς λαμβάνουμε αὐθεντική τήν ἐμπειρία τῆς χριστιανικῆς βιοτῆς. Μέσα δέ ἀπό τόν βίο καί τήν πολιτεία τῶν Ἁγίων μας καί τούς λόγους τῶν ἁγίων Πατέρων βλέπουμε, πώς ἡ εὐαγγελική διδαχή μπορεῖ νά γίνεται πράξη στήν ζωή μας. Πρός αὐτήν τήν κατεύθυνση πολύ μᾶς βοηθεῖὁἍγιος Νικόδημος ὁἉγιορείτης μέ τήν «Χρηστοήθεια των Χριστιανῶν» καί τό λοιπό συγγραφικό του ἔργο.

Ἀκολούθως πρέπει νά γνωρίζουμε, ὅτι τό Ὀρθόδοξο βίωμα, ἀποκτᾶται μόνον μέσα ἀπό τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Δέν εἶναι ἀποτέλεσμα νοητικῆς διεργασίας, ἀλλά ἁγιασμοῦ τῆς ὅλης ὕπαρξης τοῦἀνθρώπου.

Τοῦτο σημαίνει ὅτι Ὀρθόδοξος Χριστιανός εἶναι ἐκεῖνος, ὁὁποῖος ἐκκλησιάζεται ἀνελλιπῶς τουλάχιστον κάθε Κυριακή. Δέν παρίσταται ἁπλῶς στόν Ναό. Συμπροσεύχεται, συνεπιτελεῖ καί συμμετέχει στή θεία Λειτουργία. Ἔχοντας προετοιμασθεῖ μέ τόν τρόπο καί τήν μέθοδο τῆς Ἐκκλησίας μας κοινωνεῖ τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, ὥστε νά ζεῖὁ Χριστός μέσα Του. Ὅταν ἡ καρδιά, πού εἶναι τό κέντρο τῶν πνευματικῶν διεργασιῶν τοῦἀνθρώπου, διατηρεῖται καθαρή μέσα ἀπό τήν ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν καί τῶν ἐμπαθῶν καταστάσεων, πού μᾶς ταλαιπωροῦν, τότε μέ τή σύμπραξη τοῦ εὐσεβοῦς καί φιλοθέου τρόπου διαβίωσης, ὅπως τόν διδάσκει ὁ Χριστός, ὠθεῖται ὁἄνθρωπος στήν ἀναγκαία κοινωνία καί σχέση μέ τόν Χριστό μέσα ἀπό τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἀνάγκη γιά τόν Χριστιανό νά μεταλαμβάνει τακτικῶς τοῦ Σῶματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. 

Ὅταν ὁ Χριστός ζεῖἐντός μας, πορεύεται μέ τά πόδια μας, εὐεργετεῖ μέ τά χέρια μας, ὁμιλεῖ μέ τή γλῶσσα μας καί ἡ ζωή μας, ὄχι μόνο εὐλογεῖται ἀπό Ἐκεῖνον, ἀλλά κυρίως γίνεται τό πιό εὔγλωττο κήρυγμα γιά τούς γύρω μας. Τό ὄνομα Χριστιανός καί μάλιστα Ὀρθόδοξος δέν πρέπει νά σημαίνει γιά ἐμᾶς ἁπλῶς τόν καλό ἄνθρωπο τοῦ κόσμου, ἀλλά ἐκεῖνον, πού εὐπροσωπεῖ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, ἀφοῦἀξιώνεται ἀπό τόν Χριστό νά ἀποτελεῖἡ προέκτασή Του στόν κόσμο.

Ὁ γνήσιος Χριστιανός δέν εἶναι ὁ κριτής ἤὁ εἰσαγγελέας τοῦ κόσμου μας. Κριτής καί μάλιστα δικαιότατος εἶναι μόνον ὁ Χριστός. Ὁ αὐθεντικός Χριστιανός γίνεται γιά τόν συνάνθρωπο καί ἀδελφό του ἡἉγία Γραφή, τήν ὁποία ἐνδεχομένως ἀγνοεῖ, ἤἡ θεία Λειτουργία, τήν ὁποία δέν γνωρίζει ἐπαρκῶς, ἤἀκόμη ἡ προσευχή, πού ἴσως ποτέ δέν ἔκανε ἤ κι ἄν προσευχήθηκε, τό ἔπραξε ἀγχωμένος καί ἰδιοτελῶς.

Ὁ Χριστιανός ὁμολογεῖ τήν σχέση του μέ τόν Χριστό καί μαρτυρεῖ τήν κοινωνία μέ Ἐκεῖνον, μέσα ἀπό μία πολιτεία, πού φανερώνεται θαυμαστὴ καὶὁμολογουμένως παράδοξη.  (Ἀπό τήν πρός Διόγνητον Ἐπιστολή) Ἀμήν.

ΠΗΓΗ