Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Απόστολος: Πράξ. α΄ 1-12

Ευαγγέλιον: Λουκ. κδ΄ 36-53

Πέμπτη, 25 Μαΐου 2017

«Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ, Κύριος εν φωνή σάλπιγγος»

Με ύμνους πανηγυρικούς και με μια στάση εκστατική, δηλωτική της μη πλήρους κατανόησης των γεγονότων, η Εκκλησία γιορτάζει σήμερα την Ανάληψη του Χριστού. Η Ανάληψη είναι για την Εκκλησία γεγονός εξίσου σημαντικό με την Ανάσταση του Χριστού. Αν η Ανάσταση του Χριστού είχε ως αποτέλεσμα την ανάσταση και του ανθρώπινου γένους και την αρπαγή του από τα βάθη του Άδη, η Ανάληψη τού έδωσε το μήνυμα της δυνατότητας ανόδου εις τον ουρανό. Αν με την Ανάστασή Του ο Χριστός μάς ελευθέρωσε από τον θάνατο, με την Ανάληψή Του μας εθέωσε. Το ανθρώπινο σώμα από τότε είναι συγκάθεδρο με τη θεότητα. Την ανθρώπινη φύση Του ο Χριστός την πήρε στους ουρανούς, δεν την αποχωρίστηκε καμιά φορά. Είναι κατάσταση τιμής στην οποία δε θα μπορούσε να φτάσει ο άνθρωπος από μόνος του, έστω κι αν δεν αμάρτανε.

Η υμνολογία μας συνέδεσε το γεγονός της Ανάληψης του Χριστού με την είσοδο της Κιβωτού της Διαθήκης στο φρούριο που κτίστηκε στο όρος Σιών. Η Κιβωτός της Διαθήκης ήταν απτή απόδειξη της παρουσίας του Θεού ανάμεσα στον λαό Του. Σε μια τελετή που μας περιγράφει το Β΄ βιβλίο των Βασιλειών, ο βασιλιάς Δαβίδ, εισήγαγε την Κιβωτό στο όρος της Σιών. Σ’ αυτή την τελετή εψάλη ο 23ος ψαλμός. Σε ένα διάλογο οι ιερείς έλεγαν σ’ αυτούς που ’ταν στο φρούριο, στην κορυφή του όρους: "Άρατε πύλας οι άρχοντες ημών...και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης". Αυτοί ρωτούσαν "Τις εστίν ούτος ο βασιλεύς της δόξης;" Κι εκείνοι έλεγαν "Κύριος κραταιός ... αυτός εστίν ο βασιλεύς της δόξης". Τότε με φωνές και αλαλαγμούς του πλήθους και με τις σάλπιγγες να ηχούν, άνοιγαν οι πόρτες κι εισερχόταν η Κιβωτός. Αυτό ως τελετή επαναλαμβανόταν κάθε χρόνο.

Συμβόλιζε την είσοδο του Κυρίου στα άγια και αγαπητά σκηνώματά του. Οι

Πατέρες της Εκκλησίας είδαν στην τελετή αυτή την άνοδο του Χριστού στα

ουράνια, τα γνωστά του σκηνώματα. Γι’ αυτό και ψάλλουμε για την Ανάληψη

"Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ, Κύριος εν φωνή σάλπιγγος", όπως συνέβαινε τότε για

την άνοδο της Κιβωτού στο όρος Σιών. Γι’ αυτό πάλι οι άγγελοι που συνοδεύουν

τον Χριστό στην άνοδό Του, παρουσιάζονται να λεν στις άλλες δυνάμεις "άρατε

πύλας....» Κι εκείνες διερωτώνται: "Τις ούτος ο παραγενόμενος;" «Βλέπουσαι δε τον

οικείον Δεσπότην, τας ουρανίους πύλας, αίρειν διεκελεύοντο». Έτσι εξηγούνται

λοιπόν οι ψαλμικές αναφορές στη μεγάλη γιορτή της Αναλήψεως.

Πότε όμως ο Χριστός εισέρχεται στη δόξα του; Πότε εθέωσε την

"προσληφθείσαν" σάρκα, την ανθρώπινη φύση; Ο Ευαγγελιστής Λουκάς στις

Πράξεις των Αποστόλων λέει πως αυτό έγινε 40 μέρες μετά την Ανάσταση. Όμως

μια προσεκτικότερη μελέτη των σχετικών χωρίων της Αγ. Γραφής μάς οδηγεί και

σε κάποια άλλα παράλληλα συμπεράσματα:

Είναι σ’ όλους γνωστό πως μετά την Ανάστασή Του ο Χριστός δεν μένει

πάντα με τους Αποστόλους. Η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι επιστροφή στην

