“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ” ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΔ΄

29η Ιανουαρίου 2017

(Β΄ Κορινθίους Στ΄, 16 – Ζ΄ 1)

«Τι είδους συμφωνία μπορεί να υπάρχει μεταξύ Χριστού και διαβόλου; Τίνος είδους συμβιβασμός μπορεί να γίνει μεταξύ τού ναού τού αληθινού Θεού και τού ειδωλολατρικού ναού; Είστε κατοικητήριο τού Θεού. Γι αυτό να απομακρυνθείτε από την απιστία και να ξεχωρήσετε από την απιστία και να ξεχωρήσετε από τους απίστους, λέει ο Θεός. Και θα σας δεχθώ στην Βασιλεία μου και θα σας δεχθώ στην Βασιλεία μου και θα είμαι Πατέρας σας και σεις παιδιά μου….Αφού λοιπόν έχουμε αυτές τις υποσχέσεις του Θεού, ας φροντίσουμε να μένουμε μακριά από κάθε αμαρτία, επιτελούντες αγιότητα με φόβο Θεού!».

Aυτά μάς λέει σήμερα ευσεβείς Χριστιανοί μου η διαχρονική φωνή τού θεοκήρυκα Αποστόλου Παύλου, στο αποστολικό ανάγνωσμα που ακούσαμε. Τα λόγια αυτά δεν είναι δικά μας λόγια, αλλά είναι λόγια Θεϊκά που μας τα σαλπίζει ο αγιογραφικός λόγος. Γι αυτό έχουν πολλή σπουδαιότητα, αφού περικλείουν το νόημα και τον σκοπό τού ερχομού μας στην γη και δηλώνουν τον προορισμό μας, που είναι η αγιοσύνη. Αγιοσύνη, κατά τον Μέγα Βασίλειο σημαίνει το να είμαστε αφιερωμένοι ολόψυχα στον Θεό. Και απαραίτητα προϋπόθεση για την επίτευξη τού σκοπού αυτού είναι ο συνεχόμενος πνευματικός αγώνας για την ψυχική και σωματική καθαρότητα. Και το μέγεθος αυτό το εξασφαλίζει η συνεχόμενη ένωση και επαφή με τον Θεό, που μας χαρίζεται με την επάξια συμμετοχή μας στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας.

Σύμφωνα με την πατερική διδασκαλία, όταν ο πιστός πετύχει αυτή την κάθαρση, τότε έρχεται μέσα του και κατοικεί ο Θεός. Έτσι, ο πιστός γίνεται «ναός τού Θεού τού ζώντος». Ο μολυσμός τού πνεύματος, δηλαδή τής ψυχής, έρχεται με την πονηρή σκέψη, τον εμπαθή λογισμό και τις αμαρτωλές επιθυμίες . Ο μολυσμός τής σαρκός έρχεται με την διάπραξη της  αμαρτίας.

Ο Μέγας Βασίλειος διδάσκει, πως ο μολυσμός τής σαρκός είναι το να σχετίζεται κάποιος με ανθρώπους, που έχουν κάνει καθημερινό τους βίωμα τα έργα που απαγορεύει ο Θεός με τον Νόμο Του.

Μολυσμός τού πνεύματος σύμφωνα με τον ίδιο αυτόν πατέρα, είναι το να αδιαφορεί κανείς για τα αμαρτήματα πού γίνονται γύρω του.

Από την σημερίνη αποστολική περικόπη μαθαίνομε ακόμα, πως η αγιοσύνη πρέπει να γίνεται «εν φόβω Θεού». Δηλαδή: Αυτός που θα θελήσει να αγωνισθεί για την πνευματική του κάθαρση και τελείωση, πρέπει να έχει  ως υπόδειγμα Τον Τριαδικό Θεό και να σκέφτεται, να έχει πλήρη την πίστη και την βεβαιότητα, ότι ο Θεός βρίσκεται παντού. Αυτή η αταλάντευτη πίστη είναι η χρυσή βάση κάθε καλού ανθρώπινου έργου και βέβαια πιο πολύ τού μεγίστου έργου της πορείας προς την αγιότητα.

