Ἡ θεραπεία τῶν δέκα λεπρῶν

«καὶ εἰσερχομένου αὐτοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς. καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· Πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν.» (Λουκ., 17, 12-14).

Μία μικρὴ κοινότητα ἀλληλοανοχῆς καὶ ἀλληλοϋποστηρίξεως ἔφτιαξαν δέκα ἄνθρωποι, διαφορετικῶν ἐθνοτήτων, μὲ ἕνα κοινὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα, τὴν λέπρα. Μία μικρή κοινότητα στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς τῶν ὑπολοίπων ἀνθρώπων, μιᾶς καὶ ὁ νόμος ἀπαγόρευε στοὺς λεπροὺς νὰ συνυπάρχουν μὲ τοὺς συνανθρώπους τους. Μία μικρὴ κοινότητα έξω ἀπὸ τὰ ὅρια κάποιας κώμης στὰ σύνορα τῆς Γαλλιλαίας μὲ τὴ Σαμάρεια.

Στὴ μικρὴ καὶ ἄτυπη αὐτὴ κοινότητα εἶχαν «φτάσει» τὰ νέα, τὰ καλὰ καὶ σπουδαῖα, γιὰ τὸν Ἰησοῦ καὶ οἱ δέκα λεπροὶ ἀδημονοῦσαν. Ἄραγε θὰ εἶχαν τὴν εὐκαιρία κάποτε νὰ συναντήσουν Αὐτὸν τὸν περίφημο Ἰησοῦ;

Καὶ νά! Ὁ Ἰησοῦς εἰσήρχετο στὴ κώμη ἔξω ἀπὸ τὴν ὁποία εἶχαν στήσει τὴν κοινότητά τους. Σεβόμενοι τὸν νόμο δὲν Τὸν πλησίασαν, ἀλλὰ ἀπὸ μακρυὰ Τοῦ φώναξαν: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς.». Καὶ Αὐτὸς ποὺ τὰ γνωρίζει ὅλα καὶ εἶναι τὰ πάντα, τοὺς εἶπε νὰ πορευθοῦν καὶ νὰ ἐπιδείξουν τοὺς ἑαυτούς τους στοὺς ἱερεῖς ὅπως πρόσταζε ὁ νόμος. Οἱ λεπροὶ ἀμέσως ξεκίνησαν κάνοντας ὑπακοὴ στὸ λόγο Του καὶ καθὼς πήγαιναν στοὺς ἱερεῖς ἐθεραπεύθησαν, ἐκαθαρίσθησαν. Δὲν εἶναι πλέον λεπροὶ, ἀλλὰ ὑγιεῖς θὰ συναναστρέφονται πλέον μὲ ὅλους τοὺς συνανθρώπους τους.

Καὶ ἡ λέπρα δὲν εἶναι ἐπιλογή, εἶναι μολυσματικὴ νόσος. Ἡ ἄρνηση ὅμως τοῦ Θεοῦ, ἡ πτώση, ἡ ἁμαρτία, τὸ δικό μας κοινὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα, ἔγινε ἀπὸ δική μας ἐπιλογή. Ἀπορρίψαμε τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ πορευθήκαμε μὲ τὸ ἴδιον θέλημα «κατακτώντας» τὸν θάνατο καὶ βιώνουμε τὸ περιθώριο τῆς Δημιουργίας, μακρυά ἀπὸ τὸν Παράδεισο τῆς Τρυφῆς.

Καὶ να! Ὁ Ἰησοῦς νίκησε τὸν θάνατο μὲ τὸν δικό Του θάνατο καὶ Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καὶ μᾶς καλεῖ μέσα ἀπὸ τὴν μετάνοια νὰ ἀποτινάξουμε τὴν λέπρα τῆς ἁμαρτίας μας, τῆς πτώσης μας, καὶ νὰ μᾶς συναναστήσει  μαζί Του καὶ νὰ μᾶς φανερώσει μαζί Του στὴ δόξα Του: «ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ὑμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ.» (Κολ., 3, 4). Ἀρκεῖ ἐμεῖς, ὑπήκοοι τοῦ Θελήματός Του, ἐκ μέσης καρδίας νὰ Τοῦ φωνάξουμε: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς.».

«Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι” ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ” εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν» (Κολ., 3, 5-10), βοᾶ ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν ὡς στόμα τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος καὶ μᾶς καλεῖ νὰ «ἀσθενήσουμε» ἀπὸ τὴν «λέπρα» τῆς Ζωῆς, ἡ ὁποία νεκρώνει κάθε κύτταρο θανάτου τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καὶ Ζωογονεῖ τὸν νέον ἄνθρωπο, τὸν ἐνδυσάμενον ἔνδυμα ἀφθαρσίας διὰ τοῦ Βαπτίσματος καὶ διαρκῶς ἀνακαινούμενον διὰ τῆς Μετανοίας.

Ἡ Μετάνοιά μας εἶναι τὸ «κλειδί» ποὺ ἀνοίγει τὴν «καρδιά» τοῦ Θεοῦ καὶ Τὸν κάνει Ἐλεήμονα καὶ Οἰκτίρμονα, Μακρόθυμο καὶ Πολυέλεο καὶ Μετανοοῦντα μὲ τὶς κακίες μας καὶ πρέπει νᾶ ἐμπνέεται ἀπὸ τοὺς Νινευίτες καὶ νὰ εἶναι ἐκ μέσης καρδίας, ὅπως καὶ ἡ φωνή μας γιὰ ἔλεος, καὶ νὰ εἶναι διαρκῆς.

Αὐτὴ ἡ ἀλλαγή τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς μας καὶ ἡ στροφὴ μας ἀπὸ τὸ θέλω μας στὸ Θέλημά Του θὰ καταδεικνύει τὴν θεραπεία μας ἀπὸ τὴν λέπρα τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη μας στὸ πρόσωπό Του, ὅπως εὐγνώμων ἔγινε καὶ ὁ ἕνας μόνον λεπρὸς:

«εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος; καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.» (Λουκ., 17, 15-19).

Ἡ Μετάνοιά μας εἶναι ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ «ἀσθενήσουμε» ἀπὸ τὴν «λέπρα» τῆς Ζωῆς καὶ νὰ ἀκούσουμε καὶ ἐμεῖς «Ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.» καὶ νὰ φανερωθοῦμε μαζί Του στὴ δόξα Του «ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.» (Κολ., 3, 11).

π. Ἐφραὶμ Ντέτσικας

Ἐφημέριος ἐνορίας Περιβλέπτου

πόλεως Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