ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

Απόστολος: Εφεσ. δ΄ 7-13

Ευαγγέλιο: Ματθ. δ΄ 12-17

8 Ιανουαρίου 2017

« Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα» (Ματθ. δ΄, 16)

Η μέρα της βαπτίσεως του Χριστού ονομάστηκε από την Εκκλησία μας «ημέρα των Φώτων» για τρεις κυρίως λόγους: Πρώτον γιατί ανέτειλε ο ήλιος της δικαιοσύνης, ο Σωτήρ του κόσμου, ο οποίος με τη διδασκαλία του εφώτισε το γένος των ανθρώπων. Δεύτερον γιατί εμφανίστηκε το Άγιον Πνεύμα «εν είδει περιστεράς», και τρίτον γιατί την ημέρα εκείνη φωτίζονταν με το άγιο βάπτισμα οι κατηχούμενοι. Η υμνολογία μας τις ημέρες αυτές ευρύτατα κάμνει λόγο περί του Φωτός. Επιβάλλεται λοιπόν να ασχοληθούμε σήμερα με το Φως του Χριστού και να ζητήσουμε τον τρόπο αποκτήσεως του.

Το φως του κόσμου είναι ο Ιησούς Χριστός. «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» (Ιωάν. η΄ 12) ο ίδιος διεκήρυξε. Με την ενανθρώπησή του έλαμψε στον κόσμο («φως εκ φωτός έλαμψε τω κόσμω Χριστός»). Εκείνος είναι το φως που καθαρίζει τη συνείδηση, θερμαίνει την καρδιά, φωτίζει τη διάνοια. Χωρίς Αυτόν δεν υπάρχει πνευματική ζωή, όπως χωρίς τον ήλιο δεν υπάρχει φυσική ζωή. Ο Ιησούς Χριστός «ερρύσατο ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέστησεν εις την βασιλείαν της αγάπης αυτού» (Κολ. Α΄ 13). Πριν απ’ Αυτόν υπήρχε σκότος. Εκείνος έδειξε τον δρόμο της σωτηρίας και εφώτισε τον άνθρωπο. Ολόκληρη η ζωή του Χριστού ήταν πλημμυρισμένη στο θείο Φως. Η Γέννησή Του προμηνύεται με τον φωτεινό αστέρα. Στη βάπτισή Του σχίζονται οι ουρανοί και κατέρχεται στην κεφαλή Του το Άγιον Πνεύμα. Στο όρος της μεταμορφώσεως επισκιάζεται από το ουράνιο Φως. 

Στην ένδοξη Ανάσταση Του οι αστραπές της θεότητος καταισχύνουν τον Άδη και καταυγάζουν γη και ουρανό.

Η εκκλησία μας πιστεύει, ότι όπου ο Χριστός εκεί και ο Θεός Πατήρ και το Άγιον Πνεύμα. Και τα τρία πρόσωπα της τρισηλίου θεότητος ονομάζει «Φως». «Φως ο πατήρ, φως ο Λόγος, Φως και το Άγιον Πνεύμα». Οδηγός της ζωής της Εκκλησίας είναι το Φως, το οποίο πέμπεται από τον Πατέρα και παραμένει στο Μυστικό Σώμα της Εκκλησίας. Ενσαρκωτής του θείου Φωτός είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός που παρέχει στον καθένα μας το Φως της αγάπης και αληθείας Του.

Τα πάντα μέσα στην Εκκλησία μας μιλούν για το Φως και μας διδάσκουν αυτή την αλήθεια, την οποία και ο Απόστολος Παύλος τονίζει: «Ως τέκνα φωτός περιπατείτε» (Εφ. ε΄ 8). Η ζωή μας πρέπει να είναι καθαρή σαν το φως, θερμή σαν το φως και ακτινοβόλος σαν το φως. Αυτή την αλήθεια μας υπενθυμίζει το κερί που ανάβουμε μπροστά στις άγιες εικόνες. Ότι καλούμεθα να γίνουμε φως που θα καίγεται και θα λιώνει, για να θερμαίνει και φωτίζει εμάς και τους αδελφούς μας.

Η ζωή μας μέσα στην Εκκλησία είναι λουσμένη με το Φως. Φωτεινός λευκός χιτώνας στη Βάπτιση. Λευκά φωτεινά ενδύματα στο Γάμο. Λαμπρά χρυσά άμφια οι ιερείς. Κάθε γεγονός της Εκκλησίας στολίζεται με το λευκό και το φωτεινό· πολυέλαιοι, κανδήλια, λαμπάδες είναι βασικά στοιχεία της θείας Λατρείας που συνεχώς μας υπομιμνήσκουν την ανάγκη εσωτερικής και εξωτερικής καθαρότητας και αγιοπνευματικού φωτισμού.

