Κήρυγμα Κυριακῆς 15.1.2017

Κυριακή κθ΄ Ἐπιστολῶν

(Πρός Κολοσσαεῖς γ΄, 4-11)

«ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον ...καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον»

Ὁ χριστιανισμὸς δέχεται καὶ ἀναγνωρίζει τὴν ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου. Πρόκειται γιά τή χριστιανική Ἀναγέννηση καὶ τὴν πνευματικὴ πρόοδο καὶ ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου, μέσα στά πλαίσια τῆς Ἐκκλησίας.

            Ὁ «παλαιὸς ἄνθρωπος». Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι γιά τὸ χριστιανισμό ὁ κάθε ἄνθρωπος, πρὶν γνωρίσει καὶ πιστέψει πραγματικὰ στό Χριστό, βρίσκεται σὲ μία κατάσταση «παλαιότητος». Εἶναι ὁ             « παλαιὸς ἄνθρωπος ». Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ὁ μὴ χριστιανὸς ἄνθρωπος εἶναι ἀπαρχαιωμένος. Εἶναι δηλαδὴ ἐκτὸς ἐποχῆς, ἀσυγχρόνιστος. Ζεῖ ἀκόμη στην πρὸ Χριστοῦ ἐποχή!

            "Παλαιὸς ἄνθρωπος », σημαίνει ἀκόμη, ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού δέν ζεῖ τή χριστιανικὴ ζωὴ βρίσκεται σὲ μία κατάσταση συνεχοῦς φθορᾶς καὶ καταστροφῆς. «Φθείρεται», παλιώνει καὶ καταστρέφεται ἀπὸ τὰ ψυχοφθόρα καὶ σωματοκτόνα πάθη τῆς ἁμαρτίας, τὰ ὁποῖα ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινὸ ἀνάγνωσμα πορνεία, ἀκαθαρσία, πάθος, κακὴ ἐπιθυμία, πλεονεξία, ὀργή, θυμός, πονηρία, κακολογία, αἰσχρολογία, ψέμα!

            Ἂς τὸ προσέξουν αὐτὸ ὅσοι νομίζουν ὅτι ἡ ἠθικὴ ἀσυδοσία καὶ ἡ ἁμαρτωλὴ ζωὴ εἶναι ἡ «πρόοδος» καὶ «ἐξέλιξη». Ὄχι, χίλιες φορὲς ὄχι! Διότι ἡ πραγματικότητα φωνάζει ὅτι ἁμαρτία καὶ τὸ κακὸ εἶναι ὀπισθοδρόμηση, παλαιότητα, φθορὰ καὶ  καταστροφή.

Ἡ κατάστασῃ ὅμως αὐτή τῆς παλαιότητας καὶ τῆς φθορᾶς δέν εἶναι μόνιμη για τὸν ἀνθρωπο. Ὑπάρχει, εὐτυχῶς, δυνατότητα ἐξελίξεως καὶ προόδου. Στήν πρώτη βαθμίδα τῆς ἐξελικτικῆς αὐτῆς κλίμακας ἔρχεται ὁ «νέος ἄνθρωπος».

            Πρόκειται γιά τὸν ἀνθρωπο ποὺ ἀρχίζει μία νέα ζωή, πιστεύοντας στόν Χριστό. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶπε ὅτι στή βαθμίδα αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος ξαναγεννιέται (Ἰωάν. γ’, 3-6). Ἡ μετανοία, ἡ πίστη στό Χριστὸ καὶ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα εἶναι τὰ βασικὰ χαρακτηριστικὰ στοιχεῖα τοῦ νέου ἀνθρώπου. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μάλιστα γιά νά δώσει τὴν εἰκόνα τοῦ "νέου ἀνθρώπου » ἀναφέρεται στήν «ἔκδυση» (γύμνωση) τοῦ ἀνθρώπου πού ἑτοιμάζεται νά μπεῖ στά ἁγιασμένα βαπτισματικά νερά καὶ στήν «ἔνδυσή» του, κατόπιν μὲ τὸ φωτεινὸ βαπτιστικὸ χιτῶνα : « Ἀπεκδυσάμενοι τὸν  παλαιὸν  ἄνθρωπο σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸ νέον». Ὁ «νέος ἄνθρωπος» μὲ ἄλλα λόγια, εἶναι ὁ χριστιανὸς ὁ ἄνθρωπος, ὅπως βγαίνει ἀπὸ τὰ ἁγιασμένα ὕδατα τοῦ βαπτίσματος. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας, κατὰ τή στιγμή αὐτή τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου, ψάλλει γεμάτη χαρὰ « ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Ἀλληλούια »!

