Ὁ Κύριος στὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν
«ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· Ἔξελθε ἀπ” ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν.» (Λουκ., 5, 8-10).
«καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ” αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο· αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν.» (Λουκ., 8, 37).
Δύο εὐγενικὲς παρακλήσεις πρὸς τὸν Κύριον καὶ Θεὸν καὶ Σωτήρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν νὰ ἀπέλθει, νὰ ἀποχωρήσει, νὰ φύγει μακρυὰ ἀπὸ ἀνθρώπους. Δύο εὐγενικές παρακλήσεις μὲ τὸ ἴδιο αἴτημα, ἀλλὰ τόσο διαφρετικὲς μεταξύ τους!
Ὁ Πέτρος καὶ οἱ ἐργάτες τοῦ δικοῦ του πλοίου, ὅπως καὶ οἱ υἱοὶ τοῦ Ζεβαδαίου Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης μὲ τὸ δικό τους πλοῖο, ὁλόκληρη νύχτα κοπίασαν για λίγα ψάρια καὶ δὲν κατάφεραν νὰ πιάσουν ἕνα. Κατάκοποι τὸ πρωὶ καὶ ἀφοῦ τακτοποίησαν τὰ δίχτυα δέχτηκαν τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Κυρίου. Χωρὶς σκέψη γιὰ τὴν κούρασή του ὁ Πέτρος δέχεται τὸν Κύριο στὸ πλοῖο του καὶ Τοῦ ἐπιτρέπει ἀπὸ ἐκεὶ νὰ μιλήσει στὸ συγκεντρωμένο πλῆθος καὶ γιὰ τὸν λόγο καὶ μόνο τοῦ Κυρίου χαλάει τὰ δίχτυα καὶ, παρὰ τὴν ἀρχικὴ ἀντίρρησή του, ἀνοίγεται πάλι στὴ λίμνη νὰ ψαρέψει.
Θαυμαστὸ τὸ σημεῖο! Συγκλονισμένος ὁ Πέτρος! Αὐτὴ ἡ ψαριά θέλει μόχθο καὶ κόπο μηνῶν καὶ ἴσως ἐτῶν! Ὅμως οὔτε στιγμὴ δὲν σκέφτεται τὸ ἴδιον ὅφελος, οὔτε τὴν οἰκογένειά του βάζει μπροστά. Σβήνει τὸ θέλω του καὶ γίνεται ὑπήκοος τοῦ Θελήματος Ἐκείνου. Κατανοεῖ πὼς στέκεται μπροστὰ στὸν Κύριο καὶ αἰσθάνεται ἀνάξιος νὰ δεχθεῖ τὴν ἐπίσκεψή Του, ὁ νοῦς του καὶ ἡ καρδιά του ξεχειλίζουν ἀπὸ μετάνοια, εὐλογημένη μετάνοια!
«Ἔξελθε ἀπ” ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε·»!
Ὁ Φιλάνθρωπος Σωτήρας ὅμως δὲν φεύγει, τὸν κάνει δικό Του.
«Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν.»
Στὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, βγαίνοντας μέσα ἀπὸ τὰ μνήματα γυμνὸς ὁ φοβερὸς καὶ τρομερὸς καὶ θηριώδης δαιμονισμένος, ὑποδέχεται τὸν Ἰησοῦ. Αὐτὸς, ποὺ κανένα ἀπὸ τὰ δεσμὰ ποὺ τοῦ ἐπέβαλαν δὲν τὸν κράτησε, στέκεται μπροστά στὸν Φιλάνθρωπο Κύριο καὶ ἡ λεγεώνα τῶν δαιμόνων παρακαλεῖ τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν στοὺς παρακείμενους χοίρους, καὶ ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατακρημνίζεται.
Θαυμαστότατο τὸ σημεῖο! «Ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» βρήκαν οἱ Γαδαρηνοί, τὸν πρώην φόβο καὶ τρόμο τῆς περιοχῆς τους.