επίγεια ζωή, αλλά είσοδος στη ζωή που δεν γνωρίζει πια θάνατο. (Ουκέτι

αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει). Το σώμα Tου, μετά την Ανάσταση,

είναι διαφορετικό. Δεν έχει ανάγκη τροφής και ύπνου, ούτε και περιορίζεται από 

~ 49 ~

τον χώρο και τον χρόνο. Μια επιστροφή στη ζωή με τους αποστόλους δεν

μπορούσε να ’χει αυτά τα χαρακτηριστικά. Θα έθετε την Ανάσταση του Χριστού

στο ίδιο επίπεδο με την ανάσταση του Λαζάρου. Γι’ αυτό κι ο Χριστός εμφανίζεται

έκτακτα στους μαθητές Tου κι ύστερα πάλιν εξαφανίζεται. Πού όμως θα μπορούσε

να βρίσκεται ο Χριστός στο ενδιάμεσο αυτών των εμφανίσεων; Όλα συνηγορούν στο

ότι επιστρέφει από τη δόξα Του στην οποία εισήλθε αμέσως μετά την Ανάστασή

Του.

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης περιγράφοντας την πρώτη συνάντηση του Χριστού

με τη Μαγδαληνή το πρωί της Ανάστασης μάς δίνει μιαν ιδιαίτερη πληροφορία:

Την στέλλει στους μαθητές να πάρει κάποιο μήνυμα: "Πορεύου προς τους

αδελφούς μου και ειπέ αυτοίς: Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου ...." Είναι φανερό

πως όταν το βράδυ της ίδιας ημέρας τους επεσκέφθη ο ίδιος στο υπερώο,

κεκλεισμένων των θυρών, είχε ήδη ανεβεί στους ουρανούς και ξανακατεβεί. Με τον

τρόπο αυτό παιδαγωγεί τους μαθητές και τη Μαρία τη Μαγδαληνή ότι από τη

στιγμή εκείνη εγκαινιαζόταν ένας νέος τρόπος και μια νέα κατάσταση στις σχέσεις

τους. Αποκτούν όλα πνευματικό χαρακτήρα, γι’ αυτό και δεν της επιτρέπει να τον

αγγίξει, να τον περιεργαστεί σωματικά («Μη μου άπτου», της λεει).

Τι τιμούμε λοιπόν σήμερα αφού η επιστροφή του Χριστού στην προτέρα

δόξα Του έγινε την ίδια κιόλας μέρα της Ανάστασης; Θυμούμαστε και τιμούμε την

τελευταία αναχώρηση του Χριστού από τη γη μας, ύστερα από μια σειρά φιλικών

συναντήσεων με τους μαθητές. Αναχώρηση και επιστροφή στον Θεό-Πατέρα με

μάρτυρες τους Αποστόλους, τη Θεοτόκο και Αγγελικές δυνάμεις.

Η Ανάληψη του Χριστού είναι και διακήρυξη και προπομπός της Δευτέρας

Παρουσίας. Η δήλωση των Αγγέλων προς τους μαθητές είναι σαφής: "Ούτος ο

Ιησούς ο αναληφθείς αφ’ υμών εις τον ουρανόν, ούτος ελεύσεται, ον τρόπον

εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν ..." Το μήνυμα της Ανάληψης σ’

όλους μας είναι ότι ο Χριστός, θριαμβευτής του θανάτου εγκαινιάζει ένα νέο τρόπο

ζωής κοντά στον Θεό Πατέρα. Εισέρχεται πρώτος εκεί με το θεωθέν σώμα Του για

να προετοιμάσει θέση και για τους εκλεκτούς Του. Κι έπειτα θα έρθει για να τους

εισαγάγει εκεί για να είναι πάντα μαζί τους.

Μεγάλα λοιπόν τα νοήματα της Αναλήψεως αλλά μεγαλύτερα τα μηνύματα

που μας απευθύνει. Αν ο άνθρωπος αξιώθηκε τέτοιας τιμής, να’ χει την ανθρώπινη

φύση συγκάθεδρο με την Αγία Τριάδα, θα πρέπει ανάλογη να’ ναι κι η

συμπεριφορά κι η στάση του. Ζώντας ακόμα στον κόσμο τούτο όπου βασιλεύει η

αμαρτία έχει καθήκον να ζει μ’ έναν καινούργιο τρόπο. Ατενίζοντας την αιωνιότητα

θα πρέπει να ’χει ως στόχο του την μεταμόρφωση του κόσμου τούτου ώστε ο κάθε

άνθρωπος να προσεγγίσει κατά το δυνατό το πρότυπό του, τον Θεάνθρωπο Ιησού

Χριστό, να καταντήσει "εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του

Χριστού".

† Ο Πάφου Γεώργιος

ΠΗΓΗ