            Στήν πρώτη αὐτὴ βαθμίδα τῆς χριστιανικῆς ἐξελίξεως μπορεῖ νά ἀνέβει κάθε ἄνθρωπος. Γιατὶ κάθε ἄνθρωπος, καὶ ὁ μεγαλύτερος ἀκόμη ἁμαρτωλός, μπορεῖ να ἐγκαταλείψει τὴν παλαιότητα καὶ τή φθορά τῆς ἁμαρτίας καὶ νά μπεῖ στήν καινούργια ζωὴ τοῦ φωτὸς καὶ τῆς χαρᾶς. Ἀλλὰ ἡ ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου δέν σταματᾶ ἐδῶ. Συνεχίζεται καὶ σὲ ἐπόμενες βαθμίδες. Ἔτσι μετὰ τὸν "νέον ἄνθρωπον» ἔρχεται ὁ «ἀνακαινούμενος ἄνθρωπος ».

            Ἡ χριστιανικὴ ζωὴ δεν εἶναι στατική. Τὸ  χαρακτηριστικὸ της εἶναι ἡ συνεχὴς πρόοδος πρὸς τὴν τελειότητα, ποὺ εἶναι αὐτὸς ὁ Θεός. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει σήμερα, ὅτι ὁ χριστιανὸς δέν παραμένει στάσιμος στή βαθμίδα τοῦ «νέου ἀνθρώπου». Προχώρει  σὲ μία συνεχή καὶ καθημερινὴ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἀνακαίνιση καὶ γίνεται ὁ «ἀνακαινουμένος  ἄνθρωπος». Καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης γράφει, ὅτι πραγματικὸς χριστιανὸς εἶναι ἐκεῖνος πού δέν «σταματάει στήν πορεία του πρὸς τὸ καλύτερο καὶ δέν περιορίζει μὲ κάποιο τρόπο τή φορά του πρὸς τὴν τελειότητα ».

 Ἡ χριστιανικὴ ζωή, μὲ ἄλλα λόγια, δεν εἶναι ἁπλῶς μία καλή καὶ ἀνώτερη ζωή. Ἀλλὰ μία συνεχὴς προσπάθεια γιά τὴν πνευματικὴ ἀνακαίνιση καὶ τὴν ἠθικὴ μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μάλιστα δέν παραλείπει νά ὑπογραμμίσει ὅτι ἡ ἀνακαίνιση αὐτὴ τοῦ ἀνθρώπου ἔχει σὰν πρότυπό της τὴν εἰκόνα καὶ τὸν τύπο, ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος. Ἡ προσπάθεια ἑπομένως κάθε ἀνθρώπου εἶναι νά ἐπανα προγραμματοποιήσει στή ζωή του τὸν ἀνθρώπινο τύπο τοῦ Ἰησοῦ, νά ὁμοιάσει μὲ τὸ Χριστό, νά γίνει καὶ αὐτὸς "σὰν τὸν Χριστὸ », δηλαδὴ «χριστιανὸς ».

            Ὅμως ἡ συνεχὴς ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου ξεπερνάει τὰ ὅρια μιᾶς ἀνθρώπινης προσπάθειας. Τελικὰ εἶναι ἔργο Θεοῦ:  εἶναι «ἀλλοίωσις  τῆς Δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου » (Ψαλμὸς 76, 10). Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς ζωῆς  μέσα στήν Ἐκκλησία. Προσφέρουμε συνεχῶς τὸν ἑαυτὸ μας στήν  ἀνακαινιστικὴ χάρη τοῦ Κυρίου. Διότι πιστεύουμε, ὅτι "πᾶσα  δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον  ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ». 

ΠΗΓΗ