Με την πίστη, την αυτογνωσία, την αυτομεμψία, θα βρει την θέληση και την δύναμη να αποφεύγει την αμαρτία και να πραγματοποιεί το θείο θέλημα. Σημειώνει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος:» Όπου Θείος φόβος εκεί και τήρηση των εντολών, εκεί και κάθαρση σαρκός» .Ο δε Ισαάκ ο Σύρος διδάσκει: «Ο φόβος του Θεού είναι η αρχή της αρετής». Όπως έχουμε ξαναπεί, φόβος Θεού σημαίνει το να υπολογίζει ο άνθρωπος ότι ο Θεός είναι παντού.

Όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, από τους παλαιοτέρους μέχρι τους σημερινούς, πάρα πολύ επρόσεχαν την ψυχοσωματική τους κάθαρση. Ποτέ δεν έπαιζαν με την αμαρτία και το κακό. Επρόσεχαν και στις λεπτομέρειες ακόμα. Και καθημερινά μετανοούσαν, ζητώντας το θείο έλεος. Δεν άφηναν τον εαυτό τους να παρασυρθεί ούτε από μία πονηρή σκέψη. Και τους εαυτούς τους τους εθεωρούσαν ως τους πιο τελευταίους αμαρτωλούς.

Το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε μολύνεται καθημερινά όλο και περισσότερο. Χλωρίδα και πανίδα, θάλασσα και ξηρά, δέχονται τους μολυσμούς από άστοχες πολλές φορές, αν όχι πάντοτε παρεμβάσεις των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, από τα ραδιενεργά κατάλοιπα και απόβλητα, από την έλλειψη σεβασμού προς το φυσικό περιβάλλον κ.λπ.

Αυτό είναι μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Και είναι κοινή η διαπίστωση, ότι αν προχωρήσει η περιβαλλοντική μόλυνση, κινδυνεύει η ζωή τού πλανήτη. Ευτυχώς όμως, πολλοί δραστηριοποιούνται μπροστά σ΄αυτό το δυσάρεστο φαινόμενο και με ευαισθησία ενδιαφέρονται για την λύση του.

Όμως ποιος, ή ποιοι θα ενδιαφερθούν για την ασύγκριτα πιο επικίνδυνη μόλυνση του πνευματικού μας περιβάλλοντος, που έχει ως συνέπεια την πνευματική νέκρωση; Ο σύγχρονος άνθρωπο ως επί το πλείστον, μιλάει πολύ, αγαπά λίγο και μισεί συχνά, κατακρίνει και σπάνια αισθάνεται τον πολύ ψυχοσωματικό μολυσμό που υπάρχει και οι επιπτώσεις του έφεραν την κρίση.

Όσοι με την Χάρη του Θεού διατηρούμε σε κατάσταση υγείας τα πνευματικά μας αισθητήρια, ας μην απογοητευόμαστε. Ας βοηθήσουμε κατά δύναμη τούς εαυτούς μας και ευρύτερα τον κοινωνικό μας περίγυρο. Βέβαια, άγιοι δεν είμαστε. Είμαστε αμαρτωλοί. Αλλά όπως λέει και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, «ο αμαρτώλος δεν αμαρτάνει επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί».

Ας βοηθήσουμε λοιπόν με την μετάνοια μας, με την προσευχή, με την αγάπη , με την ταπείνωση, με τον σεβασμό σε κάθε συνάνθρωπο μας, με την συγχώρηση των όσων μας αδικούν, με τους πνευματικούς μας αγώνες.

Τώρα. Γιατί τώρα, σήμερα έχομε τον καιρό. Το αύριο δεν ξέρομαι αν υπάρχει. «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ημέρα σωτηρίας» , Αμήν!

π. Α.Μ.

ΠΗΓΗ