ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017 – ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ιζ΄ 12-19) (Κολ. γ΄ 4-11)

Ευγνωμοσύνης ανταύγειες

“Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς… ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;”

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μάς φέρνει ενώπιον μιας πραγματικότητας, η οποία κυριαρχεί και στη ζωή του σημερινού ανθρώπου. Πρόκειται για το φαινόμενο της αχαριστίας, το οποίο χαράσσει αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων και κυρίως απομακρύνει από την αγάπη του Θεού. Έχουμε συγκεκριμένα την περίπτωση των δέκα λεπρών. Η αρρώστια τούς απομάκρυνε από τα σπίτια τους και τούς αποξένωσε από οικείους, συγγενείς, φίλους. Τους οδηγούσε στην έρημο της παγερής μοναξιάς.

Οι δυστυχισμένες αυτές υπάρξεις περίμεναν τη στιγμή εκείνη που θα απαλλάσσονταν από την τρομερή κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει. Και ακριβώς, από τη στιγμή που περιέπεσε στην αντίληψή τους ότι μπορούσαν να πλησιάσουν τον Χριστό, ο οποίος θεράπευε θαυματουργικά διάφορες ασθένειες και μάλιστα ανίατες, γεννήθηκε μέσα τους μια ζωντανή ελπίδα.

Όταν λοιπόν έφθασε η είδηση ότι ο Χριστός θα περνούσε από την περιοχή τους, θέλησαν να αδράξουν την ευκαιρία. Όταν αυτή τους προσφέρθηκε, άρχισαν να φωνάζουν δυνατά: “Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς”. Η προσφώνηση “επιστάτα” μαρτυρούσε ότι αναγνώριζαν τη θεότητα του Κυρίου.

Η θεραπεία

Ο Χριστός, όπως και σε άλλες περιπτώσεις που συναντούσε την πίστη των ανθρώπων, ανταποκρίθηκε αμέσως στο αίτημά τους και τους υπέδειξε να μεταβούν στους Ιερείς που τότε ήταν αρμόδιοι για θέματα υγείας για να δείξουν τα σώματά τους και να τύχουν θεραπείας. Στο δρόμο που πήγαιναν αντιλήφθηκαν ότι ήταν τελείως καλά και η λέπρα είχε εξαφανισθεί από τα σώματά τους. Καθαρίστηκαν και αποκαταστάθηκε πλήρως η υγεία τους.

Το πιο φυσικό μετά από αυτό το θαύμα ήταν να τρέξουν όλοι να ευχαριστήσουν τον Κύριο. Όμως μόνο ο ένας το έπραξε. Μόνο αυτός ένοιωσε την ανάγκη να επιστρέψει και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του. Το περιστατικό των δέκα λεπρών βλέπουμε να επαναλαμβάνεται συχνά στην καθημερινή μας ζωή. Από το Θεό όλοι μας παίρνουμε άπειρες δωρεές και ευεργεσίες. Μάλιστα, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι πολύ κατηγορηματικός στην περίπτωση αυτή, επισημαίνοντας ότι τίποτε δεν έχουμε που να μην το έχουμε λάβει ως δωρεά από τον Πανάγαθο Θεό. Όλα όσα διαθέτουμε ως ικανότητες είναι θείες δωρεές.

Αγαπητοί αδελφοί, έχοντας υπόψη τη Χρυσοστομική αυτή ρήση, θα πρέπει να θεωρούμε ως καθήκον και χρέος μας να ευχαριστούμε, να δοξολογούμε και να δοξάζουμε τον Πανάγαθο Θεό για όσα μας προσφέρει καθημερινά. Η ευχαριστία αυτή δεν περιορίζεται σε μια τυποποιημένη εκφορά λόγων, αλλά πρέπει να πηγάζει εκ βάθους καρδίας και να εκφράζει μια ολοκληρωμένη στάση που θα πρέπει να τηρεί ο άνθρωπος στη ζωή του. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να μιμηθούμε το παράδειγμα του ενός λεπρού που επέστρεψε και ευχαρίστησε τον Κύριο. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο αν στη ζωή μας όλα όσα έχουμε και διαθέτουμε, τα αναφέρουμε ευχαριστιακά προς τον Κύριο και Θεό μας. Μόνο έτσι μπορούν να αποκτούν αξία και τα οποιαδήποτε υλικά αγαθά στα χέρια μας, αλλά και εμείς ως υπάρξεις να απογειωνόμαστε σε ύψη πνευματικά που μας δείχνει και το ισχυρό παράδειγμα που κατέλειπε σ’ εμάς η στρατιά των αγίων που κοσμούν το οικοδόμημα της Εκκλησίας μας. Ανάμεσά τους και οι οσιακές μορφές του Παύλου του Θηβαίου και του Ιωάννου του Καλυβίτου, των οποίων τη μνήμη τιμά σήμερα η Εκκλησία μας. Ας ακολουθήσουμε το θεάρεστο παράδειγμά τους, μέσα από το οποίο η αρετή της ευγνωμοσύνης αναδεικνύεται σε ουράνιους ορίζοντες. Αξίζει να το πράξουμε.

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος

ΠΗΓΗ