Τελευταία γίνεται πολύς λόγος για την κρίση που διέρχεται ο κόσμος.

Γεγονός είναι ότι η κρίση δεν είναι ούτε οικονομική, ούτε κοινωνική, ούτε μορφωτική· είναι κρίση πνευματική και περιγράφεται με σαφήνεια από τον Κύριο στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου. «Αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήλθε στον κόσμο και οι άνθρωποι αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι από το φως, διότι ήταν πονηρά τα έργα τους» (Ιω. Γ΄ 19). Γι’ αυτό υποφέρει ο σημερινός άνθρωπος. Γιατί ζει στο σκοτάδι του μίσους και της αγνωσίας. «Ο μισών τον αδελφόν αυτού εν τη σκοτία εστί και εν τη σκοτία περιπατεί και ουκ οίδε πού υπάγει, ότι η σκοτία ετύφλωσε τους οφαθαλμούς αυτού» (Α΄ Ιωάν. β΄ 10). Το μίσος τυφλώνει την ψυχή και της αφαιρεί κάθε δυνατότητα χαράς και ευτυχίας. Εκείνος που μισεί μοιάζει με τους τυφλούς που δεν ξέρουν πού πορεύονται. Η αγάπη είναι φως. Όποιος έχει την αγάπη «εν φωτί μένει» και «ου προσκόπτει ότι το φως του κόσμου τούτου βλέπει» (Ιω. Ια΄ 10). Όποιος ζει την αγάπη αποκτά τη γνώση, ανακαλύπτει την αλήθεια. Η αγάπη του φωτίζει τον νου και του παρέχει τη δυνατότητα αποτελεσματικής έρευνας των Μυστηρίων του Θεού. «Ο ποιών την αλήθειαν έρχεται προς το φως», λέγει ο άγιος Ευαγγελιστής Ιωάννης ιγ΄ 19). Εκείνος που αγαπά ειλικρινά ζει την αλήθεια και αποκτά το φως.

Για να αποκτήσουμε το θείο Φως έχουμε ανάγκη εσωτερικού καθαρισμού. 

Όπου υπάρχουν σκοτεινά έργα, το φως του Θεού αποστρέφει τις ακτίνες του. Δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξει φως και σκότος, πίστη και απιστία, αγάπη και μίσος. 

Ο Χριστός, «το φως το αληθινόν», απαραίτητη προϋπόθεση για την απόκτηση του Φωτός θεωρεί την μετάνοια. Μ’ αυτό το κήρυγμα άρχισε τη διδασκαλία Του: 

«Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών». Χωρίς μετάνοια ο άνθρωπος μένει στο σκοτάδι των παθών. Τα δάκρυα καθαρίζουν την ψυχή και προετοιμάζουν τον δρόμο ελεύσεως του Αγίου Πνεύματος. Με την μετάνοια γινόμαστε φωτοφόροι. 

Μας επισκιάζει η θεία Χάρη και μας καταυγάζει το Άγιον Πνεύμα.

Οι άγιοι της Εκκλησίας μας, που έζησαν ζωή μετανοίας, εξέπεμπαν το άγιο Φως του Θεού και συνοδεύονταν από το άκτιστο φως της Αγίας Τριάδος. Ο φωτοστέφανος της δόξης των ιερών εικόνων τους εκφράζει αυτόν ακριβώς τον εσωτερικό φωτισμό. Οι άγιοι ζούσαν μέσα στο Φως.

Πηγή του φωτός είναι για μας σήμερα η Θεία Λειτουργία. Με την κοινωνία του Τιμίου Σώματος και του Ζωηρού Αίματος του Χριστού παίρνουμε το Φως. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας δοξολογούμε τον δωροδότη Χριστό με αυτά τα λόγια:

«Είδομεν το Φως το αληθινόν, ελάβομεν πνεύμα επουράνιον, εύρομεν πίστιν αληθή…». Φωτισμένοι ανακαινισμένοι και δυναμωμένοι με το Φως της Αναστάσεως ύστερα εισερχόμαστε στον καθημερινό στίβο της ζωής, για να μεταδώσουμε το φως και στους αδελφούς μας.

Αδελφέ,

Το να έχεις δίπλα σου το φως και συ να ζεις στο σκοτάδι του εγωισμού και του μίσους είναι ότι τραγικότερο στη ζωή. Βγες από τα σκοτεινά σπήλαια των παθών να απολαύσεις την ανατολή που έφερε στη γη η Γέννηση του Θεανθρώπου. 

«Η νυξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν. Αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός» (Ρωμ. ιγ΄ 12).

Γιώργος Σαββίδης

ΠΗΓΗ