ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Β ΄ Κορ. θ΄ 6 - 11

Ευαγγέλιον: Λουκά ζ΄ 11 – 16

9 Οκτωβρίου 2016

«Καί ἰδών αὐτήν ὁ Κύριος ἐσπλαχνίσθη ἐπ’ αὐτῇ καί εἶπεν αὐτῇ, μή κλαἲε»

Απλή και λιτή η περιγραφή στη σημερινή περικοπή του ευαγγελιστή Λουκά, ενώ μας διηγείται ένα τόσο σπουδαίο γεγονός. Πρόκειται για την ανάσταση του μονογενούς γιου της χήρας της Ναϊν. Μια εικόνα ισχυρής αντίθεσης διαδραματίζεται στην είσοδο της μικρής και όμορφης πόλης Ναϊν.

Ένα πλήθος χαρούμενου κόσμου ακολουθεί και συνωστίζεται γύρω από τον Κύριο και τους μαθητές Του. Έρχονται από την Καπερναούμ, ακολουθώντας τον σωτήρα της κόρης του εκατοντάρχου. Ενώ από την αντίθετη κατεύθυνση, από το εσωτερικό της μικρής πόλης ξεπροβάλλει ένα άλλο, αλλά περίλυπο πλήθος. Οι κάτοικοι της μικρής πόλης, ολοφάνερα λυπημένοι, πορεύονται προς την έξοδο θρηνολογώντας, ακολουθώντας τον νεαρό νεκρό, γιο της χήρας.

Αναγκαστικά διακόπτουν την πορεία τους στον περιορισμένο χώρο της πύλης. 

Ο Κύριος βλέπει την νεκρική πομπή, τα θλιμμένα πρόσωπα. Ξεχωρίζει την τραγική μητέρα, που σπαράζει στο κλάμα. Το νεκρό άτομο που μεταφέρουν είναι το μοναδικό της παιδί, ελπίδα και μοναδικό στήριγμα. Χήρα αυτή, στερημένη και από τον άνδρα της. Την είδε ο Κύριος. Την σπλαχνίστηκε.

Ένοιωσε τον βαθύ και αβάσταχτο πόνο της, που την οδηγεί στο σπαραξικάρδιο κλάμα της. «Μή κλαῖε!» της λέγει αποφασιστικά. Μια εντολή, που μόνο για μια στιγμή, έκανε την έκπληκτη γυναίκα να σταματήσει για λίγο, τον δικαιολογημένο θρήνο της. Αλλά ο Κύριος πλησιάζει αγγίζει το άψυχο σώμα του νεαρού γιου της χήρας. Απλή και αποτελεσματική η δεύτερη εντολή:

«Νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι!» Νεαρέ σε σένα το λέγω, σήκω! Ο νεαρός ανακάθισε, άρχισε να μιλάει και ο Ιησούς τον παρέδωσε στη μητέρα του.

Αρκετά από τα πάμπολλα θαύματα του Κυρίου μας, αγαπητοί μου αδελφοί, αναφέρονται από τους ιερούς ευαγγελιστές. Από αυτά τρία μόνο αναφέρονται σε ανάσταση νεκρού. Και έγιναν ενώπιον πολλών παρισταμένων, που θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν, τις διηγήσεις των ευαγγελιστών.

Πράγματι μία ανάσταση είναι εξαιρετικά σημαντικό γεγονός. Ειδικά όμως στην περίπτωση του γιου της χήρας της Ναϊν, αποκτά μια ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία. Νεαρός και μοναχοπαίδι ο νεκρός. Χήρα και απροστάτευτη η δικαιολογημένα απελπισμένη μάνα. Αυτά τα χαρακτηριστικά συνέθεσαν την σχεδόν πάνδημη εκφορά και συνοδεία του παιδιού της, από τους κάτοικους της Ναϊν. Λυπάται όταν βλέπει την δύστυχη χήρα να ολοφύρεται. Διαθέτει ο Κύριος την θεία ιδιότητα, αλλά δεν παύει να είναι και τέλειος άνθρωπος.

Λυπάται για όλους μας, όταν βρισκόμαστε σε δύσκολες καταστάσεις, γιατί μας αγαπά. Γνωρίζει το σοβαρό πρόβλημα, που προέκυψε για την ταλαίπωρη και αβοήθητη χήρα. Μοναδική ελπίδα ήταν αυτό το παιδί που έχασε! 

«Ἐσπλαχνίσθη ἐπ’ αὺτῇ», σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς. Την σπλαχνίστηκε.

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς στενοχωρήθηκε για το πλάσμα Του, που υποφέρει και θα δυστυχήσει. Το θαύμα που θα επακολουθήσει, θα αποδείξει την θεία ιδιότητα του Κυρίου και την φιλανθρωπία Του, για να πιστέψουν σ’ Αυτόν. Θα αναστηθεί ένας νέος άνθρωπος, για να συνεχίσει τη ζωή του, βοηθώντας και την μητέρα του. Η θαυματουργική ενέργεια αποκτά και τον χαρακτήρα κοινωνικής προσφοράς. Λύνει το σοβαρό πρόβλημα της απελπισμένης χήρας.

Λύνει ο Θεός με την παρέμβασή Του, πολλές φορές προβλήματα, που μας απασχολούν. Όμως Εκείνος κρίνει πότε είναι αναγκαία η επέμβασή Του. Τι θα εξυπηρετούσε ένα θαύμα, μόνο Εκείνος το γνωρίζει, και το έχει εντάξει στο γενικό σχέδιο της σωτηρίας μας. Γιαυτό δεν πρέπει να αδημονούμε, απαιτώντας την άμεση επέμβασή Του.

Ωστόσο στην συγκεκριμένη περίπτωση, αγαπητοί μου, διαπιστώνεται και η κοινωνική πλευρά της ευσπλαχνίας. Ο χριστιανισμός δεν είναι μια φιλοσοφική θεωρία. Είναι κυρίως ένα σύστημα που αποβλέπει στην πρακτική αντιμετώπιση της ζωής και των προβλημάτων της, με στόχο και προορισμό την σωτηρία της ψυχής μας. Οι εντολές του Κυρίου για την αγάπη του πλησίον, δεν έχουν θεωρητικό χαρακτήρα. Αποτελούν οδηγούς πράξεων. Πράξεις που απαιτούν προσφορά, που αποφεύγουν την κραυγαλέα δημοσιότητα, «πρός τό θεαθῆναι». Προσφορά, όχι απαραίτητα υλικών μόνον αγαθών που λείπουν από τον δυστυχούντα πλησίον. Κάποιοι λόγοι παρηγορίας που ανακουφίζουν, που λέγονται με διακριτικότητα, φανερώνουν την αγάπη μας για τον άλλον.

Φροντίδα και ενδιαφέρον, αλλά και μια συμβουλή, χαρακτηρίζονται και αυτά, πράξεις φιλανθρωπίας και κάποτε είναι σημαντικότερες από την ικανοποίηση υλικών αναγκών.

«Ἐσπλαχνίσθη ἐπ’ αὐτῇ» ο Ιησούς. Η ευσπλαχνία για τον συνάνθρωπό μας, αγαπητοί μου, είναι ένα συναίσθημα πόνου, μια ανησυχία εσωτερική, που ανάλογα με την ευαισθησία μας, μάς οδηγεί να πλησιάσουμε αυτόν που υποφέρει, ή που έχει πρόβλημα, και να του συμπαρασταθούμε, με όποιον τρόπο και όσο μπορούμε. Και πάλι ανάλογα με την ευαισθησία μας. Είναι μια κοινωνική πράξη φιλανθρωπίας, που γίνεται όμως εν ονόματι της πίστης μας στον Κύριο μας και της αγάπης μας προς τον συνάνθρωπό μας. Χρειάζεται όμως να ανοίξουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας, και να δούμε γύρω μας με ενδιαφέρον και αγάπη, τι συμβαίνει, να ακούσουμε ακόμη και την σιωπηλή παράκληση, που κάποτε κρύβει σοβαρότερα προβλήματα από την κραυγάζουσα απαίτηση του πλησίον μας. Εκείνο, ωστόσο, που δεν πρέπει να διαφεύγει από τη σκέψη μας, είναι ότι και εμείς, όλοι μας, έχουμε και θα έχουμε την ανάγκη της σπλαχνικής βοήθειας και συμπαράστασης του πλησίον. Όλοι μας έχουμε την ανάγκη της ανοχής και βοήθειας του Θεού. Και Εκείνος, ποτέ δεν αρνείται τη βοήθεια Του, όποτε βλέπει ότι είναι προς το συμφέρον μας.

Δ.Γ.Σ.

ΠΗΓΗ