ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Α΄ Τιμ. δ' 9 - 15

Ευαγγέλιον: Λουκά ιθ΄ 1 – 10

22 Ιανουαρίου 2017

«῏Ηλθε γάρ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός» (Λουκ. ιθ΄, 10)

Βαθιά μέσα στη συνείδησή μας υπάρχει συνεχής και ενδιάθετος ο έλεγχος και η συναίσθηση ευθύνης και όπου υπάρχει, και ενοχής. Ιδιαίτερα στις ώρες που είμαστε μόνοι μας, μακριά από τη βοή της καθημερινότητας, και περισσότερο όταν πηγαίνουμε για να αναπαυτούμε. Τότε, αγαπητοί μου αδελφοί, γυρίζουν στο μυαλό μας, προηγούμενες μνήμες που μας ελέγχουν, και αισθανόμαστε ότι κάποια πράγματα δεν τα έχουμε κάνει σωστά.

Παραλείψαμε ίσως ένα υποχρεωτικό και καθορισμένο καθήκον. Είπαμε ένα λόγο που ενόχλησε. Ίσως βλάψαμε κάποιον, άθελα ή και με τη θέλησή μας, άλλοτε και εκδικητικά. Ή και μια ενέργεια μας, τώρα που τη ζυγίζουμε στην ησυχία της μοναξιάς, μάς φαίνεται ότι ήταν λανθασμένη. Ακόμη θυμηθήκαμε, ότι κάποιες πράξεις μας, ήταν αμαρτωλές, αντίθετες προς τον θείο νόμο.

Καταλήγουμε λοιπόν, ότι λίγο ή πολύ, δεν είμαστε εντάξει. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ και να τονίσω τις πιθανές σοβαρές συνέπειες που επιφέρει αυτή η ψυχική ανωμαλία, οι ενοχές, η διαταραχή και στη σωματική μας υγεία. Έχει αποδειχθεί από ιατρούς μελετητές η σχέση της ψυχικής υγιεινής με την σωματική κατάσταση και τις επιπτώσεις στην υγεία μας. Αν λοιπόν δεν βρούμε κάποιο στήριγμα, απογοητευόμαστε, βιώνουμε την ψυχολογική ανωμαλία, νιώθουμε μετέωροι. Απεναντίας, ελπίζουμε για κάτι καλύτερο, όταν βρούμε το στήριγμα, κάποιον που θα μας βοηθήσει, που θα μας δώσει τη δύναμη, για να διορθώσουμε τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αμαρτίες μας.

«῏Ηλθε γάρ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός»

Γιατί ο Υιός του ανθρώπου, ο Ιησούς Χριστός, ήλθε στη γη, έγινε άνθρωπος, για να αναζητήσει και να σώσει τον χαμένο μέσα στα λάθη και τις αμαρτίες του, άνθρωπο. Εμάς δηλαδή.

Έτσι λοιπόν, με τη δύναμη Εκείνου, αγαπητοί μου, βρίσκουμε ένα στήριγμα. Το στήριγμα! Παίρνουμε κάποιες αποφάσεις, διορθωτικές.

Επιζητούμε με κάθε τρόπο, όπως ο Ζακχαίος της σημερινής περικοπής, να πλησιάσουμε τον Κύριο. Υπάρχει ενδόμυχη η επιθυμία. Μια εσωτερική προσευχητική απροσχημάτιστη επικοινωνία. Και τότε Εκείνος ικανοποιεί την επιθυμία: «Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι, σήμερον γάρ έν τῷ οἲκῳ σου δεῖ με μεῖναι». Ζακχαίε, κατέβα, γιατί σήμερα, πρέπει να με φιλοξενήσεις στο σπίτι σου. Θα έλθει ο Κύριος και θα κατοικήσει στην ψυχή μας, όπως συνέβη με τον Ζακχαίο. Αμαρτωλός ο Ζακχαίος και σαν αρχιτελώνης, θα έκαμε αρκετές αδικίες. Για την εποχή εκείνη μάλιστα, αρχιτελώνης, ήταν σχεδόν συνώνυμο της αδικίας. Φυσικά δεν ήταν εξαίρεση ο Ζακχαίος. Τον επισκέφτηκε λοιπόν στο σπίτι του, ο Κύριος. Ενόχλησε τους Ιουδαίους η επιλογή Του, να φιλοξενηθεί στο σπίτι του αρχιτελώνη, ενός αμαρτωλού! Αλλά ο Κύριος ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον αμαρτωλό, «το ἀπολωλός». Γιατί φυσικά οι υγιείς δεν έχουν ανάγκη γιατρού. Έδειξε την πίστη του, ο αμαρτωλός, όπως τον χαρακτήρισαν οι υποκριτές οι δήθεν αναμάρτητοι συμπατριώτες του. Δηλωτική της σκέψης του, της συναίσθησης της αμαρτωλότητας του, ήταν η πράξη του, να ανεβεί πάνω στο δένδρο, για να δει τον Χριστό, ελπίζοντας στη σωτηρία του, από Εκείνον. Αντίστοιχο είναι και αυτό που σημειώνει και ο Απόστολος Παύλος, στη σημερινή περικοπή προς τον Τιμόθεο, που ακούσαμε σήμερα.

«᾽Ηλπίκαμεν ἐπί Θεῷ ζῶντι, ὅς έστι σωτήρ, πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν». 

Γράφει λοιπόν στον Τιμόθεο, έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας, στον ζώντα και υπάρχοντα Θεό, που είναι η ελπίδα της σωτηρίας όλων των ανθρώπων και ιδιαίτερα των πιστών. Υπάρχουν και άλλοι που δεν αποβλέπουν στον Χριστό και την βοήθειά Του. Αν λοιπόν, δεν επιλέγουμε ως οδηγό μας τον Κύριο και δεν ζητούμε την βοήθειά Του, τότε απογοητευμένοι και αδύναμοι, προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε τα λάθη μας, αδιόρθωτα. Φυσικά αν δεν δώσουμε κάποια λύση, οι έλεγχοι και οι ενοχές της συνείδησης μας, θα επανέλθουν και θα μας βασανίζουν, όπως κάποια ενοχλητική μύγα που έρχεται και ξανάρχεται τονίζοντας την παρουσία της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ζακχαίος, που ήθελε να είναι και δίκαιος και καθαρός, δικαιώνοντας και την σημασία του ονόματός του. Απευθυνόμενος στον φιλοξενούμενό του, διακηρύττει: «Τά ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς καί εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλούν». Άκουσε τα σχόλια των συμπολιτών του ο Ζακχαίος και δηλώνει αμέσως στον Κύριο, που βρίσκονταν στο σπίτι του. Τα μισά από τα υπάρχοντά μου, τα προσφέρω στους φτωχούς και αν τυχόν, εκμεταλλευόμενος τη θέση μου, χρησιμοποίησα συκοφαντικά μέσα με σκοπό να αδικήσω σε κάτι κάποιον, τον αποζημιώσω στο τετραπλάσιο. Έχει επίγνωση ο Ζακχαίος ότι στα πλαίσια του επαγγέλματός του, έχει υποπέσει σε σφάλματα, έχει αδικήσει. Δεν μένει όμως στη διαπίστωση, που σχεδόν δεν έχει καμιά σημασία. Αναγνωρίζει και το ομολογεί, εξομολογείται στον Κύριο, ταπεινώνοντας με τον τρόπο αυτό τον εαυτό του, το κύρος του, δημόσια! Και δεν αρκείται σ’ αυτό. Προχωρεί άμεσα και εθελοντικά στην αποκατάσταση της αδικίας. Και μάλιστα με υπερβολικό πρόστιμο που επιβάλλει ο ίδιος στην εαυτό του, ως τιμωρία! Επιτυγχάνει την εσωτερική του ηρεμία. Αποκαθιστά τις σχέσεις του με τους αδικηθέντες. Αποκτά μονιμότητα και εξασφάλιση η δήλωση του Κυρίου: «έν τῷ οἲκῳ σου δεῖ με μεῖναι». Ζακχαίε, στο σπίτι της ψυχής σου, πρέπει να μείνω. Να είσαι έτοιμος, να είσαι δίκαιος, να είσαι καθαρός! Αυτή, αγαπητοί μου αδελφοί, πρέπει να είναι η επιθυμία μας, αλλά ο αγώνας, και η σταθερή και συνεχής προσπάθεια μας. Να επιτύχουμε, με τον τρόπο που μας υποδεικνύει ο Ζακχαίος, την ανακούφιση της ψυχής μας. Αναγνώριση και εξομολόγηση των σφαλμάτων, επανόρθωση και διατήρηση της ψυχής έτοιμης, να δεχθεί ως μόνιμο κάτοικο τον Κύριο μας. Να επιζητήσουμε και εμείς την βοήθεια του Κυρίου μας, με την θερμή ζωντανά επικοινωνιακή προσευχή μας και την καθαρή συμμετοχή μας στη ζωή της μυστηριακής Εκκλησίας. Και ο Θεός θα είναι πάντοτε μαζί μας!

Δ.Γ.Σ.

ΠΗΓΗ