Δὲν συγκλονίζονται ὅμως, δὲν θαυμάζουν γιὰ τὴ θεραπεία τοῦ δαιμονισμένου συνανθρώπου τους, δὲν αἰσθάνονται δέος ἀπέναντι στην ἄμετρη φιλανθρωπία ποὺ ἀντικρίζουν, δὲν δοξάζουν τὸν Θεό γιὰ τὴν εὐεργεσία Του. Δὲν ἔρχονται εἰς ἑαυτὸν, ὁ νοῦς τους καὶ ἡ καρδιά τους περὶ ἄλλων τυρβάζουν.
Τὰ Γάδαρα εἶναι μιὰ ἰσχυρὴ καὶ πλούσια πόλη μὲ ἀνθηρὸ ἐμπόριο. Λίγα χρόνια πρίν, μέχρι ὁ Ὀκταβιανὸς Αὔγουστος νὰ τὴν προσφέρει στὸν Ἠρώδη, ἦταν πόλη αὐτόνομη καὶ ἔκοβε δικό της νόμισμα. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἠρώδου, οἱ ἰκανότατοι πολιτικοὶ τῶν Γαδάρων κατάφεραν νὰ ἐντάξουν τὴν πόλη τους στὴν ρωμαϊκὴ ἐπαρχία τῆς Συρίας καὶ οἱ ἰσχυροὶ Γαδαρηνοί ἔμποροι ἔλεγχαν τὸ ἐμπόριο τῆς περιοχῆς. Τὶς θέρμες τῶν Γαδάρων ἐπισκέπτονταν συχνὰ ἐπιφανεῖς ρωμαῖοι πολίτες.
Ἀντὶ νὰ διακρίνουν, μὲ τὴν ἴαση τοῦ δαιμονισμένου, τὴν εὐανάγνωστη ἐπίσκεψη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ στὸν τόπο τους, οἱ Γαδαρηνοί, μέσα ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τῆς ἀγέλης τῶν χοίρων διέγνωσαν κίνδυνο γιὰ τὰ συμφέροντά τους.
Ἀπέναντί τους ἔχουν ἕναν φιλάνθρωπο μὲν Θεό, ἀλλὰ ἀδιάφορο γιὰ τὰ πλούσια ὑλικὰ ἀγαθά τους. Ἀπέναντί τους ἔχουν ἕναν φιλεύσπλαχνο μὲν Θεό, ὁ ὁποῖος ὅμως δὲν ἐναρμονίζεται μὲ τὴν αὐτοδυναμία τους, τὴν κοσμική δύναμή τους, τὴν ἐμπορική ἰκανότητά τους. Ἀπέναντί τους, τυφλωμένοι ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημά τους, βλέπουν ἕναν Θεό ἐπικίνδυνο γι’ αὐτοὺς.
Ἡ καρδιά τῶν Γαδαρηνῶν εἶναι δοσμένη στὸ δικό τους θέλημα καὶ δὲν μπορεῖ νὰ χωρέσει τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης. Οἱ Γαδαρηνοί ἀγαποῦν τὴν δύναμή τους, τὸν πλοῦτο τους, τὰ ἐπιτεύγματά τους καὶ δὲν εἶναι διατεθειμένοι νὰ ἀλλάξουν.
Διπλωματικὰ καὶ εὐγενικὰ ζητοῦν ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ ἀποχωρήσει, Τὸν διώχνουν!
Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ δὲν μᾶς ἐπισκέπτεται ἀπλῶς, ἀλλὰ εἶναι διαρκῶς παρούσα καὶ εὐλογημένη ἡ μετάνοια που ὁδηγεῖ τὴν καρδιά μας νὰ κλίνει γόνυ στὸ Θέλημά Του καὶ «ἐπιτρέπει» στὸ Θεὸ νὰ μᾶς δείξει τὴν ὁδὸ νὰ γίνουμε δικοί Του!
π. Ἐφραὶμ Ντέτσικας
Ἐφημέριος ἐνορίας Περιβλέπτου
Πόλεως Ἰωαννίνων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου